Περί των γεγονότων της Μονής Βατοπαιδίου!

Είχα καιρό να αναρτήσω νέο άρθρο για πολλούς λόγους! Ο κυριότερος ήταν ότι μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, το Σεπτέμβριο ήμουν σε καιρό προετοιμασίας, για την χειροτονία μου εις Πρεσβύτερον! Η προετοιμασία μου, συνέπεσε ακριβώς την περίοδο που ξέσπασε όλο αυτό το σκάνδαλο με τα οικονομικές ανταλλαγές του Ελληνικού Δημοσίου με την Μονή Βατοπαιδίου και είναι στην επικαιρότητα μέχρι σήμερα! Τώρα που αρχίζει και ξεφουσκώνει «δημοσιογραφικά» λίγο το θέμα και η δικαιοσύνη κάνει τις έρευνες και το έργο της, ήθελα να καταθέσω και εγώ λίγο την άποψή μου για το θέμα, από την δικιά μου οπτική γωνία και εμπειρία!

Καταρχήν θα ξεκινήσω το θέμα από πολύ πριν ξεσπάσει! Ήταν το 1995, εγώ ήμουν Ιεροσπουδαστής στο Εκκλησιαστικό Λύκειο Κορίνθου και στο Ναύπλιο την ιδιαιτέρα μου πατρίδα, ερχόταν η Τιμία Ζώνη της Παναγίας μας, από την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου για ολιγοήμερο προσκύνημα στον Ιερό Ναό του Αγίου Αναστασίου του Ναυπλιέως στο Ναύπλιο! Εκεί ήταν η πρώτη και η τελευταία μου συνάντηση με τον Ηγούμενο Εφραίμ! Είχε ακόμα κόκκινα γένια (καμία σχέση με τα άσπρα μαλλιά και γένια που είναι τώρα) και είχε μαζί του μία συνοδεία μοναχών, όπου καθόντουσαν με βάρδιες πάνω από το Ιερό κειμήλιο και έδιναν μία ευλογία σε όσους προσκυνούσαν (μία εικονίτσα της Παναγίας να κρατάει την ζώνη της μέσα σε ζελατίνα μαζί με κομματάκι υφάσματα περασμένα από την τιμία ζώνη )! Την ημέρα που ήρθε γινότανε Αγρυπνία (αν θυμάμαι καλά) και γινόταν πρώτα Εσπερινός την ώρα της ακολουθίας που έκανε ο ηγούμενος , άρχιζαν να ακούγεται ήχος από καταμέτρηση σε μηχάνημα από το διπλανό χώρο που είχε πρόσβαση από το Ιερό! Γυρνάει ξαφνιασμένος και μου λέει εμένα...τι είναι αυτό; Μετράνε χρήματα; Εγώ πραγματικά απορημένος του λέω δεν ξέρω Γέροντα! Κινείται τότε αυτός, προς την μεριά εκείνη, ανοίγει την πόρτα και πραγματικά είδαμε τους επιτρόπους του Αγίου Αναστασίου να κάνουν καταμέτρηση από τα χρήματα που είχαν ρίξει οι πιστοί έως ώρας! Τότε ο Ηγούμενος Εφραίμ, με αυστηρό και επιτημιτικό ύφος τους επίπληξε γιατί το έκαναν αυτό, εν ώρα Ιεράς Ακολουθίας και ότι είναι αμαρτία αυτό! Πράγματι αυτοί σταμάτησαν αμέσως! Θυμάμαι τότε την εντύπωση που μου έδωσε, ότι ήταν αφιλοχρήματος και υπεράνω χρήματος στην νεανική μου τότε ψυχή!
Τα χρόνια πέρασαν, πήγα Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή μετά Θεολογική Σχολή όπου τελείωσα το 2003 χρονιά που έβγαλα το δίπλωμα οδήγησης! Την επόμενη χρονιά 2004 διέθετα για λίγο διάστημα διέθετα αυτοκίνητο (από την αδερφή μου δανεικό) και είχα πρόσκληση από έναν φίλο μου Αρχιμανδρίτη που διαμένει στη Ξάνθη και είπα να τα συνδυάσω και τα δύο (και πρώτο ταξίδι εκτός Αθηνών με αυτοκίνητο και για να δω το φίλο μου). Πράγματι πήγα για λίγες μέρες! Ο φίλος μου με πήγε στα περισσότερα προσκυνήματα της περιοχής, μεταξύ αυτών και στο μετόχιο του Αγίου Νικολάου της Μονής Βατοπεδίου στο Πόρτο Λάγος στη λίμνη Βιστονίδα! Μάλιστα την ώρα που πηγαίναμε ο φίλος μου είχε προϊδεάσει ότι υπάρχει μια διαμάχη της Μονής με τους Κατοίκους της Περιοχής με την ηγεσία της Μονής και ότι ο Μητροπολίτης Ξάνθης ήταν με το μέρος των Κατοίκων! Όταν φτάσαμε και μας υποδέχθηκαν στο αρχονταρίκι οι Μετοχιάρχες, όντως το διαπίστωσα και εγώ αυτό το κλίμα καθώς το άκουσα με τα αυτιά μου από τους ίδιους τους Μοναχούς που έφραζαν την απογοήτευσή τους προς τον Μητροπολίτη, καθώς έλεγαν : «στην αρχή υπήρχε μεγάλη αγάπη από αυτόν προς στους αδελφούς της Μονής, αλλά από ένα σημείο και μετά άρχισε η αντίθεσή του. Μάλιστα στο πανηγύρι του Μετοχίου, ο Δεσπότης δεν πήγε όπως συνήθιζε στο Μετόχι όπως κάθε χρόνο, αλλά πήγε στο Πόρτο Λάγος και λειτούργησε στον εκεί Ναό και μετείχε σε μια διαδήλωση του χωριού, έναντι του μετοχίου (αν θυμάμαι καλά, γιατί έχουν περάσει και 4 χρόνια). Μας φιλέψανε και φύγαμε!
Αυτή ήταν η επαφή μου με τα πρόσωπα και τα πράγματα της σημερινής επικαιρότητας και τα μετέφερα όπως τα έζησα. Δεν μπορούσα πάντως να φανταστώ ότι τότε το 2004 που ανέβαινε το κυβερνών κόμμα στην εξουσία τα πράγματα, θα έπαιρναν τέτοια τροπή όπου θα σκανδαλίζονταν πραγματικά το πανελλήνιο και η οικουμένη ολόκληρη! .
Τώρα ας περάσω στο σχολιασμό και τις απόψεις μου για το θέμα :
Ο Αναχωρητισμός που εξελίχθηκε σε Μοναχισμός ήρθε στη ζωή της Εκκλησίας, ως κύμα αντίδρασης και επανάστασης από τον εναγκαλισμό της Εκκλησίας με το κράτος τον 4ο αιώνα, εποχή που η Εκκλησία έπαψε να διώκεται και άρχισε να γίνεται η επίσημη κρατική θρησκεία. Όσοι έφυγαν προς την έρημο, ήθελαν μια πιο ασκητική και απλοϊκή Εκκλησία, που όπως αναφέρει και ο Ιερός Χρυσόστομος : τότε που τα σκεύη ήταν ξύλινα αλλά οι άνθρωποι ήταν χρυσοί, ενώ τώρα (εννοεί τον 4ο αιώνα), τα σκεύη είναι χρυσά...αλλά οι άνθρωποι ξύλινοι! Ο Μοναχισμός πέρασε πολλά στάδια εξελίξεως (Ιδιόρρυθμο, Κοινόβιο, σκήτες, λαύρες, κελιά, μετόχια κτλ) και έβγαλε πραγματικά πολλούς Αγίους της Εκκλησίας, όπως και οργανώθηκε από Αγίους όπως ο Μέγας Βασίλειος, Ο Παχώμιος, Ο Μέγας Αντώνιος κ.α! Μάλιστα επειδή τα μοναστήρια ήταν αυτά που κράτησαν την Ορθοδοξία κατά την Εικονομαχία, απέκτησαν πολύ κύρος στο λαό, με αποτέλεσμα και το τυπικό τους, να περάσει. Οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου έκτισαν πολλά μοναστήρια και χάρισαν πολλές περιοχές σε αυτά (Άγιο Όρος, Μετέωρα, Πάτμος κτλ) . Δεν ξέρουμε αν έχουμε αναλογιστεί τι σημαίνει αυτοκρατορία του τότε, με τα σημερινά δεδομένα! Είναι σαν να έδινε υλικά και κύρος ο ίδιος ο πρόεδρος της Αμερικής σήμερα ή ας πούμε ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ και σε καιρούς βασιλείας όχι τόσο...δημοκρατικούς! Όταν κτιζόντουσαν τα κτίσματα των Μοναστηριών που θαυμάζουμε ακόμα σήμερα....ο πολύ κόσμος έμενε σε καλύβες...ούτε καν διαμερίσματα που μένουμε εμείς σήμερα! Αυτό φυσικά είναι ένα ζήτημα και τότε και τώρα...! Στην Εκκλησιαστική ιστορία της Ρωσίας υπήρχε μια μεγάλη διαμάχη στους κόλπους της για τη μοναστηριακής περιουσίας (16ος -17 ος αιώνας) μεταξύ : των Ιωσηφιτών Μοναχών της Μονής Βολοκολάμσκυ που υποστήριζαν τη μεγάλη κτίση και πλουτισμό των Μοναστηριών και των Ζαβογλείων αναχωρητών που υποστήριζαν το ιδεώδες της πλήρους ακτημοσύνης των μοναχών και των μοναστηριών. Αυτές οι τάσεις και αυτά τα πράγματα που η Εκκλησία τα έζησε αιώνες πριν, βλέπουμε ότι βγήκαν και σήμερα!
Έκανα αυτή την σύντομή Ιστορική διαδρομή γιατί είναι απαραίτητη για να μπορεί κάποιος να αποκτήσει άποψη για τα πράγματα (για περισσότερη μελέτη σας παραπέμπω στη μελέτη του καθηγητή Βλασίου Φειδά http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?contents=ecclesia_history/contents.asp&main=ecclesia_history&file=monaxismos/stathmos_1.htm

Εγώ ένα ξέρω και αυτό διδάχτηκα! Ότι ο μοναχός δίνει τρεις βασικές υποσχέσεις : της Παρθενίας, της Υπακοής και της Ακτημοσύνης. Σαν μοναχοί λοιπόν είναι ακτήμονες! Σαν άνθρωποι όμως έχουν και αυτοί βιολογικές ανάγκες, πρέπει να τραφούν, πρέπει να ενδυθούν, να συντηρήσουν τα κτίσματα, σκεύη και αγιογραφίες, θέλουν να φιλοξενήσουν τους προσκυνητές! Όλα αυτά αν τα βάλει κάποιος κάτω θα δει ότι δεν είναι λίγα!Άρα οι μοναχοί είναι ακτήμονες, σαν μοναστήρια όμως έχουν περιουσιακά στοιχεία, έσοδα και έξοδα! Τα περιουσιακά στοιχεία επίσης που μπορεί να έχει ένα μοναστήρι είναι : α) από τα έσοδα από το κερί που ανάβουν οι προσκυνητές, β) από δωρεές Χριστιανών γ) Από επιχορηγήσεις είτε κρατικές είτε από ευρωπαϊκά προγράμματα, δ) Από τα περιουσιακά στοιχεία που είχαν οι άνθρωποι προτού γίνουν μοναχοί! Ως λαϊκοί ή δόκιμοι τα παραχωρούν στο μοναστήρι κτλ! Οπότε αντιλαμβάνεται κανείς πως γίνεται κάποιο μοναστήρι να κατέχει κτήματα ή ακίνητα κλτ, εκτός της περιοχής του . Για να πουλήσει οτιδήποτε όμως η νομοθεσία είναι σαφής, θέλει διαγωνισμούς , επιτροπές και γενικά διαφάνεια!
Αυτά τα παραπάνω είναι νομίζω κατανοητά και αποδεκτά και ο ιδανικός τρόπος που πρέπει να λειτουργούν τα πράγματα! Στην προκειμένη περίπτωσή όμως , με τα γεγονότα που όλοι πληροφορηθήκαμε τα πράγματα δεν έγιναν τόσο «νόμιμα», παρ’ όλη την «νομιμοφάνεια» που υπήρχε! Άλλο να έχεις γη (από όπου και να υπάρχει) και άλλο να την επενδύεις και να την μεταπουλάς κάνοντας μπίσνες και μάλιστα από Μοναστήρι του Αγίου Όρους που υποτίθεται είναι η παρακαταθήκη του Μοναχισμού! Υπήρχε ξεσηκωμός κατοίκων και μόνο γι΄ αυτό έπρεπε να ξεκαθαριστεί εντελώς, πριν γίνει οτιδήποτε! Ο Απόστολος Παύλος, λέει ότι «να μη φάω κρέας στον αιώνα αν είναι να σκανδαλίσω τον αδερφό μου»! Αυτοί γιατί βιάστηκαν να πουλήσουν; Δεν έβλεπαν την αγανάκτηση των «πιστών» κατοίκων; Έπρεπε να φτάσουν εδώ τα πράγματα; Έστω και σαν φιλανθρωπία δεν τα παραχωρούσαν; Το κυνήγι του κέρδους όμως...οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απληστία, αυτό δεν το γνώριζαν οι καθοδηγητές και εμπνευστές της πνευματικής ζωής, μοναχοί της συγκεκριμένης ζωής; Εκτός αν αυτοί (οι μοναχοί) ήταν η κορφή του παγόβουνου και από πίσω ήταν άλλοι...λαϊκοί πολιτικοί και λαϊκοί που φρόντισαν να μην είναι ορατοί για να μην έχουν και ευθύνες ...αυτό το ερευνά η δικαιοσύνη βέβαια και εμείς το περιμένουμε!
Η Εκκλησία όμως, όσο και να έχουν πέσει τα μέλη της σε ότι θέσεις ψηλές και αν κατέχουν σε αυτή, ξέρει να αποβάλλει αυτά που δεν την εκφράζουν, έχοντας όμως δικές της διαδικασίες και μηχανισμούς, όχι με κοσμικά και δημοσιογραφικά κριτήρια! Έτσι λειτουργεί αιώνες τώρα και πάντα έβγαινε νικήτρια από κάθε κρίση! Άλλωστε και η Ιερά Επιστασία που έβγαλε τα καταγγελθέντα πορίσματα, όσο και ο Ποιμενάρχης της περιοχής από το 2004 και τόσοι άλλοι κληρικοί που μίλησαν αυτοί τι ήταν; Δεν είναι εντός της Εκκλησίας;
Το θέμα βέβαια πείρε τόση έκταση, γιατί εξυπηρετεί και άλλες σκοπιμότητες, τόσο πολιτικές (η εκάστοτε αντιπολίτευση ωφελείται από την φθορά της εκάστοτε κυβέρνησης, τόσο αυτοί που καραδοκούν θέλοντας να αλλάξει η σχέση της Εκκλησίας με το κράτος...και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την δυσανασχέτηση του κόσμου, ξεχνώντας όμως ότι αυτά έγιναν από παρανομίες και όχι από εφαρμογές του νόμου! Όσοι είναι υποψιασμένοι καταλαβαίνουν ότι αυτός ο ντόρος κάποιους ζημιώνει και κάποιους εξυπηρετεί! Γι αυτό η λύση στο θέμα ήταν αυτό που είπε και ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου : Να επιστραφούν όλα όσα δεν ανήκαν στη Μονή και ότι προήλθε από αγοροπωλησίες! Γιατί μερικοί το πήγαν παρακάτω και μιλάνε για φορολόγηση πλέον όλης της Εκκλησιαστικής περιουσίας, για χωρισμό Εκκλησίας Κράτους, για επαναψηλάφιση των τίτλων όλης της Εκκλησιαστικής περιουσίας; Αυτά υπάρχουν πάντα στο συρτάρι και απλά ψάχνονται οι αφορμές για να βγαίνουν στο προσκήνιο! Και ο Ηγούμενος Εφραίμ γι΄ αυτό θα μείνει στην ιστορία τελικά.....ότι έδωσε άλλη μια ζημιογόνα αφορμή σε αυτούς που τρίβουν τα χέρια τους εκμεταλλευόμενοι αυτή την κατάσταση ως βούτυρο στο ψωμί τους!
Βέβαια ο κόσμος ξέρει, ότι όλοι αυτοί «οι παραθυράκιδες των καναλιών» που φωνάζουν κατά της Μονής Βατοπαιδίου, δεν το κάνουν από αγάπη για την πατρίδα, για το δημόσιο καλό και για τον κόσμο που αγωνίζεται για την επιβίωσή του, αλλά γιατί δεν ήταν αυτοί που να αρπάξουν αυτές τις εκτάσεις, γιατί δεν ήταν αυτοί που δεν έβαλαν «το χεράκι τους στο μέλι», γιατί δεν ήταν αυτοί που δεν έχουν στην κατοχή τους αυτά τα «φιλέτα»! Εάν αυτοί είχαν εμπλοκή και έννομο συμφέρον, να είστε σίγουροι ότι αυτοί θα έκαναν τα πάντα....για να μη βγει τίποτα στο φως....να μη βγει τίποτα στην επιφάνεια!
Τέτοιους καταγγέλλοντες να τους βράσω....!!!!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΡΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΣΑΣ

Αγαπητοί μου αδελφοί ,

Θέλω να εκφράσω και "ηλεκτρονικά" τις θερμές μου ευχαριστίες για την παρουσία σας στην εις Πρεσβύτερον Χειροτονία μου, τις προσευχές σας και γενικά για την αγάπη σας και τιε ευχές σας! Δεν έχω τίποτα άλλο να αντιπροσφέρω, παρά μόνο τις Ιερατικές μου ευχές και προσευχές προς στον Κύριό μας!

ο ελάχιστος των Πρεσβυτέρων

π. Αντώνιος Χρήστου

ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ

ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ (ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ)
ΤΟΥ π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ
ΕΙΣ ΤΟΝ Ι.Ν. KΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΒΟΥΛΑΣ(21/9/2008).


Σεβαστέ μου Γέροντα, Σεβασμιώτατε Μητροπολίτη Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας Βουλιαγμένης και Βάρης κ. Παύλε,
Σεβαστοί πατέρες, ευλογημένε του κυρίου Λαέ.

Βρίσκομαι και πάλι για δεύτερη φορά μπροστά του Ιερού θυσιαστηρίου , ενώπιον και εντός της θριαβεύουσας και στρατευομένης Εκκλησίας του Χριστού, για να εισαχθώ από των τιμίων χειρών σας, στο δεύτερο βαθμό του υψηλού υπουργήματος της Ιερωσύνης.
Πέρασαν δύο χρόνια και μισός μήνας Σεβασμιώτατε, από τότε που με εισαγάγετε στον ωκεανό της ειδικής χάρης της Ιερωσύνης και σήμερα θα με οδηγήσετε στα βάθη αυτού του ωκεανού, στο μυστήριο, στο θαύμα, σε χώρους που πραγματικά η κτιστή γλώσσα σε όσους την βιώνουν, αδυνατούν να περιγράψουν και να οριοθετήσουν.
Η πρώτη είσοδός μου στο βαθμό της Ιερωσύνης, έγινε την πανεφρόσυνη ημέρα της Μεταμορφώσεώς του Κυρίου μας. Πραγματικά και η δική μου ζωή, από τις καθημερινές και εξωτερικές συνήθειες, μέχρι και τις πιο βαθιές και καρδιακές, παρ’ όλες τις πτώσεις και αδυναμίες μου, την μεταμόρφωσαν, χάρις την καλή αλλοίωση Του Θεού. Σήμερα που λαμβάνεται χώρα η εις Πρεσβύτερον Χειροτονία μου, δεν θα μπορούσε να υπάρχει πιο ιδανική μέρα, από την Κυριακή μετά του Σταυρού, αφού είδη πρέπει ο προσωπικός μου Σταυρός να έχει σηκωθεί από την είσοδό μου στο Α΄ βαθμό της Ιερωσύνης και να πορεύομαι και εγώ ταπεινά, προς τον χώρο του δικού μου Γολγοθά, έχοντας συνείδηση ότι αυτός ο Σταυρός είναι το ζωηφόρο και παντοδύναμο όπλο κατά των δαιμόνων. Αυτός ο Σταυρός είναι το καύχημά μου και ο φάρος όπως στα πλοία, στην πορεία της ζωής μου, που μου δείχνει ότι η έπεται η Ανάσταση και ότι το λιμάνι της σωτηρίας στη Βασιλεία των Ουρανών πλησιάζει. Σταυρός λοιπόν, που σημαίνει άρνηση του προσωπικού θελήματος και ανέσεως, πίκρες, φουρτούνες και δοκιμασίες, αλλά επειδή έχει εξαγιασθεί από το αίμα του ίδιου του λυτρωτή Χριστού, σημαίνει και Ανάσταση, γλυκύτητα, σωτηρία, αναγέννηση και λύτρωση!
Πρεσβύτερος λοιπόν Θεία Χάριτι από σήμερα, αλλά και πάλι και για πάντα διάκονος της Εκκλησίας του Χριστού, που αυτό ερμηνεύεται και υλοποιείται στη πράξη σε δύο βασικούς άξονες : α) Ως Οικονόμος των σωστικών Μυστηρίων της Εκκλησίας και β) Ως Υπηρέτης του Ποιμνίου του Χριστού, αυτών που ονομάζει ο ίδιος ο Χριστός «των αδελφών μου των ελαχίστων». Γι ‘ αυτό άλλωστε υπάρχει το χάρισμα της Ιερωσύνης του Χριστού, για να κατεβαίνει ο Θεός στη γη και ν’ ανεβαίνει ο άνθρωπος στον ουρανό.
Είναι συνηθισμένο σε ανάλογους χειροτονητήριους λόγους, να τονίζεται η δυσκολία των καιρών και ειδικότερα η πνευματική κρίση της κοινωνίας μας και να συνδυάζεται με την μεταμορφωτική αποστολή της Ιερωσύνης, που καλείται ο νεοχειροτονούμενος να αναλάβει και να πραγματώσει. Αυτά είναι δεδομένα και για να μη μακροσκελίσω την ομιλία μου με γνωστά πράγματα, δεν θα τα επαναλάβω. Άλλωστε δε το θεωρώ σωστό να εξάρω εγώ ο τιποτένιος και ελάχιστος, το ύψος της Ιερωσύνης σε αδελφούς, κληρικούς και λαϊκούς, που τα ζουν και τα γνωρίζουν καλύτερα από εμένα.
Αυτό που θα ήθελα να τονίσω μόνο ιδιαίτερα, είναι η απαξίωση που υπάρχει για την Εκκλησία μας και τους λειτουργούς της ιδιαίτερα, τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Αυτά τα αναφέρω από την μικρή μου εμπειρία που βίωσα ως Διάκονος φέροντας το τίμιο ράσο των Κληρικών, καθώς δεν είναι λίγες φορές που χλευάστηκα, κοροϊδεύτηκα από νέους μόνο και μόνο επειδή πήγαινα το πρωί της Κυριακής στο Ναό για τη Θεία Λειτουργία, και αυτοί μόλις είχαν τελειώσει την νυκτερινή τους ολονύκτια διασκέδαση! Γεύτηκα την απαξίωση από ανθρώπους που συνάντησα στο δρόμο, στα μέσα μαζικής μεταφοράς και το διαδίκτυο. Σε δημόσιες και ιδιωτικές υπηρεσίες της αστικής κοινωνίας που ζούμε, να μην σέβονται το σχήμα και να με αποκαλούν περιφρονητικά «Κύριο» και άλλες εμπειρίες που ο Ένας και μοναδικός Κύριος γνωρίζει!
Έχω γνώση πως ο σεβασμός εμπνέεται και δεν επιβάλλεται, αλλά αλήθεια : Πως από-ιεροποιήθηκε και αποξενώθηκε ο λαός μας από την Εκκλησία έτσι; Η ενότητα που είχε ο κλήρος και ο λαός εκτός από τον Ιερό Ναό και στην κοινωνία, πως διασπάστηκε σε τόσο μεγάλο βαθμό; Βέβαια, τέτοια φαινόμενα έχουμε μάθει εμείς οι Κληρικοί από «άμβωνος» και «καθέδρας», να καταγγέλλουμε, αυτή την πραγματικά τραγική κατάσταση, με «φλογερά» και γεμάτα «στόμφο» κηρύγματα. Αλλά αναλογιστήκαμε ποτέ την ευθύνη που έχουμε; Κάναμε πραγματικά τον απολογισμό μας, εμείς οι κληρικοί της Εκκλησίας, γι΄ αυτή την κατάσταση; Κατηχήσαμε ποτέ το λαό μας όπως πρέπει και αρμόζει, πρώτα με την ζωή μας και μετά με τα λόγια μας; Όλη αυτή η κρίση, για εμένα αποτελεί μία πρόκληση και ένα στόχο, που φυσικά δεν θα είναι εφικτός από την αντικειμενική αναξιότητά μου και τις πενιχρές μου δυνάμεις, αλλά χάρης την προστασία του ίδιου δωροδότη, αλλά και απαξιωμένου από τους συγχρόνους του Χριστό, έχω πίστη και αισιοδοξία ότι στο τέλος θα τα μεταμορφώσει δι’ εμού, Αυτός ο νικητής και θριαμβευτής του κόσμου. Άλλωστε ο ίδιος το είχε πει και είναι καταγεγραμμένο στο Ιερό Του Ευαγγέλιο: «Αν σας μισεί ο κόσμος, να ξέρετε πως πριν από σας εμένα με έχει μισήσει. Αν ανήκατε στον κόσμο, τότε ο κόσμος θα σας αγαπούσε σαν κάτι δικό του. Επειδή όμως δεν ανήκετε στον κόσμο, αφού εγώ σας διάλεξα και σας ξεχώρισα από τον κόσμο, γι΄ αυτό σας μισεί ο κόσμος» (Ιων. 15, 18-19) και συνεχίζει παρακάτω : …Αν εμένα με καταδίωξαν, θα σας καταδιώξουν και εσάς, αν εφαρμόσουν τα λόγια μου θα εφαρμόσουν και τα δικά σας (Ιων. 15,20) . Λόγια τόσο προφητικά και ρεαλιστικά! Γι’ αυτό, χωρίς την άνωθεν βοήθεια και την εκ μέρος μου αγωνιστικότητα και εγρήγορση, είναι αδύνατον να σταθώ όρθιος και σταθερός, στη «στενή» και «τεθλιμμένη» οδό του κληρικού της κάθε εποχής και ιδιαιτέρως του σήμερα και του αβέβαιου αύριου.
Όμως από την στιγμή που είπα το «Ναι», στην κλίση και πρόσκληση του Κυρίου, ο κατάλογος του ανθρώπων «ως ορατά όργανά Του» που με ευεργετούν , με βοηθούν και με στηρίζουν, μακραίνει και μεγαλώνει συνεχώς. Ο Κύριος δεν με άφησε ούτε μια στιγμή μόνο κι αβοήθητο και γι΄ αυτό η ζωή μου αν και είναι δική Του, δεν αρκεί για να Τον ευχαριστώ και να Τον δοξολογώ στο βαθμό που η φιλανθρωπία Του με ευεργέτησε, ευεργετεί και θα συνεχίζει να με ευεργετεί.
Αυτή την φορά θα ξεκινήσω από εσάς πρώτα Σεβασμιώτατε, γιατί πολύ απλά είστε πρώτος γραμμένος σε αυτό τον κατάλογο και μάλιστα με χρυσά γράμματα! Εσείς με χειροτονήσατε Διάκονο, εσείς με χειροτονείτε σήμερα Ιερέα. Η ευγνωμοσύνη μου προς το Σεπτό πρόσωπό σας θα είναι ισόβια και αιώνια, όσο αναπνέω και κυλάει αίμα στις φλέβες μου. Για όλα αυτό το διάστημα που υπηρέτησα κοντά σας ως Διάκονος, ήταν μια περίοδος σταθμός για την ζωή μου και ίσως ως τώρα η πιο δημιουργική και σημαντική. Διδάχτηκα πολλά από εσάς, απέκτησα μοναδικές εμπειρίες, μοιράστηκα έστω και ένα μέρος από τον αγώνα σας που καθημερινά δίνετε για την πνευματική προκοπή και σωτηρία του ποιμνίου της Ιεράς μας Μητροπόλεως. Ευχαριστώ για την πατρική σας αγάπη, για τις πολύτιμες συμβουλές σας, που με ωρίμασαν πνευματικά. Θέλω επίσης να σας ζητήσω ταπεινά συγχώρεση για τα λάθη μου και τις παραλήψεις μου κατά την διάρκεια της διακονίας μου, που δυστυχώς δεν ήταν και λίγα. Γνωρίζω πως η αγάπη σας και η γλυκύτητα της ψυχή σας, τα παραβλέπουν όλα, δίνοντάς μου θάρρος και νέα ώθηση στην Ιερατική πλέον πορεία μου, που από σήμερα ξεκινάει. Δεν έχω κάτι αντάξιο των ευεργεσιών σας να σας αντιπροσφέρω. Υπόσχομαι μόνο να μην προδώσω τις προσδοκίες που έχετε προς το πρόσωπό μου και όταν θα έρχεται η ώρα σε κάθε Θ. Λειτουργία να λέμε : «Εν πρώτοις μνήσθητι κύριε του Πατρός και Αρχιεπισκόπου ημών Παύλου…». θα το κάνω με όλη μου την καρδιά και την ψυχή.
Μετά από εσάς τα βλέμματά μου στρέφονται για λίγο στη θριαβεύουσα Εκκλησία, μνημονεύοντας τρία αγαπημένα, ανεπανάληπτα και αξεπέραστα για εμένα πρόσωπα. Τον Μακαριστό πλέον από το 2006 πνευματικό μου πατέρα Πρωτοπρεσβύτερο π. Γεώργιο Νταβέλο. Αναγνωρίζω πως δεν αρκέστηκε στη συμμαρτυρία, για να εισαχθώ στο Κλήρο, αλλά οι πνευματικές του συμβουλές, η ιερατική του πραότητα και αξιοσύνη του, μου είναι πολύτιμη παρακαταθήκη για όλη την πνευματική μου πορεία! Τον μνημονεύω πάντα και του χρωστώ σχεδόν τα πάντα! Οι δύο ιερατικές στολές που μου χάρισε, κατά την τελευταία εξομολόγησή μου, θα είναι το στολίδι που θα μας συνδέει. Επίσης η αγαπημένη του σύντροφος της ζωής του και σεβαστή μου πρεσβυτέρα Μαρία, πάντα κατά την συναναστροφή μου μαζί της, θα μου θυμίζουν και την δική μας μοναδική συναναστροφή.
Δίπλα στον πατέρα Γεώργιο, έχω την πεποίθηση πως στην πανεφρόσυνη για εμένα αυτή ημέρα, των πλαισιώνουν ο κατά σάρκα πατέρα μου Δημήτριος και το παιδί του και κατά σάρκα αδελφός μου Κυριάκος. Είναι και οι δύο σωματικά απών, αλλά πνευματικά πάντα παρόν μέσω της προσευχής, παρόν ως μερίδες υπέρ αναπαύσεως εντός του Ιερού Δισκαρίου, αλλά και σε κάθε ανάμνηση και θύμησή τους, που με συνοδεύουν σε κάθε βήμα της ζωής μου. Ο Θεός τους κάλεσε κοντά Του ανθρωπίνως νωρίς, μα ήταν αιτία να με διδάξουν για το σύντομο και εφήμερο αυτής της ζωής. Αν αξιώνομαι να βρίσκομαι ανάμεσά σας από αυτή την θέση, γνωρίζω και αναγνωρίζω πως οφείλεται στην προσευχή και των τριών προμνημονευθεύντων προσώπων. Ας είναι αιωνία τους η μνήμη, θα εύχομαι και θα προσεύχομαι πάντα γι΄ αυτή, ως ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Επιστρέφω ξανά στους ζώντες και ταπεινά ευχαριστώ όλους τους Αγίους Πατέρες της Ιεράς μας Μητροπόλεως, που μου στάθηκαν «ως αδελφό» προς «αδελφό» στην διάρκεια της Διακονίας μου. Ευχαριστώ τον Πρωτοσύγκελο μας π. Αλέξιο Ψωΐνο για την αμέριστη συμπαράσταση που μου παρείχε. Τον Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο π. Στέφανο Σουλιμιώτη για την πνευματική ενίσχυσή του. Τους πατέρες που διακονούν στα Γραφεία της Ιεράς μας Μητροπόλεως π. Γεώργιο Ατζουλάτο, π. Σωτήριο Θωμόπουλο, π. Κωνσταντίνο Βαρθολομαίο, π. Γεώργιο Φειδόπουλο και τους υπόλοιπους λαϊκούς υπαλλήλους ιδιαιτέρως ευχαριστώ, για τους λόγους που γνωρίζει ο Κύριος, για τον κάθε ένα.
Τον νέο μου πνευματικό πατέρα και εφημέριο του Αγίου Παντελεήμονος Ασκληπιείου Νοσοκομείου Βούλας π. Κωνσταντίνο Μαλτέζο, θερμά ευχαριστώ. Με ανέλαβε από τις πρώτες εβδομάδες που χειροτονήθηκα Διάκονος μέχρι σήμερα και στο πρόσωπό μου, είδε το παιδί του που ο Θεός κάλεσε κοντά Του, τον αγαπημένο του και αγαπημένο σε όσους, τον γνώρισαν Βασίλη. Με αγκάλιασε και με φρόντισε σαν να είχε αυτόν. Κατά την ώρα της Ιεράς Εξομολογήσεως με υπομονή ακούει τις πτώσεις μου, τα λάθη μου, τους λογισμούς και τους πειρασμούς μου και με θεραπεύει και με καθοδηγεί, με τις εύστοχες γεμάτες διάκριση και ιερατικής εμπειρίας συμβουλές του. Στο Νοσοκομείο που διακονεί καθώς και στο ΠΙΚΠΑ με εισήγαγε και μου έδειξε εμπράκτως τι σημαίνει ποιμαντικό έργο και προσφορά προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο. Κοντά του νοιώθω ασφάλεια και πνευματική σιγουριά και θα τον παρακαλέσω να συνεχίζει να μου την μεταδίδει όσο μπορεί.
Στους Σεβαστούς μου εν ενεργεία πατέρες και από σήμερα συνεφημερίους του Ιερού Ναού μας Κοιμήσεως Θεοτόκου Βούλας, π. Σπυρίδωνα Αρβανίτη και π. Αλέξιο Φωτόπουλο θερμά ευχαριστώ, αν και η λέξη, μου φαίνεται φτωχή για να εκφράσουν πραγματικά αυτό που θέλω και πρέπει να τους εκφράσω. Με δέχτηκαν με μεγάλη χαρά, με ονόμασαν και με κατέστησαν αδελφό τους, έγιναν για εμένα έμπρακτα παραδείγματα τόσο από το θέση του Διακόνου όσο και από αύριο στα πρώτα Ιερατικά μου βήματα που και οι δύο τους θα με κρατούν χέρι χέρι και θα με συνοδεύουν μαζί. Η συνεργασία μας ανθρωπίνως ήταν και θα είναι άριστη. Να με συγχωρούν για τυχόν λάθη και παραλήψεις μου, αν και γνωρίζω πως και μόνο ότι το αναφέρω, πιθανόν να τους στεναχωρεί, αφού από τη καλή τους καρδιά, ήδη με έχουν συγχωρέσει από το επόμενο κι όλας λεπτό. Πλέον όπως και ο Τριαδικός Θεός έχει τρεις υποστάσεις αλλά στην ουσία είναι Ένας έτσι και εμείς εις τύπον της Θεότητος, είμαστε τρεις με την ιδιαιτερότητα της προσωπικότητάς μας, τα πιθανά τάλαντα και χαρίσματά, αλλά και οι τρεις θα εκφράζουμε σ’αυτή την Ενορία, την μία Ιερωσύνη του Χριστού, που από κοινού μετέχουμε! Αυτό σημαίνει ενότητα πραγματική που θα μας προστατεύσει από πιθανούς κινδύνους και πειρασμούς της διακρίσεως (με την κακή έννοια) ή της προσωποληψίας. Ότι καλό αξιωθούμε να κάνει κάποιος από εμάς, θα το μοιραζόμαστε συλλογικά και οι τρεις για να αυξάνεται προς δόξα Θεού και ότι κακό πιθανόν κάνει κάποιος θα βαραίνει επίσης και τους τρεις για να μειώνεται, ελαφραίνει και εξαφανίζεται. Αυτό θα μας αποτρέψει και προστατεύσει, από μάταιους και ψυχοφθόρους ανταγωνισμούς και από, μη γένοιτο, «εξωτερικά» ή «εσωτερικά» "πισωμαχαιρώματα" που δεν έπρεπε, αλλά δυστυχώς συμβαίνουν πειρασμικά συχνά, μεταξύ Ιερέων ή λαϊκών προς Ιερέων, εντός της Εκκλησίας.
Στους Σεβαστούς μου πρεσβυτέρους και στην ηλικία και στην ιδιότητα π. Ιωάννη Αρβανίτη, π. Μιχαήλ Περδικάκη, π. Κωνσταντίνο Τσάμη και π. Σταμάτιο Σκλήρη ένα υιικό ευχαριστώ! Πραγματικά αισθάνομαι πολύ ευλογημένος από τον Κύριο, γιατί δεν υπάρχει ιδανικότερο ξεκίνημα στην Ιερωσύνη κοντά στην μαθητεία και την συναναστροφή με αυτούς τους κληρικούς. Με στηρίζουν με πολλούς τρόπους και εγώ σαν αντίδωρο θα τους μνημονεύω υπέρ υγείας πάντα. Κλείνω τις ευχαριστίες μου στους Κληρικούς αφού μνημονεύσω όσους με τιμούν με την παρουσία τους σήμερα μαζί με τον νέο διάκονο της Μητροπόλεώς μας π. Νεκτάριο Γεωργίου, αλλά και τους σωματικά απών αλλά νοερά παρόν γνωστούς μου σε όλες τις Μητροπόλεις της Ελλάδος Κληρικούς, που ξέρω πως προσεύχονται για εμένα ιδιαιτέρως σήμερα.
Στην αγαπημένη μου μητέρα Φανή, στα κατά σάρκα αδέρφια μου, στις αναδόχους μου Σοφία και Ελένη, αλλά και τους νέους μου γονείς από την μεριά της συζύγου μου Λεωνίδα και Σοφία εκφράζω την παντοτινή ευγνωμοσύνη μου για την στήριξη και υποστήριξή τους σε αυτή μου την απόφαση και πορεία μου. Αν αναλογιστούμε την έλλειψη ιερέων και το εχθρικό κλίμα που αντιμετωπίζουν πολλές φορές αρκετοί υποψήφιοι από τα ίδια τους τα οικογενειακά περιβάλλοντα, καταλαβαίνει κανείς πόσο πολύτιμο θησαυρό είχα την ευλογία να κατέχω και ανήκω! Είναι υπερήφανοι για εμένα και εγώ καυχώμαι εν Κυρίω γι’ αυτούς! Ας τους έχει ο Θεός καλά!
Στον Σίμωνα Κηρυναίο της ζωής μου στην Διακονική και τώρα Ιερατική μου πορεία σύζυγό μου και από σήμερα Πρεσβυτέρα Ελπίδα, εκφράζω την αγάπη μου και την αφοσίωσή μου, κάτι που και αυτή το εκφράζει έμπρακτα στην πράξη! Δεν υπάρχει πρωινό που να μην με βοήθησε στην προετοιμασία για να προσέλθω στον Οίκο του Θεού ή τα Γραφεία της Μητροπόλεως. Βραδινό που να μη με φρόντισε από τον κόπο της ημέρας, δυσκολία που να μη στήριξε και να μου κράτησε το χέρι και γενικά να φροντίζει για την οικογενειακή μας στέγη και γαλήνη! Ξέρει πως η αφοσίωσή μου στην αποστολή που αναλαμβάνω, ίσως περιορίσω κάπως παρά την θέλησή μου, τα οικογενειακά μου καθήκοντα, αλλά όχι μόνο δεν την πειράζει, αλλά φροντίζει με την παρουσία της να με ενισχύει και να με ενδυναμώνει στην δική μου αποστολή! Πραγματικά σπάνιο φαινόμενο στις μέρες μας και την ευχαριστώ πολύ γι΄ αυτό.
Για όσους ήρθαν, με τίμησαν με την παρουσία τους, με ενίσχυσαν με την προσευχή τους από μακριά από πολλά μέρη της Ελλάδας, της ιδιαίτερης πατρίδας μου και από όλες τις περιοχές της Αττικής φίλους και συγγενείς θερμά και καρδιακά τους ευχαριστώ. Αν και δεν είμαστε σωματικά πλέον μαζί τον υπόλοιπο χρόνο, πάντα υπάρχει πνευματικός σύνδεσμος σε κάθε Θ. Λειτουργία που στην ουσία μας κάνει σαν να μην αποχωριστήκαμε ποτέ. Οι ευχαριστίες μου απευθύνονται και σ΄ όλους εκείνους που δεν μπόρεσαν για προσωπικούς και αντικειμενικούς λόγους να βρίσκονται μαζί μου, στην ανεπανάληπτη και μοναδική αυτή στιγμή της ζωής μου. Τους δασκάλους και τους καθηγητές μου όλων των βαθμίδων και τομέων, επίσης θερμά ευχαριστώ.
Τέλος ιδιαιτέρως θέλω να απευθυνθώ στους Ενορίτες της Κοιμήσεως Θεοτόκου Βούλας που από σήμερα θα είμαι και εγώ ένας από τους Ιερείς τους. Από την πρώτη στιγμή με δέχτηκαν και με αποδέχτηκαν με χαρά και αγάπη! Με έκαναν να αισθάνομαι άνετα και οικεία στο στάδιο προσαρμογής μου και της παραμονής μου αυτά τα δύο και πλέον χρόνια. Έκφρασαν την επιθυμία τους και την υποστήριξή τους να συνεχίσω σ’ αυτή την Ενορία και μάλιστα εδώ και ένα χρόνο αρκετοί από αυτούς μου πρόσφεραν την Ιερατική στολή της χειροτονίας μου που με κοσμεί αυτή τη στιγμή! Θερμά τους ευχαριστώ και τους παρακαλώ για την συνέχιση της προσευχής και στήριξή τους. Δεν θα κάνω προγραμματικές δηλώσεις και δεν θα δώσω υποσχέσεις που στην πράξη δεν θα μπορέσω να τις υλοποιήσω, αυτά τα συνηθίζουν οι πολιτικοί άλλωστε και δεν έχουν σχέση με το ορθόδοξο Εκκλησιαστικό φρόνημα . Ένα είναι σίγουρο, όσα χρόνια ο Θεός με αξιώσει να υπηρετώ και να είμαι κομμάτι αυτής της Ενορίας, θα δώσω το 100% του εαυτού μου και ελπίζω να μην προδώσω τις προσδοκίες και τις ελπίδες των ενοριτών της. Ο Νεανικός τομέας ιδιαιτέρως που έχω την ευθύνη και η παρουσία της ηλεκτρονικής σελίδας της Ενορίας μας στο διαδίκτυο, θα συνεχίζουν η φροντίδα και η βελτίωσή τους, νυχθημερόν να με απασχολεί. Βέβαια για την καλυτέρευσή τους, θα χρειαστεί την συνεργασία και την συνδρομή όλων: συνεφημερίων, εκκλησιαστικών επιτροπών, στελεχών και ενοριτών του Ιερού Ναού μας, αλλιώς τα πράγματα θα είμαι μονοδιάστατα και θα οδεύουν προς την δυσλειτουργία και αποτυχία. Όμως γνωρίζω ότι την έχω και γι΄ αυτό αισιοδοξώ και οραματίζομαι καλύτερες μέρες.
Πριν κλείσω αυτή την ομιλία θέλω να σταθώ στο πατερικό λόγο που λέει : «Αν ο Ιερέας γνώριζε τι κάνει μέσα στο Ιερό Βήμα κατά τη Θεία Λειτουργία θα πέθαινε από το φόβο του» . Δοξάζω και ευχαριστώ τον Θεό , γιατί με κρατά κι εμένα σε μια τέτοια άγνοια. Γιατί αλλιώς πως θα τολμούσα να προσερχόμουν για να δεχθώ αυτό το δώρο;
Κλείνοντας επικαλούμαι τις πρεσβείες της Παναγίας μας, που εντός του Ιερού Ναού της χειροτονούμε Ιερέας και στον Ναό της θα ασκείται αυτή η Διακονία μου. Τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου μας, να με σώζει με την δύναμή Του και να μην είναι βαρύτερος από όσο οι ώμοι μου μπορούν να σηκώσουν. Τον Προφήτη Ιωνά που την μνήμη του τιμούμε σήμερα, να πρεσβεύει και να με αξιώνει να διασώζομαι όπως αυτός, από τις παρακοή στο θέλημα του Θεού. Τον προστάτη Άγιό μου, που αναξίως φέρω το όνομά του Μέγα Αντώνιο, να έχω την ασκητικότητά του, την διάκριση και την απλοϊκή σοφία του. Τον Άγιο και ιαματικό Παντελεήμονα και Άγιο Στυλιανό τον Παφλαγόνα, που αποτελούν τους Αγίους των δύο παρεκκλησίων της Ενορίας μας, εντός των Ιδρυμάτων του Ασκληπιείου και του ΠΙΚΠΑ. Ο μεν πρώτος να μου μεταδίδει το μαρτυρικό φρόνημα για τον Κύριο και να με αποτρέπει από τον πειρασμό του χρήματος καθώς ήταν και έζησε ως Ανάργυρος. Ο δε δεύτερο να μου μεταδίδει την ελεημοσύνη του και να είμαι και εγώ προστάτης των παιδιών και γενικά της Νεότητας με τη ζωή μου.
Βάζω μετάνοια και ζητώ την συγχώρεση και την προσευχή όλων στην φοβερή και φρικτή αυτή στιγμή. Ευχηθείτε η Θ. Χάρη που θεραπεύει τις αδυναμίες και αναπληρώνει ότι λείπει από την ανθρώπινη ψυχή, να με επιστρέψει κοντά σας αλλαγμένο, αναγεννημένο, γνήσιο Ιερέα του Χριστού, προς δόξα της Εκκλησίας Του, των αγιασμό των πιστών και της ταλαίπωρης ψυχής μου. Αμήν.