ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ-ΟΥΚ ΕΙΜΙ ΩΣΠΕΡ ΟΙ ΛΟΙΠΟΙ

        Η Αγία μήτηρ μας η κιβωτός της σωτηρίας μας μητέρα Εκκλησία εθέσπισε από αρχαιοτάτων χρόνων την ευλογημένη και ψυχωφέλιμο πέριοδο του Τριωδίου, ως προπαρασκευαστικό στάδιο δια την ταπεινήν μας είσοδο εις το στάδιον της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.  

Η Αγία μας εκκλησία δεν θα παρέλειπε ποτέ να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, (δια μέσου της Ευαγγελικής περικοπής του Τελώνου και  Φαρισαίου), όσο αφορά το παραπλανητικό αίσθημα που ως προϊόν εγωπαθών ψυχικών ζυμώσεων δύναται να θεμελιώνει σαθρώς μα σταθερώς την ψυχολογική έξαρση μιας υπερβολικής σιγουριάς δια την ψυχική σωτηρία ημών των πιστών που βρισκόμαστε ασφαλώς στους κόλπους της εκκλησίας, κατάσταση η οποία ελλοχεύει ρεαλιστικούς πνευματικούς κινδύνους.

       Η παρρησία που δημιουργείται από την καθημερινή τριβή και ενασχόληση μας σε τυπικό και όχι ουσιαστικό επίπεδο με την σωτηρία της ψυχής μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι είμαστε σεσωσμένοι.

Πολλές φορές φθάνουμε στο σημείο να εξουθενώνουμε τον πλησίον μας έχοντας την πεποίθηση ότι δεν είμαστε όπως οι λοιποί των ανθρώπων, καθώς δικαιώνουμε τον εαυτό μας με υπερβολική ευκολία και με την ίδια ευκολία κατακεραυνώνουμε τους αδελφούς μας. Πόσο μπορεί η προσευχή να σταθεί αρωγός σε μία τέτοια πνευματική κατολίσθηση;

Η προσευχή κατά την σημερινή ευαγγελική περικοπή όταν τελεσιουργείται με μετάννοια δύναται να γίνει ωμφάλιος λώρος που μας συνδέει με το έλεος του Θεού. Ως εκ τούτου η ικεσία προς τον Θεόν είναι πάντα ευάρεστη και ανεβαίνει ως θυμίαμα ενώπιον Του, όταν προέρχεται από καρδία συντετριμένη και τεταπεινωμένη. Αντιθέτως, η φαρισαϊκή μέθοδος  προσευχής ακόμη και όταν της προσδίδεται ευχαριστιακός και δοξολογικός χαρακτήρας, αλλά δεν απεγκλωβίζεται από τα στενά εγωπαθή όρια της αδύναμης εσωστρέφειας, τότε χαρίζει πνευματικές ψευδαισθήσεις που λειτουργούν ως παραπλανητικές πνευματικές υψώσεις με σαφή οδυνηρή κατάληξε σε ψυχωτικά σύνδρομα και διαταραχές.

Η προσευχή δημιουργεί προϋποθέσεις θείας μέθεξης όταν ο προσευχόμενος τυχγάνει της νοοτροπίας του Τελώνου που: (ουκ ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς εις τον ουρανόν επάραι).  Η στάση της αποδοχής και αυτογνωσίας που φέρνει σε θλίψη αλλά όχι σε ψυχική κατάθλιψη τον Τελώνη, (που έτυπτε εις το στήθος του), οριοθετεί υγιή πνευματικά πρότυπα προσευχής και κοινωνίας με το Θεό και τον πλησίον. 

      Η επίκαιρη ερώτηση σήμερα για εμάς τους πιστούς μιας κοινωνίας του εικοστού πρώτου αιώνα που σπαράσσεται από ένα πληγωμένο θάνασιμα εγωισμό μιας εγωκεντρικής εσωστρέφειας, είναι κατά πόσο είμαστε έτοιμοι εν πνεύματι όχι ταπεινοφανούς πραότητος που παράγεται και ενισχύεται μόνο απο μειονεκτικά ψυχικά κόμπλεξ, αντιθέτως εμπνεόμενοι και μόνο από το πνεύμα της οντολογικής υγιούς μετάννοιας να ψελλίσουμε το, (ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ), ώστε να εισέλθουμε εν χάριτι και ελπιδοφόρως εν τέλη εις το Αγιον στάδιον της νηστείας και υψοποιού ταπεινώσεως.