Λίγα λόγια για το μυστήριο της Ιερωσύνης

Λίγα λόγια για το Μυστήριο του Γάμου.

Λίγα λόγια για το μυστήριο του ευχελαίου

Λίγα λόγια για τα μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος

Οι επιστήμονες απέδειξαν ότι η εμπάθεια σχετίζεται άμεσα με την εμφάνιση καρκίνου

Ερευνητές του Τμήματος Ψυχολογίας του Hope College εξέτασαν δείγμα 35 γυναικών και 36 ανδρών με σκοπό να διερευνήσουν τις επιπτώσεις των αρνητικών συναισθημάτων. Οι συμμετέχοντες ανακάλεσαν στη μνήμη τους οδυνηρές αναμνήσεις και δύσκολες συναισθηματικές καταστάσεις. Οι ερευνητές εστίασαν στη μέτρηση της πίεσης του αίματος, τους καρδιακούς παλμούς, τις συσπάσεις των μυών του προσώπου και τη δραστηριότητα των ιδρωτοποιών αδένων (1).

Οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να φανταστούν τι θα συνέβαινε εάν συγχωρούσαν εκείνους που τους είχαν προκαλέσει αυτά τα οδυνηρά συναισθήματα. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι σύμφωνα με τα αποτελέσματα των ερευνητών «οι σκέψεις συγχώρεσης προκάλεσαν αυξημένο ποσοστό αυτοελέγχου και συγκριτικά χαμηλότερες τιμές ψυχολογικού στρες».

Εν ολίγοις, ενώ τα αρνητικά συναισθήματα αυξάνουν τις στρεσογόνες αντιδράσεις και την παραγωγή ιδρώτα, η συγχώρεση μείωνε την πίεση και χαλάρωνε τους μύες του προσώπου.

Οι ερευνητές πρόσθεσαν επίσης ότι «…οι χρόνιες τάσεις μνησικακίας ενδεχομένως να βλάψουν την κατάσταση της υγείας, ενώ η συγχώρεση ενδεχομένως να ενισχύσει την κατάσταση της υγείας».

Τι συμβαίνει με την εμφάνιση καρκίνου;

Η μνησικακία, η μη-συγχώρεση, καταχωρείται στην ιατρική βιβλιογραφία ως νόσος, σύμφωνα με τον Dr. Steven Standiford, Επικεφαλής της χειρουργικής πτέρυγας των Κέντρων Θεραπείας Καρκίνου Αμερικής. Επιμένει ότι η άρνηση των ανθρώπων να συγχωρέσουν εκείνους που τους έχουν πληγώσει, ή τους έχουν προκαλέσει πόνο και οδύνη, συνιστά πηγή νόσου. (2).

«Είναι σημαντικό να διαχειριζόμαστε τις συναισθηματικές μας πληγές ή διαταραχές, διότι στην ουσία παρεμποδίζουν τις αντιδράσεις ενός ατόμου που ακολουθεί θεραπευτική αγωγή, ακόμη και την προθυμία κάποιου να επιδιώξει θεραπευτική αγωγή», αναφέρει ο Standiford.

Όσον αφορά την επάρατη νόσο, η συγχώρεση ενδεχομένως να παίζει σημαντικό ρόλο στην πρόληψη του καρκίνου. Ο Dr. Michael Barry, συγγραφέας του βιβλίου To Zήτημα της Συγχώρεσης, εκτιμά ότι 61% των καρκινοπαθών αντιμετωπίζουν ζητήματα μνησικακίας.

«Η εξάλειψη αυτών των αρνητικών συναισθημάτων, η οργή και το μίσος, δημιουργούν μια κατάσταση χρόνιας ταραχής», εξηγεί ο συγγραφέας. «Η χρόνια ταραχή, αποδεδειγμένα, παράγει αδρεναλίνη και κορτιζόλη, οι οποίες καταστρέφουν την παραγωγή των φυσικών φονικών κυττάρων, τα οποία είναι και οι ασπίδες σωτηρίας στην πάλη κατά του καρκίνου».

Κάντε το πράξη!

Η συγχώρεση μπορεί να είναι μια πολύ απλή υπόθεση, αρκεί να αφήσετε τις οδυνηρές αναμνήσεις να πάρουν τον δρόμο της λήθης και να σκεφτείτε ότι όλοι είμαστε άνθρωποι, ακόμη κι εκείνος που σας πλήγωσε. Ωστόσο, πριν το κάνετε αυτό, θα πρέπει πρώτα να συγχωρήσετε τον εαυτό σας που τόσο καιρό φέρετε το βάρος μίας άρνησης. Αφήστε ελεύθερο το παρελθόν να ξεχαστεί και θα αισθανθείτε πιο υγιής και πιο ανακουφισμένος από ποτέ!

Μετάφραση – Απόδοση, Λ.Τ.

πηγή/αντιγραφή

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΙΔΕΣ 9Η ΟΜΙΛΙΑ.

Η Εορτή του Αγίου Φανουρίου του νεοφανούς, στην Τερψιθέα Γλυφάδας.

Με λαμπρότητα πραγματοποιήθηκε η εορτή του Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Φανουρίου του νεοφανούς, στο ομώνυμο Ιερό Παρεκκλήσιο του Ιερού Ναού Εισοδίων Θεοτόκου την περιοχή της Τερψιθέας Γλυφάδας, όπου πλήθος πιστών προσήλθε ευλαβικά στην εορτή για να τιμήσει την σεπτή μνήμη του Αγίου.

Την παραμονή της εορτής, Σάββατο 26 Αυγούστου 2017, στις 8.00 μ.μ., τελέσθηκε ο Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας, Μητροπολίτου Γλυφάδας, Ε. Β. Β. & Β. κ. Παύλου και με τη συμμετοχή των Κληρικών του Ιερού Ναού και του Αρχιδιακόνου.

Στο τέλος του Εσπερινού και μετά την Αρτοκλασία ο Σεβασμιώτατος ευλόγησε τις φανουρόπιτες που οι πιστοί προσέφεραν προς τιμήν του Αγίου για ευλογία και αγιασμό των ιδίων και των οικείων τους και εν συνεχεία αναφέρθηκε στο  βίο του Αγίου Φανουρίου, αλλά και στη σπουδαιότητα και αξία των Αγίων Μαρτύρων στη ζωή της Εκκλησίας.

Την κυριώνυμο ημέρα της εορτής, Κυριακή 27 Αυγούστου, ο Σεβασμιώτατος τελέστηκε η Ακολουθία του Όρθρου και η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία, ενώ το απόγευμα της ίδιας ημέρας ο μεθέορτος Εσπερινός και η Παράκληση του Αγίου Φανουρίου.

                             Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

Κήρυγμα την Κυριακή ΙΒ΄ Ματθαίου 2017.

Κήρυγμα την Κυριακή ΙΒ’ Ματθαίου

Δεν αρκεί, όμως, να τηρεί κάποιος

 τις εντολές του Θεού μόνο τυπικά.

του π. Παναγιώτου Γκέζου

Ο άνθρωπος

                είναι πλασμένος από τον Θεὸ

για να εκπληρώσει τον βασικό σκοπό

της υπάρξεώς του,

            που είναι να ενωθεί με τον Θεό,

διότι αυτός μόνος είναι

«η αστείρευτη πηγή της ζωής».

 Επομένως,

ο άνθρωπος πρέπει να κάνει το κάθε τι

για να φθάσει πιο κοντὰ στον Θεό

και να κληρονομήσει έτσι

 τη βασιλεία του Θεού, την αιώνια ζωή.

Όμως οι περισσότεροι

                               από τους ανθρώπους,

από τότε που συνειδητοποίησαν

                                           τον εαυτό τους,

                  έχουν ως κύριο μέλημά τους

 να απολαύσουν,

όσο το δυνατόν περισσότερο

                                         τα υλικά αγαθά.

 Ο καρδιογνώστης Χριστός

                                γνωρίζει πολύ καλά

ότι ο πλούσιος,

                   που του στέκεται μπροστά,

έχει χάσει από τα μάτια του το στόχο

                                       τον πραγματικό.

Η προσωρινή λάμψη του πλούτου

                                       και ο σκοτισμός

από το πάθος της φιλαργυρίας

δεν του επιτρέπουν να κατανόηση

ποιά είναι η αληθινή και αιώνια ζωή,

                     που προσφέρει ο Χριστός.

Έχοντας αυτά τα δεδομένα ο Χριστός

επιχειρεί τον πλούσιο άρχοντα

να βοηθήσει να μάθη

                                   ποιός είναι Αυτός.

Ότι, δηλαδή, είναι ο αληθινός Θεός,

 και επομένως είναι

   ὁ κατάλληλος πνευματικός γιατρός.

Ύστερα του προτείνει

δυο φάρμακα δραστικά,

   που θα τον βοηθήσουν νὰ γνωρίσει

τὴν αληθινή αιώνια ζωὴ

                     καὶ νὰ τὴν κληρονομήσει.

Το ένα είναι τις εντολές Του

                                                να τηρήσει

και τις πνευματικές του αισθήσεις

                                          να καθαρίσει.

Ο πλούσιος ομολογεί

ότι εφύλαξε τις εντολές

από τα μικρά του χρόνια χωρίς ποτέ

                              να τις αλησμονήσει.

    Δεν αρκεί όμως να τηρεί κάποιος

     τις εντολές του Θεού μόνο τυπικά,

χρειάζεται να τις τηρεί,

   από αγάπη στον Θεό, πραγματικά

και να είναι πρόθυμος να κάνει

                ό, τι άλλο κι αν του ζητήσει,

έστω και όλα τα υπάρχοντα του

να πουλήσει

                      και να Τον ακολουθήσει.

    Το δεύτερο φάρμακο,

                           το ακόμη πιο δραστικό,

είναι να υπερβεί τις εντολές,

να διαλέξει:

ή την τέλεια ακτημοσύνη

      ή να αφοσιωθεί απόλυτα στο Θεό,

        ακολουθώντας τον Ιησού Χριστό.

Αυτό μπορεί να τον βοηθήσει

να αποκολλήσει την καρδιά του

                     από τα εφήμ   ερα αγαθά

και να την προσκολλήσει στα αιώνια,

αυτά που ετοίμασε ο Θεός

γιὰ όσους τον εμπιστεύονται

                    καὶ τον ακολουθούν πιστά.

Τα υλικά αγαθά

  και ο πλούτος καθ' αυτά, είναι καλά.

      Γίνονται όμως επιβλαβή και κακά,

όταν κανείς ξεφύγει

από την ορθή χρήση και φτάσει στην

     καταραμένη λατρεία του μαμωνά.

 “Τι έτι υστερώ;”

Τι μου λείπει για να φθάσω

                                            στην κορυφή;

“Έφη αυτώ ο Ιησούς,

                            ει θέλεις τέλειος είναι,

ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα

                                        και δος πτωχοίς,

και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ,

                          και δεύρο ακολούθει μοι”

(Ματθ. ΙΘ΄ 21).

Ο πλούσιος του Ευαγγελίου

δε βρήκε τη δύναμη

  να νικήσει το πάθος της φιλαργυρίας

                    και έτσι έχασε την ευκαιρία

να απολαύσει αυτό

        που στο βάθος επιθυμούσε,

             την αληθινή και αιώνια ευτυχία.

Αρνήθηκε να εφαρμόσει

τη θεραπευτική συνταγή Του

                            και έχασε την ψυχή του.

        Αν θέλουμε να είμαστε Χριστιανοί,

εφ’ όσον βαπτισθήκαμε,

ντυθήκαμε το Χριστό

                     και το δεύρο ακολούθει μοι,

που είπε στο νεανίσκο, αποτελεί

για μας συνεχή και σωτήρια προτροπή,

για να συμμετέχουμε

                    στο ατελεύτητο Αλληλούια

των Αγγελικών δυνάμεων.

                                          Αυτή η μετοχή,

 όμως, - και να μη το ξεχνάμε αυτό –

                                  οπωσδήποτε περνά

από την καταφρόνηση του κόσμου

και του πλούτου, εξαιτίας

του οποίου ο άνθρωπος

                              γνώρισε πολλά δεινά,

και από την αγάπη και το έλεος

                                    για τους φτωχούς

που καλούμαστε

            να δώσουμε προς όλους αυτούς.

Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται αυτό,

αδελφοί,

           για την κοσμική μας νοοτροπία,

ο λόγος του Χριστού έρχεται

να μας ενισχύσει στον καλόν αγώνα

                         με τη δική Του ευλογία:

«Παρὰ ανθρώποις τοῦτο

αδύνατόν ἐστι,

      παρὰ δὲ Θεῶ πάντα δυνατά ἐστι».

Ας αγωνισθούμε να προσελκύσουμε

τη Χάρη του Θεού, για να καθαρισθεί

ο εαυτός μας από το φοβερό πάθος

                                       της φιλαργυρίας

και να μπούμε στου Θεού τη Βασιλεία.

Ας αγωνισθούμε

και με τη Χάρη του Θεού,

την ψυχή μας να ελευθερώνεται,

να υψώνεται προς τα ανώτερα,

                                                  θα δούμε.

Τότε το Θεό περισσότερο

θα αγαπούμε και τα του Θεού,

                   την προσευχή, τη λατρεία

και καθημερινά την αρετή

           και την αγιότητα, θα ποθούμε.

Λίγα λόγια για το Μυστήριο της Μετανοίας (Μέρος Α΄ και Μέρος Β΄)

Ομιλία στην Αγρυπνία για την απόδοση της Εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

Λίγα λόγια για το μυστήριο της Θείας Λειτουργίας

Εννέα μέρες από την Κοίμηση της Παναγίας

                                              του Αρχιμ.Ιακώβου Κανάκη

Είναι αστείρευτη η ενασχόληση με το πρόσωπο της Παναγίας.[1] Οι Πατέρες της Εκκλησίας σε σχέση με το θέμα αυτό μας έχουν παραδώσει μια πληθώρα κειμένων τους, που προσεγγίζουν την Θεοτόκο βιωματικά και αποδίδουν με τον γραπτό τους λόγο, όσα έζησαν και φωτίστηκαν να γράψουν. Μερικοί εξ αυτών τολμούν να σημειώσουν σημαντικά στοιχεία περί του Μυστηρίου της Παναγίας και της προσφοράς της στο ανθρώπινο γένος. Όπως επίσης, τολμούν να καταγράψουν πτυχές περί του προσώπου της δίδοντάς μας θαυμαστή θεολογία και όχι τετριμμένη ηθικολογία.

Σπουδαίος μεταξύ των Πατέρων αυτών, είναι ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας από τον οποίο θα μεταφέρουμε ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις και θέσεις. Ο Άγιος έζησε τον 14ο αιώνα και  χρειάστηκε να λάβει θέση περί του ανθρωπισμού, έννοια που αναπτύσσεται στην εποχή του. Δεν υπάρχει, κατά τον ίδιο, πιο επιτυχημένο παράδειγμα ανθρωπισμού από την Παναγία. Μέσω αυτής, υποστηρίζει, ότι δεν είναι ο άνθρωπος ένα αυθύπαρκτο ον, δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Έτσι, σημειώνει ότι  η Παναγία είναι κατ’ εικόνα θεού δημιούργημα, όπως όλοι οι άνθρωποι, αλλά προικισμένη και με το καθ’ ομοίωση. Η Παναγία δηλαδή, με έναν μοναδικό τρόπο, έχοντας την ανθρώπινη φύση, την καταξιώνει, την στρέφει ακλινώς προς τον Χριστό. Έτσι, ο Χριστός γίνεται το κέντρο της ανθρώπινης ύπαρξης και μέσω Αυτού ο  άνθρωπος γίνεται χαριτωμένος.

Ας δούμε μερικά άλλα στοιχεία περί της Θεοτόκου. Η σύγχρονη έρευνα έχει πλέον αποδείξει ότι σημαντικά χαρακτηριστικά των γονέων εμφανίζονται ως «κληρονομιά» στα παιδιά τους. Στην περίπτωση της Παναγίας, παρατηρείται ότι ως άνθρωπος κληρονόμησε από τους γονείς της την αγιότητα και την καθαρότητα, αφού πράγματι ο Ιωακείμ και η Άννα παρουσιάζονται από τα πιο εκλεκτά πρόσωπα των δικαίων της Βίβλου. Η Ίδια τις κληρονομικές αυτές  καταβολές τελειοποίησε και γι’ αυτό έχει χαρακτηριστεί ως «ο πρώτος άνθρωπος της δημιουργίας».[2]

Η Παναγία έκανε κάτι μοναδικό. Χρησιμοποίησε τα δώρα, τα οποία είχε δώσει ο Θεός στον άνθρωπο και έτσι νίκησε την αμαρτία. Με αυτόν τον τρόπο  έχουμε στο πρόσωπό της τον τέλειο άνθρωπο. Με την πτώση του ο άνθρωπος έχασε τον προσανατολισμό του και η δύναμη κατά της αμαρτίας που είχε λάβει έμεινε ανενέργητη. Κανένας δεν μπορούσε να προσφέρει την «επανεκκίνηση» που χρειαζόταν. Μόνο η Παναγία, αν και είχε και αυτή το προπατορικό αμάρτημα, με την αγάπη της στον Θεό, με την σταθερότητα της σκέψης της, με την σωφροσύνη και τις αρετές της νίκησε την αμαρτία. Νικά λοιπόν την αμαρτία, και για πρώτη φορά βλέπουμε πώς πραγματικά ήθελε ο Θεός τον άνθρωπο, όταν τον δημιούργησε. Είναι ο πρώτος και τέλειος άνθρωπος.

Μαζί όμως με την Παναγία, μέτοχοι της νίκης της γίνονται πολλοί άλλοι, όλοι οι ανθρωποι. [3] «Καί ἤρκεσε μιᾶς ψυχῆς ἀρετή πρός τήν τῶν ἀπάντων τῶν ἐξ αἰῶνος ἀνθρώπων στῆναι κακίαν».[4] Έτσι, κατά την θεολογία μας, αφού όλοι βρισκόμαστε σε οντολογική κοινωνία και ενότητα μεταξύ μας, η νίκη της Παναγίας έναντι της φθοράς ζωογονεί όλο το ανθρώπινο γένος. Η δική της καθαρότητα λειτουργεί ως μια προπαρασκευαστική θυσία πριν την σταυρική θυσία του Υιού της. Η απόλυτη καθαρότητά της, η μοναδική αρετή της, αφορά λοιπόν σε όλους τους ανθρώπους.

Σε αυτό το σημείο μπορεί να σημειωθεί η παρουσίαση της προσφοράς της με την εικόνα της Κιβωτού. Η Κιβωτός διέσωσε το ανθρώπινο γένος, αλλά και η Κιβωτός Παναγία ή η Κιβωτός Εκκλησία (Εκκλησία και Παναγία παραλληλίζονται) διασώζουν τον άνθρωπο μέχρι και σήμερα. Επιπροσθέτως, η Παναγία έγινε η ίδια ναός άγιος αφού μέσα της σκήνωσε ο Λόγος του Θεού, ότι ακριβώς γίνεται με την Εκκλησία, στην οποία ο Χριστός βρίσκεται και σωματικά παρών και δια της θείας ευχαριστίας προσφέρεται στον άνθρωπο. Σημειώνουμε ότι η Παναγία δεν αγιάσθηκε από τον χώρο που έζησε από την παιδική της ηλικία, αλλά αγίασε τον χώρο με την καθαρότητα και αγνότητά της. Στα άγια των αγίων που ζούσε, υπήρχαν οι πλάκες της διαθήκης, το μάννα κ.τ.λ. Όλα αυτά όμως ήταν σύμβολα, που θα οδηγούσαν στην ίδια, και προεικόνιζαν την δική της παρουσία.

 Αφού η Παναγία είναι ένα ακόμα Μυστήριο της Πίστης, οι Πατέρες χρησιμοποιούν εικόνες για να το περιγράψουν. Είναι, λοιπόν, η Παναγία το φως του ηλίου, το οποίο διαχέεται στην ατμόσφαιρα και έτσι γίνονται ορατά όλα τα ωραία του κόσμου. Αναδεικνύεται η ομορφιά και η λαμπρότητα των πραγμάτων από την δική της παρουσία. Πιο απλά, αυτή φωτίζει και ομορφαίνει τον κόσμο. Άλλωστε, κατά τον Ιερό Καβάσιλα, σ’ αυτήν αφορά το κείμενο της Γενέσεως ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο «καλά λίαν».[5]

Ο Ιερός Καβάσιλας μας πληροφορεί και για το σημαντικό θέμα της Μετάστασης της Παναγίας.  Αναφέρει ότι το γεγονός της Μετάστασης αφορά όχι μόνο στην ομολογουμένη αγιότητα του βίου της, αλλά και στην οντολογική σχέση της με τον Χριστό ως μητέρα Του. Ήταν τόσο στενός ο σύνδεσμός της με τον Χριστό, που μετείχε απόλυτα στην ζωή Του. Έτσι, η ίδια με την Κοίμησή της κηδεύεται μεν, αλλά δεν εξουσιάζεται από τον θάνατο. Όπως συνέβη με τον Χριστό, μετά από τις τρεις ημέρες το σώμα της μεταβαίνει στον ουρανό, δίδοντας μας μια εικόνα για την εσχατολογική κατάσταση των σωμάτων κατά την κοινή ανάσταστη.[6]

Είναι πολύ σημαντικό να ειπωθεί ότι για τον Θεό, η Παναγία υπήρξε συνεργάτης στο σωτηριολογικό Του έργο. Δεν απετέλεσε το εργαλείο ενός τεχνίτη για να κάνει το έργο του, αλλά τον μοναδικό συνεργό στο υψηλότατο έργο της σωτηρίας των ανθρώπων. Ο Θεός συνεργάστηκε με την Παναγία για την αναδημιουργία του κόσμου. Και αυτό είναι ένα ύψιστο γεγονός για την ανθρωπότητα. Είναι αυτό που άλλαξε την πορεία του κόσμου.

Η Παναγία από την ύπαρξή της μέχρι και σήμερα έχει ρόλο μεσιτικό αφού συνεχώς δέεται και οδηγεί τους ανθρώπους στον Υιό της. Είναι νυμφαγωγός! Είναι γνωστό στην θεολογία μας ότι η ίδια δεν σώζει, αλλά και χωρίς αυτήν κανείς δεν σώζεται.[7]

 Τα όσα με συντομία ειπώθηκαν είναι σημαντικά διότι δεν αποτελούν έναν φιλοσοφικό στοχασμό, αλλά καρπό της βιωματικής θεολογίας των Πατέρων της Εκκλησίας και πιο συγκεκριμένα του αγίου Νικολάου του Καβάσιλα. Τα κείμενα του ιερού Πατρός δίνουν λύσεις σε πολλά ακανθώδη θέματα και μας καλούν να τα μελετήσουμε επισταμένως. Στις ομιλίες του ανακαλύπτουμε το βάθος της θεοτοκοφιλίας του.

---

[1] Βλ. Aλεξοπούλου Μαρίας, Η Παναγία κατά τόν άγιο Νικόλαο Καβάσιλα,  www.impantokratoros.gr

[2] Νικολάου Καβάσιλα, Λόγος εις τήν Γένννησιν 4, Π.Νέλλα, Η Θεομήτωρ, σ.56

[3] Νικολάου Καβάσιλα, Λόγος εις τόν Ευαγγελισμόν 3, Π.Νέλλα, Η Θεομήτωρ, σ.128.

[4] Νικολάου Καβάσιλα, Λόγος εις τόν Ευαγγελισμόν 3, Π.Νέλλα, Η Θεομήτωρ, σ.126.

[5] Γεν. 1,31.

[6] Γιούλτση Ευτυχία, Η Παναγία πρότυπο πνευματικής τελειώσεως, Θεσσαλονίκη 1998, σσ.214-216

[7] Γιούλτση Ευτυχία, Η Παναγία πρότυπο πνευματικής τελειώσεως, Θεσσαλονίκη 1998, σ.131

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΙΔΕΣ 8Η ΟΜΙΛΙΑ

Λίγα λόγια για τα όνειρα στην ορθόδοξη Εκκλησία.

Η Παναγία, «ως πόθος της καρδιάς» μας.

ΠΗΓΗ : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου

Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφεί για το πρόσωπο της Παναγίας μας. Αναρίθμητα κείμενα που υμνούν, τιμούν και εξαίρουν την «Βασίλισσα των Ουρανών », την ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ, η οποία υψώθηκε από τον Κύριο, όσο κανείς άλλος άνθρωπος στον κόσμο.

Πραγματικά όμως όσο και να διαβάσεις για την Παναγία μας, ότι κηρύγματα και ομιλίες  να ακούσει κανείς, δεν μπορεί να συγκριθεί με την προσωπική σχέση και αναζήτηση του κάθε ενός μας, με το Άγιο πρόσωπό της.

Όσοι έχουν αισθανθεί την διακριτική παρουσία της, μέσω κάποιου σημείου της σε μία δυσκολία ή πειρασμό, ότι μορφωτικό επίπεδο και αν έχουν, στις μαρτυρίες και τις καταθέσεις τους, πολλές φορές περνάνε και τους πιο λόγιους και χαρισματικούς συγγραφείς.  Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί όταν κάτι γίνει προϊόν εμπειρίας και μάλιστα στη συγκεκριμένη περίπτωση, του γλυκύτατου προσώπου της Παρθένου, τότε αδύνατον να «μη μεταμορφωθεί» ο άνθρωπος προς το καλύτερο. Η συναναστροφή αυτή βγάζει ότι καλύτερο έχει ο άνθρωπος και απωθεί το ότι χειρότερο αποκτά, το πάθος και την αμαρτία.

Το ζητούμενο όμως, πέρα από μία έκτακτη εμφάνιση της Παναγίας, είναι αυτή συνεχής αναζήτηση της καρδιάς. Ότι υπάρχει εκεί, αυτό και χαρακτηρίζει τον όλο άνθρωπο. Στην Ορθοδοξία δεν έχουμε αναπτύξει μία ξεχωριστή «Μαριολογία», γιατί όπου η Παναγία εκεί και ο Χριστός. Γι αυτό το λόγο σπάνια  αγιογραφείται μόνη της, η συντριπτική πλειοψηφία  η Θεοτόκος  κρατάει τον Χριστό και τον υποδεικνύει μάλιστα διακριτικά, σαν να μας λέει με λόγια ότι ο Υιός και Θεός της , πρέπει να είναι ο πόθος η καρδιά μας! Αυτός είναι η πεμπτουσία της πνευματικής μας ζωής και γι αυτό λατρεύεται, ενώ η Παναγία και οι Άγιοι απλά τιμούνται, αλλά δεν απολυτοποιούνται ως κατ’ ουσίαν Θεοί.

Αντικρίζοντας λοιπόν τις πάμπολλες εικόνες της Παναγίας μας, διαβάζοντας τα χιλιάδες θαυμαστά της σημεία, διακρίνοντας τα σπάνια χαρίσματά της με τα οποία έχει κοσμηθεί, ακούγοντας τους χιλιάδες όμορφους και σε λόγια αλλά και σε ρυθμό εκκλησιαστικής μουσικής ύμνους της, συμμετέχοντας στις δεκάδες γιορτές της Παναγίας, καθ’ όλη την διάρκεια του εκκλησιαστικού έτους, είναι σίγουρο ότι η ύπαρξη του ανθρώπου κατανύγεται, η συνείδησή του λεπτύνεται και ο ουρανός, δια πρεσβειών της Παναγίας, είναι πιο κοντινός και προσιτός για τον άνθρωπο που με πίστη προετοιμάζεται, μετανοεί και προσπαθεί να έρθει σε κοινωνία με τον Τριαδικό Θεό.  

Ποιος πραγματικά δεν ζήτησε με πίστη και δεν έλαβε; Ποιος έκλαψε πικρά για τις αμαρτίες, τα σφάλματα και τα λάθη του, τα εξομολογήθηκε στον πνευματικό και δεν αισθάνθηκε την άφεση, την χαρά και την παραμυθία; Ποιος επικαλέστηκε με επιμονή και συντριβή το όνομα της Παναγίας και δεν εισακούστηκε το αίτημά του; Ποιος κίνδυνος και ποια δυσκολία δεν εξαλείφθηκαν όταν αναφωνήσαμε το όνομά της επιτακτικά «ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ»;;!! Όλους μας ακούει και μας συμπονά ως αληθινή «μητέρα μας»! Επομένως εφόσον υπάρχει αυτή, δεν υπάρχει πραγματική ορφάνια και ας υπάρχουν παιδιά που δεν γνώρισαν ποτέ τους σαρκικούς γονείς τους. Εφόσον μας βοηθά αυτή, δεν υπάρχει κανείς αβοήθητος! Εφόσον μας σκεπάζει αυτή, δεν υπάρχει στην ουσία κανείς «άστεγος» και ας γεμίζουν ακόμη και στις μέρες μας τα παγκάκια και τα εγκαταλελειμμένα κτήρια. Εφόσον μας συντροφεύει αυτή, δεν υπάρχει κανείς μόνος και ας έχει καιρό να του μιλήσει και να τον συντροφεύσει άνθρωπος!

Όχι αδελφοί μου δεν παίζουμε με τις λέξεις, όχι δεν ασκούμαστε σε λογοπαίγνια με τις αντιθετικές εικόνες που αναφέρουμε. Αυτό που προσπαθούμε να τονίσουμε είναι ότι πρέπει να δούμε την πραγματική εικόνα, την οποία ο αμαρτωλός και παλαιός άνθρωπος πολλές φορές μας αποκρύβει και αγνοεί. Γιατί όποιος εμπιστευτεί την ύπαρξή του στον Θεό, δια πρεσβειών της Παναγίας και όλων των Αγίων, πραγματικά όλα τα παραπάνω του είναι οικία, προσιτά και μια καθημερινότητα. Έτσι μόνο εξηγούνται τα θαυμαστά κατορθώματα, πολλών ενάρετων ασκητών, που αν και εγκαταλειμμένοι από τον κόσμο και τις ανέσεις του, αυτοί βρήκαν πλήρωση και ενίσχυση στη ζωή τους, που δύσκολα μπορεί κανείς να ερευνήσει και εξιχνιάσει με την κοινή λογική και κοσμική πρακτική.

Κλείνοντας αυτό το άρθρο, ερχόμαστε στο καίριο ερώτημα : «Ἀραγε τι θέλει η Παναγία από εμάς»; Η απάντηση είναι απλή και διαχρονική. Αν ανατρέξουμε στο θαύμα της Κανά, εκεί βλέπουμε η Παναγία να παραγγέλνει στους διακόνους-υπηρέτες:  «ὅ,τι ἂν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε».   (Ιω. 2,5). Ποιος ότι λέει να κάνουμε; Μα φυσικά ο ίδιος ο Υιός της Χριστός. Επομένως η Παναγία προστατεύει, πρεσβεύει, μεσιτεύει, θαυματουργεί, παραμυθεί, αγρυπνεί, εισακούει κτλ, αρκεί και εμείς να πιστεύουμε και να εφαρμόζουμε στη ζωή μας τις εντολές και την διδασκαλία Του Χριστού. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν, αυτή την εορτή της Κοιμήσεως της Παναγίας μας, να μετανοήσουμε πραγματικά και να προετοιμαστούμε κατάλληλα να μετέχουμε στο ποτήριο της Ζωής, στη Θ. Λειτουργία, η οποία προσφέρεται πάντοτε: «Ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας, Ἀχράντου, Ὑπερευλογημένης, Ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας». Ἀμήν!