ΓΕΥΣΗ του ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ σ’ αυτήν την επίγεια ΖΩΗ

                                                        Κυριακή 18. 12. 2011

         Ο Θεός μέσα απο την αγαπητική του συγκατάβαση για μας πολλές φορές κάνει απρόβλεπτα πράγματα. Απρόβλεπτο εξάλλου και σαν έκφραση είναι το γεγονός της σαρκώσεως του Υιού του Θεού. Η αγία μας Εκκλησία μας προετοιμάζει και εορτάζει όλους εκείνους που έζησαν απ’ τον Αδάμ μέχρι και τον άγιο Ιωσήφ τον Μνήστορα.

        Η κάθε στιγμή το κάθε λεπτό αποκτά μια ομορφιά και ο Θεός στέκεται και περιμένει. Περιμένει  γιατί του αρέσει ότι γίνεται να γίνεται σε βάθος και να αποκτά ένα θριαμβικό μέγεθος. 

        Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος στην κυριολεξία μιμείται αυτό το μέγεθος γιατί κάνει μια απρόβλεπτη έναρξη του Ευαγγελίου του. Το απρόβλεπτο αυτό του Ματθαίου αποκτά  μεγαλύτερη βαρύτητα γιατί δεν είναι κάτι που το άκουσε διδαχθέντα απο το Χριστό και μεταφέρει τα λόγια του. Είναι μια δική του σύλληψη, αλλά κατά Χάρη.

         Ο Ματθαίος  θέλει να καταλήξει στη γέννηση του Χριστού και   κάνει μια καταπληκτική πορεία αναφέροντας τα γνωστά και τα άγνωστα ονόματα τα οποία προηγήθηκαν γενεαλογικά και που κατά τα ανθρώπινα μέτρα, ετοίμασαν το δρόμο του Θεού και μάλιστα με έναν μοναδικό τρόπο. Η ακραία έκφρασης της μετανοίας του Δαυίδ, αλλά και η ακραία πίστη του Αβραάμ να θυσιάσει το υιό του ετοιμάζει την πιο  βαθειά κατανόηση για μας κατά την οποία  ο ίδιος Θεός θυσιάζει τον Υιό Του.

           Και για όλους αυτούς που αναφέρει ο Ματθαίος,  πολλοί των οποίων ήταν  άγιοι, αλλά  περισσότεροι αμαρτωλοί, ο  Κύριος κατεδέχθη  και προήλθε, κατά το ανθρώπινο, όχι ως δικαστής και ως κριτής, αλλά ως Σωτήρας.  

          Αυτό το ήθος του απρόβλεπτου του Ματθαίου και του Χριστού μας να το μεταφέρουμε  στην ζωή μας όπου η ζωή μας έχει στόχους αλλά ταυτόχρονα αυτοί οι στόχοι δεν επιτυγχάνονται  με μια   απρόσωπη βαρύτητα. Η κάθε στιγμή έχει μια ομορφιά. Είναι το κάλλος, ο θρίαμβος  του κάθε λεπτού, είναι η  γεύση του  κάθε λεπτού. Ο χριστιανός ρουφάει και  ανασαίνει το κάθε λεπτό. Αυτό το κάθε λεπτό, επειδή είναι τόσο όμορφο  μες στις δυσκολίες και τους πειρασμούς της ζωής μας, είναι τόσο συγκαταβατικό και τόσο απρόβλεπτο, κάνει τον άνθρωπο ν’  αποκτήσει  απο  τώρα γεύση Παραδείσου. Και εκείνο που έρχεται  στο τέλος σαν αγιότητα, σαν Παράδεισος είναι κάτι το οποίο βιώθηκε και γεύτηκε  και γίνεται ο Χριστιανός απρόβλεπτος. Πως μπορεί να χαίρεται μέσα στις δυσκολίες, μες στις λύπες, μες στους πόνους, μες στις αρρώστιες, στις οικονομικές κρίσεις αν δεν πάρει γεύση του παραδείσου σ’ αυτήν την επίγεια ζωή;

            Το κείμενο λοιπόν ορίζει πάρα πολλά ουσιαστικά πράγματα για τη ζωή  μας. Αποκαλύπτει την επωνυμία των ανώνυμων και αποκαλύπτει την προβολή της δική μας επωνυμίας. Παραμένουμε επώνυμοι καλλιεργητές των μεγάλων πραγμάτων του Θεού, αν καλλιεργήσουμε βαθειά αυτό το κάλος  της χαράς και ευλογίας της αποδοχής του κάθε λεπτού.

           Στην αμαρτία και στην τρέλα της εποχής μας δε μας σώζει τίποτε άλλο, παρά μόνο ο Ιησούς Χριστός με την αγάπη Του. Το ζητούμενο για κάθε εποχή είναι να φθάσει στον άνθρωπο αυτή η αγάπη του Χριστού.  Γι’ αυτό ταπεινά και μείς ας πάμε στο σπήλαιο της Βηθλεέμ, ας σκύψουμε και στο σπήλαιο της ψυχής μας, ας πάμε και στην Εκκλησία τα Χριστούγεννα και ας πάρουμε μέσα μας το φιλάνθρωπο Χριστό, το Σωτήρα του κόσμου, θα μας απαλλάξει απο την τρέλα και τη μανία και θα μας δώσει ειρήνη, καλοσύνη, αγάπη, δύναμη, χαρά και σωτηρία. Είναι σαφές ότι ο Χριστός προσδοκά απο εμάς να προσπαθήσουμε να γίνουμε στην εποχή μας ότι ήταν Αυτός στη δική Του.

                                           Απο τον πατέρα Π. Γκέζο

Πηγές:  αρχιμ. Ανανίας Κουστένης

                 Π. Κ. Στρατηγόπουλος  

   "Σεβαστέ μου και αγαπητέ πάτερ Παναγιώτη. Είναι πολύ καλή δουλειά και εύχομαι καλή συνέχεια μαζί με τα πολλά μου συγχαρητήρια". Ο πατήρ Κ. Στρατηγόπουλος.