Με την βοήθεια και την χάρη Του Θεού, φτάσαμε στη δύση άλλης μιας χρονιάς και ήδη αχνοφαίνεται η ανατολή μίας νέας.
Ένας χρόνος στο πλανήτη γη που είναι το σύνολο 365 ημερών (366 ημέρες για τα δίσεχτα έτη κάθε 4 χρόνια), που και αυτές με την σειρά τους, διαιρούνται σε 24 ώρες κάθε ημέρα, άρα συνολικά ολόκληρες 8.760 ώρες. Αν θα θέλαμε να ορίσουμε τις εβδομάδες ενός χρόνου, θα βλέπαμε ότι χοντρικά είναι 52 και τέλος αν θέλαμε να βρίσκαμε και τα δευτερόλεπτα που περνούν σε ένα χρόνο, ομιλούμε για εκατομμύρια δευτερόλεπτα, αφού ένα έτος των 365 ημερών διαθέτει ακριβώς 31.536.000 (ενώ σε ένα δίσεκτο χρόνο 366 ημερών, έχουμε ακόμη 86.400 δευτερόλεπτα, που αθροιστικά μεγαλώνει το σύνολο σε 31.622.400).
Ένα έτος όταν το ζεις και το μετράς με τους δείκτες του ρολογιού καθημερινά, αυτό που ονομάζουμε "φυσικό χρόνο" είναι αρκετά αργό και μεγάλο χρονικό διάστημα. Όταν όμως το έτος το κοιτάξουμε στο τέλος του, στη νέα χρονιά ή σε βάθος δεκαετίας, μας φαίνεται πολύ βραχύ και γρήγορο χρονικό διάστημα, με τον λεγόμενο "υπαρξιακό χρόνο". Πολύ εύστοχα έχει ειπωθεί, ότι η ζωή είναι φωτογραφικές στιγμές που αποτυπώνονται στη μνήμη και την καρδιά του ανθρώπου. Όσο περισσότερες καλές στιγμές έχουν συμβεί σε ένα έτος, τόσο αυτό θεωρείται καλό και επιτυχημένο και το αντίθετο, όσο κακές στιγμές σε ένα χρόνο υπάρχουν, τόσο ο χρόνος αυτός αξιολογείται αρνητικά και ευχόμαστε συνήθως να μη ξαναγυρίσει και επαναληφθεί στο μέλλον ποτέ.
Οι άνθρωποι, οι κυβερνήσεις, οι οργανισμοί, οι επιχειρήσεις, τα Μ.Μ.Ε., το διαδίκτυο κ.α, στο τέλος κάθε χρόνου, συντάσσουν απολογισμούς και προϋπολογισμούς, κάνουν απογραφές, βγάζουν στατιστικές. Αξιολογούν και καταμετρούν τα θετικά και αρνητικά, τα υπέρ και τα κατά, μετρούν κέρδη και ζημιές. Κυρίως όμως το ανθρώπινο έτος, εύχεται και έχει προσδοκίες. Αν θέλουμε να πολλαπλασιάσουμε τα 7,45 δισεκατομμύρια ανθρώπων που ζουν αυτή την στιγμή στο πλανήτη ( σύμφωνα με το Γραφείο Απογραφών των ΗΠΑ), επί τόσες ευχές ανταλλάσει σε κάθε Πρωτοχρονιά, το νούμερο θα ήταν ασύλληπτο! Το σίγουρο είναι, ότι όλοι κάτι προσμένουν, μία αλλαγή, μία βελτίωση, μία κατάκτηση ενός στόχου που ακόμη δεν έχει επιτευχθεί, μία αναπλήρωση σε κάτι που έχει χαθεί κτλ. Ευτυχισμένος άνθρωπος θεωρείται, αυτός που δεν θέλει να αλλάξει ή να βελτιωθεί κάτι, αλλά να διατηρηθεί αυτή η κατάσταση στην οποία βρίσκεται και να μη χαθεί κάτι ή κάποιος, γύρω από αυτόν.
Όλα τα παραπάνω τα εξετάσαμε ανθρωποκεντρικά. Είχαμε κέντρο τον άνθρωπο και τον χρόνο γύρω από αυτόν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι ο Θεός είναι άχρονος. Ο χρόνος αφορά και επηρεάζει την κτίση και την δημιουργία Του, επομένως και την κορωνίδα της που είναι ο άνθρωπος. Επομένως, αν και αρκετά ρεαλιστική η περιγραφή μας, δεν είναι πλήρης και ούτε αντικειμενική, γιατί δεν εξετάσαμε θεοκεντρικά τον χρόνο. Δεν το είδαμε από τα μάτια και την σκοπιά του πνευματικού ανθρώπου και επειδή υπάρχει σύγχυση για το ποιος είναι ή δεν είναι πνευματικός άνθρωπος, καλύτερα να το ορίσουμε πιο συγκεκριμένα, από την σκοπιά ενός Αγίου.
Ένας Άγιος λοιπόν αξιοποιεί συνεχώς τον χρόνο, για να είναι ενωμένος με τον Θεό. Είτε μέσω της προσευχής, είτε μέσω της λατρείας και της ασκήσεως, είτε μέσω της μελέτης και της φιλανθρωπίας, πάντοτε αξιοποιείται ο χρόνος πνευματικά σε σχέση με το εδώ και τώρα. Ο Άγιος γνωρίζει πολύ καλά, ότι το χθες υπάρχει για να το βλέπουμε και να μετανοούμε, το σήμερα είναι δωρεά του Θεού για να πραγματοποιηθεί η μετάνοια μας και ταυτόχρονα να καλλιεργήσουμε τα χαρίσματα και τις αρετές και τέλος το μέλλον είναι μόνο του Θεού, αβέβαιο για εμάς επομένως πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι για την αναχώρησή μας από αυτόν τον κόσμο. Ο Άγιος ζει την κάθε μέρα ως μοναδική και τελευταία, γι αυτό πάντα φροντίζει κατά την Ακολουθία του Αποδείπνου αλλά και κάθε στιγμή, να συγχωρείται και να συγχωρεί βάζοντας μετάνοια, γιατί μπορεί την επόμενη χρονική στιγμή να βρίσκεται ήδη στην αγκαλιά Του Θεού. Βασική Προοπτική του Αγίου είναι η Βασιλεία των Ουρανών, την οποία προγεύεται στο εδώ και τώρα.
Ο Άγιος λοιπόν δεν υποτιμά τα πράγματα και τις αγωνίες του κόσμου, ίσα-ίσα προσεύχεται και αγωνίζεται για αυτές. Προσωπικά όμως, φροντίζει να μεταμορφώνει εν Χριστώ τις προτεραιότητες του μέσα στην πορεία για κάθαρσή-φωτισμό-θέωση, στα απολύτως αναγκαία (αυτά που πραγματικά χρειαζόμαστε για να ζήσουμε και βιολογικά και οντολογικά) και απαλλάσσεται από τις χιλιάδες πλασματικές ανάγκες, που αποπροσανατολίζουν την πορεία μας, προς τον Ουρανό και μακροπρόθεσμα μας γίνονται "βαρίδια". Ο Άγιος γνωρίζει ότι οι επιθυμίες και οι ηδονές, φέρνουν οδύνες. Ενώ οι οδύνες, όταν γίνονται εν Χριστώ, είναι η δόξα και η τιμή, που μας ομοιάζουν με Εκείνον και μετατρέπονται ως χαρά και δοξολογία, όταν υπάρχουν στη ζωή μας και λογίζονται ως θλίψη και θεογκατάλειψη όταν περάσει έστω μία μέρα χωρίς αυτές!
Κλείνοντας το άρθρο μας, διαπιστώνουμε ότι έχουμε πολλά να κερδίσουμε, όταν σκεπτόμαστε και μιμηθούμε τους Αγίους στη προσωπική μας πορεία, μέσα στο χρόνο, σε αυτό που ονομάζουμε ζωή. Αρκεί να διακρίνουμε ότι δεν φέρνει ο χρόνος τα αγαθά, άλλος είναι ο χορηγός, ο ίδιος ο Θεός και σε αυτόν πρέπει να καταφύγουμε και να τα ζητήσουμε, αφού προηγουμένως δοξολογήσουμε και ευχαριστήσουμε, για όλες τις ευεργεσίες έχουμε γευτεί μέχρι τώρα. Έχουμε να ωφεληθούμε πολύ, όταν ζητούμε κυρίως τον Θεό στη ζωή μας και όχι μόνο κάποιες υλοποιήσεις υλικών επιθυμιών, όπως συνήθως κάνουμε. Έχουμε τον Θεό, έχουμε τα πάντα. Χάσαμε τον Θεό και όλα να τα κερδίσουμε δεν έχουμε τίποτα!
Αγαπητοί μας αναγνώστες, ευχόμαστε από καρδιάς, το 2018 μ.Χ. να είναι η χρονιά που οι αμαρτίες και τα πάθη μας θα υποχωρήσουν και οι αρετές και τα χαρίσματα θα μας κοσμήσουν. Αμήν!
