Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ-Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων

www.profitilia-kormpivari.gr

Ἀπὸ τὸν πατέρα Παναγιώτη Γκέζο.

Τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πάντων δείχνει πὼς ἡ μαρτυρία εἶναι μαρτύριο, γιατὶ περιγράφει τὶς ταλαιπωρίες ποὺ ὑπέστησαν ἐκεῖνοι ποὺ θέλησαν νὰ μείνουν πιστοὶ στὴν πίστη τους, ἐνῶ τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα δείχνει πὼς τὸ μαρτύριο εἶναι μαρτυρία, γιατὶ τονίζει ὁτι ἐκεῖνος ποὺ ἀφήνει «ἤ ἀδελφοὺς ἤ πατέρα ἤ μητέρα ἤ γυναῖκα ἤ τέκνα ἤ ἀγροὺς ἔνεκεν τοῦ ὀνόματός Του» (Ματθ,29) Τὸν ὁμολογεῖ μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους.

Δηλαδὴ ὁμολογεῖ κανεὶς τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, ὅταν εἶναι πρόθυμος καὶ να θυσιάσει κάθε βολικὴ τακτοποίηση, οἰκονομική, συναισθηματική, πολιτική, ἐπαγγελματική, ἰδεολογικὴ ἀκόμη καὶ θρησκευτικὴ χάριν αὐτῆς τῆς ἀλήθειας.

Πραγματικὰ, ὅ ἄνθρωπος ποὺ θέλει νὰ παραμείνει πιστὸς στὴν ἀλήθεια, δηλαδὴ στὸ Χριστό, συχνὰ ὑφίσταται τὴν πίεση ποὺ ἀσκεῖ σ’ αὐτὸν ἕνα μέρος τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ τὸ περιβάλλον του, γιὰ νὰ ματαιώσουν τὴ δυνατότητα του νὰ διευρύνει καὶ νὰ βαθύνει τὴν ὕπαρξή του.

Ἡ ἀντίσταση σ’ αὐτὴν τὴν πιέση εἶναι ἡ βάση τοῦ μαρτυρίου, γι’ αὐτὸ ἡ ἀνάγκη τοῦ μαρτυρίου δὲν ὑπῆρχε μόνο ὅταν αὐτὴ ἡ πίεση εἶχε τὸ χαρακτήρα τῶν μεγάλων διωγμῶν, ἀλλὰ πάντοτε, ἀφοῦ πάντοτε ὑπῆρχε αὐτὴ ἡ πίεση καὶ πάντοτε γινόταν αὐτὸς ὁ διωγμός, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ποιὰ ἦταν κάθε φορὰ ἡ ἐξωτερική του μορφή.

            Ἴσως δὲ ἡ ἀνάγκη τοῦ μαρτυρίου δὲν ἦταν ποτὲ τόσο μεγάλη ὅσο στὶς ἡμέρες μας, γιατί ἡ ἐξωτερικὴ καὶ σὰν συνέπεια καὶ ἡ ἐσωτερικὴ πίεση ποὺ ὑφίσταται ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ θυσιάσει τὴν ἀνθρωπιὰ του καὶ τὴ δυνατότητα ποὺ ἔχει νὰ γίνει πραγματικὰ ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, σὲ μιὰ βολικὴ καὶ ἄνετη ζωή, δὲν ἦταν ποτὲ πιὸ ἀκαταμάχητη.

Τὸ μαρτύριο πραγματώνεται μὲ τὴν ἄρνηση τοῦ μέρους τοῦ ἑαυτοῦ μας ποὺ θέλει νὰ παραμείνει στὴν ἀνεύθυνη καὶ ἐγωκεντρικὴ ζωὴ τοῦ παιδιοῦ (Ἰωάν.10,38) καὶ μὲ τὴν ἄρνηση νὰ ὑποταχθοῦμε στὴν πίεση τοῦ πατέρα ἤ τῆς μητέρας ἤ τοῦ γιοῦ ἤ τῆς κόρης, νὰ προτιμήσουμε τὴ βολικὴ ζωὴ ἀπὸ τὴν ἀναζήτηση τοῦ πραγματικοῦ προορισμοῦ μας (Ἰωάν.10,37).

Ἄν δὲν ὑποστοῦμε αὐτὸ τὸ μαρτύριο, ἄν δὲν πεθάνει τὸ παιδὶ μέσα μας ποὺ θέλει νὰ παραμείνει στὴ ζεστὴ μητρικὴ ἀγκαλιὰ καὶ νὰ ζήσει ἀνεύθυνα καὶ βολικὰ δὲν θὰ ἐνηλικιωθοῦμε ποτέ, ποτὲ δὲν θὰ γίνουμε «ἄνδρες» ποτὲ δὲν θὰ φθάσουμε «εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ (Ἐφεσ. 4,13).

                Ἀλλὰ ποτὲ δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ ὑποστοῦμε αὐτὸ τὸ μαρτύριο καὶ νὰ ἀντισταθοῦμε στὴν πίεση νὰ θυσιάσουμε τὴν πραγμάτωση τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ, ποὺ δυναμικὰ φέρνουμε μέσα μας, γιὰ μιὰ βολικὴ καὶ ἄνετη ζωή, ἄν δὲν ἔχουμε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ θὰ μπορέσουμε νὰ τὸ ἀποκτήσουμε μόνο μέσα στὴν Ἐκκλησία ἑνωμένει μὲ τὸ Χριστό, ποὺ εἶναι ἡ κεφαλὴ της κι ὅλους ἐκείνους ποὺ ἀγωνίζονται τὸν ἴδιο ἀγώνα καὶ ποὺ εἶναι τὰ μέλη της.

Μὲ τὴν ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Πάντων, ἡ Ἐκκλησία συνάγει ὅλους τοὺς ἁγίους. Γιατὶ λοιπὸν τιμᾶμε τοὺς ἁγίους καὶ πανηγυρίζουμε τὴ μνήμη τους; Τιμᾶμε τοὺς ἁγίους καὶ ἑορτάζουμε τὴ μνήμη τοὺς γιὰ νὰ θυμηθοῦμε ὅτι σ’ αὐτὲς τὶς φοβερὲς στιγμὲς τῆς ἀνυπόφορης μοναξιᾶς καὶ ἀπελπισίας, τότε ποὺ ὅλοι οἱ πληρωμένοι μᾶς ἔχουν ἐγκαταλείψει, δὲν εἴμαστε πραγματικὰ μόνοι. Γιατὶ οἱ ἅγιοι στέκονται πάντα δίπλα μας, πρόθυμοι ν’ ἀκούσουν τὸν πόνο μας χωρὶς νὰ ζητάνε τίποτε, χωρὶς ποτὲ νὰ προδίδουν τὴν ἐμπιστοσύνη μας σ’ αὐτοὺς.

 Ὅποιος ὅμως προσέχει καὶ καταφεύγει μὲ ταπείνωση στὸν Κύριο καὶ ζητεῖ τὴ βοήθεια Του, αὐτὸς πάντοτε νικᾶ. Καὶ κάθε νικητὴς τῆς ἁμαρτίας θὰ συγκαταριθμηθεῖ στὴν ἔνδοξη παράταξη τῶν Ἁγίων Πάντων καὶ θὰ βρεθεῖ μιὰ μέρα μαζί τους, ἀπολαμβάνοντας αἰώνια τὴ δόξα  καὶ τὴ χαρὰ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν

10.06.2012, πηγή: Ἀρχιμ. Χριστόφορος Ν. Παπουτσόπουλος