Μεγάλη Παρασκευὴ

www.profitilia-kormpivari.gr 

Ὅλα ὅσα ἀναφέρονται στὴ λειτουργικὴ ζωὴ συμβαίνουν «σήμερον».

Ἀπὸ τὸν π. Παναγιώτη Γκέζο

    Ἡ λειτουργικὴ ζωὴ δὲν εἶναι μιὰ παράσταση γιὰ νὰ τὴν παρακολουθήσουμε ὡς θεατές, ἀλλὰ μιὰ εὐκαιρία νὰ ἔχουμε κάποια γεύση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

    Ἡ λειτουργικὴ ζωὴ δὲν εἶναι ἀνάμνηση ἑνὸς γεγονότος, ἀλλὰ μιὰ εύκαιρία γιὰ τὴ βίωσή του. Ἡ λειτουργικὴ ζωὴ δὲν ἀναφέρεται σὲ πραγματικότητες τοῦ παρελθόντος, ἀλλὰ μᾶς δίνει τὴν εὐκαιρία νὰ βιώσουμε πραγματικότητες ὑπερχρονικὲς. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνα διαρκὲς παρόν. Τὰ γεγονότα στὰ ὁποῖα ἀναφέρεται ἡ λειτουργικὴ ζωὴ δὲν εἶναι ἱστορικὲς ἀναμνήσεις, ἀλλὰ διαρκείς πραγματικότητες. Ὅλα ὅσα ἀναφέρονται στὴ λειτουργικὴ ζωὴ συμβαίνουν «σήμερον». «Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον», «σήμερον σωτηρία τῶ κόσμω γέγονεν» καὶ «σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου ὁ ἐν ὕδασιν τὴν γῆν κρεμάσας».

    Γιὰ νὰ βιώσουμε αὐτὸ τὸ «σήμερον» πρέπει νὰ συμμετάσχουμε στὸ γεγονός. Πρέπει κι ἐμεῖς νὰ λέμε σὰν τὴ Θεοτόκο «γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου» (Λουκ.1,38). Πρέπει καὶ στὴ δική μας τὴν καρδιὰ νὰ γεννιέται καὶ νὰ ἀνδρώνεται ὁ Χριστός, πρέπει κι ἐμεῖς ν’ἀνεβαίνουμε στὸ θαβὼρ γιὰ νὰ δοῦμε τὴ Δόξα Του καὶ τέλος πρέπει κι ἐμεῖς νὰ ἀνεβαίνουμε μαζί Του στὸ σταυρό, ὅπου θὰ σταυρώνουμε τὸν ἐγωκεντρισμό μας καὶ θὰ βάζουμε στὸν τάφο, ὅπου ἐκεῖνος θάβεται, νεκρωμένο τὸν παλιὸ ἑαυτό μας γιὰ νὰ ἀνασταινόμαστε νέοι ἄνθωποι μαζί Του.

    Ἀλλὰ ἐνῶ κατὰ τὸν ὑμνωδὸ ὅταν ἔπασχε ὁ Χριστός «τὰ πάντα συνέπασχον τῶ τὰ πάντα κτίσαντι». Καὶ «πάσα ἡ κτίσις ἠλλοιοῦτο φόβω, θεωροῦσα (Αὐτὸν) ἐν Σταυρῶ κρεμάμενον» καὶ «ὁ ἤλιος ἐσκοτίζετο καὶ γῆς  τὰ θεμέλια συνεταράττετο»(ἀπόστιχο ἰδιόμελο ἀκολουθίας Παθῶν) γιὰ μᾶς τοὺς  ἀνθρώπους εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ συμπάθουμε μὲ Ἐκεῖνον καὶ νὰ συμμετάσχουμε στὴν ἀγωνία Του. Σὲ μᾶς εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ σταυρώσουμε τὸ ναρκισσισμό μας στὸ σταυρὸ τῆς ἀγάπης γιὰ τὸν πλησίον. Γιὰ αὐτὸ, ἄν καὶ συχνὰ δίνουμε μεγαλόστομες ὑποσχέσεις στὸ Χριστὸ καὶ λέμε κι ἐμεῖς ὅπως ὁ Πέτρος «κἄν δέη με σὺν σοὶ ἀποθανεῖν οὐ μὲ σὲ ἀπαρνήσομαι» (Ματθ.26,35) ἀρκεῖ ἡ πίεση μιᾶς «παιδίσκης» γιὰ νὰ ποῦμε σὰν καὶ ἐκεῖνον «ούκ οἶδα τὸν ἄνθρωπον». Πραγματικὰ, ἀρκεῖ ἠ ἀπειλὴ νὰ χάσουμε κάποια μικρὴ ἄνεση ἤ ἡ ἐλπίδα μιᾶς μικρῆς εὐχαριστήσεως γιὰ νὰ  ξεχάσουμε τὴ χριστιανική μας ἀκεραιότητα μὲ τὴν ἐπωδὸ ποὺ ἔχει γίνει ὁ ἐθνικὸς ὕμνος τῆς κολάσεως «δὲν βαριέσαι, ἐγὼ θὰ φτιάξω τὸν κόσμο;» Ἔτσι, ὅταν ἡ ἀγάπη σταυρώνεται ἀπὸ τὸν ἐγωκεντρισμό, Ἐκεῖνος ποὺ «τὰς ἀμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἠμῶν ὀδύνᾶτε» (Ἡσ.53,4) στρέφει τὸ βλέμμα Του σὲ μᾶς καὶ μᾶς λέει μὲ παράπονο «ἰδοὺ ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐλήλυθεν, ἵνα σκορπισθῆτε ἔκαστος εἰς τὰ ἴδια καὶ ἐμὲ μόνον ἀφῆτε» (Ἰωάν.16.32). Πραγματικὰ ἔρχεται ὥρα ποὺ ὅλοι μας ἐγκαταλείπουμε τὸ δρόμο τῆς ἀγάπης καὶ τῆς προσφορᾶς γιὰ νὰ κουρνιάσουμε ὁ καθένας μας στὴ βολικὴ  γωνιά του, μὲ τὸ σπιτάκι μας καὶ τὸ ἐξοχικό μας καὶ τὸ αὐτοκινητάκι μας καὶ Ἐκεῖνος μᾶς λέει πάλι μὲ παράπονο, ὅπως ἔλεγε στοὺς κοιμώμενους μαθητὲς «κἄν μίαν ὥραν οὐκ ἐσχύσατε, ἀγρυπνῆσαι μετ’ ἐμοῦ, πῶς ἐπηγγείλατε ἀποθνήσκειν δι’ ἐμέ;» (ἀντίφωνο στ’ ἀκολουθίας Παθῶν). Ἄν γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουμε τοῦς ἑαυτούς μας ἀπορρίπτουμε γιὰ τὴ μικρότερη ἀφορμὴ τὸν ἀδελφό μας, ἄν γιὰ νὰ μὴ  διακινδυνεύσουμε στὸ ἐλάχιστο τὴν καλοπέρασή μας κάνουμε τόσο εὔκολα τοὺς πιὸ ἀνήθικους συμβιβασμούς, πῶς τολμᾶμε νὰ διακηρύσσουμε μὲ τόσο θράσος ὅτι εἴμαστε χριστιανοί;

    Κι ὅταν ἐμεῖς, οἱ «στυλοβάτες» τῆς χριστιανικῆς, ἐγκαταλείπουμε τὸ Χριστὸ τόσο εὔκολα, βλέπουμε νὰ στέκονται «παρὰ τὸ σταυρῶ» Του μερικὲς γυναῖκες «ἡ μήτηρ αὐτοὺ καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητρός αὐτοὺ Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ» (Ἰωάν. 19,25). Οἱ ἀδύνατοι καὶ ἁπλοί, ποὺ ἐμεῖς οἱ μεγαλόστομοι συχνὰ περιφρονοῦμε, εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ χωρὶς φανφάρες καὶ κηρύγματα στέκονται πλάι του στὸ καθημερινὸ σταύρωμά Του.

    Ἄν θέλουμε ὅμως νὰ συναντήσουμε τὸν ἁναστημένο Χριστὸ πρέπει νὰ συμπορευθοῦμε μαζὶ πρὸς τὸ σταυρό, ἐκεῖ ποὺ ἐκεῖνος θὰ σταυρώνεται γιὰ τὶς δικὲς μας ἁμαρτίες νὰ σταυρώσουμε καὶ μεῖς τὰ ἐγωκεντρικά μας πάθη «τὰς αἰσθήσεις ἡμῶν καθαράς τῶ Χριστὸ παραστήσωμεν, καὶ ὡς φίλοι τὰς ψυχὰς ἡμῶν θύσωμεν δε’ αὐτὸν, καὶ μὴ ταῖς μερίμναις τοῦ βίου, συμπνιγῶμεν ὡς Ἰούδας» (ἀντίφωνον α’ ἀκολουθίας Παθῶν). Κι ἄν δὲν ἔχουμε τὴ δύναμη νὰ καθαρίσουμε τὶς καρδιές μας ἀπ’ αὐτὰ τὰ ἐγωκεντρικά μας πάθη, ποὺ θέλουν νὰ χρησιμοποιήσουν ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ αὺτὸν ἀκόμη τὸ Θεὸ γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῶν δικῶν μας ἐπιθυιῶν, ἄς «βοήσουμε» μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας σὰν τὸν Μωυσῆ: «Κύριε, ὁ τὸν ληστὴν συνοδοιπόρον λαβών, καὶ τὸν ἐν αἵματι χεῖρας μολύναντα», «σὺν αὐτῶ καὶ ἡμᾶς», ποὺ πνευματικὰ καὶ συναισθηματικὰ σκοτώνουμε καθημερινὰ τὸν ἀδελφό μας, «καταρίθμησον, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος» (ἀντίφ.ιδ’ ἀκολουθίας Παθῶν). Καὶ τότε ὁ γλυκύτατος Κύριός μας θὰ σταθεῖ καὶ θὰ μᾶς περιμένει νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε, θὰ μᾶς φέρει κρατώντας μας τρυφερὰ μπροστὰ στὸ σταυρὸ κι ὅταν μᾶς δεῖ νὰ λυγίζουμε θὰ μᾶς χαϊδέψει μὲ τὸ στοργικό του βλέμα καὶ θὰ μᾶς πεῖ «θάρσει τέκνον» καὶ τότε θὰ βροῦμε τὴ δύναμη καὶ θὰ ἀνεβοῦμε πάνω στὸ σταυρὸ τῆς ἀγάπης.