Κυριακή ΙΓ’ Λουκά-Πόσο ψεύτικη εἶναι ἡ γοητεία ποὺ ἀσκεῖ ὁ πλοῦτος.

www.profitilia-kormpivari.gr

 

 

Ἀπὸ τὸν πατέρα Παναγιώτη Γκέζο

 

 

Κατά πολλούς τὸ πιὸ σπουδαίο προφητικό κείμενο εἶναι ἡ Άποκάλυψη τοῦ Ἱωάννη. Πολλοί ρωτούν: ἀναφέρεται μέσα σέ αύτό ἡ Οἱκονομική Κρίση; Πολλοὶ ἐρμηνευτές πιστεύουν πὼς ναί.

Ἀποκάλυψη ιη' 1-3: «1 μετά ταύτα εἴδον ἄλλον ἄγγελον καταβαίνοντα ἐκ τοῦ οὑρανοῦ, ἔχοντα ἐξουσίαν μεγάλην, καί ἠ γῆ ἐφωτίσθη ἐκ τῆς δόξης αύτοῦ, 2 καί ἔκραξεν ἐν ἰσχυρά φωνή λέγων: ἔπεσεν, ἔπεσε Βαβυλών ἡ μεγάλη, καί ἔγένετο κατοικητήριον δαιμονίων καί φυλακή παντός πνεύματος ἀκαθάρτου καί φυλακή παντός ὁρνέου ἀκαθάρτου καί μεμισημένου : 3 ὅτι έκ τοῦ οἵνου τοῦ θυμοῦ  τῆς πορνείας αὐτῆς πέπωκαν πάντα τά ἔθνη, καί οἱ βασιλείς τῆς γῆς μετ᾿ αὐτῆς ἐπόρνευσαν, καί οἱ ἔμποροι τῆς γῆς ἐκ τῆς δυνάμεως τοῦ στρήνους αὐτῆς ἐπλούτησαν.»

Ὅπου Βαβυλώνα εἶνα ἡ Παγκοσμιοποίηση, καἰ φυσικά πόρνη γιατί ἔβαλε ὅλον τὸν ἀναπτυγμένο κόσμο σἐ ἕνα ἀτελείωτο ἐπίπλαστο πάρτι, ἀκολασίας και ἀνηθικότητας, τὸ ὁποίο στηρίχτηκε στὴν ὑπερκατανάλωση. Ὅλα τὰ ἔθνη "ἥπιαν" ἀπό τὴν μοιχεία τῆς Παγκοσμιοποίησης, καθότι οἱ οἱκονομίες αὐτῶν εἶναι ὅλες πλέον συνδεδεμένες. Γιὰ τοὺς "ἐμπόρους τῆς γῆς" δὲν χρειάζεται νὰ ποῦμε πολλά, ὅλοι λίγο πολύ γνωρίζουν ποίοι πλούτισαν, καὶ ποιές οἱκογένειες κυβερνούν τὸν πλανήτη.

Δηλαδή ἄν θεωρήσουμε τὴν ἐρμηνεία μας ὅτι ἔχει βάση, τὸ θέμα τῆς Βαβυλώνας, δὲν τελειώνει ἐδῶ, παρά μόνο μὲ τὴν ὁλοκληρωτική καταστροφή τοῦ Παγκόσμιου Οἱκονομικού Συστήματος, ὅπου μετά ἀπό αυτή, ὅλος ὁ πλούτος θὰ ἔχει ἐξαφανιστεῖ μέσα σὲ μιὰ στιγμή (πράγμα ὄχι δύσκολο στὴν ἐποχή τοῦ "ἀεροχρήματος" ἤ ἀλλιώς "φανταστικά λεφτά" ἄν προτιμάτε), καὶ δὲν θὰ κινείται κανένα ἐμπόρευμα, καθότι κανείς δὲν θὰ ἀγοράζει.

Θὰ θυμίσουμε τὴν φράση τοῦ Κοσμά τοῦ Αιτωλοῦ «οἱ πλούσιοι θὰ γίνουν φτωχοί καὶ οἱ φτωχοί θὰ πεθάνουν», ποὺ μάλλον ταιριάζει στὴν περίσταση. Πρὶν ἀμφιβάλλει κανείς, ἄς σκεφτεί τὸ χρέος τῶν 16 τρισεκατομμυρίων δολαρίων τῶν ΗΠΑ, καὶ τὴν νέα οἱκονομική κρίση γιὰ τὴν ὁποία μιλούν Ρωσία - Κίνα καὶ ἐξοπλίζουν τὶς χώρες τους μὲ χρυσό, ὅπως καὶ ἐπενδυτές σὰν τὸν George Soros, καὶ τὴν οἱκογένεια Rothchild.

Ὅσοι ἀπό ἐμᾶς εἴμαστε θρησκευτικοὶ ἄνθρωποι, τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα μᾶς καλεῖ νὰ ἐγρηγοροῦμε καὶ νὰ μὴν ἐφησυχάζουμε. Εἴμαστε, πιθανῶς, σὲ μιὰ καλὴ ἀρχή, ἀλλ’ αὐτὸ δὲν εἶναι «τὸ τέλειο». Ὑπάρχει κάτι πέρα ἀπ’ αὐτό, ἀνάγκη συνειδητοπίησης αὐτοῦ ποὺ  «ἔτι» ὑστεροῦμε». Ἴσως, πάλι, πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς νὰ μὴν ἔχουμε συγκεκριμένες θρησκευτικὲς καταβολές, ἀλλὰ νὰ εἴμαστε ἀνοιχτοὶ σὲ νέα μηνύματα, καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ είναι ἀνάγκη νὰ ὑπερβοῦμε τὸν ἑαυτό μας καὶ τὴν ἀτομικότητά μας καὶ νὰ δοθοῦμε στὴν πρόσκληση τῆς ἀγάπης.

Ἀκόμη, ὅσοι ἀπὸ ἐμᾶς εἴμαστε μεγάλοι στὴν ἡλικία καὶ φορτωμένοι ἀπὸ ἐμπειρίες κοινωνικὲς καὶ χαρίσματα, ἀπὸ τίτλους, θέσεις καὶ κύρος, ἔχουμε τὴ δύναμη ἄραγε ὅλα αὐτὰ νὰ τὰ θέσουμε στὴν ὑπηρεσία τῶν ἄλλων; Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, οἱ νέοι ποὺ τώρα ξεκινοῦν τὴν δική τους πορεία μέσα στὴ ζωή, μὲ ἐλπίδες καὶ προσδοκίες γιὰ ἐπιτυχίες μὴ λησμονήσουν ὅτι τοὺς περιμένουν σκληροὶ ἀγῶνες άλλὰ καὶ πνευματικὰ διλήμματα, θὰ εἶναι ἔτοιμοι καὶ αὐτοὶ γιὰ πνευματικὰ τελειότητα καὶ γιὰ ποιότητα ζωῆς μὲ κριτήριο τὴν ἀγάπη καὶ τὴν προσφορά;

Γιὰ νὰ μὴν ὑποστοῦμε ὅλοι μας, στὸ τέλος, ἀπογοήτευση καὶ τὸ ἀνικανοποίητο ποὺ αἰσθάνθηκαν ἄλλοι πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς, ὕστερα μάλιστα ἀπὸ μιὰ μακρόχρονη ἐμπειρία θρησκευτικῆς πιστότητας καὶ συνέπειας. Γιὰ νὰ μὴν φτάσουμε κι ἐμεῖς στὸ σημεῖο νὰ ἀπέλθουμε λυπούμενοι. Ὁ νεανίσκος τοῦ Εύαγγελίου ἀντιμετωπίζει τὸν κίνδυνο νὰ παραμείνει ἕνα θρησκευτικὸ μειράκιο, ἕνα πνευματικὸ νήπιο, χωρὶς καμιὰ ἐλπίδα ἐξέλιξης καὶ ἄνδρωσης. Καὶ αὐτὸ συνέβη, τελικά, γιατί δὲν ἀποτόμησε νὰ ἀπογαλακτισθεῖ ἀπὸ τὴν παράδοσή του καὶ νὰ μπεῖ στὴ νέα λογικὴ τῆς κλήσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὴ μαθητεία τῆς ἀγάπης.

Ἡ ἀγάπη ὡριμάζει καὶ ἀνδρώνει τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ ἀγάπη εἶναι «ὁδός»τελείωσης καὶ θέωσης. Ἡ λειτουργία τῆς ἀγάπης δηλώνει ἔκδηλα τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, ὁποῖος «ἀγάπη ἐστίν». Ἔτσι, βλέπουμε, ὅτι και τὸ σημερινὸ κήρυγμα εἶναι πρόσκληση γιὰ μιὰ θεολογικὴ καὶ δογματικὴ θεώρηση τῆς ζωῆς μας, βάσει τῆς πίστεως καὶ τῆς θεωρίας, ἀλλὰ καὶ ἡ πίστη μας νὰ ἔχει προεκτάσεις ἐφαρμογῆς στὴν ἴδια τὴ ζωή, δηλαδὴ στὴν καθημερινὴ πράξη.

Μόνο ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ μᾶς φωτίση νὰ καταλάβουμε πόσο ψεύτικη εἶναι ἡ γοητεία ποὺ ἀσκεῖ ὁ πλοῦτος. Κι αὐτὸ συμβαίνει ὅχι μόνον στὸ θέμα τοῦ πλούτου ἀλλὰ σὲ κάθε πάθος ποὺ ἔχουμε. Διότι ἡ πνευματικὴ ζωὴ εἶναι ζωὴ ὑπερφυσική. Τὸ νὰ στραφῆ ἡ καρδιά μας ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς ὕλης πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀγάπη του, ἀποτελεῖ θαῦμα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Θαῦμα ποὺ ἀντιστρέφει τὴν ροπὴ ποὺ ἔχουμε πρὸς τὰ γήϊνα  καὶ μᾶς κάνει νὰ ποθοῦμε τὰ οὐράνια καὶ αἰώνια. Γι’ αὐτὸ στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας μας χρειάζεται ἡ συνεργασία δύο πλευρῶν. Ἐμεῖς νὰ προσφέρουμε στὸν Θεὸ τὴν διάθεσί μας, καὶ τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας μας θὰ τὸ ἐπιτελέση ἡ Χάρις του.

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ θὰ κάνη τὰ ἀδύνατα δυνατά.

 

 

 

 

Πηγή:  πατήρ Κ. Στρατηγόπουλος, Γ.Π. Πατρώνος

Εν Βάρη 25/11/2012