Σελίδες

Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Κυριακή ΙΔ΄ Λουκά - «Κάνε Κύριε, να μπορέσω να δω».

Παναγιώτη Γκέζου
πρεσβυτέρου



   Η πίστη στο Θεό μας καλεί
σε μια διαφορετική θέαση του κόσμου.
 Ζητά από εμάς,
 όπως ο τυφλός που συνάντησε ο Χριστός
κατά την είσοδό Του στην Ιεριχώ,
να αναφωνήσουμε στο Θεό
«Κύριε, ίνα αναβλέψω»,
«κάνε Κύριε, να μπορέσω να δω».
     Προκύπτει, όμως, ἕνα ερώτημα.
 Γιατί άραγε παρατείνεται
                            η πνευματική μας τυφλότητα;
Ίσως γιατί ο εγωισμός μας και η φιλαυτία
στέκονται εμπόδια για κάποιον να πιστέψει.
 Συνήθως πιστεύουμε ότι η δική μας ικανότητα
 στην επιστήμη και στην παντοδύναμη,
στις ημέρες μας, τεχνολογία,
μπορεί να μας θεραπεύσει.
θαμπωμένοι από τα επιτεύγματα,
τα άλματα της προόδου
και την εξέλιξη στον ανθρώπινο πολιτισμό,
στηρίζουμε υπερβολικές ελπίδες
στις δυνατότητές μας
και αδιαφορούμε για το Θεό
που δίνει το φως και είναι ο ίδιος το Φως
και η πηγή Του.
Υπάρχει βέβαια και μια άλλη πτυχή
για την θεραπεία του τυφλού στην Ιεριχώ.
Ο πόθος του για τον Χριστὸ
και τα εμπόδια που του παρουσίαζαν
                                             οι συγχωριανοί .
Μάλλον δεν τον ώθησε στον Χριστὸ
 η δυστυχία του, αλλά η δική του επιμονή,
και η ελπίδα στο Χριστό, να σωθεί.
 Είχε δει και είχε διακρίνει με την αίσθηση του,
είχε αναγνωρίσει την αγαπώσα δύναμή Του
 καλύτερα από τους άλλους, που είχαν μάτια,
 το Μεσσία Χριστό
                         σαν θεράποντα γιατρό
Ένα πλήθος από εμπόδια στάθηκαν
 ανάμεσα στον τυφλό και τον Χριστό:
η αρρώστια του, ο πολύς κόσμος, η οχλαγωγία,
οι επιπλήξεις του κόσμου να σωπάσει
την ώρα της διδασκαλίας.
 Κανένα, όμως, ἀπὸ τὰ εμπόδια αυτά
 δεν αποδείχτηκε ανυπέρβλητο γι' αυτόν.
Ο πόθος του να συναντήσει τον Χριστό,
 να βρει το φως του, ξεπέρασε κάθε φραγμό.
Όμως και ο Χριστός
βλέποντας του τυφλού την πίστη του
διακόπτει την δύναμη του λόγου,
για να εκδηλώσει την αγάπη του έργου Του.
     Ας αφήσουμε τώρα τον τυφλό της Ιεριχούς
και ας ρίξουμε μια ματιά στην κοινωνία μας.
 Ένα μεγάλο πλήθος τυφλών περιπλανάτε
                                                από δω και από κει,
 ζητώντας τα αναγκαία για τη ζωή.
Τί; Ποιοι είναι; Μα, φυσικά, όλοι όσοι είναι τυφλοί
                                                                            στη ψυχή.
 Βέβαια βλέπουν με τα σωματικά μάτια τους,
αλλά δεν είναι σε θέση να δουν με τα μάτια
                                                         της ψυχής τους.
 Έχουν πάθει τύφλωση πνευματική
 και έχουν μεσάνυχτα γύρω από πολλά ζητήματα,
 ιδίως γύρω από την πίστη.
Το Θεό δεν τον βλέπουν.
 Άγγελοι λένε ότι δεν υπάρχουν.
Τα θαύματα του Κυρίου τα νομίζουν παραμύθια.
 Την ψυχή απάτη της φαντασίας.
Τη λύτρωση και την άλλη ζωή ανοησίες.
 Και επειδή έχουν θολωμένο το μυαλό
 από τις αμαρτίες,
τυφλώνονται τόσο πολύ,
 που  χάνουν και τον δικό τους προσανατολισμό.
     Πρέπει και εμείς να αναζητήσουμε καί να βρούμε
 “το αληθινό φως”.
     Κάθε μέρα στις προσευχές μας
                                           από τον Κύριο να το ζητούμε.
 να παρακαλούμε το Θεό να μας δώσει το φως,
που τις ψυχές μας θα πλημμυρίσει
 και η δόξα του Αγίου Ονόματός του θα μας φωτίσει.

Εν Βάρη 30. 10. 2013

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Με σύμμαχο τον καλό καιρό, πραγματοποιήθηκε η 3η Προσκυνηματική Εκδρομή της Ενορίας του Αγίου Νεκταρίου Βούλας για το Εκκλησιαστικό έτος 2013-2014, αυτή τη φορά στην Εύβοια.


Ο Ιερός Ναός Αγίου Νεκταρίου Βούλας, διοργάνωσε το μηνιαίο προσκύνημά του και  συνολικά την 3η του Εκδρομή για το Εκκλησιαστικό Έτος 2013-2014, τη Πέμπτη  28 Noεμβρίου 2013, με προορισμό την Ι.Μ. Οσίου Δαβίδ Ευβοίας και τον Όσιο Ιωάννη το Ρώσο, στο Προκόπι Ευβοίας, της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος.

   Να σημειωθεί ότι σε αυτή την εκδρομή, εκτός από τον Εφημέριο του Ι.Ν. π. Αντώνιο Χρήστου, συμμετείχε και ο Προϊστάμενος του Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Γλυφάδας Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Φειδόπουλος, ο οποίος κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας, μίλησε με πολύ αγάπη και έμπνευση για την ζωή των Αγίων στην Εκκλησία και για το πόσο πρέπει να  εμπνέουν και σήμερα τη του κάθε πιστού.

Οι 42 συμμετέχοντες στην Εκδρομή, απόλαυσαν τόσο τον καλό καιρό, όσο και την υπέροχη διαδρομή μέσα στο πράσινο μέχρι την Ι.Μ. του Οσίου Δαβίδ. Φτάνοντας στο Μοναστήρι, ξεναγηθήκαμε στους χώρους του, προσκυνήσαμε στο Καθολικό την κάρα του Οσίου Δαβίδ του Γέροντος και άλλων Ιερών λειψάνων τα οποία υπήρχαν στις προθήκες. Στη συνέχεια τελέσαμε αρχικώς την Ακολουθία της Αρτοκλασίας και στη συνέχεια Τρισάγιο στους τάφους των Καθηγουμένων της Μονής π. Ιάκωβο (Τσαλίκη) και π. Κύριλλο.  Αμέσως μετά επισκεφθήκαμε το κελάκι του Γέροντα Ιακώβου και προσκυνήσαμε το πετραχειλάκι του, ως ευλογία.

   Τελειώνοντας το προσκύνημά μας στο Μονοναστήρι, αναχωρήσαμε για την Λίμνη Ευβοίας, όπου είχαμε το μεσημεριανό μας στις Ψαροταβέρνες της περιοχής. Μερικοί από εμάς, προσκύνησαν την Παναγία τη Λιμνιά την προστάτιδα της Λίμνης.  

Στις 3.00 μ.μ. αναχωρήσαμε για το Προκόπι Ευβοίας για τον Όσιο Ιωάννη το Ρώσο. Φτάνοντας στο προσκύνημα προσκυνήσαμε την Αγία του Λάρνακα και ψάλαμε το απολυτίκιό του. Στο ρωσικής τεχνοτροπίας παρεκκλήσιο στο προαύλιο του Ναού, φορέσαμε ως ευλογία το σκουφάκι και τη ζώνη του και τέλος είχαμε την ευκαιρία να αγοράσουμε προϊόντα από την τοπική αγορά της περιοχής. Στις 4.30 μ.μ.  πήραμε το δρόμο της επιστροφής με μία μικρή ενδιάμεση στάση στην Εθνική οδό. Στις 7.30 μ.μ. φτάσαμε στον Ιερό Ναό μας όλοι ανανεωμένοι πνευματικά.


  Επόμενο προσκύνημα της Ενορίας για το μήνα Δεκέμβριο και το τελευταίο για το 2013, είναι η Ι.Μ. Παναγίας Φανερωμένης Σαλαμίνος της Ι.Μ. Μεγάρων και Σαλαμίνος, τη Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013. Θα ακολουθήσει αναλυτικότερη ανακοίνωση γι’ αυτό.


                                      Εκ του Φιλοπτώχου Ταμείου του Ιερού Ναού

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Ολοκληρώθηκαν οι λατρευτικές εκδηλώσεις προς τιμή και μνήμη του Αγίου Στυλιανού, προστάτη του Ιδρύματος Κ.Α.Α.Π. Βούλας.



   Την Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2013, τελέσθηκε ο Όρθρος και η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία με την συμμετοχή του Προϊσταμένου του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου του ομωνύμου Δήμου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ματθαίου Χάλαρη και του Εφημερίου του Ιδρύματος π. Αντωνίου Χρήστου.

  Στο κήρυγμά του ο π. Ματθαίος στο Κοινωνικό,  αναφέρθηκε και στους τέσσερις Αγίους που εορτάζει η Εκκλησία στις 26 Νοεμβρίου με λίγα στοιχεία από τον τρόπο που αθλήθηκαν κατά Χριστό, τον Όσιο Αλύπιο τον Κιονίτη, τον Όσιο Ακάκιο τον «εν Κλήμακι», τον Όσιο Νίκωνα τον Μετανοείτε και τον Όσιο Στυλιανό τον Παφλαγόνα,  με αντιπαραβολή και σύγκριση του όρου κρίση για τον κόσμο αυτή τη στιγμή (οικονομική, εθνική, κοινωνική κτλ) και τη λέξη κρίση για την Εκκλησία (η κρίση Του Θεού στη Δευτέρα παρουσία) και πόσο πιο βαθύτερη και ουσιαστικότερη είναι η θεολογική της εκδοχή.  Στάθηκε στο λόγο του ο ομιλητής, ιδιαίτερα στον  Άγιο Στυλιανό και την φροντίδα του και αγάπη που είχε για τα παιδιά.  Κλείνοντας την ομιλία του ο π. Ματθαίος τόνισε ότι το Συναξάρι της Εκκλησίας μας είναι ωφέλιμο και αν το υλοποιήσουμε μιμητικά στη ζωή μας θα αποκτήσει νόημα, ώστε  να υπερβούμε αντικειμενικά και υποκειμενικά κάθε κρίση, πνευματική και οικονομική.

  Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, ο π. Αντώνιος μετέφερε τις ευλογίες και τις ευχές του  Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχη μας κ. Παύλου και ευχαρίστησε τον π. Ματθαίο που  φροντίζει ανελλιπώς  κάθε χρόνο να έρχεται και να λειτουργεί στη μνήμη του Αγίου σε αυτό το Εκκλησάκι,  καθώς σε όλους τους προσκυνητές και εθελοντές, που βοήθησαν και συνέβαλαν ο κάθε ένας με τον τρόπο του, στον ευτρεπισμό του Ναού για την πανήγυρή του.

         Στο τέλος  ο Εφημέριος του Ιδρύματος, μετέβηκε με το Άγιο Δισκοπότηριο σε όλα τα τμήματα του Ιδρύματος, για να  κοινωνήσουν τα παιδιά τα  οποία δεν μπορούσαν να βρίσκονται στο Εκκλησάκι.

   Εκ του Ιερού Παρεκκλησίου του Κ.Α.Α.Π. Βούλας.

   

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Xωρίς βροχή τελέσθηκε ο Πανηγυρικός Εσπερινός, προς τιμή και μνήμη του Αγίου Στυλιανού, προστάτη του Ιδρύματος Κ.Α.Α.Π. Βούλας.


   Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος πανηγυρίζει με κάθε λαμπρότητα και Εκκλησιαστική τάξη το Ιερό  Παρεκκλήσιο του Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Βούλας, Άγιος Στυλιανός, το οποίο ευρίσκεται εντός του ιδρύματος του Κ.Α.Α.Π. (πρώην Π.Ι.Κ.Π.Α) Βούλας.

  Την Παραμονή της Εορτής, Παρασκευή 25 Νοεμβρίου, στις 6.00 μ.μ., τελέσθηκε ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετά Αρτοκλασίας, από τον  π. Αντώνιο Χρήστου Εφημέριο του Ι.Ν. Αγίου Νεκταρίου Βούλας και  Υπεύθυνο Ιερέα του Ιδρύματος, με τη συμμετοχή όσων παιδιών του Ιδρύματος μπόρεσαν να μετακινηθούν, του προσωπικού που εφημέρευε, αρκετών εθελοντών, καθώς και προσκυνητών από την ευρύτερη περιοχή.

  Στο τέλος του Εσπερινού έγινε η ομιλία του ο π. Αντωνίου, ο οποίος αναφέρθηκε στην γενναία απόφαση  του Αγίου να πουλήσει τα υπάρχοντά του, σε αντίθεση με τον νέο της Ευαγγελικής περικοπής της περασμένης Κυριακής, ο οποίος λυπήθηκε να ακολουθήσει το Χριστό εξαιτίας των πολλών χρημάτων που κατείχε. Στη συνέχεια ο ομιλητής   τόνισε ότι ο Άγιος Στυλιανός είναι Προστάτης των παιδιών και τα παιδιά του Ιδρύματος να μη διστάσουν να θεωρούν ότι το παιδί που κρατάει ο Άγιος στην Εικόνα του, ότι είναι ο ίδιος τους ο εαυτός τους εκεί και ο Άγιος συνεχώς δέεται στον Θεό για εκείνα και τα προστατεύει.

 Στη συνέχεια έγινε η Ιερά Λιτάνευση της Εικόνος του Αγίου Στυλιανού, σε όλα τα τμήματα του Ιδρύματος, για να την ασπαστούν τα παιδιά και το προσωπικό, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να βρίσκονται στο Εκκλησάκι.

   Αύριο Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013, κορυφώνονται οι λατρευτικές πανηγυρικές εκδηλώσεις με τέλετη του  της Ακολουθίας του Όρθρου στις 7.30 π.μ. και εν συνεχεία   η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία


   Εκ του Ιερού Παρεκκλησίου Κ.Α.Α.Π. Βούλας.

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Αρχιμανδρίτης Ιωάννης (Ιβάν Μιχαήλοβιτς Κρεστιάνκιν) .

ΠΗΓΗ : Romfea.gr 
optinΑπό τον Πρόλογο του επιμελητή Βασίλη Αργυριάδη:
«Ο Αρχιμανδρίτης Ιωάννης (Ιβάν Μιχαήλοβιτς Κρεστιάνκιν) της Μονής των Σπηλαίων του Πσκώφ γεννήθηκε το 1910 στην πόλη Ορυόλ της Ρωσίας. Ήταν το όγδοο παιδί του Μιχαήλ και της Ελιζαβέτας Κρεστιάνκιν. Το όνομα Ιβάν (Ιωάννης) του δόθηκε προς τιμήν του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου.
Εισήλθε από νωρίς στις τάξεις του κλήρου, αλλά το 1950 συνελήφθη από τις σοβιετικές αρχές.
Την καταγγελία την είχαν κάνει τρεις άνθρωποι: ο υπεύθυνος για την διοίκηση του μοσχοβίτικου ναού, όπου υπηρετούσε ο π. Ιωάννης, ο χοράρχης του ίδιου ναού και ο πρωτοδιάκονος. Συκοφάντησαν τον ιερέα ότι κάνει αντισοβιετική προπαγάνδα.
Στην εσωτερική φυλακή της Λουμπιάνκα, ο π. Ιωάννης πέρασε σχεδόν ένα χρόνο σε κελί προφυλάκισης. Στη διάρκεια των ανακρίσεων τον βασάνιζαν σκληρά. Ο ανακριτής ήταν συνομήλικός του — είχαν κλείσει και οι δύο τα σαράντα τους χρόνια. Τον έλεγαν κι εκείνον Ιωάννη.
Ακόμα και το πατρώνυμό τους ήταν ίδιο: Μιχαήλοβιτς. Ο π. Ιωάννης έλεγε στο τέλος της ζωής του ότι κάθε μέρα τον μνημόνευε στις προσευχές του. Μα και δεν μπορούσε να τον ξεχάσει. «Μου έσπασε όλα μου τα δάχτυλα!», έλεγε με κάποια έκπληξη ο Γέροντας, φέρνοντας τα σακατεμένα του χέρια μπροστά στα σχεδόν τυφλά μάτια του.
Με σκοπό την πλήρη αποκάλυψη των εγκλημάτων του κατηγορουμένου, ο ανακριτής όρισε κατ’ αντιπαράσταση εξέταση με τον ίδιο τον υπεύθυνο του ναού.
Ο π. Ιωάννης ήξερε ήδη ότι εκείνος ο άνθρωπος ήταν η αιτία της σύλληψης και των βασανιστηρίων του. Αλλά όταν ο υπεύθυνος μπήκε στο γραφείο, ο π. Ιωάννης τον σφιχταγκάλιασε — τόσο πολύ χάρηκε που είδε τον αδελφό-ιερέα, με τον οποίο είχε συλλειτουργήσει τόσες φορές στο ναό!
Στην αγκαλιά του π. Ιωάννη, ο υπεύθυνος του ναού κατέρρευσε και έχασε τις αισθήσεις του. Η κατ’ αντιπαράσταση εξέταση δεν έγινε ποτέ, αλλά και χωρίς αυτή ο π. Ιωάννης  καταδικάστηκε σε οκτώ χρόνια εγκλεισμού σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ο Γέροντας θα παραμείνει τελικά στα στρατόπεδα για πέντε χρόνια. Στο τέλος της επίγειας διαδρομής του συνήθιζε να αναφέρει ότι εκείνα τα χρόνια ήταν τα πιο ευτυχισμένα της ζωής του! «Ο Θεός ήταν δίπλα μου», έλεγε, «Για κάποιο λόγο, δεν θυμάμαι κάτι άσχημο. Μόνο αυτό θυμάμαι: ο ουρανός ανοιχτός και οι Άγγελοι να ψέλνουν στους ουρανούς! Τώρα τέτοια προσευχή δεν έχω…».
Ο γέροντας Ιωάννης κοιμήθηκε εν Κυρίω το 2006, πλήρης ημερών (96 χρονών) και έχοντας σχεδόν χάσει το φως του.
Μέχρι το τέλος της ζωής του, στάθηκε πνευματικός πατέρας αναρίθμητων ψυχών, που αντλούσαν από το πρόσωπό του παραμυθία και δύναμη. «Έναν αληθινό πνευματικό πατέρα διαθέτουμε στη Ρωσία», είχε πει κάποτε ο Πατριάρχης Ποιμήν, «τον π. Ιωάννη Κρεστιάνκιν»!
Ένα από τα πολλά χαρίσματα του Γέροντα ήταν και η μεγάλη δύναμη της προσευχής του. Αυτή τη δύναμη εκζητούσαν άνθρωποι από κάθε γωνιά της Ρωσίας, με επιστολές τους. Και σ’ αυτές τις επιστολές, ο Γέροντας απαντούσε άοκνα μέχρι το τέλος του…
Οι εκδόσεις Εν πλω παραδίδουν στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό τον πρώτο τόμο από τις επιστολές του π. Ιωάννη Κρεστιάνκιν. Θα ακολουθήσει σύντομα και ο δεύτερος.
Οι επιστολές αυτές δεν γράφτηκαν για να αποτελέσουν κάποτε το υλικό κάποιας ανθολογίας. Μέσα σ’ αυτές ο αναγνώστης θα συναντήσει ζέουσα την πάλη του ανθρώπου με το καθημερινό, το συγκεκριμένο, το χειροπιαστό — οδυνηρά τετριμμένο για όλους και πάντοτε οδυνηρά μοναδικό για τον καθένα ξεχωριστά, που ζει στις ιδιαίτερες συνθήκες του βίου του. Ο Γέροντας ασχολείται με αυτό το καθημερινό και συγκεκριμένο, «με λεπτότητα και αγάπη». Όχι για να παρεμβάλλει τον εαυτό του στις ζωές των άλλων, αλλά για να τους υπενθυμίσει ότι πρέπει οι ζωές τους να μπολιαστούν από την παρουσία του Κυρίου και να αφεθούν στο θέλημά Του.
Κάθε παραλήπτης των επιστολών του π. Ιωάννη είναι για τον Γέροντα ένα ξεχωριστό και ιδιαίτερο πρόσωπο. Του απευθύνεται με σεβασμό και μπαίνει στη θέση του σηκώνοντας ο ίδιος το πρόβλημα στις πλάτες του (πράγμα που καθρεφτίζεται και στο ότι χρησιμοποιεί πολύ συχνά πρώτο πληθυντικό πρόσωπο στις προτροπές του).
Ταυτόχρονα όμως, δεν διστάζει να είναι όταν πρέπει αυστηρός. Δεν αφήνει τον αναγνώστη του έρμαιο της ανευθυνότητας, δεν τον παραπλανά προβάλλοντάς του μια πνευματική ζωή απορφανισμένη από την προσωπική ευθύνη και το κόστος της. Μέσα από το ύφος του συντάκτη των επιστολών, ο αναγνώστης θα συναντήσει την ευθύτητα της πνευματικής ζωής, την ανυπόκριτη ειλικρίνεια και τον συνδυασμό όλων αυτών με την αγάπη και τον σεβασμό προς τον άλλο. Θα συναντήσει επίσης μια δύσκολη και τίμια στάση απέναντι στην υπόθεση της χριστιανικής ζωής: ημίμετρα και υπεκφυγές δεν χωρούν.
Μέσα από τα λόγια του Γέροντα, φανερώνεται ένας άνθρωπος που ζει τη ζωή που προτείνει. Είναι συγκινητική η σχέση του με τους αγίους. «Να προσευχηθείς στον τάδε άγιο… να προσευχηθείς στη τάδε αγία», προτρέπει σε πολλές επιστολές. Και ο αναγνώστης νιώθει την οικειότητα του Γέροντα με τους αγίους: σαν να είναι αγαπημένα πρόσωπα της καθημερινότητάς του, σαν να είναι εξοικειωμένος με την «εξειδίκευση» του καθενός και άρα έχει κάθε λόγο να προτείνει στον κάθε πιστό (ανάλογα με το πρόβλημά του) τη μέριμνα της ξεχωριστής τους παρρησίας στον Θεό.
Διαβάζοντας τα λόγια του π. Ιωάννη, βλέπεις μέσα σου να σκιρτά μια ζέση για την υπόθεση που λέγεται χριστιανική ζωή — ξανανάβει ό,τι έχει σβήσει, ξαναρχίζει ό,τι έχει διακοπεί. Και κάτι μέσα σου μαλακώνει. Είναι σαν να επισκέπτεσαι το κελάκι όπου έζησε ένας άγιος: αξιώνεσαι να χαϊδέψεις με το βλέμμα σου ό,τι άγγιξαν τα χέρια του αγίου, και κάτι μέσα σου ησυχάζει. Περιστέλλεται η ανεμοζάλη του βίου, υποχωρεί η χυδαία σου φιλαυτία. Νιώθεις πως κάποτε σε τούτο το μέρος συναντήθηκε ο άνθρωπος με τη χάρη του Θεού, κι απ’ αυτή τη συνάντηση κάτι ξεχείλισε και νότισε τα πάντα˙ κι εσύ αυτό το κάτι δεν το αξίζεις…
Μα αν συμβαίνει αυτό στους τόπους, στα ντουβάρια και τα αντικείμενα της σκληρής καθημερινότητας, τότε συμβαίνει και στα λόγια, αυτά που δεν τα πήραν μαζί τους τα αγιασμένα χείλη με την τελευτή τους, αλλά μας τα άφησαν εδώ κάτω, για να τα ‘χουμε φυλαχτό για το δρόμο.
Αυτά τα λόγια θα κερδίσει ο αναγνώστης. Αυτά τα λόγια κι ό,τι δώσει ο Θεός να γεννηθεί μέσα του απ’ αυτά. Διότι, όπως λέει και ο π. Ιωάννης, «ο Κύριος είναι αγάπη, κι η αγάπη όλα τα αισθάνεται και τα νιώθει πιο ζωντανά…».
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ 
ΤΟΥ π. ΙΩΑΝΝΗ ΚΡΕΣΤΙΑΝΚΙΝ
• Εργαστείτε πάνω στον εαυτό σας, σηκώστε το βάρος της μη πνευματικής σας καταστάσεως ως επιτίμιο και μην ξεχνάτε ότι πίσω από τα μαύρα σύννεφα του εχθρού κρύβεται ο γλυκός μας ήλιος.
• Πόσο λυπάμαι τους πάντες, πόσο τραυματισμένοι είναι όλοι, πόσο σακατεμένοι!
• Ο Θεός δεν θα μας προδώσει, μα εμείς σε κάθε βήμα Τον προδίδουμε. Έχουμε άλλο στη γλώσσα, άλλο στον νου, άλλο στην πράξη.
• Η συντριβή μας στο γουδί της ζωής είναι η καλύτερη ακαδημία, όπου δάσκαλος είναι ο ίδιος ο Κύριος.
• Λυπήσου τον εαυτό σου συ ο ίδιος πρώτα. Χωρίς τη δική σου συμμετοχή ο Κύριος δεν θα μπορέσει να σε σώσει.
• Αν κάθε μέρα ζεις με τον Θεό και την προσευχή, ο Κύριος θα οδηγήσει τη βαρκούλα σου μέσα στη ζωή και θα την κυβερνήσει προς τη σωτηρία.
• Η αγάπη προς την ανθρωπότητα είναι ρητορική απάτη, η αγάπη προς τον άνθρωπο τον συγκεκριμένο, που έχει δοθεί από τον Θεό στον δρόμο της ζωής μας, είναι έργο πρακτικό, που απαιτεί κόπο, προσπάθειες, πάλη με τον εαυτό μας, με την οκνηρία μας.
• Αμαρτήματα μικρά και μεγάλα ποιος δεν έχει, ποιος είναι ελεύθερος από την ανθρώπινη αδυναμία κι από τις επιθέσεις του εχθρού, όταν θολώνει η συνείδηση; Όμως οι θύελλες περνάνε και πάλι θερμαίνεται ο άνθρωπος στη θέρμη της θεϊκής αγάπης. Έτσι, μπορούμε να πούμε, γίνεται σε όλη τη ζωή: πτώσεις και ανορθώσεις, προσκόμματα και ομαλοποίηση. Γιατί επέτρεψε έτσι ο Θεός; Μα γιατί ήρθε να σώσει όχι τους δικαίους, αλλά τους αμαρτωλούς, ων πρώτος ειμί εγώ.
• Οι ασθένειες είναι σταυρός, ο οποίος καίει αμαρτίες, τις οποίες εμείς δεν συνειδητοποιούμε καν ως αμαρτίες. Γι’ αυτό ευχαριστούμε την ευσπλαγχνία του Θεού, που μας έχει σταλεί μέσω των ασθενειών. Κάθε χριστιανός πρόκειται να περάσει από αυτό το χωνευτήρι, για τον απλό λόγο ότι δεν υπάρχει άνθρωπος, που να έζησε και να μην αμάρτησε. Εξού και οι ασθένειες. Προσεύχομαι όχι να περάσουν οι ασθένειες, αλλά εσύ να τις εκτιμήσεις σωστά και να τις αποδεχθείς.
• Σε κάθε θλίψη πρέπει να γονατίζουμε και να της φιλάμε το χέρι.
• Πόσο σύντομη είναι η ζωή μας και πόσο μεγάλη η αιωνιότητα, όπου μας περιμένει η χαρά του να είμαστε μαζί με τον Θεό!
• Ο χριστιανισμός είναι αγώνας ζωής, είναι να σηκώνεις τον σταυρό σου, είναι κόπος. Αλλά ο τωρινός χριστιανισμός για πολλούς είναι μόνο στα λόγια, όσο ο ουρανός δεν έχει σύννεφα.
• Χαλάρωσε οπωσδήποτε τον κανόνα της προσευχής σου. Διότι, όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να κάνουν την ευχή του Ιησού και συγχρόνως διατηρούν μέσα στην ψυχή και την καρδιά τα πάθη, μπορεί να συμβεί και ψυχολογική βλάβη. Επομένως, όλα να τα κάνεις κατόπιν συμβουλής και λαμβάνοντας υπόψη το πώς αισθάνεσαι την υγεία σου. Στόχος μας δεν είναι να σε εξαντλήσουμε και να σε στραγγίξουμε, στόχος της προσευχής είναι να μάθεις ταπεινά να παραδίνεις τον εαυτό σου στο θέλημα του Θεού και υπομονετικά να σηκώνεις όλα, όσα επιτρέπει ο Κύριος.
• Την προσευχή να την κάνεις κατά το μέτρο των δυνάμεών σου. Γιατί δεν είναι ο άνθρωπος για τον κανόνα, αλλά ο κανόνας για τον άνθρωπο.
• Θα έρθει καιρός, κατά τον οποίο η συνθήκη Σένγκεν θα κυριεύσει όλο τον κόσμο και δεν θα υπάρχει μέρος, όπου δεν θα έχει προελάσει με την τρομερή κατά το τελευταίο στάδιο δύναμή της. Αλλά αυτό κατά το τελευταίο στάδιο. Και ετοιμάζεται ήδη από τους αποστολικούς χρόνους. Τώρα όμως δεν είναι ιδιαιτέρως σοβαρό, ώστε να τρέξουμε μακριά της στην έρημο ή σε οποιοδήποτε μέρος μάς φαίνεται ότι δεν θα μας φτάσει. Όχι, όχι κι όχι. Η φυγή μας από αυτή τη συμφορά πρέπει να είναι προς την πνευματική ζωή εν Χριστώ.
• Ζήσε όχι όπως θες, αλλά όπως κελεύει ο Θεός. Βλέπεις πολύ καλά σε όλα αυτά την αδυναμία σου, πόσο εύκολα εμφανίζεται η αυτομεμψία και πίσω της ακολουθεί από κοντά η ταπείνωση. Κι η ελπίδα μένει μόνη στο έλεος του Θεού. Αυτό είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται.
• Εργαστείτε κατά το μέτρο των δυνάμεών σας και η Βασιλεία των Ουρανών θα σας βρει.
• Κάθε έργο, που πρόκειται να κάνετε, να το δέχεστε σαν να σας το έχει αναθέσει ο ίδιος ο Θεός και να το κάνετε ως έργο του Θεού.
Σχήμα 14χ21
Σελ. 304
Πληροφορίες : 
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝ ΠΛΩ
Χαράλαμπος Θεοδώρου
2103226343

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ-Ἔτι ἕν σοι λείπει (ποίημα π. Παναγιώτη Γκέζου)


Ο πλούτος είναι
 όλα όσα μας δίνει η γη για να ζήσουμε.
Πίσω από τούς φυσικούς νόμους
τη σοφία του Θεοῦ να δούμε.
Δεν υπάρχει καμία φυσική τάξη,
που να χωρίζει τους ανθρώπους
σε πλούσιους και φτωχούς,
άλλοι χορτάτοι και άλλοι να πεινούν.
 Αυτά που μας δίνει η γη
δεν ανήκουν μόνο σε κάποιους,
που τα μαζεύουν με όποιο τρόπο μπορών.
Ὁ Χριστός καλεί τον άνθρωπο να καταλάβει
ότι αυτό που διέπει την κίνηση του κόσμου
 και τη ζωή του ἀνθρώπου,
δεν είναι τα κοσμικά.
Όταν το καταλάβει αυτό,
τότε μόνο θα μπορέσει να δει τα πράγματα
                                                                διαφορετικά.
Οἱ άνθρωποι μιλούμε για δικαιοσύνη,
για Ελευθερία καί ειρήνη
και πιστεύουμε ότι όλα αυτά,
μπορούμε να τα εξασφαλίσουμε
στηριζόμενοι στους δικούς μας αγώνες
και στις δικές μας δυνάμεις
να τα αποκτήσουμε.
Η πνευματική αναπηρία του ανθρώπου  
και η ηθική του ανικανότητα
κάνει τον πλούτο εμπόδιο
για να ζήσουν οι άνθρωποι καλύτερα
                                                          την ισότητα.
Για τον κοινωνικό και ελεύθερο άνθρωπο
χαρά είναι αυτή η ίδια η εργασία,
 ο κόπος του γυρίζει σ’ αυτόν σαν
                                                    δίκαιη πληρωμή,
του Θεού η ευλογία.
Όταν όμως ο άνθρωπος  ζει για να δουλεύει
και να αποθηκεύει τον πλούτο,
όταν εξαρτά την ύπαρξή του από
                                               τα δικά του ἀγαθά
καί υποδουλώνεται σ’ αυτά,
τότε χάνει τον προορισμό του.
Ὁ άνθρωπος, αγαπητοί μου αδελφοί,
είναι πλασμένος για να ζήσει αιώνια.
Το ζήτημα είναι, τί νομίζουμε
                                          πως είναι ζωή.
Ο νέος του ευαγγελίου
με το ερώτημα του στον Ἰησοῦ Χριστό
εκφράζει την ἀγωνία και τον πόθο
                                               κάθε ανθρώπου:
«Τί να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;».
Η απάντηση του Ιησού είναι συγκλονιστικά πικρή .
Ο Χριστός δεν απορρίπτει τους πλούσιους
 δεν θεωρεί πως είναι αδύνατο να σωθούν,
 αλλά δύσκολο.
 Τόσο δύσκολο, που χρειάζεται η βοήθεια
                                                            του ίδιου του Θεού.
Και τούτο επειδή ο άνθρωπος που κατέχει
                                                                πολλά χρήματα
εύκολα προσκολλάται στα υλικά αγαθά
                                                  και εξαρτάται από αυτά,
σε βαθμό που να μη μπορεί πλέον να απεγκλωβιστεί
από το κυνήγι του χρήματος, της άνεσης
                                                                 και της ευημερίας.
Όταν όλα αυτά αποκτήσουν τόση μεγάλη σημασία
και γίνουν προτεραιότητα στη ζωή μας,
τότε και η καρδιά μας γίνεται σκληρή
απέναντι στο συνάνθρωπο και απέναντι
                                                                στον ίδιο το Θεό.
Άρα ο Χριστός δεν καταδικάζει αυτόν καθαυτό,
τον πλούτο, αλλά την προσκόλληση της καρδιάς μας
                                                                                  σ’ αυτόν.
Ίσως νομίσουμε ότι τα λόγια αυτά του Κυρίου
δεν μας αφορούν στην καθημερινότητα μας,
μιας που η πλειονότητά μας δεν είμαστε πλούσιοι.
Ωστόσο, ο κίνδυνος να προσκολληθεί η καρδιά μας
στα βιοτικά πράγματα και η φροντίδα μας ,
στην απόκτηση αγαθών και στην επιδίωξη
                                                                     της αφθονίας ,
είναι κοινός για τον κάθε άνθρωπο
                                                της σημερινής κοινωνίας.
Το βλέπουμε καθημερινά γύρω μας,
με πόση αγωνία και άγχος ο σύγχρονος άνθρωπος
κυνηγά την ευημερία και γίνεται δέσμιος
                        του καταναλωτικού, άσωτος.
Ο αγώνας μας  για την εσωτερική μας τελείωση
 δεν είναι εύκολος να πετύχουμε,
 έχει ως εμπόδιο την ίδια μας τη διάθεση
να θέτουμε σε πρώτη προτεραιότητα τα βιοτικά,
 τα χρήματα, τα υλικά.
Να ξεχωρίσεις τον ἑαυτό σου από τα πράγματα,
να ελευθερωθείς από τον υλικό πλούτο.
Είναι δύσκολο, ακατόρθωτο για τον άνθρωπο
                                                          να ελευθερωθεί
 από τον υλικό πλούτο και τη χλιδή.
Για κείνον όμως πού το θέλει πραγματικά,
το μπορεί ο Θεός και κάνει τ’ αδύνατα δυνατά.
Εν Βάρη 25/10/2013