Αγαπητοί μου φίλοι θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, λίγες σκέψεις από δύο περιστατικά που ο Τριαδικός Θεός, με αξίωσε να ζήσω σήμερα Κυριακή 25/05/08. Το ένα έλαβε χώρα μετά την Θ. Λειτουργία εντός του Ιερού Ναού και το άλλο στο τραμ μετά τις 9:30 μ.μ. γυρνώντας από βόλτα! Το περίεργο είναι, ότι ενώ φαίνεται να είναι άσχετα το ένα περιστατικό με το άλλο, τώρα που τα φέρνω στην σκέψη μου στον απολογισμό της ημέρας, έχουν σχέση και μάλιστα πολύ μεγαλύτερη από ότι μου φάνηκε στην αρχή…! Βεβαίως δεν θέλω να προκαταλαβαίνω συνειδήσεις και να καθοδηγώ σκέψεις! Θα σας τα περιγράψω όπως τα έζησα και ο κάθε ένας ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα…:
Μετά το τέλος της σημερινής Θ. Λειτουργίας, ήρθε και με πλησίασε μια μοναχή που την έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Μάλιστα επειδή είχε και μνημόσυνο και πρόσεξα ότι καθόταν πίσω από τους συγγενείς του μνημόσυνου, θεώρησα ότι ήταν και αυτή μία από τους συγγενείς! Όμως από το διάλογο που ακολούθησε κατάλαβα ότι δεν ήταν έτσι..:
- Καλημέρα πάτερ την ευχή σας, μου λέει με ταπεινή φωνή.
- Χριστός Ανέστη, Γερόντισσα την ευχή σας της λέω!
- Πάτερ με λένε……………….και θα ήθελα να σας παρακαλέσω για κάτι…αν θα μπορούσατε!
- Φυσικά της λέω ότι θέλετε, αλλά από πού είστε;
- Είμαι από την Ιερά Μονή …………. (δεν βάζω το μοναστήρι για ευνόητους λόγους) από την Νήσο (…..) και είμαι μόνη μου εκεί!
- Α! Ωραία….της λέω, ξέρω εκεί τον Διάκονο ……….. (τάδε) τον γνωρίζετε;
- Όχι μου λέει, δυστυχώς στο Μοναστήρι είμαι μόνη μου είναι απλησίαστο για τους πολλούς , έχει πάνω από δύο χιλιόμετρα ποδαρόδρομο , γι αυτό και δεν ξέρω ή με ξέρουν πολλοί!
- Α! Μάλιστα…και τι θα θέλατε της λέω ;
- Πάτερ, είμαι στην Αθήνα γιατί έχω καρκίνο! Πεθαίνω σε λίγο και θα ήθελα να σας παρακαλέσω να προσεύχεστε……………!!!
- Εκείνη την ώρα από την έκπληξή μου και το πρώτο σοκ, της κάνω χωρίς να το σκεφθώ και πολύ ενστικτωδώς, το σημείο του σταυρού, που διέκοψα τον λόγο της και της λέω βεβαίως γερόντισσα και θα κάνω και σας εύχομαι περαστικά!!
- Όχι μου λέει αυτή, δεν καταλάβατε πάτερ, δεν θέλω να παρακαλέσετε τον Θεό να γίνω καλά! Αυτό είναι το θέλημά Του…! Θα ήθελα απλά να παρακαλέσετε τον Κύριό μας, να με αξιώσει και να με πάρει σε καλή στιγμή! Να μη δώσει και με πάρει σε στιγμή που δεν είμαι πνευματικά έτοιμη! Αυτό ήθελα μόνο να προσευχηθείτε!
- Φυσικά εγώ έμεινα άφωνος και σαστισμένος από τη κουβέντα που μου είπε η Μοναχή, που μόνο σε βίους Αγίων και Γεροντικά Ασκητών είχα συναντήσει ως ώρας! Πριν της γνέψω καταφατικά γι αυτό που μου ζήτησε….συνέχισε τον λόγο της λέγοντας θερμά συγχαρητήρια για το κήρυγμα που έκανα σήμερα και ότι της άγγιξε την καρδιά…! Μα εμένα ο λογισμός μου ήταν σε αυτό που μου ζήτησε, και ότι αν άγγιξαν την καρδιά αυτά που είπα εγώ….αυτά που είπε αυτή τι έπρεπε να κάνουν;
Αυτό θα πει μνήμη θανάτου και εμπιστοσύνη στο θέλημα Του Θεού, όποιο και αν είναι αυτό…! Όλοι οι Χριστιανοί μας στον κόσμο, έχουν εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού, αλλά λίγοι ζητάνε να παραμείνει ένα πρόβλημα υγείας πάνω τους! Ζητάνε να προσευχηθούμε να γίνουν καλά το συντομότερο, μη αναλογιζόμενοι την πνευματική ωφέλεια και την παρουσία Του Θεού μέσα από τον Πειρασμό στη ζωή τους….!
Έχοντας αυτό το περιστατικό στο μυαλό μου όλη μέρα, πήγα μια βόλτα με τη σύζυγο μέχρι το κέντρο! Κατά τις 9.30 πήραμε το Τραμ από το Σύνταγμα για επιστρέψουμε στο σπίτι μας. Μετά από 4 στάσεις μπαίνουν μέσα δύο έφηβες….γύρω στα 15 με 16 ετών το πολύ…! Τι έφηβες όμως…; Εμφάνιση και οι δύο σε στυλ χέβι μέταλ! Με το κινητό τους σε ανοικτή ακρόαση να παίζει τραγούδια σκληρού μέταλ, αδιαφορώντας για τους γύρω τους, με σκουλαρίκια στο στόμα, στη μύτη, στα αυτιά! Η μία να φοράει την πεντάλφα, αντί τον κλασικό σταυρό στο λαιμό της, να έχει μαύρη τσάντα με πεντάλφα, με την μορφή τράγου στο τρίγωνο! Η άλλη να φοράει γύρω στο λαιμό και στο χέρι, αυτά που φοράγανε οι Pank και οι Χούλιγκαν την δεκαετία του 80 και να διακρίνεται στο λαιμό κάποιος Σταυρός, όχι όμως ο Ορθόδοξος, αλλά ο Αιγυπτιακός Σταυρός (με μεγαλύτερη θηλιά πάνω) που ως γνωστό, στην αρχαία Αίγυπτο, συμβόλιζε την γονιμότητα και γενικά στις μέρες μας, είναι ένα από τα νεοποχήτικα σύμβολα…! Το μακιγιάζ τους να είναι έντονο μαύρο και τελείως αντιαισθητικό λες και ήταν κομπάρσοι που έπαιζαν σε ταινία θρίλερ…! Αυτή με το σταυρό, φορούσε όλα μαύρα, η άλλη είχε καρό Σκοτζέδικη φούστα και μια μπλούζα μαύρη! Επίσης και οι δύο φορούσαν Μαύρα πάνινα παπούτσια, κλασικής γνωστής μάρκας! Θα αναρωτηθείτε βέβαια, τι νόημα έχει που τις περιέγραψα τόσο αναλυτικά και ότι δεν πρέπει να κρίνουμε κάποιον από την εμφάνιση κτλ! Φυσικά και εγώ αυτής της απόψεως είμαι, θα συνεχίσω όμως την διήγηση για να καταλάβετε! Αυτές μόλις είδαν ότι είμαι κληρικός, έβαζαν το ένα κομμάτι μετά το άλλο και μάλιστα δυνατότερα! Άρχισαν τα ειρωνικά χαμόγελα γεμάτο πρόκληση! Φυσικά όλοι όσοι ήταν εντός του Τραμ, τους κοιτούσαν παράξενα, που φυσικά έδειχνε όχι μόνο να μη τους μοιάζει, αλλά να επιζητούν και την προσοχή μας! Κάποια στιγμή φτάσαμε στη στάση της Αγίας Φωτεινής, που είχε μεγάλο παζάρι, λόγω του πανηγυριού του Μητροπολιτικού Ναού της Μητροπόλεως Νέας Σμύρνης. Αυτές εκείνη την ώρα βλέποντας εμένα και τη σύζυγο μου, να κάνουμε το Σταυρό μας, λέει ή μία στην άλλη με αρκετά δυνατή φωνή : Άντε μωρέ, χεστήκαμε και εμείς γι’ αυτούς και τις Εκκλησίες τους! Εγώ ατάραχος, έκανα ότι δεν το άκουσα! Η σύζυγος ήταν έτοιμη να αντιδράσει και της είπα : Αυτό θέλουν αυτές! Να προκαλέσουν την προσοχή μας και να μας ταράξουν! Αν τα καταφέρουν και μας ταράξουν, έχουν κερδίσει ήδη το παιχνίδι! Αν τις αγνοήσουμε, αυτές τότε τρελαίνονται! (Τα καταγράφω ακριβώς όπως τα είπα και χωρίς να έχω επίγνωση αν έκανα το σωστό, ο Θεός ας με κρίνει) ! Κάποια στιγμή απέναντί μας αδειάζουν δύο θέσεις και πήγαν και έκατσαν εκεί, συνεχίζοντας τα τραγούδια και να αποκαλεί η μία την άλλη με βρισιές, αντί για ονόματα! Όταν βγήκαμε στη παραλιακή, άδειασαν οι δύο θέσεις από πίσω μας και ενώ αυτές καθόντουσαν απέναντι ήρθαν και έκατσαν εκεί, βάζοντας σχεδόν στο αυτί μας τα τραγούδια! Με την άκρη του ματιού μου αντιλήφθηκα ότι χόρευαν κι όλας με τα χέρια προκλητικά…! Εμείς μέχρι και που κατέβηκαν στην πλατεία της Γλυφάδας συνεχίσαμε έτσι σαν να μη συμβαίνει τίποτα….!
Έχοντας αυτό το περιστατικό υπόψη, ήθελαν να ρωτήσω, γιατί πρέπει η μουσική εκτός από γούστο, τελικά να γίνεται τρόπος ζωής για κάποιους, να επηρεάζει την φιλοσοφία τους, την στάση τους για την ζωή, την αισθητική τους και την εμφάνισή τους και ακόμα χειρότερα το θρησκευτικό τους πιστεύω; Πως οι γονείς έχασαν τη μάχη με τα παιδιά τους, με την αδιαφορία τους και νομίζοντας ότι αφού είναι σε κλειστά δωμάτια του σπιτιού ακούγοντας τραγούδια τέτοια και σερφάροντας σε τέτοια sites νομίζουν ότι είναι ασφαλής και δεν κινδυνεύουν; Εγώ δεν είπα να έρθουν να μου φιλήσουν το χέρι, όμως πως ζητάνε κοινωνική αποδοχή για τις προτιμήσεις τους μη σεβόμενοι, τους νόμους και τα στοιχειώδη δικαιώματα όταν κάποιοι ταξιδεύουν σε μέσα μαζικής μεταφοράς; Δεν είχαν ακουστικά; Φυσικά και είχαν, αλλά ………..; Ένα σωρό γιατί και ερωτήματα μπορώ να βάλω! Δεν ξέρω, στενοχωρήθηκα πολύ…για το περιστατικό! Στενοχωρήθηκα όμως περισσότερο γιατί είδα ότι εμείς σαν ποιμένουσα Εκκλησία, είμαστε ανύπαρκτοι και μάλιστα μας θεωρούν και εχθρούς αυτά τα παιδιά! Δεν σκύψαμε στα προβλήματά τους! Δεν ανοίξαμε διάλογο όσο θα έπρεπε! Και εγώ σήμερα (τώρα που κάνω την αυτοκριτική μου) διαπιστώνω ότι μου ήταν πιο εύκολο να τις αγνοήσω τις δύο κοπέλες, ακόμα πιο εύκολο να τις βρίσω ή να τους πουλούσα τσαμπουκά, αλλά να της πλησιάσω και να ανοίξω ειλικρινή και χωρίς προκαταλήψεις διάλογο μαζί τους, δεν τόλμησα να το κάνω….!!! Ο Θεός να μας φωτίζει όλους, γιατί τα πράγματα δυστυχώς δεν είναι τόσο ξεκάθαρα, ιδιαίτερα όταν πρέπει να αποφασίσεις εν θερμό και χωρίς να έχεις μεγάλο πνευματικό υπόβαθρό!
Αλήθεια όμως :….Ποιος από τους πρωταγωνιστές των δύο περιστατικών…πεθαίνει στα αλήθεια; Η μοναχή που πεθαίνει μεν βιολογικά, αλλά έχει την πνευματική εγρήγορση και υγεία να αναμένει αυτό το τέλος, που είναι αυτομάτως μια αρχή στην πραγματική και όντως ζωή ή αυτά τα κορίτσια που έχουν βιολογικά όλη τη ζωή μπροστά τους, αλλά πνευματικά ζουν μέσα στο σκοτάδι, κάνοντας τον Διάβολο τον Άρχοντα του Σκότους, ως Φως και Ζωή; Αλήθεια από την άλλη, τι είναι πιο εύκολο για εμάς; Να περιφρονούμε και να μένουμε στην αυτοσωτηρία μας ή να ματώνουμε, τρώγοντας τα μούτρα μας και τον εγωϊσμό μας, ανεξαρτήτου αποτελέσματος; Δύσκολα ερωτήματα….ακόμα όμως πιο δύσκολες οι απαντήσεις…!
Μετά το τέλος της σημερινής Θ. Λειτουργίας, ήρθε και με πλησίασε μια μοναχή που την έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Μάλιστα επειδή είχε και μνημόσυνο και πρόσεξα ότι καθόταν πίσω από τους συγγενείς του μνημόσυνου, θεώρησα ότι ήταν και αυτή μία από τους συγγενείς! Όμως από το διάλογο που ακολούθησε κατάλαβα ότι δεν ήταν έτσι..:
- Καλημέρα πάτερ την ευχή σας, μου λέει με ταπεινή φωνή.
- Χριστός Ανέστη, Γερόντισσα την ευχή σας της λέω!
- Πάτερ με λένε……………….και θα ήθελα να σας παρακαλέσω για κάτι…αν θα μπορούσατε!
- Φυσικά της λέω ότι θέλετε, αλλά από πού είστε;
- Είμαι από την Ιερά Μονή …………. (δεν βάζω το μοναστήρι για ευνόητους λόγους) από την Νήσο (…..) και είμαι μόνη μου εκεί!
- Α! Ωραία….της λέω, ξέρω εκεί τον Διάκονο ……….. (τάδε) τον γνωρίζετε;
- Όχι μου λέει, δυστυχώς στο Μοναστήρι είμαι μόνη μου είναι απλησίαστο για τους πολλούς , έχει πάνω από δύο χιλιόμετρα ποδαρόδρομο , γι αυτό και δεν ξέρω ή με ξέρουν πολλοί!
- Α! Μάλιστα…και τι θα θέλατε της λέω ;
- Πάτερ, είμαι στην Αθήνα γιατί έχω καρκίνο! Πεθαίνω σε λίγο και θα ήθελα να σας παρακαλέσω να προσεύχεστε……………!!!
- Εκείνη την ώρα από την έκπληξή μου και το πρώτο σοκ, της κάνω χωρίς να το σκεφθώ και πολύ ενστικτωδώς, το σημείο του σταυρού, που διέκοψα τον λόγο της και της λέω βεβαίως γερόντισσα και θα κάνω και σας εύχομαι περαστικά!!
- Όχι μου λέει αυτή, δεν καταλάβατε πάτερ, δεν θέλω να παρακαλέσετε τον Θεό να γίνω καλά! Αυτό είναι το θέλημά Του…! Θα ήθελα απλά να παρακαλέσετε τον Κύριό μας, να με αξιώσει και να με πάρει σε καλή στιγμή! Να μη δώσει και με πάρει σε στιγμή που δεν είμαι πνευματικά έτοιμη! Αυτό ήθελα μόνο να προσευχηθείτε!
- Φυσικά εγώ έμεινα άφωνος και σαστισμένος από τη κουβέντα που μου είπε η Μοναχή, που μόνο σε βίους Αγίων και Γεροντικά Ασκητών είχα συναντήσει ως ώρας! Πριν της γνέψω καταφατικά γι αυτό που μου ζήτησε….συνέχισε τον λόγο της λέγοντας θερμά συγχαρητήρια για το κήρυγμα που έκανα σήμερα και ότι της άγγιξε την καρδιά…! Μα εμένα ο λογισμός μου ήταν σε αυτό που μου ζήτησε, και ότι αν άγγιξαν την καρδιά αυτά που είπα εγώ….αυτά που είπε αυτή τι έπρεπε να κάνουν;
Αυτό θα πει μνήμη θανάτου και εμπιστοσύνη στο θέλημα Του Θεού, όποιο και αν είναι αυτό…! Όλοι οι Χριστιανοί μας στον κόσμο, έχουν εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού, αλλά λίγοι ζητάνε να παραμείνει ένα πρόβλημα υγείας πάνω τους! Ζητάνε να προσευχηθούμε να γίνουν καλά το συντομότερο, μη αναλογιζόμενοι την πνευματική ωφέλεια και την παρουσία Του Θεού μέσα από τον Πειρασμό στη ζωή τους….!
Έχοντας αυτό το περιστατικό στο μυαλό μου όλη μέρα, πήγα μια βόλτα με τη σύζυγο μέχρι το κέντρο! Κατά τις 9.30 πήραμε το Τραμ από το Σύνταγμα για επιστρέψουμε στο σπίτι μας. Μετά από 4 στάσεις μπαίνουν μέσα δύο έφηβες….γύρω στα 15 με 16 ετών το πολύ…! Τι έφηβες όμως…; Εμφάνιση και οι δύο σε στυλ χέβι μέταλ! Με το κινητό τους σε ανοικτή ακρόαση να παίζει τραγούδια σκληρού μέταλ, αδιαφορώντας για τους γύρω τους, με σκουλαρίκια στο στόμα, στη μύτη, στα αυτιά! Η μία να φοράει την πεντάλφα, αντί τον κλασικό σταυρό στο λαιμό της, να έχει μαύρη τσάντα με πεντάλφα, με την μορφή τράγου στο τρίγωνο! Η άλλη να φοράει γύρω στο λαιμό και στο χέρι, αυτά που φοράγανε οι Pank και οι Χούλιγκαν την δεκαετία του 80 και να διακρίνεται στο λαιμό κάποιος Σταυρός, όχι όμως ο Ορθόδοξος, αλλά ο Αιγυπτιακός Σταυρός (με μεγαλύτερη θηλιά πάνω) που ως γνωστό, στην αρχαία Αίγυπτο, συμβόλιζε την γονιμότητα και γενικά στις μέρες μας, είναι ένα από τα νεοποχήτικα σύμβολα…! Το μακιγιάζ τους να είναι έντονο μαύρο και τελείως αντιαισθητικό λες και ήταν κομπάρσοι που έπαιζαν σε ταινία θρίλερ…! Αυτή με το σταυρό, φορούσε όλα μαύρα, η άλλη είχε καρό Σκοτζέδικη φούστα και μια μπλούζα μαύρη! Επίσης και οι δύο φορούσαν Μαύρα πάνινα παπούτσια, κλασικής γνωστής μάρκας! Θα αναρωτηθείτε βέβαια, τι νόημα έχει που τις περιέγραψα τόσο αναλυτικά και ότι δεν πρέπει να κρίνουμε κάποιον από την εμφάνιση κτλ! Φυσικά και εγώ αυτής της απόψεως είμαι, θα συνεχίσω όμως την διήγηση για να καταλάβετε! Αυτές μόλις είδαν ότι είμαι κληρικός, έβαζαν το ένα κομμάτι μετά το άλλο και μάλιστα δυνατότερα! Άρχισαν τα ειρωνικά χαμόγελα γεμάτο πρόκληση! Φυσικά όλοι όσοι ήταν εντός του Τραμ, τους κοιτούσαν παράξενα, που φυσικά έδειχνε όχι μόνο να μη τους μοιάζει, αλλά να επιζητούν και την προσοχή μας! Κάποια στιγμή φτάσαμε στη στάση της Αγίας Φωτεινής, που είχε μεγάλο παζάρι, λόγω του πανηγυριού του Μητροπολιτικού Ναού της Μητροπόλεως Νέας Σμύρνης. Αυτές εκείνη την ώρα βλέποντας εμένα και τη σύζυγο μου, να κάνουμε το Σταυρό μας, λέει ή μία στην άλλη με αρκετά δυνατή φωνή : Άντε μωρέ, χεστήκαμε και εμείς γι’ αυτούς και τις Εκκλησίες τους! Εγώ ατάραχος, έκανα ότι δεν το άκουσα! Η σύζυγος ήταν έτοιμη να αντιδράσει και της είπα : Αυτό θέλουν αυτές! Να προκαλέσουν την προσοχή μας και να μας ταράξουν! Αν τα καταφέρουν και μας ταράξουν, έχουν κερδίσει ήδη το παιχνίδι! Αν τις αγνοήσουμε, αυτές τότε τρελαίνονται! (Τα καταγράφω ακριβώς όπως τα είπα και χωρίς να έχω επίγνωση αν έκανα το σωστό, ο Θεός ας με κρίνει) ! Κάποια στιγμή απέναντί μας αδειάζουν δύο θέσεις και πήγαν και έκατσαν εκεί, συνεχίζοντας τα τραγούδια και να αποκαλεί η μία την άλλη με βρισιές, αντί για ονόματα! Όταν βγήκαμε στη παραλιακή, άδειασαν οι δύο θέσεις από πίσω μας και ενώ αυτές καθόντουσαν απέναντι ήρθαν και έκατσαν εκεί, βάζοντας σχεδόν στο αυτί μας τα τραγούδια! Με την άκρη του ματιού μου αντιλήφθηκα ότι χόρευαν κι όλας με τα χέρια προκλητικά…! Εμείς μέχρι και που κατέβηκαν στην πλατεία της Γλυφάδας συνεχίσαμε έτσι σαν να μη συμβαίνει τίποτα….!
Έχοντας αυτό το περιστατικό υπόψη, ήθελαν να ρωτήσω, γιατί πρέπει η μουσική εκτός από γούστο, τελικά να γίνεται τρόπος ζωής για κάποιους, να επηρεάζει την φιλοσοφία τους, την στάση τους για την ζωή, την αισθητική τους και την εμφάνισή τους και ακόμα χειρότερα το θρησκευτικό τους πιστεύω; Πως οι γονείς έχασαν τη μάχη με τα παιδιά τους, με την αδιαφορία τους και νομίζοντας ότι αφού είναι σε κλειστά δωμάτια του σπιτιού ακούγοντας τραγούδια τέτοια και σερφάροντας σε τέτοια sites νομίζουν ότι είναι ασφαλής και δεν κινδυνεύουν; Εγώ δεν είπα να έρθουν να μου φιλήσουν το χέρι, όμως πως ζητάνε κοινωνική αποδοχή για τις προτιμήσεις τους μη σεβόμενοι, τους νόμους και τα στοιχειώδη δικαιώματα όταν κάποιοι ταξιδεύουν σε μέσα μαζικής μεταφοράς; Δεν είχαν ακουστικά; Φυσικά και είχαν, αλλά ………..; Ένα σωρό γιατί και ερωτήματα μπορώ να βάλω! Δεν ξέρω, στενοχωρήθηκα πολύ…για το περιστατικό! Στενοχωρήθηκα όμως περισσότερο γιατί είδα ότι εμείς σαν ποιμένουσα Εκκλησία, είμαστε ανύπαρκτοι και μάλιστα μας θεωρούν και εχθρούς αυτά τα παιδιά! Δεν σκύψαμε στα προβλήματά τους! Δεν ανοίξαμε διάλογο όσο θα έπρεπε! Και εγώ σήμερα (τώρα που κάνω την αυτοκριτική μου) διαπιστώνω ότι μου ήταν πιο εύκολο να τις αγνοήσω τις δύο κοπέλες, ακόμα πιο εύκολο να τις βρίσω ή να τους πουλούσα τσαμπουκά, αλλά να της πλησιάσω και να ανοίξω ειλικρινή και χωρίς προκαταλήψεις διάλογο μαζί τους, δεν τόλμησα να το κάνω….!!! Ο Θεός να μας φωτίζει όλους, γιατί τα πράγματα δυστυχώς δεν είναι τόσο ξεκάθαρα, ιδιαίτερα όταν πρέπει να αποφασίσεις εν θερμό και χωρίς να έχεις μεγάλο πνευματικό υπόβαθρό!
Αλήθεια όμως :….Ποιος από τους πρωταγωνιστές των δύο περιστατικών…πεθαίνει στα αλήθεια; Η μοναχή που πεθαίνει μεν βιολογικά, αλλά έχει την πνευματική εγρήγορση και υγεία να αναμένει αυτό το τέλος, που είναι αυτομάτως μια αρχή στην πραγματική και όντως ζωή ή αυτά τα κορίτσια που έχουν βιολογικά όλη τη ζωή μπροστά τους, αλλά πνευματικά ζουν μέσα στο σκοτάδι, κάνοντας τον Διάβολο τον Άρχοντα του Σκότους, ως Φως και Ζωή; Αλήθεια από την άλλη, τι είναι πιο εύκολο για εμάς; Να περιφρονούμε και να μένουμε στην αυτοσωτηρία μας ή να ματώνουμε, τρώγοντας τα μούτρα μας και τον εγωϊσμό μας, ανεξαρτήτου αποτελέσματος; Δύσκολα ερωτήματα….ακόμα όμως πιο δύσκολες οι απαντήσεις…!
Πατέρα Αντώνιε καλησπέρα σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρακολουθώ το ιστολόγιό σας το οποίο το θεωρώ πολύ ενδιαφέρον.
Πραγματικά συγκλονιστικά τα περιστατικά που περιγράφεται.
Όσο για το ερώτημα που θέτετε στο τέλος έχω να πώ το εξής: Το σωστό είναι να προσπαθείτε ως ιερείς να κερδίσετε αυτούς τους ανθρώπους, απ'την άλλη όμως και εσείς άνθρωποι είστε.
Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, όπως καταλαβαίνω, το έργο σας θα ήταν πολύ δύσκολο.
"τα περιστατικά που περιγράφεται."
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΕΡΙΓΡΦΕΤΕ ήθελα να γράψω.
Αγαπητέ μου διάκονε, Χριστός Ανέστη. "Στενοχωρήθηκα όμως περισσότερο γιατί είδα ότι εμείς σαν ποιμένουσα Εκκλησία, είμαστε ανύπαρκτοι και μάλιστα μας θεωρούν και εχθρούς αυτά τα παιδιά! Δεν σκύψαμε στα προβλήματά τους! Δεν ανοίξαμε διάλογο όσο θα έπρεπε!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεωρώ και επίτρεψέ μου να το πως πως είσαι σκληρός προς την ποιμένουσα εκκλησία. "Ανύπαρκτοι" στ' αλήθεια το πιστεύεις;;; Νομίζω πως λόγω του γεγονότος και της στενοχώριας σου το λες αυτό. Μα αγαπητέ μου διάκονε, Ο Χριστός μας είναι εκείνος που μιλά στους αιώνες και τον Χριστό απορρίπτουν όσοι τον απορρίπτουν. Αυτό συνέβαινε πάντα. Κάποιοι τον ακολουθούν και άλλοι όχι. Γιατί θές και καλά όλοι να Τον προσκυνήσουν; και η κεφαλή της εκκλησίας μας είναι ο Χριστός και όχι οι άνθρωποι.
β.Είδες τη μιά όψη. Υπάρχει όμως και η άλλη της μεταβολής των ανθρώπων (αυτό το καθημερινό επαναλαμβανόμενο θαύμα). Ξέρεις πόσοι νέοι αποτρέπονται από σκοτεινά μονοπάτια, πόσοι καθημερινά γυρίζουν πίσω στην πατρική τους εστία αφού περιπλανήθηκαν από δω και από κεί χάρη στη προσπάθεια της ποιμένουσας εκκλησίας μέσα από τα κατηχητικά, την εξομολόγηση, τη μυστηριακή ζωή, τις ομιλίες, τις τόσες εκδηλώσεις για τη σωστή διαπαιδαγώγηση και τόσα άλλα που δίνουν σωστές κατευθύνσεις στους νέους μέσα από την εκκλησία; Πού ξέρεις πως ο Θεός κάποια στιγμή θα ενεργήσει και για τις δυό αυτές κοπέλες; Δεν θεωρώ πως επειδή έχουν μια τέτοια συμπεριφορά είναι ήδη χαμένες! Η εκκλησία μας όλους τους αγκαλιάζει.
γ. στις φλέβες των νέων δεν τρέχει αίμα αλλά λάβα. Ασφαλώς και η εκκλησία (τα υγειή κύτταρά της) σκύβει στα προβλήματα των νέων. Αιώνες τώρα. Μα έρχεται κάποια στιγμή που οι νέοι κλείνουν τα αυτιά τους. Υπομονή και προσευχή. Όταν καταλαγιάσουν τότε οι ίδιοι θα δουν τα πράγματα από άλλη γωνία.
Δε σε κουράζω άλλο και ζητώ να με συγχωρήσεις. Δεν είναι όμως αυτή η εκκλησιά που παρουσίασες. Ούτε μπορείς να χαρακτηρήσεις έναν άνθρωπο από τα σκουλαρίκια ή τα παπούτσια που φορά. Ποτέ δεν ξέρεις!
Ευχαριστώ και τον κ. Γιώργο και τον φίλο Ανώνυμο, που μπήκατε στον κόπο να σχολιάσετε το άρθρο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε Γιώργο έτσι είναι όπως τα λες τα πράγματα, έίναι δύσκολο και είμαστε άνθρωποι, αλλά ευτυχώς όπως λέει και ο φίλος Ανώνυμος, ο Θεός είναι αυτός που ενεργεί στην ουσία και εκεί ελπίζουμε...!
Σχετικά με τον φίλο Ανώνυμο, αν κατάλαβα καλά πρέπει να είναι Κληρικός (αν κρίνω από την διάθεση υπεράσπισης του Κλήρου). Σίγουρα ότι έγραψα, το έγραψα συναισθηματικά φορτισμένος και έχοντας μπροστά μου, έντονη την εικόνα αυτών των δύο Κοριτσιών! Ότι είπα, το είπα εκ του αποτελέσματος, ότι τα παιδιά αυτά είναι ένα βήμα από το Σατανισμό και το κακό ξέρουμε είναι η απουσία του Καλού! Το είπα όμως ακριβώς με το πνεύμα αυτό που έχετε εσείς : Οτιδήποτε καλό είναι του Θεού και οτιδήποτε κακό ή έστω ανεπαρκες στο ποιμαντικό έργο, ωφείλεται στην δικιά μας αμαρτωλότητα και ανεπάρκεια! Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι κακό να βάζουμε τον πήχη ψηλά στο πνευματικό έργο, γιατί έτσι και κάνουμε πράγματα και θεωρούμε ότι δεν καταφέραμε και τίποτα και έτσι ταπεινωνόμαστε και δεν πέφτουμε σε εγωϊσμό! Δεν είπα ότι τα παιδιά αυτά έτσι θα μείνουν και εκεί ελπίζουμε. Ο Θεός να μας φωτίζει όλους!
Την ευχή σας Πάτερ,
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ χάρηκα που σας διάβασα και συμφωνώ μαζί σας και σκέφτομαι μόνον πως δε πρέπει να ξεχνάμε πως αυτά τα παιδιά καλούσαν τον Θεό και προς Αυτόν ήταν ο νους τους. Νομίζω πως η Αγάπη, ο Λόγος, το Φως του κόσμου γέλαγε με τις κουταμάρες των παιδιών Του. Των κοριτσιών που έχουν Θάρρος να μην είναι καθώς πρέπει σ' έναν κόσμο χαμένο και τις δικές σας ακόμα, με όλο τον σεβασμό σεβαστέ διάκονε, και εκείνη την στιγμή σας αγκάλιαζε όλους και είσαστε συνηγμένοι στο όνομα Του, κοντά κοντά και με ένα χαμόγελο σ' αυτά τα παιδιά και με ένα γέλιο δίχως φόβο ίσως έσπαζε η σκλαβιά γιατί μέσα σ' αυτά τα παιδιά υπάρχει η δίψα για την ουσία, για την άλλη χαρά, η υποψία της ελευθερίας και ίσως γινόταν τόσο φως που θα έφευγε το σφίξιμο κι αυτά τα παιδιά θα είχαν δει αυτό το άλλο που δεν χωρούσε στο μυαλουδάκι τους και το γνώριζε ο νους τους. Χωρίς μια λέξη, χωρίς σωστά και λάθος, με εμπιστοσύνη στο Θεό. Σας γράφω Πάτερ και το φως έξω έχει γεμίσει τον τόπο, τι ωραία μέρα! Σας ευχαριστώ και σας εύχομαι καλή συνέχεια, χαρά χωρίς αιτία φανερή, υγεία και δύναμη, σε σας και στο σπίτι σας!