Κήρυγμα στην Κυριακή των Αγίων Πάντων 2013 -του Αρχιμανδρίτου π. Διονυσίου Λαζαρίδη

     

H εκκλησία μας εορτάζει σήμερον τελευταία Κυριακή του Πεντηκοσταρίου εν μιά και μόνον εκκλησιαστικήν ημέραν την πανήγυριν δύο τινών. Την πάνδημον χορείαν της συνάξεως των δώδεκα 

Αγίων Αποστόλων αλλά και πάντων των Αγίων.  Αναρωτιόμαστε πως ημπορεί μία καί μόνον ημέρα να χωρέσει τα ανυπέρβλητα καυχήματα των σεπτών Αποστόλων, τους λογικούς αστέρες της εκκλησίας και συγχρόνως τα αρραγή στηρίγματα των θεμελίων της τους Αγίους Πάντες; Ιλιγγιά ο νούς μας στην απαρίθμηση της αμέτρητης χορείας των ονομάτων τους που κατακλύζουν και φωταγωγούν τα σεπτά δίπτυχα της εκκλησίας μας. Τί να απαριθμήσει κανείς του Πέτρου τη στερρότητα ή του Παύλου την σύνεσιν και την σοφίαν, των προπατόρων, των πατέρων των πατριαρχών, των μαρτύρων, των ιεραρχών, των οσίων, των ασκητών των δικαίων την χορείαν οι οποίοι με το φως της χάριτος τους καταφαίδρυναν  και κατεκόσμησαν όλην την οικουμένην. 

     Το φώς του μαρτυρίου τους δια του αίματος τους εστόλισε την εκκλησίαν ως πορφύραν και βύσσον.  Τόσο οι πνευματορρήτορες μαθητές του Σωτήρος Χριστού όσο και οι Άγιοι Πάντες εκκάησαν από το πύρ της θεηφόρου αγάπης του Κυρίου μας και  κατεφρόνησαν τους αληθινούς άνθρακες που έκαυσαν τα μαρτυρικά σώματα τους.  Στρεβλούμενοι, εκκεντούμενοι, τυμπανιζόμενοι, ξεόμενοι,  και κάρας ετεμνόμενοι, φλογιζόμενοι, έχυσαν κρουνούς από τα τίμια αίματα τους και την Αγίαν μας εκκλησίαν κατήρδευσαν και εζωογόνησαν και δια των προσφερομένων ικεσιών τους την Αγίαν μας Εκκλησίαν εν ειρήνη βαθείαν διατήρησαν σε καιρούς λίαν χαλεπούς. 

    Η καρδίαν πάντων των Αγίων ήτο καιομένη και πυρπολουμένη με τη μοναδική αγάπη του Σωτήρος Χριστού και οι γήινοι έγιναν επουράνιοι και έφεραν εις την γήν του ουρανόν και εις τον εμπαθήν κόσμον εφύτευσαν την απάθειαν του νου και της καρδίας.  Ως αστέρες πολύφωτοι του νοητού στερεώματος, εκόμισαν εις ημάς τους άνυδρους πνευματικά την ζωηφόρον χάριν του Πνεύματος και εξέπληξαν ακόμη και τις ασώματες δυνάμεις με την χύσιν του αγνού αίματος τους, καθώς ουράνωσαν την επίγειον εκκλησίαν μας και κατεπλούτησαν με τον διδασκαλικόν λόγον τους ολόκληρον την οικουμένην. Τους ευγνωμονούμε δι’αυτό και τους γεραίρουμε καθώς εδίωξαν της προσωπικής μας άγνοιας τον ζόφον και με τω θείω φωτί της γνώσεως τους κατελάμπρυναν την αχλύν των παθών μας.  Εν τω μέσον της τρυφηλής ζωής που διανύουμε τα μαρτύρια τους η σεπτή πίστη τους μας φαίνονται ως χίμαιρες.  Εκήρυξαν και ήραν τον Ζωηφόρον Σταυρόν αγαλιώμενοι και το σεπτόν πάθος του Κυρίου μας ακλινώς εμιμήθησαν.  Ζούμε και εμείς την σήμερον ημέραν εν αγαλιάσει ψυχής και καρδίας; Οι αυτοχειρίες έχουν φθάσει στο ζενίτ της Ελληνικής κοινωνίας. Εχάθηκε η αγαλίαση καρδίας που είχον οι σεπτοί και ένδοξοι πρόγονοι μας. Κυριαρχεί η ανασφάλεια, η αλαζονεία, η εγκατάλειψη του πλησίον, οι φοβίες, οι μανιοκαταθλιπτικές τάσεις. Οι Άγιοι Απόστολοι και Άγιοι Πάντες επολέμησαν προτάσοντας σθεναρώς τα στήθη των εναντίων παντός εχθρού και προπάντων εναντίον του αοράτου εχθρού, θωρακίζοντας πρώτα τας ψυχάς και καρδίας αυτών. Με γνώμη ανδρείας ανέλαβαν μαρτυρικούς άθλους και ακλινώς υπέμειναν αυτούς, αποτινάσοντας κάθε ίχνος δειλίας και εσωτερικής φοβίας εκ των καρδιών των. 

     Αγαπητοί μου, τη σήμερον ημέραν, η αγαλίαση καρδίας εκλέλοιπεν εκ των καρδιών πολλών αδελφών μας της συγχρόνου κοινωνίας και καλούμαστε ημείς οι πιστοί του εικοστού πρώτου αιώνος, ενδυσάμενοι τα όπλα της πίστεως και του φωτός να δώσουμε μαρτυρία πίστεως. Ας αναρωτηθούμε έκαστος προσωπικώς εάν άρουμε τον Σταυρόν ημών εν αγαλιάσει καρδίας. Αυτό εμπεριέχει και 

προϋποθέτει την ανάληψιν του προσωπικού μας σταυρού εκουσίως και με αγαλλίαμα καρδίας.  Η κοινωνία μας πρέπει να λάβει δείγματα μαρτυρικού πνεύματος από ημάς με αγαλλώμενα πρόσωπα και στερρήν την πίστην και ακλινές το μαρτυρικόν φρόνημα για να πιστεί όπως  πάλαι ποτέ με τους αγίους μάρτυρας που ως εθελόθυτα θύματα με τά εκούσια στίγματα και παθήματα της σαρκός των, ουράνωσαν την γην μιμούμενοι το πάθος του Χριστού και εβάδισαν την οδόν της αθανασίας άροντες τον Σταυρόν των αγαλλόμενοι. 

    Σαν σήμερα εορτάζω την ενδεκάτην επέτειον την εις ιερέαν χειροτονίας μου και καλούμε δια της ιερωσύνης να εναθλήσω γενναίως συν τοις αποστόλοις, τοις οσίοις διδασκάλοις και συν τοις ιερομάρτυσι, είμαι όμως ικανός; Εκείνοι έχοντες τα πάθη των βροτών και τις γήινες αδυναμίες εκκάθαραν εαυτούς τη χειρουργία της χάριτος. Πρέπον και δι’εμέ να εισέλθω εις τον πνευματικόν χειρουργίον της χάριτος δια να λάβω την εσωτερικήν κάθαρσιν εκ των βροτείων παθών τη χειρουργία 

του παρακλητικού Πνεύματος, δια να αφαιρεθεί πλήθος παθών του εγωιστικού φρονήματος και της εγωπαθούς καρδίας μου.  Ας καταστεί η εν Χριστώ ζωή μου άξιαν ομολογίαν έμπροσθεν του Πατρός ημών του εν ουρανοίς και εκουσίας αναλήψεως του ζωηφόρου εμού Σταυρού εν αγαλλιάμα καρδίας. Γένοιτο, Αμήν.