Μόλις επέστρεψα στο σπίτι μου, από την ιδιαίτερη πατρίδα μου την όμορφη και ιστορική Αργολίδα! Αξιώθηκα να είμαι ένας από τους χιλιάδες που παρέστησαν στην χειροτονία του βοηθού Επισκόπου Επιδαύρου κ. Καλλινίκου στον Καθερδικό Ιερό Ναό Αγίου Πέτρου Άργους. Όσοι ήμασταν εκεί πραγματικά συγκλονιστήκαμε τόσο από την κατάνυξη, όσο από την συγκίνηση του νεοχειροτονημένου αλλά και του Γέροντος Αργολίδος κ. Ιακώβου, όσο και από την αποδοχή του κόσμου και την πηγαία αναφώνηση του ΆΞΙΟΣ και Πανάξιος! Δοξάζω τον Τριαδικό μας Θεό δια πρεσβειών του Αγίου Δημητρίου που την μνήμη του εορτάσαμε σήμερα, για τις στιγμές που αξιώθηκα να ζήσω και να φέρω πλέον για πάντα στην μνήμη μου και την καρδιά μου! Άξιος πραγματικά! Εύχομαι να είναι ο πατήρ (για εμένα Καλλίνικος) και νυν Άγιος Επιδαύρου άξιος της αποστολής του και να ανταποκριθεί στις αυξημένες προσδοκίες της Αργολικής Εκκλησίας αλλά και της Ελλαδικής γενικότερα!
Παραθέτω τον εμπνευσμένο πραγματικά λόγο του :
ΛΟΓΟΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ κ. κ. ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ
«Κύριε, συ πάντα οίδας, συ γινώσκεις ότι φιλώ σε» (Ιω. 21,17). Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνών και πάσης Ελλάδος, σεπτέ Πρόεδρε της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος κύριε Ιερώνυμε, Σεβασμιώτατε Κυριάρχα Μητροπολίτα της κατ’ Αργολίδα Εκκλησίας κύριε Ιάκωβε, Σεβασμία των Ιεραρχών χορεία, Πρεσβύτεροι και Διάκονοι της Εκκλησίας, Οσιώτατοι Μοναχοί τε και Μοναχαί, εντιμώτατοι εκπρόσωποι των Αρχών και ευλογημένε λαέ του Κυρίου, ταύτα τα ως προμετωπίδα τεθέντα λόγια, τα οποία απηύθυνε προς τον Κύριον ο Απόστολος Πέτρος επαναλαμβάνω και εγώ ο ελάχιστος σήμερον από βάθους καρδίας, καθώς η Εκκλησία με αναδεικνύει Ποιμένα της λογικής μάνδρας του Χριστού.
Όταν δε, ο Πρωτοκορυφαίος Απόστολος Πέτρος, διεβεβαίωσε λέγων «Κύριε, συ πάντα οίδας, συ γινώσκεις ότι φιλώ σε» (Ιω. 21,17) τότε, συμφώνως προς την ευαγγελικήν διήγησιν, ο Αρχιποίμην Χριστός εξέφρασε την εμπιστοσύνην Αυτού προς εκείνον λέγων• «βόσκε τα πρόβατά μου» (Ιω. 21,17). Σήμερον, η ταπεινότης μου επαναβεβαιούμαι δια του «Κύριε, συ πάντα οίδας, συ γινώσκεις ότι φιλώ σε» (Ιω. 21,17), και προσμένω να ακούσω δια του στόματος Υμών Μακαριώτατε το αυτό κάλεσμα του Μεγάλου Ποιμένος Χριστού• «βόσκε τα πρόβατά μου» (Ιω. 21,17) και να εισέλθω εις την ποιμαντορίαν των Μακαρίων Αποστόλων.
«Κύριε, συ γινώσκεις ότι φιλώ σε» (Ιω. 21,17). Μακαριώτατε, με τα ίδια ταύτα λόγια εκφράζω την τιμήν, τον σεβασμόν και την αδιάπτωτον εν Κυρίω αγάπην μου προς Υμάς τον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών και πάσης Ελλάδος, τον και σεπτόν Πρόεδρον της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και προς τα τίμια Μέλη αυτής τα κατά πλειονοψηφίαν αναδείξαντά με εις Επίσκοπον, όλως δε ιδιαιτέρως εις τα συντρέξαντα ενταύθα κατά την σημερινήν ημέραν ως και εις τους λοιπούς αγίους Ιεράρχας τους συνελθόντας πανταχόθεν δια την εις Επίσκοπον χειροτονίαν μου. Χορηγών μοι Μακαριώτατε σήμερον δια των σεπτών Υμών χειρών την Χάριν της Αρχιερωσύνης δύνασθε ανεπιφυλάκτως να επαναλάβετε περί εμού «υιός μου ει συ, εγώ σήμερον γεγέννηκά σε» (Ψαλμ. 2,7).
«Κύριε, συ γινώσκεις ότι φιλώ σε» (Ιω. 21,17). Με την Πέτρειον ταύτην φράσιν καταθέτω την ισόβιον αφοσίωσίν μου προς τον Σεβασμιώτατον Ποιμενάρχην μου κύριον Ιάκωβον, τον γεραρόν οιακοστρόφον της κατά Αργολίδα Ολκάδος του Χριστού, τον επιβλέψαντα ευμενώς και συμπαθώς επ’ εμέ. Καλώς γνωρίζω ότι «σιγή τιμώνται τα μεγάλα». Και μεγάλα είναι τα διακατέχοντά με αισθήματα ευγνωμοσύνης προς αυτόν. Αλλά η υπό της Σιωπής φυλασσομένη θύρα του Μεγάλου παραβιάζεται υπό της σφοδράς επιθυμίας όπως «ομολογήσω την χάριν, κηρύξω τον έλεον, ου κρύψω την ευεργεσίαν». Προς πάντα τα τιμαλφή δωρήματά του προς εμέ, αποδώσω ό έχω: την ψυχήν και την παλλομένην υπό ευγνωμοσύνης καρδίαν μου, την ευπείθειαν και την απόλυτον αφοσίωσιν του Βοηθού Επισκόπου, ίνα τα της Ιεράς ταύτης Μητροπόλεως πράγματα ως μέχρι σήμερον ούτω και εις το εξής, «ευσχημόνως και κατά τάξιν» γίνωνται, προς δόξαν και αίνον Θεού, κατακόσμησιν δε και λαμπρότητα της Εκκλησίας Αυτού, με τον εμπνεόμενον υπό του Σεπτού Μητροπολίτου Αργολίδος σεβασμόν προς τα Ιερά Θέσμια, προς την Ιεράν Σύνοδον της Εκκλησίας της Ελλάδος και προς ! πάσας τας λοιπάς Ανωτάτας Εκκλησιαστι κάς Αρχάς, εξόχως δε, προς τον πρώτον της Ορθδόξου Εκκλησίας Θρόνον, τον της Κωνσταντινουπόλεως και την Αυτού Θειοτάτην Παναγιότητα, τον Οικουμενικόν ημών Πατριάρχην κύριον Βαρθολομαίον, προς Ον διαδηλώ την ειλικρινή, δια την προς με Πατριαρχικήν Αυτού ευλογίαν, ευγνωμοσύνην και την εν τιμή δια βίου πιστότητά μου. Σεπτέ Κυριάρχα Μητροπολίτα μου, Σεβασμιώτατε Αργολίδος κύριε Ιάκωβε, δεν θα παύσω καθικετεύων ημέρας και νυκτός τον εν ελέει πλούσιον Θεόν να περισκέπη την υμετέραν Σεβασμιότητα, πληθύνων τα έτη αυτής και τηρών αυτήν εν ακμή σώματος και πνεύματος μέχρι γήρως βαθέος και ολβίου.
«Κύριε, συ γινώσκεις ότι φιλώ σε» (Ιω. 21,17). Η προς τον Κύριον αγάπη μου, δεν είναι αόριστος, αλλά απευθύνεται προς το «Σώμα Αυτού» δηλονότι προς την Εκκλησίαν. Την Εκκλησίαν εν πρώτοις ως στρατευομένην επί της γης. Προς πάντα, τουτ’ έστιν, αγωνιζόμενον Χριστιανόν της εις ην εγεννήθην, ανετράφην, έλαβα πάντας τους της Ιερωσύνης βαθμούς και ως Κληρικός απ’ αρχής έως σήμερον υπηρέτησα, κατά Αργολίδα Εκκλησίας και της ανά την οικουμένην, προς τους αναξιοπαθούντας «ελαχίστους αδελφούς του Κυρίου» (Ματθ. 25,40), προς τον Ιερόν Κλήρον, και τας Μοναστικάς Αδελφότητας της Ιεράς ταύτης Μητροπόλεως, προς τους κατά σάρκα γονείς, αδελφούς και συγγενείς μου και προς τους ποικιλοτρόπως συμβαλλόντας και συμμετέχοντας εις την σημερινήν πνευματικήν μου χαράν. Προς δε τούτοις μνημονεύω και «εκκλησίας πρωτοτόκων εν ουρανοίς απογεγραμμένων» (Εβρ. 12,23)• πάντων των προαπελθόντων κατά πνεύμα και κατά σάρκα οικείων, αναδόχων, διδασκάλων και ευεργετών μου, εξαιρέτως δε, του εις Χριστόν παιδαγωγού μου, μακαριστού Μητροπολίτου Αργολίδος κυρού Χρυσοστόμου Δεληγιαννοπούλου.
«Κύριε, συ πάντα οίδας, συ γινώσκεις ότι φιλώ σε» (Ιω. 21,17). Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνών και πάσης Ελλάδος, σεπτέ Πρόεδρε της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος κύριε Ιερώνυμε, Σεβασμιώτατε Κυριάρχα Μητροπολίτα της κατ’ Αργολίδα Εκκλησίας κύριε Ιάκωβε, Σεβασμία των Ιεραρχών χορεία, Πρεσβύτεροι και Διάκονοι της Εκκλησίας, Οσιώτατοι Μοναχοί τε και Μοναχαί, εντιμώτατοι εκπρόσωποι των Αρχών και ευλογημένε λαέ του Κυρίου, ταύτα τα ως προμετωπίδα τεθέντα λόγια, τα οποία απηύθυνε προς τον Κύριον ο Απόστολος Πέτρος επαναλαμβάνω και εγώ ο ελάχιστος σήμερον από βάθους καρδίας, καθώς η Εκκλησία με αναδεικνύει Ποιμένα της λογικής μάνδρας του Χριστού.
Όταν δε, ο Πρωτοκορυφαίος Απόστολος Πέτρος, διεβεβαίωσε λέγων «Κύριε, συ πάντα οίδας, συ γινώσκεις ότι φιλώ σε» (Ιω. 21,17) τότε, συμφώνως προς την ευαγγελικήν διήγησιν, ο Αρχιποίμην Χριστός εξέφρασε την εμπιστοσύνην Αυτού προς εκείνον λέγων• «βόσκε τα πρόβατά μου» (Ιω. 21,17). Σήμερον, η ταπεινότης μου επαναβεβαιούμαι δια του «Κύριε, συ πάντα οίδας, συ γινώσκεις ότι φιλώ σε» (Ιω. 21,17), και προσμένω να ακούσω δια του στόματος Υμών Μακαριώτατε το αυτό κάλεσμα του Μεγάλου Ποιμένος Χριστού• «βόσκε τα πρόβατά μου» (Ιω. 21,17) και να εισέλθω εις την ποιμαντορίαν των Μακαρίων Αποστόλων.
«Κύριε, συ γινώσκεις ότι φιλώ σε» (Ιω. 21,17). Μακαριώτατε, με τα ίδια ταύτα λόγια εκφράζω την τιμήν, τον σεβασμόν και την αδιάπτωτον εν Κυρίω αγάπην μου προς Υμάς τον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών και πάσης Ελλάδος, τον και σεπτόν Πρόεδρον της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και προς τα τίμια Μέλη αυτής τα κατά πλειονοψηφίαν αναδείξαντά με εις Επίσκοπον, όλως δε ιδιαιτέρως εις τα συντρέξαντα ενταύθα κατά την σημερινήν ημέραν ως και εις τους λοιπούς αγίους Ιεράρχας τους συνελθόντας πανταχόθεν δια την εις Επίσκοπον χειροτονίαν μου. Χορηγών μοι Μακαριώτατε σήμερον δια των σεπτών Υμών χειρών την Χάριν της Αρχιερωσύνης δύνασθε ανεπιφυλάκτως να επαναλάβετε περί εμού «υιός μου ει συ, εγώ σήμερον γεγέννηκά σε» (Ψαλμ. 2,7).
«Κύριε, συ γινώσκεις ότι φιλώ σε» (Ιω. 21,17). Με την Πέτρειον ταύτην φράσιν καταθέτω την ισόβιον αφοσίωσίν μου προς τον Σεβασμιώτατον Ποιμενάρχην μου κύριον Ιάκωβον, τον γεραρόν οιακοστρόφον της κατά Αργολίδα Ολκάδος του Χριστού, τον επιβλέψαντα ευμενώς και συμπαθώς επ’ εμέ. Καλώς γνωρίζω ότι «σιγή τιμώνται τα μεγάλα». Και μεγάλα είναι τα διακατέχοντά με αισθήματα ευγνωμοσύνης προς αυτόν. Αλλά η υπό της Σιωπής φυλασσομένη θύρα του Μεγάλου παραβιάζεται υπό της σφοδράς επιθυμίας όπως «ομολογήσω την χάριν, κηρύξω τον έλεον, ου κρύψω την ευεργεσίαν». Προς πάντα τα τιμαλφή δωρήματά του προς εμέ, αποδώσω ό έχω: την ψυχήν και την παλλομένην υπό ευγνωμοσύνης καρδίαν μου, την ευπείθειαν και την απόλυτον αφοσίωσιν του Βοηθού Επισκόπου, ίνα τα της Ιεράς ταύτης Μητροπόλεως πράγματα ως μέχρι σήμερον ούτω και εις το εξής, «ευσχημόνως και κατά τάξιν» γίνωνται, προς δόξαν και αίνον Θεού, κατακόσμησιν δε και λαμπρότητα της Εκκλησίας Αυτού, με τον εμπνεόμενον υπό του Σεπτού Μητροπολίτου Αργολίδος σεβασμόν προς τα Ιερά Θέσμια, προς την Ιεράν Σύνοδον της Εκκλησίας της Ελλάδος και προς ! πάσας τας λοιπάς Ανωτάτας Εκκλησιαστι κάς Αρχάς, εξόχως δε, προς τον πρώτον της Ορθδόξου Εκκλησίας Θρόνον, τον της Κωνσταντινουπόλεως και την Αυτού Θειοτάτην Παναγιότητα, τον Οικουμενικόν ημών Πατριάρχην κύριον Βαρθολομαίον, προς Ον διαδηλώ την ειλικρινή, δια την προς με Πατριαρχικήν Αυτού ευλογίαν, ευγνωμοσύνην και την εν τιμή δια βίου πιστότητά μου. Σεπτέ Κυριάρχα Μητροπολίτα μου, Σεβασμιώτατε Αργολίδος κύριε Ιάκωβε, δεν θα παύσω καθικετεύων ημέρας και νυκτός τον εν ελέει πλούσιον Θεόν να περισκέπη την υμετέραν Σεβασμιότητα, πληθύνων τα έτη αυτής και τηρών αυτήν εν ακμή σώματος και πνεύματος μέχρι γήρως βαθέος και ολβίου.
«Κύριε, συ γινώσκεις ότι φιλώ σε» (Ιω. 21,17). Η προς τον Κύριον αγάπη μου, δεν είναι αόριστος, αλλά απευθύνεται προς το «Σώμα Αυτού» δηλονότι προς την Εκκλησίαν. Την Εκκλησίαν εν πρώτοις ως στρατευομένην επί της γης. Προς πάντα, τουτ’ έστιν, αγωνιζόμενον Χριστιανόν της εις ην εγεννήθην, ανετράφην, έλαβα πάντας τους της Ιερωσύνης βαθμούς και ως Κληρικός απ’ αρχής έως σήμερον υπηρέτησα, κατά Αργολίδα Εκκλησίας και της ανά την οικουμένην, προς τους αναξιοπαθούντας «ελαχίστους αδελφούς του Κυρίου» (Ματθ. 25,40), προς τον Ιερόν Κλήρον, και τας Μοναστικάς Αδελφότητας της Ιεράς ταύτης Μητροπόλεως, προς τους κατά σάρκα γονείς, αδελφούς και συγγενείς μου και προς τους ποικιλοτρόπως συμβαλλόντας και συμμετέχοντας εις την σημερινήν πνευματικήν μου χαράν. Προς δε τούτοις μνημονεύω και «εκκλησίας πρωτοτόκων εν ουρανοίς απογεγραμμένων» (Εβρ. 12,23)• πάντων των προαπελθόντων κατά πνεύμα και κατά σάρκα οικείων, αναδόχων, διδασκάλων και ευεργετών μου, εξαιρέτως δε, του εις Χριστόν παιδαγωγού μου, μακαριστού Μητροπολίτου Αργολίδος κυρού Χρυσοστόμου Δεληγιαννοπούλου.
Μακαριώτατε, υπείκων τω θείω θελήματι, ουχί εκ βίας ή ανάγκης, αλλ' εξ αγάπης προς τον πάντας αγαπώντα, τον αθλοθέτην και συναγωνιστήν Κύριον, και επικαλούμενος την μεσιτείαν της Παναγίας Αυτού Μητρός, των φωτοειδών Αρχαγγέλων, του τιμίου Βαπτιστού, των αγίων θεοστέπτων Βασιλέων και Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης, του αγίου ενδόξου μάρτυρος Καλλινίκου, του εν Αγίοις Πατρός ημών Πέτρου Επισκόπου Άργους του Θαυματουργού, του Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Λεωνίδου του εν Επιδαύρω μετά της συνοδείας αυτού, εις το διαιωνίως, προς πάντας τους Ποιμένας της Εκκλησίας, απευθυνόμενον μειλίχιον ερώτημα• «φιλείς με;», κλίνων το γόνυ της καρδίας και του σώματος, αποκρίνομαι αδιστάκτως• «Κύριε, συ πάντα οίδας, συ γινώσκεις ότι φιλώ σε». Και δέει πολλώ συνεχόμενος, αναμένω να ακούσω της μακαρίας άμα δε και φοβεράς φωνής, της προσταζούσης με• «Βόσκε τα πρόβατά μου» (Ιωάν. 21,17). Γένοιτο!
