ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ-Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΑΓΑΠΗΣ

 

Επείνασα γαρ και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν. Μέσα σε ένα έθνος που

για αρκετό καιρό έχει χάσει το χαμόγελο του. Σε μία Ελληνική κοινωνία

που βασιλεύει η ανέχεια και η εξαθλίωση στα χαμηλά της στρώματα

αλλά και η απόγνωση στους μή έχοντας όσα θα προσδοκούσαν

παλιότερα, έρχεται να προστεθεί ο λόγος του Θεού με ελεγκτικό

χαρακτήρα και να αποδώσει σοβαρές ευθύνες ηθικές, κοινωνικές και

πνευματικές σε μία κοινωνική εξαθλίωση σε όλο της το μεγαλείο.

Τρίτη Κυριακή του Τριωδίου και έχουμε συνηθίσει ήδη στο πνευματικό

μοτίβο της ταπεινώσεως και της μετάννοιας μεγέθη που θέλουν να μας

προσγειώσουν στα χαμερπή μας επίπεδα, ώστε να εισέλθουμε στο

κατώφλι της Αγίας Τεσσαρακοστής με φρόνημα συντετριμένο.

Όμως δεν είναι τελικά αρκετή η μετάννοια για να μας εισάγει στο

στάδιο των αρετών αλλά ο Κύριος μας ζητάει πράξεις που να

πιστοποιούν έμπρακτα το προσωπικό γεγονός της μεταννοίας. Το

Ευαγγέλιο δεν έχει ξύλινο λόγο, με ηθικιστικές προεκτάσεις. Είναι

απλά ένας ρεαλιστικός λόγος αγάπης με άκρως έμπρακτα στοιχεία.

Μας ζητάει να ζήσουμε την καθημερινότητα με απλότητα και

αλληλεγγύη, με αγαπητικό ρεαλισμό στον πάσχοντα και συναίσθημα

ευθύνης στον αναξιοπαθή πλησίον. Επείνασα γαρ και ουκ εδώκατέ μοι

φαγείν, εδίψησα, και ουκ εποτίσατε μοι. Παράθεση βασικών αναγκών

που έχουν χρεία προσεγγίσεως και θεραπεύσεως. Εν τέλει η μετάννοια

όταν δεν συνοδεύεται από έργα έμπρακτης αγάπης είναι τόσο μικρή και

άδεια. Προφανώς μετάννοια δίχως ελεημοσύνη παραμένει ένα

εγωιστικό μέγεθος αμφιβόλου πνευματικής ποιότητας και ταπεινής

υποστάσεως. Μετάννοια ξεγυμνωμένη από την αρετή της αγάπης είναι

ένα υποκριτικό καλλιτέχνημα πού στηρίζεται στον αέρα της

πνευματικής φρεναπάτης και καταρέει σαν χάρτινο οικοδόμημα.

Ξένος ήμην και ου συνηγάγετέ μοι, εν φυλακή και ουκ ήλθατε προς

με. ʻΑνθρωπος ανάλγητος και αφιλόξενος ματαιοπονεί ζητώντας την

αιώνια μέθεξη με τον δημιουργό Του. Η θεία μέθεξη είναι απολύτως

αγαπητικού υποστάσεως με αυστηρώς ακραιφνή αγαπητικά κριτήρια και

ξεκινάει να λάβει σάρκα και οστά μέσα από την εφαρμογή της στον

πλησίον. Εφαρμόζεται αμιγώς σε καθημερινό επίπεδο και δια της

διαρκούς τριβής των γήινων και πρόσκαιρων ευκαιριών που μας

ξεδιπλώνονται σε καθημερινή βάση. Φθάσαμε σε καταθλιπτικό

αδιέξοδο διότι σταματήσαμε να αγαπάμε εμπράκτως σαν οντολογικοί

αγαποδότες. Καταντήσαμε ερμητικά έγκλειστοι στο ασφυκτικά

θανατηφόρο εγώ μας, πανικόβλητοι να συνδιαλλαγούμε με τον πόνο

του διπλανού μας. Ο πόνος του πλησίον συνθλίβει το σαθρό

εγωκεντρικό οικοδόμημα του εαυτού μας.

Εγκλωβισμένοι στον πόνοτης προσωπικής μας ανεπάρκειας αρνούμαστε

 να αντικρίσουμε τον

πόνο του άλλου με γενναιότητα και φιλανθρωπία.

Η προσωπική διατριβή με τον εγωπαθή πόνο των ψυχικών

συμπλεγμάτων του ευατού μας, μας εγκλωβίζει από την ψυχοθεραπεία

που μας υπόσχεται με σαφήνεια η ευαγγελική περικοπή σήμερα. Η

οποία διατείνεται ότι ο πόνος που αφήνουν τα συμπλεγματικά κενά μας

θεραπεύεται μόνο με την ενατένιση του πόνου του πλησίον που

επιτυγχάνεται μέσα από τον αδιάψευστο καθρέπτη της ελέημονας

αγάπης. Η αγάπη προς τον Δημιουργό μονοδρομείτε με σαφή

πνευματική κατεύθυνση δια της ελεήμονος διόδου προς το

δημιούργημα Του. Εφʼ όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων,

ουδέ εμοί εποιήσατε. Αμήν.