Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑ-ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

Πρεσβυτέρου Π. Γκέζου

   Το θέμα της Δευτέρας Παρουσίας

απασχολεί έντονα πολλούς ανθρώπους,

και γι’ αυτό τον λόγο ασχολούνται με ποικίλους τρόπους,

μάλιστα δε σε κάποιες περιπτώσεις

εξετάζουν το ζήτημα μακράν του πνεύματος της Εκκλησίας

                                                         και της ερμηνείας

την οποία δίδουν οι θεοφώτιστοι Άγιοι Πατέρες

                                             στη δική τους διδασκαλία.

             Η αναμονή της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου

                       για τους ανθρώπους είναι υπόθεση χαράς.

Από τα βάθη της ψυχής τους προσεύχονται

για την φωτοφόρο και ένδοξη μέρα του Κυρίου,

              εκφράζοντες αυτό τον πόθο με το «μαράν ἀθᾶ»,

δηλ. «ἔρχου Κύριε».

    Ο Κύριος δεν άφησε καμία αμφιβολία

περί του οριστικού και αμετάκλητου της κρίσεώς Του.

                       Η αιωνιότητα με την ατέρμονη της πορεία

είναι η προοπτική που ανοίγεται

                   μετά τον ερχομό Του, τη Δεύτερη Παρουσία. 

    Η μόνη διαφορά μεταξύ της μερικής κρίσεως

 που υφίσταται ο άνθρωπος όταν πεθάνει,

θα είναι στον βαθμό της έντασης:

                  στη μερική κρίση κρίνεται με μόνη την ψυχή

                   στη γενική κρίση μαζί με το σώμα θα κριθεί.

    Η Εκκλησία μας λοιπόν διδάσκει

πως ότι ονομάζουμε κόλαση και παράδεισος

δεν υφίσταται από πλευράς του Θεού.

Διότι «ο Θεός αγάπη εστί»,

                 και έτσι το μόνο που δύναται είναι να αγαπά.

Εμείς τη μία και ενιαία αγάπη του Θεού δυστυχώς

την ζούμε έτσι και αλλιώς:

                                είτε δηλαδή θετικά είτε αρνητικά.

Διότι οι δικές μας προϋποθέσεις ζωής

μεταποιούν και αλλοιώνουν την αγάπη τη θεϊκή.

Σαν τον ήλιο που οι ίδιες ακτίνες του το μεν πτώμα

                                                     το αποσυνθέτουν,

 τον δε ζωντανό οργανισμό τον ζωοποιούν

                                               και τον αναζωογονούν.

Έτσι για το αν βρεθούμε στην κόλαση ή στον παράδεισο,

                                               όπως λέμε, αποκλειστικά

υπεύθυνοι είμαστε εμείς και όχι ο Θεός.

                                                        Ο Θεός μας αγαπά.

          Ο Θεός δεν «αμείβει» και δεν «τιμωρεί» κανέναν

                 αφού όλους μας καλεί και μας θέλει κοντά του.

Εμείς είμαστε που με τον τρόπο μας Τον πλησιάζουμε

                                                η φεύγουμε μακρά Του.

          Χριστιανική αγάπη σημαίνει να ζω και να υπηρετώ

τους άλλους ανθρώπους.

Σ’ αυτό το επίπεδο κρίνεται

                                     η σχέση που έχουμε με το Θεό.

    Τι θα κρίνει βεβαίως την ένταξή μας

                στη μία ή στην άλλη κατάσταση είναι γνωστό

η αγάπη που φροντίσαμε να κρατήσουμε στη ζωή αυτή

     αι απέναντι στον συνάνθρωπο και απέναντι στον Θεό.

    Ο άλλος, ο πλησίον, ο συνάνθρωπος,

                                               όποιος κι αν είναι αυτός,

 δεν είναι απλώς ο άλλος. Πολύ περισσότερο

                                      δεν είναι ο ξένος και ο εχθρός.

    Ας λάμψη το φώς τον καλών σου έργων

                                           έμπροσθεν των ανθρώπων

             και να  μη βλασφημείται εξαιτίας σου ὁ Χριστός.

Φόρεσε ένδυμα αφθαρσίας, διαπρέπων εις έργα αγαθά

και όποια υπόθεση αναλάβεις κατ’ οικονομία από τον Θεό,

                                         να την διαχειρισθείς σωστά.

    Η στάση του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο του

δείχνει κατά πόσο διακατέχεται

                             από την αγάπη και τη φιλανθρωπία

  και γι αυτό αποτελεί κριτήριο της Κρίσεως

                                                  κατά τη Β’ Παρουσία

    Δεν σημαίνει ότι παραχωρείται η πίστη,

                       η πιστότητα του ανθρώπου στον Χριστό.

Αυτή προϋποτίθεται, διότι η στάση απέναντι στον άλλο

          δείχνει, αν είμαστε ειλικρινείς απέναντι στον Θεό.

Γιατί αν υπάρχει μέσα μας «το στέγνωμα της αγάπης»,

 όπως το είπε ο ποιητής,

                           τότε, αντί «ευλογημένοι»

                                           θα γίνουμε καταραμένοι.

    Η κοινωνική πρόνοια και η αλληλεγγύη

 θεωρούνται πράγματα αυτονόητα.

Ψωμί. νερό. ρούχα δεν επιτρέπεται να λείπουν από κανέναν

                                                   σ' αυτήν την εποχή.

Λίγοι όμως το συνδέουν αυτό

           με τη δική τους προσωπική ευθύνη κι ευαισθησία.

 Οι περισσότεροι το αφήνουμε στα χέρια τού κράτους,

                                   της κοινωνίας και της Εκκλησίας.

    Η συμπεριφορά μας αυτή τη μέρα της Κρίσεως

θα μας βάλει προ μεγάλων εκπλήξεων.

                                Για να μη συμβεί αυτό, να βγούμε

έξω απ’ το ερμητικά κλεισμένο σπίτι μας,

                                   να ψάξουμε εμείς και να βρούμε

 αυτούς που επρόκειτο να μας χτυπήσουν τη πόρτα

             πριν καν χρειαστεί να έρθουν και να μας βρούνε...

          Η αναγγελλόμενη Βασιλεία του Θεού

                 και η κρίση του κόσμου είναι πραγματικότητα,

 η οποία νοηματοδοτεί

την ύπαρξη του ανθρώπου και την ιστορία του

                                                             με βεβαιότητα.

    Από εμάς εξαρτάται κατά πόσο θα γίνουμε

                                   δεκτικοί της αγάπης του Χριστού

για να καταστούμε μέτοχοι της αιώνιας ζωής

                              και «ευλογημένα» τέκνα του Θεού.

Αν θέλουμε να είμαστε τίμιοι απέναντι

                                                στην αγάπη τού Θεού

για τον άνθρωπο και τον κόσμο Του,

πρέπει να ξεχυθούμε στο κενό,

                               στο ψύχος της απουσίας τού Θεού

                 και να φέρουμε εκεί το Ευαγγέλιο τού Χριστού.

23/2/2014