Ας ανοίξουμε τις καρδιές και τις ψυχές μας, για να βρεί τόπο εκεί « ο τεχθείς Βασιλεύς»

Παναγιώτη Γκέζου

πρεσβυτέρου

Μέσα απὸ τον Ἰσραήλ,

ο κόσμος υποδέχθηκε με δραματικὰ τραγικὲς συνθήκες

                                           την είσοδο του Θεού στην ιστορία.

Οι άνθρωποι δεν προσπάθησαν απλώς και μόνο

να εξοντώσουν τον Θεό,

αλλὰ να σβήσουν κυριολεκτικὰ

                                       κάθε ίχνος της δικής Του παρουσίας.

Και όμως, ο Θεὸς είναι ο κυρίαρχος της ἱστορίας.

Αυτὸ μας αποκρυπτογραφεί η χριστιανικὴ πίστη

                                                   για τον χρόνο που τελειώνει,

αλλὰ και για όλα τα χρόνια που έφυγαν

                                     και για όσα άλλα θα έρθουν άκόμη.

Η ιστορία του κόσμου και η ζωὴ του κάθε άνθρώπου

πορεύονται παράλληλα και έχουν άναλογίες

                                                      στην σχέση τους με τον Θεό.

Εδώ φαίνεται καθαρὰ ότι αυτὸ που θεωρείται ολέθριο κακὸ

ο Θεὸς το μεταβάλλει σε ευκαιρία πνευματικής ανάπτυξης,

                                                       καλλιέργειας και ωρίμανσης.

Γιατὶ Εκείνος ενεργεί πάντοτε πάνω

                         απὸ τις ανθρώπινες μικρότητες και την κακία.

Στις περιπέτειες και τα αδιέξοδα της ιστορίας

και της ζωής μας είναι παρὼν και εργάζεται σιωπηλά,

έστω και αν φαίνεται πως δεν υπάρχει πουθενά.  

Είναι μια πορεία στην εξέλιξη της οποίας συνθλίβονται

οι δαιμονικές δυνάμεις και ο άνθρωπος

                                         μπορεί να εγκολπωθεί αυθεντικά

τα αιώνια μηνύματα που εκπέμπει το Θείο Βρέφος

                                                                         της Βηθλεέμ.

Βέβαια, μπορεί να φαίνεται ότι η δύναμη του σατανά

κυριαρχεί ακόμα πάνω στην ανθρωπότητα,

                                   με όλα τα οδυνηρά συνεπακόλουθα.

Όλα δείχνουν ότι η Πρόνοια του Θεού

                  είναι εκείνη που καθοδηγεί τα πάντα στη ζωή

και δεν επιτρέπει στις δυνάμεις του κακού

                                     να μας οδηγήσουν στην καταστροφή.

Δικαιολογημένα ο Ευαγγελιστής Λουκάς με πόνο, με πικρία,

                                                 θα πει πως η Μαριάμ, η Παναγία,

γέννησε το γιο της, τον σπαργάνωσε

                                                         και τον ξάπλωσε στη φάτνη

                      «διότι, ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι».

Στη συνέχεια  μετατρέπεται σε μίσος η αδιαφορία

και καταλήγει σε διωγμό και σφαγή του Ηρώδου η βασιλία.

Ενώ, λοιπόν, γεννιέται ο Ιησούς, και καταλήγει

διωγμένος στην Αίγυπτο. Αλήθεια, τι τραγική ειρωνεία!

Σώζει το λαό του από την Αίγυπτο και τώρα

καταφεύγει ο ίδιος στην Αίγυπτο για να προφυλαχθεί!

Έτσι, η Αίγυπτος, για δεύτερη φορά,

                            θα λειτουργήσει σαν έξοδος λυτρωτική.

Μπορεί κακοί σαν τον Ηρώδη να πεθαίνουν,

το κακό όμως παραμένει και μεταξύ των «καλών» λεγομένων.

Σαν άλλη Ραχήλ η σύγχρονη μητέρα,

                                                         σε διάφορα σημεία του κόσμου,

θρηνεί τα παιδιά της που σφαγιάζονται στα πεδία των μαχών,

ακόμα και σε τόπους λατρείας και προσευχής.

Αυτό είναι το είδος του «πολιτισμού» της δικής μας εποχής.

Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε

ότι το κακό είναι μεν απρόσωπο, αλλά υλοποιείται από πρόσωπα.

Από αυτά τα πρόσωπα ας μην εξαιρέσουμε τον εαυτό μας.

Κάποια στιγμή το πρόβλημα του άλλου θα γίνει και δικό μας.

Σήμερα, την μετά Χριστόν εποχή όλα τα εγκλήματα

                                                                             γίνονται συνειδητά.

Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου,

διηγείται τον πρώτο διωγμό κατά του Χριστού

                                         που συνέβη ποτέ στην ιστορία.

Ο αιμοσταγής Ηρώδης, τυφλωμένος

                                           από τη λαγνεία της εξουσίας,

δολοφονεί, εν ψυχρώ, δεκατέσσερις χιλιάδες

βρέφη της Βηθλεέμ.

                        Οι πρώτοι νεομάρτυρες της Εκκλησίας,

Η Εκκλησία μας λέει «όχι» στις αμβλώσεις,

      αρνείται να συμμετάσχει σ' αυτήν την τραγωδία.

Αυτή είναι η στάση της Εκκλησίας,

                                   που έρχεται σαν στοργική μάνα

ν’ αναχαιτίσει αυτή τη δολοφονική

                                                      και απάνθρωπη πορεία.

Και οι γυναίκες, που με τόση ευκολία

οδηγούνται στην τρομερή αυτή πράξη,

                       μπορούν να υπερνικήσουν κάθε δυσκολία,

να ξεπεράσουν τα αδιέξοδα και να φέρουν

                                                          την πολυπόθητη ευτυχία.

Η Εκκλησία συνεχίζει τις μέρες αυτὲς

                                                                  μέχρι την Πρωτοχρονιὰ

                      να εορτάζει και να εκμεταλλεύεται πνευματικὰ

                                               τη μεγάλη αυτὴ Δεσποτικὴ γιορτή.

Ο νους όλων μας στρέφεται στη Βηθλεέμ.

                                                    «Ο τεχθεὶς βασιλεύς που εστιν;».

Αν όμως δεν υπάρχει χωρος για τον Χριστό,

ας του δώσουμε τις καρδιές μας,

                                        ας του χαρίσουμε τη ζωή μας.

Αν Τον αναζητήσουμε, μπορούμε

στην Εκκλησία Του, στο Ευαγγέλιό Του,

                                         στα ιερὰ μυστήρια να Τον βρούμε.

Οι άνθρωποι αυτοί

με πρωτεργάτες τους Φαρισαίους και άρχοντες των Ιουδαίων

διαστρέβλωναν την αλήθεια και έτσι αποδείχτηκαν τυφλοί.

Αυτός βέβαια ήταν και ο λόγος για τον οποίο

                                                       ο Ύψιστος φανερώθηκε στη γη.

Να μας αποδείξει  πως η πανσοφία του Θεού είναι πιο δυνατή.

Ο Χριστός γεννήθηκε, για να μας λυτρώσει απο την αμαρτία,

Για να μας δώσει χαρά, να μας χαρίσει την ειρήνη

                                                                                   και την ευτυχία.

Ας προσέξουμε να μη συναντήσει και πάλι στις καρδιές μας

                                                     την παγωνιά και την αδιαφορία.

Αγαπητοί αδελφεί,

τα γεγοντότα που μας περιγράφει

                                                 η σημερινή ευαγγελική περικοπή

δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία

ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να πορεύεται με αισιοδοξία

παρά του κακού, του μίσους και της θηριωδίας.

Όσοι Τον ζητούν, για να σωθούν

                                 είναι κερδισμίνοι και ευτυχισμένοι.

Όσοι Τον ζητούν, για να Τον φονεύσουν

                            Είναι – αλλοίμονον – καταδικασμένοι.

Εν Γλυγάδα 13/11/2013