Σελίδες

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Ας ανοίξουμε τις καρδιές και τις ψυχές μας, για να βρεί τόπο εκεί « ο τεχθείς Βασιλεύς»

Παναγιώτη Γκέζου
πρεσβυτέρου

Μέσα απὸ τον Ἰσραήλ,
ο κόσμος υποδέχθηκε με δραματικὰ τραγικὲς συνθήκες
                                           την είσοδο του Θεού στην ιστορία.
Οι άνθρωποι δεν προσπάθησαν απλώς και μόνο
να εξοντώσουν τον Θεό,
αλλὰ να σβήσουν κυριολεκτικὰ
                                       κάθε ίχνος της δικής Του παρουσίας.
Και όμως, ο Θεὸς είναι ο κυρίαρχος της ἱστορίας.
Αυτὸ μας αποκρυπτογραφεί η χριστιανικὴ πίστη
                                                   για τον χρόνο που τελειώνει,
αλλὰ και για όλα τα χρόνια που έφυγαν
                                     και για όσα άλλα θα έρθουν άκόμη.
Η ιστορία του κόσμου και η ζωὴ του κάθε άνθρώπου
πορεύονται παράλληλα και έχουν άναλογίες
                                                      στην σχέση τους με τον Θεό.
Εδώ φαίνεται καθαρὰ ότι αυτὸ που θεωρείται ολέθριο κακὸ
ο Θεὸς το μεταβάλλει σε ευκαιρία πνευματικής ανάπτυξης,
                                                       καλλιέργειας και ωρίμανσης.
Γιατὶ Εκείνος ενεργεί πάντοτε πάνω
                         απὸ τις ανθρώπινες μικρότητες και την κακία.
Στις περιπέτειες και τα αδιέξοδα της ιστορίας
και της ζωής μας είναι παρὼν και εργάζεται σιωπηλά,
έστω και αν φαίνεται πως δεν υπάρχει πουθενά.  
Είναι μια πορεία στην εξέλιξη της οποίας συνθλίβονται
οι δαιμονικές δυνάμεις και ο άνθρωπος
                                         μπορεί να εγκολπωθεί αυθεντικά
τα αιώνια μηνύματα που εκπέμπει το Θείο Βρέφος
                                                                         της Βηθλεέμ.
Βέβαια, μπορεί να φαίνεται ότι η δύναμη του σατανά
κυριαρχεί ακόμα πάνω στην ανθρωπότητα,
                                   με όλα τα οδυνηρά συνεπακόλουθα.
Όλα δείχνουν ότι η Πρόνοια του Θεού
                  είναι εκείνη που καθοδηγεί τα πάντα στη ζωή
και δεν επιτρέπει στις δυνάμεις του κακού
                                     να μας οδηγήσουν στην καταστροφή.
Δικαιολογημένα ο Ευαγγελιστής Λουκάς με πόνο, με πικρία,
                                                 θα πει πως η Μαριάμ, η Παναγία,
γέννησε το γιο της, τον σπαργάνωσε
                                                         και τον ξάπλωσε στη φάτνη
                      «διότι, ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι».
Στη συνέχεια  μετατρέπεται σε μίσος η αδιαφορία
και καταλήγει σε διωγμό και σφαγή του Ηρώδου η βασιλία.
Ενώ, λοιπόν, γεννιέται ο Ιησούς, και καταλήγει
διωγμένος στην Αίγυπτο. Αλήθεια, τι τραγική ειρωνεία!
Σώζει το λαό του από την Αίγυπτο και τώρα
καταφεύγει ο ίδιος στην Αίγυπτο για να προφυλαχθεί!
Έτσι, η Αίγυπτος, για δεύτερη φορά,
                            θα λειτουργήσει σαν έξοδος λυτρωτική.
Μπορεί κακοί σαν τον Ηρώδη να πεθαίνουν,
το κακό όμως παραμένει και μεταξύ των «καλών» λεγομένων.
Σαν άλλη Ραχήλ η σύγχρονη μητέρα,
                                                         σε διάφορα σημεία του κόσμου,
θρηνεί τα παιδιά της που σφαγιάζονται στα πεδία των μαχών,
ακόμα και σε τόπους λατρείας και προσευχής.
Αυτό είναι το είδος του «πολιτισμού» της δικής μας εποχής.
Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε
ότι το κακό είναι μεν απρόσωπο, αλλά υλοποιείται από πρόσωπα.
Από αυτά τα πρόσωπα ας μην εξαιρέσουμε τον εαυτό μας.
Κάποια στιγμή το πρόβλημα του άλλου θα γίνει και δικό μας.
Σήμερα, την μετά Χριστόν εποχή όλα τα εγκλήματα
                                                                             γίνονται συνειδητά.
Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου,
διηγείται τον πρώτο διωγμό κατά του Χριστού
                                         που συνέβη ποτέ στην ιστορία.
Ο αιμοσταγής Ηρώδης, τυφλωμένος
                                           από τη λαγνεία της εξουσίας,
δολοφονεί, εν ψυχρώ, δεκατέσσερις χιλιάδες
βρέφη της Βηθλεέμ.
                        Οι πρώτοι νεομάρτυρες της Εκκλησίας,
Η Εκκλησία μας λέει «όχι» στις αμβλώσεις,
      αρνείται να συμμετάσχει σ' αυτήν την τραγωδία.
Αυτή είναι η στάση της Εκκλησίας,
                                   που έρχεται σαν στοργική μάνα
ν’ αναχαιτίσει αυτή τη δολοφονική
                                                      και απάνθρωπη πορεία.
Και οι γυναίκες, που με τόση ευκολία
οδηγούνται στην τρομερή αυτή πράξη,
                       μπορούν να υπερνικήσουν κάθε δυσκολία,
να ξεπεράσουν τα αδιέξοδα και να φέρουν
                                                          την πολυπόθητη ευτυχία.
Η Εκκλησία συνεχίζει τις μέρες αυτὲς
                                                                  μέχρι την Πρωτοχρονιὰ
                      να εορτάζει και να εκμεταλλεύεται πνευματικὰ
                                               τη μεγάλη αυτὴ Δεσποτικὴ γιορτή.
Ο νους όλων μας στρέφεται στη Βηθλεέμ.
                                                    «Ο τεχθεὶς βασιλεύς που εστιν;».
Αν όμως δεν υπάρχει χωρος για τον Χριστό,
ας του δώσουμε τις καρδιές μας,
                                        ας του χαρίσουμε τη ζωή μας.
Αν Τον αναζητήσουμε, μπορούμε
στην Εκκλησία Του, στο Ευαγγέλιό Του,
                                         στα ιερὰ μυστήρια να Τον βρούμε.
Οι άνθρωποι αυτοί
με πρωτεργάτες τους Φαρισαίους και άρχοντες των Ιουδαίων
διαστρέβλωναν την αλήθεια και έτσι αποδείχτηκαν τυφλοί.
Αυτός βέβαια ήταν και ο λόγος για τον οποίο
                                                       ο Ύψιστος φανερώθηκε στη γη.
Να μας αποδείξει  πως η πανσοφία του Θεού είναι πιο δυνατή.
Ο Χριστός γεννήθηκε, για να μας λυτρώσει απο την αμαρτία,
Για να μας δώσει χαρά, να μας χαρίσει την ειρήνη
                                                                                   και την ευτυχία.
Ας προσέξουμε να μη συναντήσει και πάλι στις καρδιές μας
                                                     την παγωνιά και την αδιαφορία.
Αγαπητοί αδελφεί,
τα γεγοντότα που μας περιγράφει
                                                 η σημερινή ευαγγελική περικοπή
δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία
ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να πορεύεται με αισιοδοξία
παρά του κακού, του μίσους και της θηριωδίας.
Όσοι Τον ζητούν, για να σωθούν
                                 είναι κερδισμίνοι και ευτυχισμένοι.
Όσοι Τον ζητούν, για να Τον φονεύσουν
                            Είναι – αλλοίμονον – καταδικασμένοι.


Εν Γλυγάδα 13/11/2013

Τελευταία συνάντηση της Νεανικής Συνάξεως του Ι.Ν. Aγίου Νεκταρίου Βούλας, για το έτος 2013.




Την Παρασκευή 27/12/2013 στις 8.15 μ.μ,. τελέσθηκε η Ακολουθία του Μικρού Αποδείπνου Ιερό Παρεκκλήσιο του Αγίου Λουκά Συμφερουπόλεως και Κριμαίας, στο Πανόραμα της Βούλας, στα πλαίσια της νεοσύστατης Νεανικής Συνάξεως που πραγματοποιείται στην Ενορία του Αγίου Νεκταρίου Βούλας.

   Στη συνέχεια, αφού συγκεντρωθήκαμε όσα μέλη της Συνάξεως μπορέσαμε να παραβρεθούμε σε μία διαφορετική-εορταστική  Σύναξη, αναχωρήσαμε για γνωστό Εστιατόριο της περιοχής Βλάχικά, στο Δίλοφο Βάρης και δειπνήσαμε.

 Κατά το δείπνο ο Υπεύθυνος της Συνάξεως π. Αντώνιος Χρήστου, ευλόγησε την τράπεζα και τα περισσεύματά της στο τέλος, αντάλλαξε ευχές για τη νέα χρονιά με όλους και γενικά συναναστραφήκαμε όλοι, σε ένα ωραίο ευχάριστο και χαλαρό κλίμα.

Στο τέλος φεύγοντας από το μαγαζί, ανανεώσαμε όλοι το ραντεβού τους, για την Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014, όπου θα ευλογηθεί και θα κοπεί  η καθιερωμένη Βασιλόπιτα.



            Εκ του Νεανικού Τομέα του Ι.Ν. Αγίου Νεκταρίου  Βούλας

ΕΟΡΤΙΟΝ ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2013 του Ποιμενάρχου μας κ. Παύλου.

ελληνικη  δημοκρατια

ΙΕΡΑ   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ    ΓΛΥΦΑΔΑΣ,
ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ,  ΒΟΥΛΑΣ,  ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ & ΒΑΡΗΣ

ΒΑΣΙΛΕΩΣ  ΠΑΥΛΟΥ  2   -   16673  ΒΟΥΛΑ
Τηλ. 2109658849  fax 2109657210 www: imglyfadas.gr  e-mail: imgl@hotmail.gr

Ἀριθμ.  Πρωτ. 1360                                                Ἐν Βούλᾳ  τῇ  19 Δεκεμβρίου 2013


ΕΟΡΤΙΟΝ ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2013



Ὁ Μητροπολίτης
Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης

Πρός
τό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

       δελφοί μου καί τέκνα μου ν Κυρί γαπητά,
                           « Χριστός γεννται, δοξάσατε »!
                                                           
Μέ ατό τό πανηγυρικό γγελμα                                                              ρχίζει   γιος Γρηγόριος Θεολόγος,                                        
τόν λόγο του γιά τήν ορτή, τονίζοντας μετά :                                                                                                                        «Καί γώ θά φωνάξω μέ δύναμη                                                                  γιά  τή σημασία τς μέρας,                                                                                              σαρκος σαρκώνεται,   Λόγος γίνεται λικός,
όρατος ρται,  ὁ  ναφής ψηλαφιέται,    χρονος ρχίζει,                                                 
ησος Χριστός, χθές καί σήμερα διος καί στούς αἰῶνες».

 Ο νθρωποι  τς ποχς  μας ,                                                                 ποιοι  καί νά εναι,                                                                                μελετητές, ρευνητές, ναλυτές,                                                      καταθέτουν δέες γιά ποκατάσταση τν κρίσεων.                           ταν μως ο δέες  δέν σαρκώνονται,                                                       ντί νά δίνουν λύσεις,                                                                προκαλον πογοήτευση καί πελπισία.      
δ μως πάρχει μία λλη πραγματικότητα,                                                    σαρκος σαρκώνεται,                                                                                    Λόγος γίνεται λικός,                                                                        
 καί Χριστός, πού εναι χθές καί σήμερα                                                             καί στούς αἰῶνες διος ,                                                                          φέρνει στήν στορία  το κόσμου μία ῥιζική νατροπή.                       
ποιος χει δέες καί προτάσεις καί λύσεις,                                                   γιά τήν ξοδο πό τήν κρίση το στορικο δράματος,                                 πρέπει νά ξεκινήσει πό τήν πράξη τς προσωπικς του συγκαταβάσεως καί θυσιαστικς προσφορς.      
                                       
ξαντλήσαμε τά πανανθρώπινα ράματα                                                       σέ δεολογικές φαντασιώσεις,                                                               
καί ξαφανίσαμε τό μέλλον μας                                                                    μέσα σέ δεολογικές ντιπαλότητες.

Μέ τήν ορτή ατή Χριστός,  ἀλλάζει κ βαθέων                                                      
τήν στορία τν παναστατικν κινημάτων.
Γεννιέται χωρίς νά μιλάει,                                               
σταυρώνεται χωρίς νά ναλύει.                                                              Προτιμ τήν ταπείνωση πό τό μανιφέστο,                               
τή συγκατάβαση πό τίς προγραμματικές δηλώσεις.  
      
Σέ παράλληλη  ορταστική τροχιά κινεται                                                          καί γιος Κύριλλος τν εροσολύμων                                    
πού μοφώνως συνακολουθε,                                      
προτιμώντας τήν δυναμική τν πράξεων ζως,                                              πό τίς φιλοσοφικές νοησιαρχικές νακοινώσεις,  
θικολογικς δεοντολογίας:                                                                                                                                                              «Βρέφος βλέπω καί Θεό μου γνωρίζω,                                           βρέφος πού θηλάζει καί τόν κόσμο διατρέφει,                                         βρέφος πού κλαίει καί στόν κόσμο ζωή καί χαρά χαρίζει,
βρέφος σπαργανωμένο                                                                                     καί πό τά σπάργανα (τύλιγμα) τς μαρτίας μέ λυτρώνει,
βρέφος μέσα στήν γκαλιά τς μητέρας ,                                                 μαζί μέ τό σμα Του ληθινά καί νελλιπς πάνω στή γ,                                      καί τό διο καί στούς κόλπους το Πατρός ληθινά                                    καί νελλιπς στούς ορανούς».

Μέ τό κείμενο ατό δίνεται τό πλαίσιο τς πράξεως ζως                        κείνου  καί,  κατ’ πέκταση κείνων,                                                              πού θά σταματήσουν τίς λεκτικές περιγραφές                                          καί θα κάνουν πράξη τή βαθιά λλαγή                                                     τν θανατηφόρων δομν ατο το αἰῶνος το πατενος,  «Βρέφος καί Θεός,                                                                                  βρέφος πού θηλάζει καί τόν κόσμο διατρέφει,                                         βρέφος πού κλαίει καί στόν κόσμο  χαρά χαρίζει».                                     Τά λόγια μόνα τους εναι πτωχά,                                                        συγκρινόμενα μέ τήν πράξη ζως .  
                                                      
Τήν συνέχεια τς φωταγωγικς ατς θεολογίας                                    τήν παραλαμβάνει καί πάλι  Θεολόγος Γρηγόριος:                                                                 «Καί πλουτίζων πτωχεύει,                                                                πειδή πτωχεύει (λαμβάνοντας) τήν δική μου σάρκα,                                     γιά νά πλουτήσω γώ, πό τήν δική Του Θεότητα.                                               Καί πλήρης δειάζει,                                                                                     πειδή δειάζει πό τή δόξα Του  γιά λίγο,                                         
γιά νά μεταλάβω γώ πό τήν πληρότητά Του.
Μεταλαμβάνει τή δική μου σάρκα,                                                                       γιά νά σώσει τήν εκόνα                                                                            καί γιά νά θανατήσει τή σάρκα.                                                                    Δεύτερη πραγματοποιε κοινωνία,                                                                                   πολύ παραδοξότερη τς πρώτης (τς δημιουργίας).                                                                                 Τότε μετέδωσε τό καλύτερο (τήν εκόνα Του),                                            ν τώρα μεταλαμβάνει τό μικρότερο (τή σάρκα μου)».           
                                              
λη ορτή κινεται πάνω στόν                                                             ξόνα «συγκαταβάσεως-ταπεινώσεως».                                                         Χωρίς ατόν τον ξονα,                                                                                          ο πόπειρες γιά καθάρσεις καί κοινωνικές λλαγές,                                                            μέ τόν δρόμο τς δημοκρατίας τς νοπλης παναστάσεως ,             εναι προορισμένες γιά ποτυχία.         
Στό πανηγυρικό χορικό ατο το ξονα ζως
«συγκαταβάσεως-ταπεινώσεως»,                                                                ς  μοναδικο  δρόμου γιά τήν  ξοδο                                                      πό τήν παρατεινόμενη παγκόσμια τραγωδία,                                    εσέρχεται καί γιος ωάννης Χρυσόστομος:                                          «λλά τί  νά  π καί τί  νά λαλήσω;                                                                             Τό θαμα μέ κπλήττει.                                                                            
παλαιός τν μερν παιδί γινε,                                                                                    Ατός πού κάθεται σέ θρόνο ψηλό καί νυψωμένο
τοποθετεται σέ φάτνη,
νέγγιχτος, πλός καί σύνθετος καί σώματος,                                                  μέ νθρώπινα χέρια τυλίγεται,                                                                      Ατός πού σπάει τά δεσμά τς μαρτίας                                                                      μέ σπάργανα μπλέκεται, πειδή ατό θέλει.
                                                                             
πειδή θέλει τήν τιμία νά τήν κάνει τιμή,                                                                                τήν δοξία νά τήν νδύσει μέ δόξα,                                                                      τήν βρη νά κάνει ρετή.                                                                                                          Γι' ατό καί λαμβάνει τό δικό μου σμα                                                                      γιά νά χωρέσω γώ τόν δικό Του Λόγο .                                                                                            Καί πειδή λαβε τή δική μου σάρκα,                                                                           μο δίνει τό δικό Του Πνεμα.                                                                                          Λαμβάνει τήν σάρκα μου γιά νά μέ γιάσει,                                             μο δίνει τό Πνεμα γιά νά μέ διασώσει».
                                             
Χωρίς τό μυστήριο τς                                                             «συγκαταβάσεως-ταπεινώσεως»,                                                               ατός κόσμος  θά συνεχίσει τήν πορεία του,                                         σέ μονοπάτια φόρητης πελπισίας.                                                             
Καί τονίζει γιος ωάννης Χρυσόστομος:                                    «Μυστήριο παράξενο καί παράδοξο βλέπω.                                                  Σήμερα Βηθλεέμ τόν ορανό μιμήθηκε.                                                            Καί μήν ναζητς τόν τρόπο,                                                                                     πειδή, που θέλει Θεός, νικται τάξη τς φύσεως.                               φο λοιπόν λοι σκιρτον πό χαρά,                                                                       νά σκιρτήσω θέλω κι γώ, νά χορεύσω πιθυμ,                                              νά πανηγυρίσω θέλω.                                                                                                  λλά χορεύω χωρίς νά παίζω κιθάρα,                                                             χωρίς να κιν κλαδιά κισσο,                                                                                  χωρίς νά κρατ αύλούς,                                                                                                     λλά ντί γιά μουσικά ργανα                                                          κρατώντας τά σπάργανα το Χριστο,                                                       πού εναι  τά φανερά σημεα τς ταπεινώσεως Του.                                                      Ατά εναι λπίδα μου,                                                                         ατά ζωή μου, ατά σωτηρία μου,                                                      ατά αλός μου, ατά κιθάρα μου».        
                                                                     
γαπητοί μου δελφοί,                                                                                                      που θέλει ὁ Θεός, νικται τάξη τς φύσεως,                                                   καί που πάρχουν πρακτικά φανερούμενα σημεα                                                           ταπεινώσεως καί συγκαταβάσεως,                                                                            νικται τραγωδία τν κρίσεων.

Εχομαι κ βαθέων, νανθρωπήσας Θεός
νά δηγε καθημερινά τίς καρδιές μας
μέσα στό φς τς δικς Του γνώσεως
καί στό πανηγύρι τς τελευτήτου εφροσύνης Του.                                                                                  
                                               
πίσκοπος καί Ποιμενάρχης σας


+  Γλυφάδας, λληνικο, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης,
ΠΑΥΛΟΣ ὁ Α'