Αγαπητοί φίλοι,γνωστοί και άγνωστοι, σας καλωσορίζω στο προσωπικό μου blog. Σας ευχαριστώ για την τιμή και το χρόνο που αφιερώσατε, για να το επισκεπτείτε...με τιμή π. Αντώνιος Χρήστου

Συνολικές προβολές σελίδας

ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΕ ΚΑΤΙ; ΕΛΕΥΘΕΡΑ....

Translate-Μετάφραση σε άλλη γλώσσα

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

1η Σεπτεμβρίου: Η Αρχή της Ινδίκτου (Η αρχή του Εκκλησιαστικού Έτους) Ίνδικτος ή Iνδικτιών.

Φωτογραφία του Γεώργιος Σελλής.

Aν ξεφυλλίσουμε τον ημεροδείκτη μας και φθάσουμε στην 1η Σεπτεμβρίου, θα δούμε να σημειώνεται: «Aρχή Ινδίκτου». Πολλοί ίσως, διαβάζοντας τη φράση αυτή, να διερωτώνται: Tι σημαίνουν τα λόγια αυτά και τι είναι η Ίνδικτος;
Η λέξη Ίνδικτος είναι λατινική ελληνοποιημένη και σημαίνει ορισμός, διάγγελμα, πού εκδιδόταν από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες, με σκοπό να καθορίζουν το ύψος των φόρων επί της παραγωγής της γης, που θα έπρεπε να πληρώσουν οι υπήκοοι της Ρώμης για τη συντήρηση του στρατού. Το διάγγελμα αυτό ίσχυε για δεκαπέντε χρόνια και τούτο, γιατί κάθε δεκαπέντε χρόνια απολύονταν οι παλαιοί στρατιώτες και κατατάσσονταν οι νέοι. Να σημειωθεί ότι το ύψος των σχετικών φόρων καθοριζόταν από τη νέα δύναμη του στρατού για την επόμενη δεκαπενταετία.
Με την πάροδο του χρόνου η λέξη Ίνδικτος έπαψε να σημαίνει μόνο διάγγελμα, αλλά σήμαινε και το διάστημα των δεκαπέντε ετών. Έτσι άρχισαν να μετρούν το χρόνο σε Iνδίκτους (πρώτη Ίνδικτος, δεύτερη Ίνδικτος κ.ο.κ.).
Πρώτος ο Μ. Κωνσταντίνος όρισε ως επίσημη μέτρηση του χρόνου (το 312 ή 313 μ.Χ.) την Ίνδικτο, πού άρχιζε την 1η Σεπτεμβρίου, εποχή που είχε τελειώσει η συγκομιδή των καρπών της γης. Η μέτρηση αυτή του χρόνου ονομάστηκε, από το όνομα του Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνειος Iνδικτιών και Ελληνική.
Η Εκκλησία υιοθέτησε αυτό το σύστημα μέτρησης του χρόνου και μετρούσε τα έτη με τίς Ινδικτιώνες. Έτσι το Εκκλησιαστικό έτος άρχιζε την 1η Σεπτεμβρίου με Πατριαρχική Θεία Λειτουργία και ιδιαίτερη Iερά Παράκληση, ώστε να ευλογήσει ο Θεός τον καινούριο χρόνο.
Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουστινιανός ο Α΄ το 537 εισήγαγε τη μέτρηση κατά Ινδικτιώνες στα κρατικά έγγραφα και στίς δικαστικές αποφάσεις. Έλεγαν δηλαδή 1ο έτος της τάδε Ινδικτιώνος, 2ο έτος της τάδε Ινδικτι‘νος κ.ο.κ.
Με τον καιρό ορίστηκαν δύο είδη Ινδίκτου, η Καισαρική, δηλαδή η παλαιά ρωμαϊκή πού άρχιζε την 1η Σεπτεμβρίου και την οποία συνέχισε τό Βυζάντιο, και η Παπική, που άρχιζε στίς 25 Δεκεμβρίου και αργότερα την 1η Ιανουαρίου.
Στη Δύση σιγά-σιγά επικράτησε ως αρχή του νέου έτους η 1η Ιανουαρίου, ενώ στην Aνατολή είχε παραμείνει η 1η Σεπτεμβρίου. Αυτός είναι και ο λόγος που η πρώτη Σεπτεμβρίου παρέμεινε μέχρι και σήμερα η αρχή του Εκκλησιαστικού έτους, μετά την καθιέρωση για όλους ως αρχής του πολιτικού έτους της 1ης Ιανουαρίου. Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι η Εκκλησία μας όρισε την ημέρα αυτή να αναγινώσκεται στους Ιερούς Ναούς η περικοπή από το Ευαγγέλιο του Λουκά, που αναφέρει το πρώτο κήρυγμα του Χριστού στη συναγωγή της Ναζαρέτ (Λουκ. 4, 16-18).
Οι Ινδικτιώνες μετριούνται από τη Γέννηση του Χριστού. Επειδή, όμως, η χρονολογία από της του Χριστού Γεννήσεως υστερεί κατά τρία έτη, για να βρούμε, παραδείγματος χάριν, την Ίνδικτο του 2004, προσθέτουμε 3 έτη και διαιρούμε δια του 15. Δηλαδή 2004 + 3= 2007 : 15 = 133 και υπόλοιπο 12 που σημαίνει ότι βρισκόμαστε στο 12ο έτος της 133ης Ινδίκτου (από την 1η Σεπτεμβρίου). 
(Kωνσταντίνου Aπ. Σουλιώτη, Θεολόγου)

Απολυτίκιο. Ήχος β'.
Ό πάσης Δημιουργός της κτίσεως, ο καιρούς και χρόνους εν τη Ίδία εξουσία θέμενος, ευλόγησαν τον στέφανον, του ενιαυτού της χρηστότητας σου, Κύριε, φυλάττων εν ειρήνη τους βασιλείς και την πάλιν σου, πρεσβείαις της Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε.

Β)
Για την εκκλησία η πρώτη Σεπτεμβρίου δεν σημαίνει μόνο την αρχή του μήνα και του φθινοπώρου αλλά και την αρχή της νέας χρονιάς. Πρωτοχρονιά, καινούρια χρονιά γιορτάζουμε. Έχουμε την αρχή της Ινδίκτου, δηλαδή αρχή του νέου έτους. Η λέξις Ινδικτιών προέρχεται από την λατινική indictio και σημαίνει την δεκαπενταετή περίοδο φόρων, όσα και τα χρόνια που υπηρετούσε ο Ρωμαίος στρατιώτης. Την αρχή της ινδικτιώνος εισήγαγε ο Αύγουστος Καίσαρ, ο οποίος διέταζε την είσπραξη των φόρων την πρώτη του μηνός Σεπτεμβρίου. Από του Μεγάλου Κωνσταντίνου έγινε επισήμως η χρήση της ινδικτιώνος ως χρονολογίας και έκτοτε η εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως μέχρι και σήμερα εορτάζει την 1η Σεπτεμβρίου ως αρχή του εκκλησιαστικού έτους.
Στο απολυτίκιο της ημέρας θα ζητήσουμε από Εκείνον που είναι «ο πάσης δημιουργός της κτίσεως, ο καιρός και χρόνους εν τη ιδία εξουσία θέμενος», να ευλογήσει «τον στέφανον του ενιαυτού της χρηστότητός του», να ευλογήσει όλο το κύκλο, όλη την περίοδο της νέας χρονιάς. Καινούρια χρονιά άλλωστε είναι για πολλούς ανθρώπους, αφού οι υπάλληλοι επιστρέφουν από τις θερινές διακοπές, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές γυρίζουν στα σχολεία τους για την νέα σχολική χρονιά. οι μαθητές όλων των βαθμίδων επιστρέφουν στα θρανία τους για το νέο σχολικό έτος. 
Εκείνο όμως που έχει σημασία, ανεξαρτήτως από το πότε αρχίζει ή τελειώνει η χρονιά, είναι το πώς ζούμε το χρόνο της ζωής μας και πώς θα τελειώσει ο χρόνος της ζωής μας. Αν προσέξουμε τα λόγια της Θείας Λειτουργίας θα παρατηρήσουμε ότι για το κύλισμα του χρόνου της ζωής μας παρακαλούμε « Τον υπόλοιπον χρόνο της ζωής ημών εν ειρήνη και μετανοία εκτελέσαι παρά του Κυρίου αιτησώμεθα». Ενώ για το τέλος της ζωής δεόμεθα: «Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογία την επί του φοβερού βήματος του Χριστού αιτησώμεθα ».
Ο χρόνος της ζωής μας θα πρέπει είναι μία προσφορά στον Ιησού Χριστό, που μας χαρίζει το χρόνο, διότι εκείνο που καταξιώνει το χρόνο μας είναι η ευλογία του Θεού. Γι’ αυτό και η Εκκλησία, όταν αρχίζει η νέα χρονιά ζητά την ευλογία Εκείνου: «Ίνδικτον ημών ευλόγει νέον χρόνον, ώ και παλαιέ, και δι’ ανθρώπους Νέε».
Ο Χριστός είναι ο παλαιός των ημερών, που έγινε νέος των εσχάτων ημερών για μας τους ανθρώπους. Είναι ο προαιώνιος Θεός, που έγινε η απαρχή της νέας κτίσεως. Ως Θεός είναι Παλαιός, άχρονος, προαιώνιος. Παλαιός αλλά και σήμερα αναγκαίος. Παλαιός βέβαια είναι και ο ήλιος, αλλά είναι πάντα απαραίτητος. Πιο παλαιός και από τον ήλιο είναι ο Θεός Λόγος, ο Ιησούς ως Θεός, και είναι απείρως αναγκαιότερος από τον ήλιο, γιατί είναι ο θησαυρός των πιστών που τον κρατούν σφιχτά στο θησαυροφυλάκιο της ψυχής τους. Αν χάσουμε την πίστη μας στο Χριστό, χάνουμε τα πάντα. Χωρίς ήλιο μπορούμε να ζήσουμε, χωρίς Χριστό δεν μπορούμε να ζήσουμε. 
Αν λοιπόν ο χρόνος είναι μία προσφορά ,τότε αυτή η προσφορά ανήκει στο Χριστό. Εύκολα προσφέρουμε στο Χριστό μία λαμπάδα ή κάποιο τάμα, ενώ δύσκολα του προσφέρουμε καθημερινά λίγο από το χρόνο της ζωής μας. Πολύ δυσκολότερα του προσφέρουμε ολόκληρη την ζωή μας. Ένας από τους λόγους που ήλθε ο Χριστός στον κόσμο, είναι «κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν». Για να γίνει δεκτή και ευάρεστη στον Κύριο η περίοδος της ζωής μας. 
Εκείνο που πρέπει να προσέξουμε εμείς είναι, το πώς περνάμε το χρόνο της ζωής και τις συνήθειες που αποκτάμε. Αν ο χρόνος μας είναι δεκτός από τον Θεό, αν είναι «ενιαυτός Κυρίου» κι αν οι συνήθειες που έχουμε είναι πράξεις αρεστές στο Θεό. Η συνήθεια για παράδειγμα του Κυριακάτικου εκκλησιασμού είναι ευάρεστη στο Θεό, όχι γιατί μετέχουμε στο σύνολο του αριθμού των πιστών της Εκκλησίας, αλλά γιατί μετέχουμε στο σώμα του Χριστού, που θυσιάζεται μπροστά μας και λαμβάνουμε την χάρη και την ευλογία του Θεού και τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Η χαρά είναι πλούσια, γιατί είναι ουράνια. Άλλες όμως κυριακάτικες συνήθειες είναι επίγειες και διαρκούν για λίγο χρόνο.
Την πρώτη Σεπτεμβρίου το Ευαγγέλιο της ημέρας διηγείται την είσοδο του Ιησού στην συναγωγή της Ναζαρέτ και την ανάγνωση των Γραφών από τον Ίδιο. Αυτό αποτελεί και το παράδειγμα για μας. Ο Εκκλησιασμός και η μελέτη του Λόγου του Θεού. Δύο συνήθειες που αποδεικνύουν ότι ο Χριστός είναι ο Κύριος και Θεός μας. Αποδεικνύουν ότι ο χρόνος της ζωής μας ανήκει σε Αυτόν. Μία κατάθεση χρόνου με πολύ μεγάλο επιτόκιο στην ουράνια τράπεζα της βασιλείας των ουρανών.

Σάββατο 29 Αυγούστου 2015

Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής ΙΓ' Ματθαίου.


Α' Κορ ιστ' 13-24: Ορθοί και αήττητοι θα μείνομε εις τας επάλξεις, αφού μαζί μας, εμψυχωτής και υπερασπιστής, θα είναι ο Χριστός.

του π. Παναγιώτη Γκέζου

"Γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, κραταιούσθε.
(Ο απόστολος Παύλος απευθυνόμενος στους πιστούς
της Κορίνθου στην πρώτη του προς αυτούς επιστολή)
 Πάντα υμών εν αγάπη γινέσθω"
(η τελευταία του προτροπή).
Χωρίς εγρήγορση δεν επιτυγχάνεται
                                                    η πνευματική προκοπή.
Δεν κατορθώνεται η καθαρότητα του νου
                                       χωρίς επαγρύπνηση εσωτερική
Όπως τότε, έτσι και σήμερα, η ζωή της αρετής,
απαιτεί εγρήγορση διαρκή.
Είναι οι εχθροί πολλοί και δυνατοί.
Ιδιαιτέρως ο διάβολος, ο οποίος
«ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη».
«Γρηγορείτε και προσεύχεσθε, η αγρυπνία,
είναι ο καλύτερος φρουρός,
 που προφυλάσσει την δική μας ψυχή
από τον υπούλως ερχόμενον εχθρόν,
 ο οποίος εμφανίζεται «ως κλέπτης εν νυκτί».
     Αντιθέτως η ακηδία, η ραθυμία
και η νωθρότητα η πνευματική
συνιστούν μεγάλη απειλή.
 Όταν η συνείδησή μας παύσει να αγρυπνεί,
ξεχνούμε τις ευθύνες μας,
την κλήση του Ιησού προς όλους μας:
Χρειάζεται και η ψυχή «τροφή», πνευματική.
Η δε απιστία
κραδαίνει την μάχαιρα
          της δήθεν επιστημονικής αληθείας,
                              απαιτείται μεγάλη προσοχή
και εγρήγορση,
              διότι από στιγμή σε στιγμήν μπορεί
ο εχθρός να εισέλθει
                           στο οχυρό της δικής μας ψυχής.
Όσον δε περισσότεροι εχθροί
                                                        μας πολεμούν,
 λόγω της ανωμαλίας των καιρών
                                          και του κατακλυσμού
 της απιστίας και διαφθοράς,
επί τοσούτον μεγαλύτερη θα πρέπει να είναι
          η φρούρηση του ψυχικού μας θησαυρού.
Τι ατύχημα μέγα είναι δια τον άνθρωπο
να χάση την πίστη του!
Όλα γύρω του τότε γίνονται σκοτάδι, ερημιά.
Ο άνθρωπος ομοιάζει με αετό χωρίς φτερά
                           και η ζωή σαν θανάτου πορεία.
Αδελφέ, ας μείνομε σταθεροί στην πίστη,
       αν θέλομε αληθινά την δική μας ευτυχία.
Βέβαια, δια να κρατήσει κανείς την πίστη
και να νικήσει  τον μεγάλο αυτόν αγώνα,
θα χρειασθεί, με σθένος, να πολεμήσει.
 Η αρετή θέλει ανδρεία.
Έχει βέβαια ο δρόμος της και η πορεία γοητεία,
 αλλά την ιδίαν στιγμήν απαιτείται
                                                  και ηρωική διάθεση.
 Διότι απέναντι στις επιθέσεις του εχθρού,
                                           η στάση του χριστιανού
δεν ημπορεί να είναι η υποχώρηση.
Διότι υποχώρηση σημαίνει θάνατος.
Είναι αλήθεια ότι η αμαρτία
                                        εμφανίζεται ελκυστική,
                    με γοητευτικά χρώματα, απατηλή.
Ομοιάζει με μεθυστικό ποτό,
που μόλις το πιείς ζαλίζεσαι
                              και ζεις σε κόσμο φανταστικό.
 Είναι πλανεύτρα η αμαρτία.
 Όμως, αργότερα, όταν περάσουν οι πρώτες
         εντυπώσεις, τότε εκδηλώνεται η πικρία…
Να πιστεύω όμως στον Χριστό
και να μην έχω την αγάπη Του, που αποτελεί
την ενεργοποίηση της πίστης
                       είναι όχι μόνο σόλοικο,
                                               αλλά και δαιμονικό,
είναι μία δύναμη καταστροφική
για τους άλλους και για τον ίδιο μας τον εαυτό
Για την πίστη μας, όπως και ο απόστολος Παύλος,
                                                                           το εννοεί,
δύναμη θετική και ευεργετική
υπάρχει εκεί που υφίσταται αγάπη χριστιανική.
Μακάρι η πυρακτωμένη,
 από την αγάπη του Χριστού και τους ανθρώπους,
καρδιά του αποστόλου να θερμάνει λίγο και εμάς.
να κινητοποιηθούμε έστω και λίγο σε μετάνοια,
αφού όπου υπάρχει η αμαρτία
έχει σβήσει η φλόγα της αγάπης σ' αυτήν την κοινωνία.
 "Δια το πληθυνθήναι την αμαρτίαν ψυγήσεται η αγάπη".
Αν δεν έχουμε μετάνοια,
ας την ζητήσουμε ειλικρινά από τον Κύριο.
 Θα είναι το πρώτο σκαλοπάτι
της ένθεης και σωτήριας μας αγάπης.
Ναι! Όταν μέσα μας πιστεύουμε
ότι ο δρόμος που επήραμε είναι ο καλύτερος,
όταν η ψυχή μας δονηθεί από τα ιερά
       σκιρτήματα της αρετής και της πίστεως,
όταν πάρομε την απόφαση να μείνομε
στις επάλξεις της τιμής και του χρέους,
                                                                συνεχώς 
τότε τα ιερά μας και τα φρούριά μας
                                   δεν θα τα πάρει ο εχθρός.
Ορθοί και αήττητοι θα μείνομε εις τας επάλξεις,
αφού μαζί μας, εμψυχωτής και υπερασπιστής,
                                                       θα είναι ο Χριστός.





Ομιλία στην Θ. Λειτουργία 29 Αυγούστου 2015.



Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

Άλλο η τιμή του Αγίου Φανουρίου και άλλο η "θρησκευτικότητα της Φανουρόπιτας"...!


   Στις 27 Αυγούστου κάθε χρόνου η Εκκλησία μας, τιμά τη μνήμη του Αγίου Φανουρίου, ενός Αγίου της Εκκλησία μας που έγινε γνωστός από την ανεύρεση της ιερής του εικόνας στη Ρόδο τον 14ο αιώνα, ενώ είναι σίγουρo ότι έζησε και έδρασε πολύ παλιότερα. Στην εικόνα που βρέθηκε από τον τότε μητροπολίτη Ρόδου Νείλος ο Β' του Διασπωρινού (1355 - 1369 μ.Χ. , ο Άγιος παριστανόταν σαν νεαρός στρατιώτης, κρατώντας στο δεξιό του χέρι σταυρό, πάνω στον όποιο υπήρχε λαμπάδα αναμμένη, γύρω δε από την εικόνα τα 12 μαρτύρια του.
   Όπως σε όλους και τους Αγίους, έτσι και για τον Άγιο Φανούριο ισχύει το λεγόμενο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «Τιμή μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος» . (Λόγος εις Μάρτυρας, PG 52,663). Γι΄ αυτό η Εκκλησία μας τους προβάλει μέσα από τη μνήμη τους και προτρέπει τα μέλη της για την ανάγνωση του Συναξάριού τους, για να παραδειγματιστούμε στο πνευματικό μας αγώνα και όσο το δυνατόν να τους μιμηθούμε. Ο Άγιος Φανούριος λοιπόν δεν είναι  αποκομμένος από την υπόλοιπη λειτουργική και ασκητική  παράδοση της Εκκλησίας μας, αλλά το ακριβώς αντίθετο, είναι συναπτόμενος και συνεχιστής αυτής και γι αυτό ευαρέστησε τον Θεό και τον ανέδειξε αρκετούς αιώνες μετά το μαρτύριό του, ως τις ημέρες μας. Αυτά τα αναφέρουμε γιατί σήμερα ο Άγιος έγινε πολύ λαοφιλής.  Η αγάπη και η τιμή με την οποία περιβάλλεται ο Άγιος Φανούριος έγινε αφορμή να δημιουργηθούν διάφορες ευλαβείς παραδόσεις στο λαό μας, ανάμεσα στις οποίες είναι και το εορταστικό έθιμο της «Πίττας του Αγίου Φανουρίου», ή της «Φανουρόπιττας» που γίνεται εκτός  της εορτής του σχεδόν καθημερινά. Η πίτα αυτή είναι συνήθως μικρή και στρογγυλή σαν μικρός άρτος ή γλύκισμα, μοιράζεται στους πιστούς και γίνεται άλλοτε για να φανερώσει κάποιο χαμένο αντικείμενο ή κάποια χαμένη υπόθεση ή ακόμα να φανερώσει την υγεία σε κάποιον ασθενή. Υπάρχει επίσης και παράδοση ότι με τη πίτα αυτή γίνεται μνεία της μητέρας του, αλλά άγνωστο για ποιο λόγο.
   Άλλους "πιστούς" αν τους ρωτήσεις γιατί τη προσφέρουν την Φανουρόπιτα, το πάνε σε πιο σύγχρονα προσωπικά τους προβλήματα, όπως την ανεύρεση εργασίας ή νύμφης ή γαμπρού, η συμφιλίωση σε παντρεμένα ζευγάρια με προβλήματα! Αν συνυπολογίσουμε το γεγονός, ότι αυτοί που προσέρχονται με αυτές τις Φανουρόπιτες όλο το χρόνο και μαζικά κατά τη μνήμη του Αγίου, έχουν χλιαρή ως ανύπαρκτη σχέση  με την υπόλοιπη πνευματική ζωή της Εκκλησίας μας, καταλαβαίνει κανείς ότι το πράγμα αρχίζει και ξεφεύγει από τα Ορθόδοξα πλαίσια. Η "ευλαβής" παράδοση, αρχίζει να γίνεται "ασεβής¨ ασυνείδητα ή συνειδητά, αφού μετατρέπεται η πνευματικότητά μας, σε ένα πάρε-δώσε, να κάνει ο Άγιος αυτά που θέλουμε και εμείς ως αντάλλαγμα του προσφέρουμε για να τον κάμψουμε αυτό το παρασκεύασμα που φέρει τον όνομά του. Αντί να απασχολεί τους ανθρώπους πως θα αποκτήσουν πνευματικά χαρίσματα, μέσα από τα πνευματικά εφόδια και μυστήρια της Εκκλησίας μας, τους απασχολούν τι υλικά θα βάλουν στη πίτα τους για να γίνει καλύτερη και νοστιμότερη και πως θα υλοποιηθούν οι εγκόσμιες επιθυμίες τους....! Εμείς οι Κληρικοί δεν έχουμε ευθύνη για όλα αυτά; Σίγουρα δεν είναι η διακονία μας , να κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους και να τους ξεχωρίζουμε πνευματικά, ο Χριστός μας είναι ο απόλυτος καρδιογνώστης και Κριτής και μπορεί τα στραβά μας να τα κάνει ευθείες, αλλά δεν μπορούμε να μείνουμε αδιάφοροι σε αυτή τη ρηχή πνευματικότητα και να μη προσπαθήσουμε την αφορμή της προσέλευσης των πιστών κρατώντας μια Φανουρόπιτα, να τους υποψιάσουμε ότι κάτι βαθύτερο, ανώτερο και ουσιαστικότερο πρέπει να αναζητήσουν! Τι; Την ένωση τους με τον Θεό!
  Συνοψίζοντας, είναι άλλο πράγμα να έχει κανείς συνειδητή εκκλησιαστική ζωή και να προσφέρει για ευλογία μία πίτα προς τιμήν του Αγίου και άλλο πράγμα να έχουμε ανύπαρκτη πνευματική ζωή και με την προσφορά της Φανουρόπιτας να θεωρούμε ότι αποκτήσαμε πνευματική ζωή και ασκούμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα!

               π. Αντώνιος  Χρήστου

Άρθρο για λογαριασμό της Εφημερίδας : "ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ" Αρ. Φ. 7, 20-8-2015


Ομιλία στην Αγρυπνία για τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό.



Σάββατο 22 Αυγούστου 2015

Κήρυγμα στο Αποστολικό ανάγνωσμά της Κυριακής ΙΒ' Ματθαίου.


Α' Κορ. ιε' 1-11Η πίστη όμως αυτή θα σας χαρίσει βεβαία τη σωτηρία, εάν τη διατηρείτε ανόθευτη, όπως εγώ σας την κήρυξα στου Θεού την Εκκλησία.

                          του π. Παναγιώτη Γκέζου


Η εκ νεκρών Ανάσταση του Κυρίου ημών
                                                      Ιησού Χριστού
 είναι τὸ βασικό και θεμελιώδες γεγονός
πάνω στο οποίο στηρίζεται ο Χριστιανισμός.
Το Ευαγγέλιο  δεν είναι κάτι το ανθρώπινο,
 αλλά είναι η διδασκαλία και η πίστη,
                                                            την οποία
και ο ίδιος ο απόστολος Παύλος
          παρέλαβε από την ίδια την Εκκλησία.
Ο απόστολος Παύλος γράφει προς τους
Κορίνθιους Χριστιανούς για το θέμα αυτό.
   Όταν ήρθα για πρώτη φορά στην Κόρινθο
και σας κήρυξα την  αλήθεια του Ευαγγελίου,
δεν παρέλειψα να σας αναπτύξω
και τα σχετικά με τη Ανάσταση του Κυρίου.
Αυτή την αληθινή πίστη στον Ιησού Χριστό
παρέλαβε και ο σύγχρονος κόσμος
                                                    και με αυτήν ζει
και αγωνίζεται ο κάθε πιστός.
 Θεμελιώδης αλήθεια της  πίστης αυτής
είναι ο σταυρικός θάνατος, η τριήμερη ταφή
και η ένδοξη Ανάσταση του Κυρίου.
 Αυτή η αλήθεια πραγματοποιεί
τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. 
Κάθε αμφισβήτηση και αλλοίωση
της διδασκαλίας αυτής αποτελεί
νόθευση του Ευαγγελίου και παρεκκλίνει
από την οδό της σωτηρίας.
Κάθε άλλη θεωρία, 
φιλοσοφική ή ιδεολογική, η οποία
κηρύσσει κάτι το διαφορετικό
                                        από το Ευαγγέλιο
και εν προκειμένω αρνείται
την ανάσταση των νεκρών,
                        πέρα από σεβαστή δεν μπορεί
σε καμία περίπτωση να γίνει και αποδεκτή.
Όταν σας ανέπτυξα προφορικά,
                                   με πολλή προσοχή
τα ακούσατε και τα παραδεχθήκατε
 και μένετε μέχρι σήμερα σταθεροί
                                         στην πίστη αυτή.
Η πίστη όμως αυτή θα σας χαρίσει
                                           βεβαία τη σωτηρία,
εάν τη διατηρείτε ανόθευτη,
όπως εγώ σας την κήρυξα
                                   στου Θεού την Εκκλησία.
Το πρώτο και κυριότερο από όλα
                       που σας δίδασκα τότε ήταν αυτό
που κι εγώ το διδάχθηκα
                            από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό.
 Ότι δηλαδή ο Χριστός,
πέθανε για τις δικές μας αμαρτίες και τάφηκε
                          και την τρίτη ημέρα αναστήθηκε.
 Σας δίδαξα ακόμη ότι μετά την Ανάσταση Του
 ο Κύριος, στους δώδεκα Αποστόλους,
                                                          εμφανίσθηκε.
Κουράστηκα περισσότερο
από όλους τους άλλους Αποστόλους
 κηρύττοντας στους ανθρώπους
                                 την πίστη στον Χριστό.
Αλλά το έργο αυτό δεν το έκανα εγώ,
αλλά  η χάρης που μου έδωσε ο Θεός.
Και εγώ και οι άλλοι Απόστολοι
 το ίδιο Ευαγγέλιο λαλούμε
και στην Ανάσταση του Χριστού καλούμε
τους άπιστους να πιστέψουν
 όπως έχετε πιστέψει κι εσείς

και μαζί στο Παράδεισο να βρεθούμε.

Ομιλία το Σάββατο 22 Αυγούστου 2015.



Κυριακή 16 Αυγούστου 2015

Ομιλία τη Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου.



Το 12ο Τεύχος του "Συνειδητού Ενορίτη" του Ι. Ν. Αγίου Νεκταρίου Βούλας.

Η Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Ιερά Μητρόπολη Γλυφάδας Ε. Β. Β. και Β.


Στην Ιερά Μητρόπολη Γλυφάδας, Ε. Β. Β. και Β., το Πάσχα του Καλοκαιριού, η εορτή της Κοιμήσεως Θεοτόκου εορτάστηκε και φέτος με πάσα λαμπρότητα, καθώς πανηγύρισαν οι εξής 4 Ενοριακοί Ναοί: α) Κοιμήσεως Θεοτόκου Δικηγορικών Γλυφάδας, β) Κοιμήσεως Θεοτόκου Καραπάνου Γλυφάδας, γ) Κοιμήσεως Θεοτόκου Βούλας και δ) Κοιμήσεως Θεοτόκου Βαρκίζης.

Να σημειωθεί πως χιλιάδες πιστοί προσήλθαν σε όλους τους Ιερούς Ναούς της Μητροπόλεως τόσο στον Εσπερινό όσο και κατά την Θεία Λειτουργία.
Ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Παύλος συμμετείχε, όπως κάθε χρόνο, και στις 4 Ιερές Πανηγύρεις των Ενοριών που εορτάζουν στις 15 Αυγούστου, κατά το ακόλουθο πρόγραμμα.

Την Πέμπτη 13 Αυγούστου 2015, χοροστάτησε στον Εσπερινό και την τελευταία Ιερά Παράκληση, στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Βαρκίζης, όπου και ομίλησε για την Παναγία μας. Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος, χάρισε μία προσωπική του ιερατική στολή, στον Προϊστάμενο της Ενορίας π. Πορφύριο Πλυττά.

Το απόγευμα της Παρασκευής 14 Αυγούστου 2015, παραμονή της Εορτής, χοροστάτησε στον Πανηγυρικό Εσπερινό του Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Καραπάνου Άνω Γλυφάδας. Κατά την τέλεση του Εσπερινού και μετά την Αρτοκλασία, εψάλησαν τα Εγκώμια της Παναγίας. Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε ιδιαίτερα στο Δοξαστικό της Εορτής, ειδικότερα στο σημείο εκείνο που αναφαίρετε στο να προστατεύει η Παναγία  τη Νεολαία.

Ανήμερα της Εορτής, Σάββατο 15 Αυγούστου, ο Σεβασμιώτατος ιερούργησε στον Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Δικηγορικών Γλυφάδας. Προς το τέλος της Θείας Λειτουργίας στο Κοινωνικό, όπως και σε όλες της Ενορίες της Μητροπόλεώς μας, διαβάστηκε το μήνυμα του Σεβασμιωτάτου για την Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου 2015.

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, ο Σεβασμιώτατος χοροστάτησε στον μεθέορτο Εσπερινό του Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Βούλας, όπου εψάλησαν και τα Εγκώμια της Παναγίας μας. Στο τέλος του Εσπερινού, πριν την απόλυση, ο Σεβασμιώτατος μίλησε για την αδυναμία της γλώσσας να αναφερθεί κανείς στο πρόσωπο της Παναγίας μας, σύμφωνα και με τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό. 

Στη συνέχεια ο Ποιμενάρχης μας, έκανε μία σύντομη αναφορά και σύνοψη όλων των κηρυγμάτων τα οποία έκανε κατά την περίοδο του Δεκαπενταυγούστου τόσο για το Θαβώριο Φως κατά την Εορτή της Μεταμορφώσεως, όσο και για το πρόσωπο της Παναγίας μας και σε όσα ανέφερε στο φετινό του ειδικό μήνυμα που διαβάστηκε το πρωί.

 Τελειώνοντας την ομιλία του ο Σεβασμιώτατος, προέβει στη χειροθεσία Αναγνώστου, του νέου Λαμπαδάριου του Ιερού Ναού Δημητρίου Κεχαγιάογλου μόλις 18 ετών, το πρωτότοκο τέκνο από τα έντεκα συνολικά τέκνα του π. Στεφάνου Κεχαγιάογλου, ο οποίος εισήλθε φέτος στη τριτοβάθμια εκπαίδευση και είναι και σπουδαστής της Σχολής Εκκλησιαστικής Βυζαντινής Μουσικής της Ιεράς Μητροπόλεως. Αυτή η ενέργεια του σεβασμιωτάτου, καταχειροκροτήθηκε και συγκίνησε ιδιαίτερα όλους τους Εκκλησιαζομένους.


Κατά τις παραπάνω Ακολουθίες και τη Θ. Λειτουργία, ο Σεβασμιώτατος μοίρασε στο τέλος προσωπικά τον Άρτο και το Αντίδωρο αντίστοιχα. 

Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής ΙΑ' Ματθαίου .


Α' Κορ θ' 2-12 :Το “παρακαλούμε” των αποστόλων είναι πολύ πιο δυνατό
από οποιαδήποτε διαταγή.

του π. Παναγιώτη Γκέζου


Οι Κορίνθιοι μη μπορώντας να αποβάλλουν
συνήθειες της προηγούμενης τους ζωής,
                            έφθασαν στο σημείο μερικοί
να μην αναγνωρίζουν τον Παύλο
          και την δική του, εν Χριστό αποστολή.
Κι εκείνος ως αληθινός
                                       συνεργάτης του Θεού,
για να στηρίξει τη θέση του
                           απολογείται και παρακαλεί.
Κι εκείνη την εποχή
 οι άνθρωποι παρασύρονταν και θαύμαζαν
ότι έλαμπε, ότι έβλεπαν  επιφανής,
 χωρίς να μπορούν,
την ουσία και την αλήθεια
                       των πραγμάτων να δουν.
Οι αληθινοί απόστολοι και ποιμένες
                                                            του λαού
 βρίσκονται σε δύσκολη θέση,
δεν θέλουν, τα μέσα του κόσμου
                                          να χρησιμοποιούν.
Τότε οπλίζονται με πολλή πίστη
                                                     και υπομονή.
Το “παρακαλούμε” των αποστόλων
είναι πολύ πιο δυνατό
                              από οποιαδήποτε διαταγή.
Οι απόστολοι δεν χρειάζονται μέσα
και τρόπους του κόσμου,
                          είναι συνεργάτες του Θεού.
                           Δεν θέλουν να επιβληθούν,
θέλουν την ελεύθερη συγκατάθεση
των ανθρώπων, γι αυτό και παρακαλούν.
Για να σκέφτεται και να μιλάει κανείς έτσι,
πρέπει να έχει βαθειά συνείδηση
 της αποστολής του στην Εκκλησία,
πρέπει να πιστεύει πως πραγματικά
είναι συνεργός του Θεού
για, των ανθρώπων, τη σωτηρία.
Είναι τόσο επίκαιρα τα λόγια του Αποστόλου
                                                                               σήμερα,
που οι άνθρωποι – ακόμα και οι χριστιανοί –
είναι κυριευμένοι από το πνεύμα της πλεονεξίας,
 της αντεκδίκησης, της δολιότητας
                                                         και της αδιαφορίας.
Σήμερα γύρω μας υπάρχουν πολλοί
που με τα έργα τους,
                            τα λόγια τους,
                                          τις ενέργειές τους
 σκανδαλίζουν μικρούς και μεγάλους,
διαφθείρουν χαρακτήρας,
 δημιουργούν γύρω τους πνεύμα φθοράς
                                                και μαρασμού,
και σαν φωτιά καίγουν
                                    τα φύτρα του καλού
και της αρετής.
        Παντού σφραγίδες καταστροφής!
Όμως υπάρχουν μερικοί
που ισχυρίζονται ότι είναι μικροί,
δεν ξέρουν πολλά γράμματα,
δεν κατέχουν υψηλές θέσεις,
                  δεν διαθέτουν επιβολή,
δεν έχουν ικανότητες και πλούτο,
και δι’ αυτό νομίζουν ότι
δεν ημπορούν να κάμουν κάτι αυτοί.
 Εγώ, σου λένε, τι ημπορώ να κάμω,
όταν η χώρα έχει φθάσει
                     στην άκρη του γκρεμνού;
Πάει, χάλασε ο κόσμος,
              συμπληρώνει κάποιος άλλος.
Δεν σταματάει πια
                              το ποτάμι του κακού.
Όχι, αδελφέ.
       Οι σκέψεις αυτές δεν είναι ορθές.
 Συμφωνώ ότι ημπορεί
να μην ξέρεις πολλά γράμματα.
Μα και ο Θεός δεν ζητάει περισσότερα
απ’ ότι να κάμεις καλά πράγματα.
Δεν ημπορείς να πεις
δυο λόγια στον απελπισμένο,
δυο συμβουλές στον παραστρατημένο,
να απλώσεις το χέρι σου στον πεσμένο,
να φωτίσεις τα παιδιά σου,
                                    τα δικά σου παιδιά,
να συμβουλεύσεις και τα ξένα παιδιά;
Είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα αυτά;
Πιστεύεις αληθινά στον Θεό;
Φτάνουν αυτά. Θαύματα μπορεί να κάμεις.
                                                    Κι εσύ. Κι εγώ.
Ημείς θα πεθάνομε κάποτε.
Όμως η σφραγίδα του έργου μας θα μείνει.
Μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας.
Τότε που ο Θεός θα έλθει,
                                   το έργον μας, να κρίνει.
Οι χριστιανοί πρέπει να διαγράψουν
από τη ζωή τους
           αυτό που λέγεται ατομικό
                           και δικαίωμα προσωπικό.
Ίσως μερικά πράγματα
να είναι επιτρεπτά για κάθε  χριστιανό,
αλλά δεν είναι χρήσιμα,
γιατί, να σκανδαλίσουν τους άλλους,
                                             είναι πολλή κακό.
Είναι πολύ γνωστή
η θέση του αποστόλου Παύλου στην αποφυγή
σκανδαλισμού συνανθρώπου μας.
 Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί
στη συμπεριφορά μας
                                   στην καθημερινή μας ζωή.
Για τους πραγματικά μεγάλους
δεν υπάρχουν αυτά που ο κόσμος ονομάζει
ανάπαυση και δικαίωμα.
Αισθάνονται τον εαυτό τους ευτυχή
 όχι όταν παίρνουν, αλλά όταν δίνουν.
 Σκοπός και ιδανικό τους
                     είναι η ιερή αποστολή τους.
Γι’ αυτό όχι μόνο δε δέχονται
να κερδίσουν τίποτε προσωπικά,
αλλά και υποφέρουν τα πάντα
                                του Χριστού τα παιδιά.



Ομιλίες π. Αντωνίου Χρήστου

Ομιλίες π. Αντωνίου Χρήστου
Πατήστε πάνω στην Εικόνα






Δημοφιλή