Αγαπητοί φίλοι,γνωστοί και άγνωστοι, σας καλωσορίζω στο προσωπικό μου blog. Σας ευχαριστώ για την τιμή και το χρόνο που αφιερώσατε, για να το επισκεπτείτε...με τιμή π. Αντώνιος Χρήστου

Συνολικές προβολές σελίδας

ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΕ ΚΑΤΙ; ΕΛΕΥΘΕΡΑ....

Translate-Μετάφραση σε άλλη γλώσσα

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

Η ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΓΛΥΦΑΔΑΣ Ε. Β. Β. και Β.



http://www.imgevvv.gr/ H ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΣ! ΚΑΛΗ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ! 

ΕΟΡΤΙΟΝ ΜΗΝΥΜΑ, ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 2015 ΤΟΥ ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΟΥ ΜΑΣ

ελληνικη    δημοκρατια
ΙΕΡΑ    ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ   ΓΛΥΦΑΔΑΣ,
ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ, ΒΟΥΛΑΣ, ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ  ΚΑΙ  ΒΑΡΗΣ
_______________________________

ΒΑΣΙΛΕΩΣ   ΠΑΥΛΟΥ  2 – 166 73 – ΒΟΥΛΑ  Τηλ.  210-9658849   fax:  210- 9657210

Ιστοσελίδα:www.imgevvv.gr

Ἀριθμ. Πρωτ. 1429/29.12.2014
                                               
             
ΕΟΡΤΙΟΝ   ΜΗΝΥΜΑ,   ΕΠΙ   Τῌ   ΕΝΑΡΞΕΙ 
 ΤΟΥ   ΕΤΟΥΣ   2015



Ἀδελφοί  μου καί τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ νέα χρονιά ἀρχίζει ἤδη τήν πορεία της,                                                                                      στήν ἱστορία τοῦ κόσμου.
 Οἱ πόλεμοι, οἱ ἀδικίες, τά σκάνδαλα,
καί οἱ κοινωνικές ἀνισότητες
θά συνεχίσουν,  δυστυχῶς,
νά γράφουν τίς δικές τους σκοτεινές σελίδες.                                                                               Ἐμεῖς ἀρχίσαμε τό ἔτος  
λέγοντας μόνο εὐχές.
Μήπως αὐτή ἡ ἑορτή κατέληξε,
σέ διατύπωση πλήθους εὐχῶν,
μέ ἀνύπαρκτο οὐσιαστικό περιεχόμενο,
ὅπως τό χρῆμα τοῦ πληθωρισμοῦ;
Ὁ  Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γράφει:
«Δέν ἀρκεῖ μία εὐχή,                                                                                                                                                     γιά νά ξεπεράσουμε τά παρόντα προβλήματα,
ἄν δέν τήν στείλουμε στόν  Θεό                                                                                                                              καί ὅπως Ἐκεῖνος θέλει».
Πῶς  Ἐκεῖνος  ἆράγε θά ἤθελε τίς εὐχές μας;
Τόν τρόπο τόν ἀναφέρει,
τό Ἀπολυτίκιο τῆς σημερινῆς  Δεσποτικῆς ἑορτῆς:                                                                   «Συγκαταβαίνων ὁ Σωτήρ, τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων,                                                                       κατεδέξατο σπαργάνων περιβολήν,                                                                                                              οὐκ ἐβδελύξατο σαρκὸς τὴν περιτομήν.»
Ὁ τρόπος εἶναι ἕνας καί μοναδικός,
ὅπως Ἐκεῖνος τόν ἔδειξε  στήν ζωή Του:
Συγκατάβαση καί ταπείνωση.
Ὁ Χριστός «Συγκαταβαίνων» ἔγινε παιδί                                                                                                               καί μᾶς ὑπέδειξε  τόν δρόμο τῆς παιδικῆς ἁπλότητος,
πού μπορεῖ νά γίνει κτῆμα καί βίωμα ζωῆς.
Ἄν δέν γίνουμε σάν τά παιδιά,
«νηπιάζοντες» στό νοῦ, στήν καρδιά καί στόν τρόπο ζωῆς,
πῶς θά ζήσουμε μέσα,
στό «νῦν» καί τό «ἀεί»τῆς λαπροφόρου Βασιλείας Του;
Τό τονίζει καί ὁ ποιητής:                                                                                                                                            «Ὅ,τι ἔχεις μέσα σου παιδιάστικο,
σάν θησαυρό νά τό φυλάξεις,
τούς λογισμούς, τούς πόθους σου ἄλλαξε,
μά αὐτό ποτέ νά μήν ἀλλάξεις» (Γ.ΔΡΟΣΙΝΗΣ).

Ὁ Μέγας Βασίλειος τό γράφει
μέ τόν βαθύ Θεολογικό Του λόγο:
«Ἡ παιδεία εἶναι ἡ μόνη ἀπό τά ἀποκτήματα, πού δέν ἀφαιρεῖται,                                                                    ὅσο ζεῖ ὁ ἄνθρωπος καί ὅταν πεθάνει παραμένει».
Καί προσθέτει  πώς εἶναι:
«πολλῶν χρημάτων τιμιωτέρα».                                                                                                              

Αὐτή τήν παιδεία ἐπιθυμεῖ                                                                                                           καί ὁ μεγάλος ποιητής μας:                                                                                                                      «… Λιτὰ χτίστε τὰ σκολειὰ,                                                                                             ἁπλόχωρα, μεγάλα, γερὰ θεμελιωμένα,
ἀπὸ τῆς χώρας, ἀκάθαρτης,
πολύβοης, ἀρρωστιάρας, μακριά.
Μακριὰ τ᾿ ἀνήλιαγα σοκάκια.
Καὶ τὰ πορτοπαράθυρα τῶν τοίχων
περίσσια ἀνοῖχτε,  νἄ᾿ρχεται ὁ κὺρ Ἥλιος,
διαφεντευτής, νὰ χύνεται
κι ὁ δάσκαλος, ποιητὴς
καὶ τὰ βιβλία νὰ εἶναι σὰν τὰ κρίνα…» (Κ.ΠΑΛΑΜΑΣ).                                                                                   

Αὐτή τήν παιδεία, πού καλλιεργεῖ τήν ψυχή τῶν παιδιῶν,                                                                                        ἐπιθυμεῖ καί ὁ ἄλλος ποιητικός λόγος :                                                                                         «Συντροφιά μου θέλω
τούς φτωχούς, τούς ταπεινούς,
ἐκείνους πού δέν ξέρουν,
παρά μόνο νά μοχτοῦν» (Ι.ΡΙΤΣΟΣ).

Ὅταν στίς καρδιές τῶν παιδιῶν μας
χαράξουμε τήν παιδεία τῆς τοῦ Χριστοῦ συγκαταβάσεως,
τότε θά ξεπεραστεῖ ἡ κρίση, ἡ κοινωνική
καί θά εἶναι δυνατό νά λέμε:                                                                                                         «Λίγο ἀκόμα,
θά δοῦμε τίς ἀμυγδαλιές ν’ ἀνθίζουν,
τά μάρμαρα νά λάμπουν στόν ἥλιο,
τήν θάλασσα νά κυματίζει
λίγο ἀκόμα,
νά σηκωθοῦμε λίγο ψηλότερα» (Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ).

Ὁ παιδικός πολιτισμός τῆς ταπεινώσεως,
εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα γιά τό αὔριο:                                                                                                                     «Κι ἄν πέσαμε σέ πέσιμο πρωτάκουστο
καί σέ γκρεμό κατρακυλήσαμε,
πού πιό βαθύ καμιά φυλή δέν εἶδε ὡς τώρα,
εἶναι γιατί μέ τῶν καιρῶν τό πλήρωμα,
 ὅμοια βαθύ ἕνα ἀνέβασμα μᾶς μέλλεται,
πρός ὕψη οὐρανοφόρα» (Κ.ΠΑΛΑΜΑΣ).

Στήν πορεία αὐτή τοῦ πολιτισμοῦ
τῆς ταπεινώσεως καί συγκαταβάσεως,
πάντοτε θά βρίσκονται  κάποιες μυροφόρες,
γιά νά ἀλείψουν μέ μύρα τά πόδια τοῦ Χριστοῦ,
προκειμένου νά βαδίσει στούς δρόμους τῆς γῆς.                                                                            
Διερωτᾶται ὁ ποιητής:
«Χριστέ μου
τί θά ‘τανε ἡ πορεία σου,
δίχως τή σμύρνα καί τό νάρδο
στά σκονισμένα πόδια σου;»  (Ι.ΡΙΤΣΟΣ).                                                                                                  

Ὁ Ἅγιος  Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος
θεωρεῖ  μεγίστη τήν τέχνη τῆς καλλιεργείας,
τῆς ἐν Χριστῶ ταπεινώσεως,
στίς καρδιές τῶν παιδιῶν, ὡς τέχνη ὑψηλή:
«Τῆς τέχνης ταύτης οὐκ ἔστιν ἄλλη μείζων.                                                                                                      Τί γάρ ἴσον τοῦ ῥυθμίσαι ψυχήν                                                                                                         καί διαπλᾶσαι νέου διάνοιαν;»
καί τονίζει:

«Ἡ ὄντως σοφία καί ἡ ὄντως παίδευσις,
 οὐδέν ἕτερόν ἐστιν, ἀλλ’ ἤ ὁ τοῦ Θεοῦ φόβος»,
προσθέτοντας:                                                                                                                                   «Ἔνθα ἀνήρ καί γυνή καί παιδία καί τοῖς τῆς ἀρετῆς                                                          συνδεδεμένοι δεσμοῖς, ἐκεῖ μέσος ὁ Χριστός».
«Ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ἄνδρας, γυναίκα καί παιδιά,
πού εἶναι ἑνωμένοι μέ ἀρετή,
ἐκεῖ  ἀνάμεσά τους, ὑπάρχει ὁ Χριστός».                                                                                                  
Καί τονίζει ὁ ἴδιος Θεοφόρος πατέρας:
«Ἡ μεγάλη κληρονομιά, πού ἀφήνουν οἱ γονεῖς στά παιδιά τους, εἶναι ἡ εὐσέβεια.
…Μήν τούς ἀφήνετε, λοιπόν, πλούτη, ἀλλά παίδευση καί ἀρετή
Στό τέλος δέ, προσθέτει:                                                                                                                                          «Τί τό ὄφελος νά στέλνουμε τά παιδιά μας σέ διδασκάλους,                                                                     ὅπου, ἀντί γιά παιδεία, θά μάθουν τήν κακία,                                                                                                                        καί θέλοντας νά κερδίζουν τό κατώτερο,                                                                                                            θά χάσουν τό σπουδαιότερο,                                                                                                                                       τήν δύναμη τῆς ψυχῆς καί ὅλη της τήν ὑγεία;                                                                                                  Θά μοῦ πῆς, τότε, τί λοιπόν, θά γκρεμίσουμε τά σχολεῖα;                                                                              Δέν σοῦ συνιστῶ κάτι τέτοιο.                                                                                                                                        Ἀλλά νά μή γκρεμίσουμε τό οἰκοδόμημα τῆς ἀρετῆς,                                                                                         καί ἀφήσουμε νά ταφεῖ μέσα στά ἐρείπια καί ἡ ψυχή μαζί».

Αὐτή τήν παιδεία δικαιοῦται νά ἔχει τό κάθε παιδί:
« Αὐτά τά δέντρα δέν βολεύονται μέ λιγότερο οὐρανό,
αὐτές οἱ πέτρες δέν βολεύονται κάτου ἀπ’ τά ξένα βήματα,
αὐτά τά πρόσωπα δέν βολεύονται παρά μόνο στόν ἥλιο,
αὐτές οἱ καρδιές δέν βολεύονται παρά μόνο στό δίκιο» (Ι.ΡΙΤΣΟΣ).                                                                                                            

«Ἄν θέλεις, νά λέγεσαι ἄνθρωπος,
δέ θά πάψεις, οὔτε στιγμή ν’ ἀγωνίζεσαι,
γιά τήν εἰρήνη καί γιά τό δίκιο.
Θά βγεῖς στούς δρόμους, θά φωνάξεις,
τά χείλη σου θά ματώσουν ἀπ’ τίς φωνές.
Τό πρόσωπό σου, θά ματώσει ἀπ’ τίς σφαῖρες,
μά δέ θά κάνεις οὔτε βῆμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου, θά ‘ναι μιά πετριά,
στά τζάμια τῶν πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θά ‘ναι,
γιά νά γκρεμίζει τήν ἀδικία.
Δέν πρέπει οὔτε στιγμή νά ὑποχωρήσεις,
οὔτε στιγμή νά ξεχαστεῖς.
Εἶναι σκληρές οἱ μέρες, πού ζοῦμε.
Μιά στιγμή ἄν ξεχαστεῖς,
αὔριο οἱ ἄνθρωποι θά χάνονται,
στή δίνη τοῦ πολέμου,
ἔτσι καί σταματήσεις,
γιά μιά στιγμή νά ὀνειρευτεῖς
ἑκατομμύρια ἀνθρώπινα ὄνειρα,
θά γίνουν στάχτη ἀπ’ τίς φωτιές.
Δέν ἔχεις καιρό, δέν ἔχεις καιρό, γιά τόν ἑαυτό σου,
ἄν θέλεις, νά λέγεσαι ἄνθρωπος.
Ἄν θέλεις νά λέγεσαι ἄνθρωπος,
μπορεῖ νά χρειαστεῖ καί νά πεθάνεις,
γιά νά ζήσουν οἱ ἄλλοι.
Θά πρέπει νά μπορεῖς νά θυσιάζεσαι
ἕνα ὁποιοδήποτε πρωϊνό.
Ἄν θέλεις νά λέγεσαι ἄνθρωπος,
θά πρέπει νά μπορεῖς νά στέκεσαι
μπρός στά ντουφέκια (πού ἀπειλοῦν)»  (Τ.ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ).                                                                                               

«Τοῦτος ὁ λαός, ἀφέντη μου, δέν ξέρει πολλά λόγια.                                                                    Καί φέγγουνε τά μάτια τους, σ’ ὅλο τό μέγα βάθος,
σάμπως Ἀνάστασης κεριά, μετά ἀπό τ’ Ἄγιο Πάθος.
Νάτος, περνάει ὁ ἀδούλωτος στρατός τῆς δικαιοσύνης
καί πάει νά σπείρει ὅλη τή γῆ, μέ στάρι κι ἄστρα εἰρήνης» (Ι.ΡΙΤΣΟΣ).                                                           

Τοῦτος ὁ λαός, ἀφέντη μου, δέν ξέρει πολλά λόγια,                                                                                       ἀλλά τά λόγια  τοῦ Ὁσίου Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτη,                                                                              πού συμβουλεύει μιά μητέρα:                                                                                                                       « … προπάντων πρέπει νά μιλάεις γιά τά παιδιά σου στό Θεό.                                                                                            Νά λέεις : “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, φώτισε τά παιδάκια μου.                                                               Ἐγώ σ’ Ἐσένα τά ἀναθέτω …»                                                                                                               

Καί ὁ ποιητής προσθέτει:
«Ἄν ὅλα τά παιδιά τῆς γῆς,
πιάναν γερά τά χέρια,
κορίτσια, ἀγόρια στή σειρά
καί στήνανε χορό,
ὁ κύκλος θά γινότανε
πολύ πολύ μεγάλος,
κι ὁλόκληρη τή Γῆ μας
θ’ ἀγκάλιαζε θαρρῶ.
Ἄν ὅλα τά παιδιά τῆς γῆς
φωνάζαν τούς μεγάλους
κι ἀφήναν τά γραφεῖα τους
καί μπαῖναν στό χορό,
ὁ κύκλος θά γινότανε,
ἀκόμα πιό μεγάλος
καί δυό φορές τή Γῆ μας
θ’ ἀγκάλιαζε θαρρῶ»  (Ι.ΡΙΤΣΟΣ).

Μήπως χωρίς παιδεία Χριστοῦ
καταλήξουμε στόν θρῆνο τοῦ ποιητοῦ;
«Βγαίνουν ἀπό τό τίποτα, στό τίποτα τελειώνουν.
Περαστικοί, χωρίς καμιά στό χῶμα ἐτοῦτο ρίζα,
ζοῦνε τό σήμερα.                                                                                                                                               Τό χτές καί τ’ αὔριο δέν ὑπάρχουν …
Ἀπ’ τό παλιό μας πέρασμα σέ γῆ καί σέ πελάγη,
τ’ ἀχνάρι δέν ἀπόμεινε μηδέ καί τ’ ὄνομά μας.
Ἐδῶ ’ναι ὁ τάφος μας κι ἐδῶ τῆς ἱστορίας ὁ τάφος!
Κι ἐδῶ ’ναι ἡ στάχτη ἑνός λαοῦ, πού ἦταν αἰώνια φλόγα» (Κ.ΒΑΡΝΑΛΗΣ).                                   

Ὁ Μέγας Βασίλειος ὅμως ἀπαντᾶ:                                                                                                              «Πόνοι  γεννῶσι  δόξαν, κάματοι προξενοῦσι στεφάνους».

Μέ τόν Χριστό βιγλάτορα καί ἡλιάτορα
αὐτός ὁ τόπος ἔδωσε μορφή στήν παιδεία:  
«Ἔλα Χριστέ καί Κύριε λέω κι ἀπορῶ
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο.
Χρόνους μᾶς ταξιδεύει δέν βουλιάξαμε,
χίλιους καπεταναίους τούς ἀλλάξαμε.
Κατακλυσμούς ποτέ δέν λογαριάσαμε,
μπήκαμε μέσ’ στά ὅλα καί περάσαμε.
Κι ἔχουμε στό κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τόν Ἥλιο τόν «Ἡλιάτορα» (Ο.
EΛΥΤΗΣ).                                                                             

«Πρέπει νά ξέρεις                                                                                                                                       ν΄ἁρπάξεις τή θάλασσα, ἀπό                                                                                                                                       τή μυρωδιά, γιά νά σοῦ                                                                                                                                 δώσει τό καράβι καί τό                                                                                                                         καράβι νά σοῦ δώσει τή                                                                                                                  Γοργόνα καί ἡ Γοργόνα,                                                                                                             τόν Μεγαλέξαντρο καί ὅλα
τά πάθη τοῦ Ἑλληνισμοῦ» (Ο.EΛΥΤΗΣ).

Ὁ δέ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος
ὁλοκληρώνει τό πανηγύρι τῆς ἐν Χριστῷ                                                                              
παιδείας καί παιδικότητας:                                                                                                                                    «Ἑλλάς ἐμή, νεότης τε φίλη,                                                                                                                                            κι ὅσα πέπασμαι καί δέμας, ὡς Χριστῷ εἴξατε προφρονέως»,                                                                         πού σημαίνει: Ἑλλάδα μου, ἀγαπημένη,                                                                                                ὅπου πέρασα τή νεότητά μου καί ὅσα μέ συγκροτοῦν καί σῶμα μου,                                                                     σᾶς ἀγαπῶ, διότι προθύμως δοθήκατε στόν Χριστό.                                                                                             Αὐτό εἶναι τό τελικό κριτήριο, γιά κάθε παιδευτικό ἀγαθό,                                                                               πού προσφέρει ἡ Ὀρθόδοξη παιδεία.                                                                                                                                                                   Ὁ πνευματικός προσανατολισμός μας,                                                                                                                        πρός τόν Χριστό καί τό Εὐαγγέλιό του.                                                                                     

Ἀδελφοί μου καί τέκνα μου, ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,                                                                                                                                                                           «Τέσσερις στρατηγοί κινᾶν καί πᾶν,                                                                                                                 γιά πόλεμο στό μακρινό τό Ἰράν                                                                                                                       Μά ὁ πρῶτος ἀπό πόλεμο δέν κάτεχε,                                                                                                                  ὁ δεύτερος στίς κακουχίες δέν ἄντεχε,                                                                                                                      ὁ τρίτος ἦταν ὑποκείμενο γελοῖο,                                                                                                                          κι ὁ τέταρτος φοβότανε τό κρύο.                                                                                                                               Τέσσερις στρατηγοί κινᾶν καί πᾶν,                                                                                                                     ἀλλά δέ φτάνουνε ποτέ στό Ἰράν» (Ο.ΕΛΥΤΗΣ).                                                                                                   

Εὔχομαι ὁ χρόνος αὐτός νά γίνει,                                                                                                                         γιά μᾶς καί τίς οἰκογένειές μας
καί ὅλη τήν οἰκουμένη,
σωτήριον ἔτος Χριστοῦ,
«γιά νά μή μᾶς κατηγορήσουν τά παιδιά μας,
πώς δέ φτάσαμε στό στόχο τῆς παιδείας μας.»

Ὁ  Ἐπίσκοπός Σας  καί  Ποιμενάρχης  Σας.

Ο   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ



 

†  Ο    ΓΛΥΦΑΔΑΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ,  ΒΟΥΛΑΣ,   ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ  και  ΒΑΡΗΣ


ΠΑΥΛΟΣ  ὁ   Α΄

Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2014

Οι 6 δυσκολότερες λέξεις για να προφέρει κανείς....


Χριστουγεννιάτικη ιστορία αγάπης....



 δηγς νέβηκε σβέλτα στ θέση του κα βαλε μπρς τ μηχανή. Ο τελευταοι πιβάτες νέβηκαν βιαστικά, βάλθηκαν ν ψάχνουν τς θέσεις τους. Προπαραμον Χριστουγέννων,  κίνηση στ ζενίθ.
σκυψε ν σηκώσει τ βαλίτσα της, μ  ντρας της τν πρόλαβε. Τν τακτοποίησε στν χρο τν ποσκευν κα γύρισε κεφάτος κοντά της.
ντε λοιπόν, καλό σου ταξίδι, τς χαμογέλασε ποχαιρετώντας την. Σ λίγο πάλι ραντεβο δ.
Χαμογέλασε κι κείνη μ τ ζόρι, ντάλλαξαν να βιαστικό, ψυχρ φιλ κι νέβηκε στ θέση της. φευγε γι τν θήνα κτάκτως. Γι δυ μέρες μονάχα. Ν δώσει να χέρι βοήθειας στν κόρη τους, πο μπαινε γι μι μικρο-πέμβαση στ νοσοκομεο. Τίποτε νησυχητικό, θά ’βγαινε αθημερόν, μ κάποιος πρεπε ν κρατήσει τ μικρά, σπου ν ξανάρθει  μάνα τους.
Τ μεγάλο λεωφορεο ξεκίνησε. Πρν στρίψουν γι τν μεγάλο δρόμο, εδε ξαν μ τν κρη το ματιο της τν ντρα της. Τς κούνησε τ χέρι του. Κούνησε κι κείνη λαφρ μ νόρεχτα τ κεφάλι της. Μι μελαγχολικ διάθεση τν πλημμύριζε.
Μ τ πο χάθηκε τ λεωφορεο π’ τ μάτια του,  ντρας βγαλε τ κινητό. ψαξε τ λίστα μ τ νούμερα, κανε μι κλήση.
- Εμαι λεύθερος! επε εθυμα καθς νοιξε  γραμμή. Τί θά ’λεγες γι τ βραδάκι στς κτώ;
κέυ. Στ γνωστ σημεο πόψε στς κτώ, πάντησε λακωνικ μι γυναικεία φων κα κλεισε βιαστικ  γραμμή.
τριψε τ χέρια χαρούμενος. λα το ’ρχόντουσαν βολικά. Τ κτακτο ταξιδάκι τς γυναίκας του ταν λαχεο πρόσμενο. Σχεδν δυ μερολες λεύθερος μ τ τελευταο ασθηματάκι του δν ταν κα λίγο. Θ εχαν λη τν νεση κα τν χρόνο δικό τους. πίθανα!
ριξε μι ματι στ ρολόι του. ταν κόμα πέντε. Εχε τν εκαιρία ν πάει σπίτι ν φρεσκαριστε λιγάκι. Μ πογειωμένη τ διάθεση κα τν καρδιά του ν πεταρίζει σν εκοσάχρονος, χώθηκε στ μάξι κα πάτησε τ γκάζι σφυρίζοντας. Πόσο ξυπνα τ βόλευε λα!
 γκρίζος Δεκέμβρης φερε τς πρτες σταγόνες στ μεγάλο παρμπρίζ.  δηγς βαλε μπρς τος αλοκαθαριστρες. Ο σιγανς κουβέντες τν πιβατν βομβοσαν στ’ ατιά της, μ  γυναίκα βλεπε φηρημένη π τ τζάμι. Τ λεωφορεο ταν γεμάτο κα πνικτικό. Τ φς λιγόστευε γρήγορα κα τ τοπίο γινότανλο κα θολότερο.  δηγς ναψε τ μικρ φτα πορείας. νοιωσε ν πνίγεται περισσότερο. Τ σκοτάδι δν τν πολιορκοσε μόνο π’ ξω, εσορμοσε κα μέσα της.
π καιρ τώρα εχε ντιληφθε τς ποπτες κινήσεις το ντρα της κα τ φίδια τν ζωσαν π παντο. Προσπάθησε ν παραμείνει σο πι ψύχραιμη μποροσε. Δν το καμε νύξη ποτ γι τίποτε. Δν εχε παράπονο βέβαια πς δν τν πρόσεχε, μ κατάλαβε, σιγουρεύτηκε σχεδόν, πς τρεχε κα κάτι λλο παράλληλα. Πάλεψε ν μν καταρρεύσει π τ σόκ, μ χασε κάθε μπιστοσύνη στν ντρα της. λα μέσα της ναποδογύρισαν. νοιωσε προδομένη κα  πίκρα τ διαπότισε ς τ κατάβαθα.
Κα τώρα διαισθανόταν μ κρίβεια τί θ συνέβαινε στν πουσία της. Δ σκέφτηκε ποτ φυσικ ν τν στυνομεύσει κα οτε τ θελε, μάντευε μως καθαρ τς κινήσεις του. Καταλάβαινε πολ καλ τι το φηνε μ τ ταξίδι της λεύθερο τ πεδίο γι δράση. Τί λοιπν κι ν ρχονταν σ δυ μέρες Χριστούγεννα; Γιατί ν γυρίσει πίσω κα γι ποιόν;
Ο ζοφερς σκέψεις φεραν πόνο στ κεφάλι της κα σφίξιμο στν καρδιά. Τ μάτια της γέμισαν ξαφνικ δάκρυα. Φοβήθηκε πς θ γίνει ντιληπτ π’ τν συνεπιβάτη της κα στρεψε σο μποροσε τ πρόσωπό της πρς τ τζάμι. μήχανη νοιξε τν τσάντα της, ναζήτησε τ κινητό της. Προσποιήθηκε πς θτηλεφωνήσει γι ν κρύψει τν ταραχή της. Ψαχούλεψε μ τρεμάμενα δάχτυλα τ πλκτρα,  θόνη φωτίστηκε, μ ποιν ν πάρει κα μ τί διάθεση ν μιλήσει;
πρόσκλητη τότε κα ξαφνικ μς στ θολό της βλέμμα κα στ σκοτεινιασμένο της μυαλ ξεφύτρωσε  μορφ το γέροντα πνευματικο της, πο δ κα τρία χρόνια εχε ναπαυθενόσ ζοσε, τρεχε κοντά του πάντα σ κάθε της πρόβλημα. Μ τώρα;
Σν ν τν σπρωξε νεξήγητη παρόρμηση, σχημάτισε αθόρμητα πως παλι τ νούμερό του κι φερε τ τηλέφωνο στ’ ατί. νας λυγμς βαθς κα σιγανός, παρ φωνή, βγκε πνιχτ π’ τ λαρύγγι της.
- Βοήθησέ με, γαπημένε μου γέροντα! Χάνομαι! Δεξε μου τ δρόμο!  νύχτα μ καταπίνει!
- Γιατί κλας, καλή μου; Ποιν ζητς; ντήχησε μέσως μι ζεστ βελούδινη φων στ’ ατί της, μ πιότερο τν κουσε μς στν καρδιά της.
Πάγωσε λόκληρη. Ποις τς μιλοσε;  γέροντας πνευματικός της; Μ δν ζοσε πιά. Πς γίνεται ν παντ στν κλήση της; Μν παθε παράκρουση; Κοίταξε μ μάτια διεσταλμένα τ τηλέφωνο. Στ φωτειν θόνη του λαμπύριζε μ χρώματα θεσπέσια χι τ νούμερο πο κάλεσε, μ  γαλήνια μορφ το γέροντα,πως τν ξερε πάντοτε. Μ πς μποροσε ν συμβαίνει ατό; Τν κοίταζε μ τ γλυκό του βλέμμα κα τς χαμογελοσε. Στν παρήγορη θέα του νεμος δυνατός, να κύμα εφρόσυνο στροβίλισε βίαια τ βαρύ της ψυχοπλάκωμα, τ σκόρπισε στ στιγμ σν σύννεφο κακό. Μι γλυκει νακούφιση πλώθηκε ς ττελευταο κύτταρο το εναι της.  καλή της διάθεση ξεχείλισε. φέθηκε στ μαγεία το μυστηρίου πο τν γκάλιαζε κι ς μν καταλάβαινε τίποτε.
- Τί σο συμβαίνει, κόρη μου; ρώτησε σιγαν  γέροντας.
- Τ ξέρεις, δν χρειάζεται ν σο τ π, πατέρα μου, πάντησε κστατικά, σιγαν κι κείνη, μν τυχν κα γίνει ντιληπτή. Βλέπεις τ ξεστράτισμα το ντρα μου. Πηχτ σκοτάδι πλώθηκε στ ζωή μου. Μ τί κουράγιο πι ν ζ; Τ νειρά μου σβήσανε. Μέσα μου σωριάστηκαν ρείπια.
- Μ κα σ ξεστράτισες, κόρη μου! χι μόνο  ντρας σου.
γώ; Μ πς ξεστράτισα κα πότε; μίλησε διπλ σοκαρισμένη τώρα.
- Πάντα ξεστρατισμένη σουνα κι ξω π’ τ δρόμο το Θεοπάντησε μ ρεμη φων  γέροντας. Ζοσες κι σ γι τ δικό σου νειρο μονάχα. Πές μου, λήθεια, πότε γάπησες τν ντρα σου σύ; Πάντα! …θ μο πες, …λλ μ βιάζεσαι. γάπαγες ατ πο σο ’δινε, χι ατόν. ταν γι σένα τ κομμάτι πολειπε π’ τ σχέδιό σου. Τ ταιριαστ συμπλήρωμα σ’ να μοντέλο πο φιλοτέχνησες σύ. Ατ γάπαγες, τ βόλεψή σου π τν παρουσία του. Κα τώρα κλας γι τν ραία σου βιτρίνα πο ραγίζει. Μετρς τ κόστος τ δικό σου μόνο. Ατν δν τν γάπησες ληθιν ποτέ σου. Νά, πο σο γινε μέσως πεχθής,ταν ρνήθηκε ν συμπληρώνει τ πζλ τς φαντασίωσής σου.
 γυναίκα δν μίλαγε. Δν εχε δύναμη ν’ ρθρώσει λέξη. νοιωθε ν’ δειάζουν τ σωθικά της.  γέροντας συνέχισε.
- Μ βλέπεις τί περνς σύ, λλ τί θ’ πογίνει κενος τώρα. Καιρς ν δες τν ντρα σου. Ξέχνα τν αυτό σου. Κι ,τι ζητήσεις π τν Θεό, κοίταξε νά ’ναι γι ’κενον, χι γι εχαρίστηση δική σου. Σκοπός σου τώρα μ χαθε ατός, πλάσμα μοναδικό, μ νεκτίμητη ξία, φτιαγμένο μ προσμέτρητο μεράκι πτ χέρια το Θεο. Εναι  δικός σου νθρωπος, τ ξέχασες; Δν σο τν μπιστεύτηκε  Θεός; Δν θ ρωτήσει κάποτε τί κανες γι’ ατόν; ν δν πονς σ γι’ ατόν, ποις θ τν δε μ καλοσύνη; Πάλεψε τώρα σ λοιπν ν μ χαθε στν βυσσο. σε τ φυσικά σου ασθήματα στν κρη. Καιρς ν’ γαπήσεις τνντρα σου!
 για φωτειν μορφ πρε ν σβήνει π’ τν θόνη, μ στν καρδιά της λαμπε λοζώντανη. Γι πόση ρα μεινε κίνητη, δεμένη μ όρατα δεσμ μαγείας περκόσμιας; Φοβότανε ν κουνηθε, μ διώξει τ μακάρια ασθηση πο σν μάτιο παμφώτεινο τν περιτύλιγε. χτίδα λαρ στ θλίψη της τ λόγια τογέροντα, τς φανέρωσαν σα δν ποπτευόταν. Γι πρώτη φορ βλεπε νοιχτ τν ψυχή της καθαρά, σν νοιγμένο τριαντάφυλλο. ντυπωσιάστηκε βαθιά.
Τ χέρι της δειλ-δειλ γλίστρησε στν τσάντα της. ναζήτησε τ κομποσχοίνι της, δρο μικρ μ νεκτίμητο π’ τν πνευματικό της. Τ πέρασε χαϊδεύοντάς το παλ στ δάχτυλά της. Στν πρτο κόμπο στάθηκε… ργ-ργ μ σταθερ ψιθύρισε:
«Κύριε, ησο Χριστέ, λέησον τν δολον σου …».
Τ επε, τ ξαναεπε…, κόμπο-κόμπο…, ργ-ργά… Ν’ νοίξει δρόμο  προσευχή της πάσχιζε δειλά, σν τ μικρ ρυάκι μς π’ γριοχόρταρα κα πέτρες. Μ λίγο-λίγο τσαλώθηκε. Σν τ μωσαϊκ ραβδί, τν βράχο τς ψυχς της χτύπησε τν νυδρο μ δύναμη. Κα τ ρυάκι φούσκωσε, ποτάμι γινε κα χείμαρροςρμητικς ξεπήδησε π τν ρημο ντός της. Τ συνεπρε λάκερη.  σκέψη της ψώθηκε γοργή. Διέτρεξε βουν κα δρόμους πο δηφάγα  σκοτεινι κατάπινε ξοπίσω τους, στριφογύρισε τίθαση, ναζήτησε πίμονα τν ντρα της. Μ ετο πανίσχυρα φτερ  προσευχή της πέταξε ς κενον, τν γκάλιασε μυστικά. Μι γλυκει νοσταλγία πρωτόγνωρη κέντησε σν πόνος σιγανς τν καρδιά της. Πόθησε ν ταν τώρα κοντά του. Γι πρώτη φορ νοιωσε πς εχε τ δύναμη ν’ γαπήσει τν ντρα της.
Τ σκοτάδι τς νύχτας ξω πύκνωνε, μ  ψυχή της μέσα γέμιζε φς.
Τυλιγμένη σ γλυκει θαλπωρ συνέχιζε διάλειπτα: «…λέησον τν δολον σου…».
Στς κτ κριβς, κεφάτος, μ ντύσιμο κομψό, προσεγμένο γι τν περίσταση,  ντρας σήκωνε τ χέρι του ν χτυπήσει τ κουδούνι στν ξώπορτα το ραντεβο του. καμε ν τ γγίξει, μ δίστασε. διόρατη βεβαιότητα διαπέρασε προσδόκητα τν ψυχή του. Τί ταν ατό; Δν τό ’θελε τόσο πολ ν λθει ςδ; Γιατί διστάζει τώρα ατός,  τόσο νυπόμονος; Τ χέρι του μεινε γι λίγο μετέωρο κα κατέβηκε. Τί το συνέβαινε; Ξαφνικ δν νοιωθε σίγουρος γι’ ατ πο πήγαινε ν κάμει.
Στάθηκε συλλογισμένος μ μπορώντας ν καταλάβει τν αυτό του. Μι παρόρμηση μέσα του τν σπρωξε ν χτυπήσει κα πάλι, μ τ χέρι του μεινε ξαν στν έρα βέβαιο.  θλιμμένη μορφ τς γυναίκας του πέρασε ξαφνικ σν στραπ π τ βλέμμα του. λήθεια, γιατί ν τς τ κάνει ατό; να δυσάρεστο ασθημα τν κυρίευσε. νοιωσε σχημα γι πρώτη φορά. Κάποιες νοχς σήκωσαν κεφάλι μέσα του. Μ γιατί ν το συμβαίνουν τώρα ατά; Χωρς ν μπορε ν τ ξηγήσει, κατάλαβε πς δν ταν σ θέση ν προχωρήσει στ σχέδιό του. Κάτι μυστηριδες, νεξήγητο μέσα του τν πωθοσε π’ τν σκοπό του.
Γύρισε ργ-ργά, ρχισε ν πομακρύνεται σκυφτός. Τ κινητό του χτύπησε. Τν ψαχνε  λεγάμενη το ραντεβο του. Δν πάντησε. Χωρς ν τ θέλει, χωρς ν προσπαθελο κα πι πίμονα, λο κα πι ζωντανά, ζωγραφιζόταν μέσα του  μορφ τς γυναίκας του. Πόθησε ν ταν τώρα κοντά της. Καιρ εχε ντ νοιώσει ατό. Τν εχε γγίξει κάτι θεϊκό.  χάρη τς προσευχς της όρατη τος φερνε σ’ ντάμωμα μυστικό.
ργ τ βράδυ τς παραμονς, σ ρα πι πολ προχωρημένη, φίχθηκε τ τελευταο λεωφορεο τς γραμμς. Σκυφτά, προσεκτικ  γυναίκα κατέβηκε τ σκαλοπάτια, μ πρν τ πόδι της γγίξει τ δαφος, να χέρι πιανε παλ τ δικό της. Σήκωσε χαρούμενη τ πρόσωπό της κι ταν σ νά ’βλεπε τν ντρα της γι πρώτη φορά. Μ λαμπερ χαμόγελο γκαλιάστηκαν σφιχτά, φιλήθηκαν, σ νά ’τανε τ πρτο ραντεβο τους.
Στν παγωμένο χειμωνιάτικο γέρα κάτω π τος θόλους το σταθμο ντηχοσαν χαρμονικ τ γιορτιν τραγούδια κα τ χριστουγεννιάτικα κάλαντα. π τ στολισμένα δέντρα λάμψεις σκορπίζονταν χιλιάδες. Μ τ γιορτ τν εχαν μέσα τους ατοί, φούσκωνε τν καρδιά τους  χαρ τς Γέννησης. Καξεχυνόταν π’ τ ζεστά τους πρόσωπα τριγύρω κι π τ μάτια τους τ φωτεινά.
Πολλδν επαν. Μ γρ ματιά, …«Καλ Χριστούγεννα, καλή μου!», επε μονάχα κενος, …«Καλ θ εναι σίγουρα, γλυκέ μου!», ψιθύρισε κείνη… κι γκαλιασμένοι πως ταν προχώρησαν.
Κι σοι τος βλεπαν τν ρα ατ ν περπατον… μέσα στ θεο φς τς γιας νύχτας, γι χρόνια εχαν ν μιλον… γι μι στορία θόρυβης, μ στόσο… ληθινς κα παντοδύναμης γάπης…

Ομιλίες π. Αντωνίου Χρήστου

Ομιλίες π. Αντωνίου Χρήστου
Πατήστε πάνω στην Εικόνα






Δημοφιλή