Αντιαιρετικό Σεμινάριο Ι.Μ. Γλυφάδας Ε. Β. Β. και Β. Απριλίου 2014

ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΚΑΙ «ΘΕΡΑΠΕΙΑ» ΣΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ

τοῦ Ἀρχιμ. Αὐγουστίνου Γ. Μύρου, Δρ Θ.

Σεβασμιώτατε Δέσποτα,
Σεβαστοὶ πατέρες,
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,
Ὕστερα ἀπὸ τὶς δοξολογίες στὸν ἐν Τριάδι Θεὸ γιὰ τὴν μεγάλη του εὐλογία νὰ εὑρίσκωμαι γιὰ τρίτο κατὰ σειρὰν ἔτος στὴν φιλόξενη Ἱερὰ Μητρόπολη Γλυφάδας, ἐκφράζω τὶς θερμὲς μου εὐχαριστίες στὸν πολυσέβαστο καὶ ἀγωνιστὴ ἐν Κυρίῳ Μητροπολίτη σας κ. Παῦλο, γιὰ τὴν πρόσκλησή του, τὴν φιλοξενία καὶ τὴν πολλὴ ἐν Χριστῷ ἀγάπη, μὲ τὴν ὁποία μὲ περιβάλλει, μαζὶ μὲ τὸν πολυτάλαντο καὶ ρηξικέλευθο συνεργό του, τὸν παλαιό μου γνώριμο καὶ συμφοιτητή μου π. Κωνσταντῖνο Στρατηγόπουλο, δίνοντας μου τὴν εὐκαιρία νὰ ἔχω αὐτὴ τὴν πνευματικὴ κοινωνία μὲ ἐκλεκτοὺς καὶ σεβασμίους πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ἀλλὰ καὶ μὲ πολλοὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς, γεμάτους καλὴ ἀγωνία γιὰ τὴν γνησιότητα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τοὺς κινδύνους ἀπὸ τὶς ποικιλώνυμες αἱρέσεις. Τὸ θέμα μὲ τὸ ὁποῖο θὰ ἀπασχολήσω τὴν ἀγάπη σας εἶναι γνωστό: «Ἀσθένεια καὶ “θεραπεία” στὴν αἵρεση τῶν Πεντηκοστιανῶν»
Θὰ ξεκινήσω καταγράφοντας τὴν τοποθέτηση τῶν Πεντηκοστιανῶν ἀπέναντι στὴν ἀσθένεια σὲ σύγκριση μὲ ἐκείνη τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως τῆς ἱστορικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Γενικά, οἱ ἀπόψεις τῶν Πεντηκοστιανῶν γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ἀσθένεια εἶναι ἀσυγκρότητες, μονομερεῖς, ἀδιάκριτες καὶ παραβιβλικὲς. Ὁ Kenneth Hagin, ἀμερικανὸς πεντηκοστιανὸς ἱεροκήρυκας, ποὺ πέθανε τὸ 2003, ὑποστήριξε ὅτι «ἡ ἀρρώστεια εἶναι τοῦ Διαβόλου καὶ ἄν οἱ ἄνθρωποι παραβαίνουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ ἀρρωσταίνουν»[1]. Ὁ Reinhard Bonnke, κήρυκας σὲ πεντηκοστιανὴ κοινότητα τοῦ Flensburg τῆς Γερμανίας διακήρυττε ὅτι «ὁ ἀληθινὸς χριστιανὸς δὲν ἀρρωσταίνει ποτέ, διότι ὁ Χριστὸς ἀνέλαβε ἀντιπροσωπευτικὰ τὶς ἀρρώστειες»[2]. Ὁ Λεωνίδας Φέγγος, ἱδρυτὴς καὶ μέχρι σήμερα ποιμένας καὶ γενικὸς ὑπεύθυνος τῆς Ἐλευθέρας Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Πεντηκοστῆς (Ε.Α.Ε.Π.) στὴν Ἑλλάδα, διακηρύττει ὅτι «δὲν εἶναι θέλημα Θεοῦ νὰ πάσχουμε..., νὰ εἴμαστε ἄρρωστοι...»[3]. Καὶ σὲ ἄλλες περιπτώσεις ἐξηγεῖ καλύτερα τὶ σημαίνει αὐτὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Βεβαιώνει ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι πράγμα ἀδύνατο μετὰ τὸ βάπτισμα (τοῦ Ἁγίου Πνεύματος). Ἑπομένως, εἶναι ἀδύνατο καὶ νὰ ἀρρωστήση κάποιος, ἐφ᾽ ὅσον ἡ ἀσθένεια εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας. «Ὅταν θἄρθει (τὸ Ἅγιο Πνεῦμα), λέγει, θὰ καταστρέψει ὅλες τὶς ρίζες τῆς ἁμαρτίας. Πάει, τέλειωσε»[4]. «Οὔτε νὰ ἀγγίξει τὸ παιδὶ τοῦ Θεοῦ δὲν μπορεῖ ὁ πονηρός»[5]. Παίρνοντας δὲ ὡς παράδειγμα τὸν ἑαυτό του ὁμολογεῖ: «Καὶ νὰ αἰσθανθῶ ἕνα πόνο ἐγώ, ἔ, Κύριε, σὲ παρακαλῶ ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ ἐπιτίμησέ το, φάπ καὶ φεύγει»[6].
Ἀπὸ τὶς διακηρύξεις αὐτὲς συμπεραίνεται ὅτι οἱ Πεντηκοστιανοὶ ἀνιχνεύουν τὴν αἰτία τῆς ἀνθρώπινης ἀσθένειας κυρίως στὴν μονομερῆ δράση τοῦ διαβόλου καὶ στὶς προσωπικὲς ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου. Θεωροῦν, ἐπίσης, τὴν ἀσθένεια ὡς πολὺ μεγάλο καὶ πραγματικὸ κακό γιὰ τὸν ἄνθρωπο.
Οἱ διάσπαρτες καὶ ἀσυστηματοποίητες αὐτὲς θέσεις τῶν Πεντηκοστιανῶν γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ἀσθένεια, ποὺ στηρίζονται σὲ ἐπιπόλαιες ὑποκειμενικὲς βιβλικὲς ἐρμηνεῖες καὶ σὲ στοχαστικὲς θεολογικὲς ἀντιλήψεις, εὑρίσκονται ἀσύμβατες μὲ τὶς παγιωμένες γιὰ αἰῶνες, βιβλικὰ τεκμηριωμένες, καὶ θεολογικὰ συνεπεῖς θέσεις τῆς Ὀρθδόξου Ἐκκλησίας.
Οἱ Ὀρθόδοξες θέσεις μποροῦν νὰ συμπυκνωθοῦν στὸν ἀποφθεγματικὸ λόγο τοῦ διακεκριμένου ἁγιορείτου Γέροντος π. Γεωργίου Καψάνη, ὅτι «ὁ πόνος (γενικὰ, καὶ εἰδικώτερα ἡ ἀσθένεια,) παραμένει πάντα ἕνα μυστήριο συνυφασμένο μὲ τὸ ἀπροσμέτρητο βάθος τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου[7]. Ἡ ἀσθένεια δὲν εἶναι ἀσφαλῶς ἔργο τοῦ Θεοῦ, διότι ὅ,τι δημιούργησε ὁ ἀληθινὸς Θεὸς εἶναι «καλὸν λίαν»[8]. Οὔτε, ὅμως, ἔργο ἀποκλειστικὸ τοῦ Διαβόλου εἶναι, διότι ἀπὸ μόνος του ὁ Διάβολος τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ δημιουργήση. Αὐτὰ δὲ ποὺ στὶς Ἅγιες Γραφὲς ὀνομάζονται «ἔργα τοῦ διαβόλου»[9] γίνονται μὲ τὴν ἀνοχὴ τοῦ Θεοῦ[10] ἤ μὲ τὴν συνέργεια τοῦ ἀνθρώπου[11]. Οὔτε καὶ μόνες οἱ προσωπικὲς ἁμαρτίες ἀποτελοῦν ἀποκλειστικὴ αἰτία τῆς ἀνθρώπινης ἀσθένειας, διότι ὑπάρχουν μεγάλοι ἁμαρτωλοὶ ποὺ δὲν ἀσθενοῦν μετὰ τὴν διάπραξη τῶν ἁμαρτιῶν, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι ποὺ ἀσθενοῦν, χωρὶς νὰ εὐθύνονται γιὰ κάποια προσωπικὴ ἁμαρτία, ὅπως ὁ τυφλός, ποὺ θεράπευσε ὁ Χριστός[12].
Σύμφωνα μὲ τὴν ἐμπειρία τῆς μιᾶς, ἀγίας καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἀνθρώπινη ἀσθένεια ἔχει σχέση μὲ τὴν κτιστότητα τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ δυνατότητα τῆς φθορᾶς καὶ τῆς ἀσθενείας ὑπῆρχε ἐξ ἀρχῆς, ἀλλὰ παρέμεινε ἀνενεργοποίητη, λόγῳ τῆς κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν ἄφθαρτο καὶ ἀθάνατο Δημιουργό του. Προέκυψε ὅμως ἀμέσως μετὰ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάτων, ἐξ αἰτίας τῆς ἀπομακρύνσεώς του ἀπὸ τὴν πηγή τῆς ἄφθαρτης καὶ ἀθάνατης ζωῆς, ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεό. Μὲ τὴν ἀπομάκρυνση αὐτὴ, γιὰ τὴν ὁποία τὴν κύρια εὐθύνη ἔχει ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν ἐλεύθερη ἁμαρτωλὴ ἐπιλογή του, ἐνεργοποιήθηκε σ᾽ αὐτὸν, ὅπως καὶ στὴν κτίση, ἡ φθαρτότητα[13], ἡ ὁποία ἐκδηλώθηκε ὡς πολύμορφη ἀσθένεια τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος[14], ὡς γήρανση καὶ ὡς θάνατος[15].
Ὁ Θεός, λοιπόν, ἐνῶ ὁ ἴδιος δὲν δημιουργεῖ τὴν ἀσθένεια, τὴν χρησιμοποιεῖ ὡς ἀποτελεσματικὸ φάρμακο γιὰ τὴν ὁλοκληρωμένη καὶ μόνιμη θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ἐπαναφορά του στὴν χαρισματικὴ ἀφθαρσία καὶ ἀθανασία, τὴν ρίζα τῆς ὑγείας. Ἀνθρωπίνως θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ἐνεργεῖ ὅπως ὁ ἄριστος γιατρὸς, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ δὲν φέρει καμμία εὐθύνη γιὰ τὴν παρουσία τῆς μούχλας, τὴν ἀξιοποιεῖ γιὰ τὴν παρασκευὴ τοῦ σωτήριου φαρμάκου τῆς πενικιλλίνης.
Ὁ Θεὸς δὲν ἀπαλλάσσει πάντοτε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἀσθένεια[16], ἀλλὰ πάντοτε σκύβει ἀπὸ τὸ θεϊκό του ὕψος καὶ συμμετέχει στὸν ὁποιονδήποτε ἀνθρώπινο πόνο καὶ σ᾽ αὐτὸν τῆς ἀσθενείας. Παράλληλα μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ εἰδικώτερα μὲ τὴν σταυρικὴ του θυσία καὶ τὴν ἀνάσταση, ἀνοίγει τὸν δρόμο γιὰ τὴν τέλεια, τὴν αἰώνια θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴ φθορά, ἐκδήλωση τῆς ὁποίας εἶναι καὶ ἡ ἀσθένεια.
Ὁ Διάβολος, ὁ ὁποῖος συνήργησε νὰ ἐκδηλωθῆ στὸν κτιστὸ ἄνθρωπο μὲ τὴν πτώση ἡ φθαρτότητα καὶ μ᾽ αὐτὴν ἡ ἀσθένεια, καὶ αὐτὸς τὴν χρησιμοποιεῖ, ἀλλὰ μὲ ἄλλο σκοπό: Νὰ διαβάλη τὸν Θεὸ στὸν ἄνθρωπο ὅτι δὲν τὸν ἀγαπᾶ καὶ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν εὐτυχία του. Ἀπώτερος δὲ στόχος του εἶναι νὰ κρατήση τὸν ἄνθρωπο μακρυὰ ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ καὶ μόνο Θεραπευτή του, γιὰ νὰ χαρῆ νὰ τὸν ἰδῆ νὰ κολάζεται αἰώνια.
Οἱ ἄνθρωποι τέλος, μποροῦν νὰ καταταχθοῦν σὲ δύο βασικὲς κατηγορίες ὡς πρὸς τὴν στάση τους ἀπέναντι στὴν ἀσθένεια. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δίνουν τὴν ἐμπιστοσύνη τους στὸν Διάβολο καὶ ἐκλαμβάνουν τὴν ἀσθένεια ὡς ἐχθρικὴ τιμωρητικὴ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ ἁμάρτησαν. Τότε τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι αὐτὸ ποὺ περιγράφεται στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου, ὅτι «ἐμασῶντο τὰς γλώσσας αὐτῶν ἐκ τοῦ πόνου καὶ ἐβλασφήμουν τὸν Θεὸν τοῦ οὐρανοῦ ἐκ τῶν πόνων αὐτῶν καὶ ἐκ τῶν ἑλκῶν αὐτῶν καὶ οὐ μετενόησαν ἐκ τῶν ἔργων αὐτῶν»[17]. Κάποιοι ἄλλοι ἐμπίπτουν στὴν παγίδα νὰ θεωροῦν τὴν ἀσθένεια ὡς ἔργο μόνου τοῦ διαβόλου, καὶ γι᾽ αὐτὸ μέγιστο κακό (διαβολικὸ κακό), ἤ ἀποτέλεσμα ἀποκλειστικὰ τῶν προσωπικῶν ἁμαρτιῶν, καὶ νὰ ἀναζητοῦν τὴν θεραπεία τους ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἀναρμόδια ἐπαγγέλλονται ὅτι μποροῦν νὰ τοὺς θεραπεύσουν μὲ τὴν ἀποκλειστικὴ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως εἶναι οἱ Πεντηκοστιανοί.
Οἱ ἄλλοι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἐμπιστεύονται στὸν Θεό, δηλαδή, οἱ ἅγιοι. Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας ἀντιλαμβάνονται τὴν ἀσθένεια ὡς ἐξαιρετικὴ εὐκαιρία στὸν παρόντα βίο. Τὴν ἀποδέχονται ὡς εὐκαιρία νὰ δοκιμάσουν τὴν γνησιότητα τῆς δικῆς τους ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό, ἀγάπης χωρὶς ἀνταλλάγματα, ἀλλὰ μόνον γι᾽ Αὐτόν[18]. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ ἀμετακίνητη ἀγάπη τοῦ Ἰὼβ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ μετὰ τὴν καταφορὰ τῶν ἀμετρήτων δεινῶν, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τῆς ἐπώδυνης ἀσθενείας του μὲ ἕλκη σὲ ὁλόκληρο τὸ σῶμά του[19]. Οἱ ἅγιοι κατανοοῦν τὴν ἀσθένεια ὡς εὐκαιρία νὰ συνειδητοποιήσουν τὴν δική τους πνευματικὴ ἀσθένεια, ἡ ὁποία χωρὶς θεραπεία θὰ τοὺς ὁδηγήση στὴν αἰώνια κόλαση. Αὐτῆς τῆς κολάσεως εἰκόνα στὸν παρόντα βίο εἶναι ἡ βιολογικὴ ἀσθένεια (σωματικὴ καὶ ψυχική)[20]. Γνωρίζουν τὴν ἀνθρώπινη ἀσθένεια ὡς εὐκαιρία νὰ παρακινήσουν τὴν καλή τους προαίρεση, γιὰ νὰ ταπεινωθοῦν καὶ νὰ μετανοήσουν, ὅπως μαρτυρεῖ ὁ Δαυῒδ στοὺς Ψαλμούς[21]. Βιώνουν ἀκόμη τὴν ἀσθένεια ὡς εὐκαιρία νὰ ἀναπληρώσουν τὰ ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ, συμμετέχοντας στὸ πάθος του ὡς μέλη τοῦ Σώματός του[22]. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ σφοδρὴ ἐπιθυμία τοῦ ἀββᾶ Ἀγάθωνος ἀπὸ ἀγάπη στὸν Χριστὸ νὰ βρῆ ἕνα λεπρὸ γιὰ νὰ λάβη τὸ ἄρρωστο σῶμα ἐκείνου καὶ νὰ τοῦ δώση τὸ ὑγιὲς δικό του[23].
Σὲ τελικὴ ἀνάλυση, ὅπως ἐξηγεῖ ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, ἡ ἀνθρώπινη ἀσθένεια δὲν εἶναι πραγματικὸ κακό, διότι δὲν μπορεῖ νὰ βλάψη τὸν ἄνθρωπο αἰώνια. Ἀντίθετα μπορεῖ νὰ ἀξιοποιηθῆ γιὰ τὴν αἰώνια σωτηρία του. Ἀληθινὸ κακὸ εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ἐμποδίζει τὴν πραγμάτωση τοῦ κυρίου σκοποῦ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ εἶναι ἡ ὁμοίωσή του μὲ τὸν Θεό. Ἐμπόδιο γιὰ νὰ γίνη κάποιος ὅμοιος μὲ τὸν Θεό δὲν εἶναι ποτὲ ἀπὸ μόνη της ἡ ἀρρώστεια, ἀλλὰ πάντοτε ἡ ἁμαρτία[24].
Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἄγνωστα καὶ ἀδιανόητα γιὰ τοὺς Πεντηκοστιανούς. Ὅσον δὲ ἀφορᾶ στὴν πιὸ συγκεκριμένη θέση τους, ὅτι ὁ ἀληθινὸς χριστιανὸς δὲν ἀρρωσταίνει, αὐτὴ εἶναι καθαρὰ ἀντιβιβλικὴ, διότι πουθενὰ δὲν λέγεται τοῦτο στὴν Ἁγία Γραφή[25], ἀλλὰ καὶ διότι ὑπάρχουν βιβλικὰ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα ἔζησαν μὲ μεγάλη συνέπεια τὴ χριστιανικὴ ζωὴ καὶ ὅμως ἀσθένησαν, ὅπως ὁ Ἰώβ[26] καὶ οἱ ἄξιοι μαθηταὶ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὁ Τιμόθεος καὶ ὁ Ἐπαφρόδιτος[27]. Ἐπὶ πλέον ἡ ἄποψη αὐτὴ «μπορεῖ νὰ ἔχη τρομακτικὲς συνέπειες στοὺς σωματικὰ ἀσθενεῖς ἀδελφούς μας, ἐὰν πιστέψουν πὼς ἐν ὅσῳ εἶναι σωματικὰ ἄρρωστοι δὲν μποροῦν νὰ εἶναι παιδιὰ τοῦ Θεοῦ», ὅπως ἐπισημαίνει ὁ μακαριστὸς π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος[28].
Ἔρχομαι τώρα νὰ ἐξετάσω τὴν θεραπεία τῶν ἀνθρωπίνων ἀσθενειῶν, ὅσον ἀφορᾶ στὸ πῶς τὴν ἀντιλαμβάνονται οἱ Πεντηκοστιανοὶ καὶ πῶς τὴν προσεγγίζει ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία:
Οἱ Πεντηκοστιανοὶ ἑστιάζουν τὴν προσοχή τους στὴν φυσικὴ θεραπεία, μὲ τὴν ὁποία μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ δυσάρεστες φυσικὲς καταστάσεις (ὅπως ἀπὸ τὸν πόνο, τὴν βιολογικὴ, σωματικὴ καὶ ψυχικὴ ἀδυναμία, ἤ τὴν στέρηση ὑλικῶν καὶ ἐνδοκοσμικῶν ἀπολαύσεων)[29]. Αὐτὴ τὴν βιολογικὴ θεραπεία τὴν θεωροῦν μέγιστο ἀγαθό, ὅπως θεωροῦν καὶ τὴν ἀσθένεια μέγιστο κακό[30]. Φαίνεται νὰ ἀγνοοῦν τὴν βαρύτατη ἀσθένεια τῆς φθορᾶς τοῦ ἀνθρώπου ὡς ὀντολογική. Ἀκόμη καὶ ὅταν ὅμιλοῦν γιὰ πνευματικὴ ἀσθένεια καὶ ὑγεία τὰ ἐννoοῦν ἠθικιστικὰ καὶ ὄχι ὀντολογικά[31].
Δέχονται ἐπίσης τὴν δυνατότητα βιολογικῆς θεραπείας ὡς χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ βάση τὶς ἁγιογραφικὲς μαρτυρίες[32]. Προχωροῦν ὅμως πέρα ἀπὸ τὸ γράμμα καὶ τὸ πνεῦμα τῶν Ἁγίων Γραφῶν καὶ πιστεύουν ὅτι ἡ ἐπιτέλεση θεραπειῶν ἀποτελεῖ πάντοτε ἀποδεικτικὸ στοιχεῖο ὅτι στὸν χῶρο ἐκεῖνο, καὶ ἐν προκειμένῳ στὴν λεγόμενη Ἐκκλησία τῶν Πεντηκοστιανῶν, ἐνεργεῖ ἀπαραίτητα τὸ Ἅγιο Πνεῦμα[33]. Ἑπομένως θεωροῦν ὅτι κατέχουν ἕνα ἀκόμη ἀδιάσειστο ἐπιχείρημα ὅτι ἡ ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι ἡ ἀληθινὴ ἐκκλησία. Γι᾽ αὐτὸ καὶ δίνουν μεγάλη βαρύτητα στὴν ὕπαρξη καὶ προβολὴ τέτοιων θεραπειῶν[34].
Μὲ βάση τὶς βιβλικὲς διηγήσεις θεραπειῶν καὶ τὴν ἐμπειρία τῶν ἁγίων τῆς ἱστορικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ θεραπεία τῆς ἀνθρώπινης ἀσθένειας δὲν εἶναι αὐτοσκοπός, οὔτε μέγιστος σκοπὸς. Χωρὶς νὰ παραβλέπεται ἡ παρηγορία καὶ ἡ ἀνακούφιση τῶν ἀσθενούντων, ἡ θεραπεία εἶναι πρωτίστως μέσο γιὰ νὰ ὁδηγηθοῦν οἱ ἄνθρωποι στὴν ὁλοκληρωμένη καὶ μόνιμη θεραπεία ἀπὸ τὴ φθορὰ καὶ τὸν θάνατο. Εἶναι σημεῖο γιὰ νὰ δειχθῆ ἡ δυνατότητα τῆς τέλειας καὶ μόνιμης θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν μόνο θεραπευτὴ Ἰησοῦ Χριστό[35]. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸ δὲν γίνεται κατ᾽ ἀνάγκη. Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν προαίρεση τοῦ θεραπευομένου, ὅπως εὔκολα συμπεραίνουμε ἀπὸ τὴν θεραπεία τῶν δέκα λεπρῶν. Εἶναι γνωστὸ ὅτι, μετὰ τὴν θεραπεία τους, μόνον ὁ ἕνας ἐπέστρεψε κοντὰ στὸν Ἰησοῦ, ἐνῶ οἱ ὑπόλοιποι ἐννέα ἀδιαφόρησαν[36]. Εἶναι γνωστὸ, ἐπίσης, ὅτι ὅλοι, ὅσοι μέσα στοὺς αἰῶνες θεραπεύθηκαν, ἀργὰ ἤ σύντομα ὑπέκυψαν στὴ φθορὰ μὲ τὸν θάνατο. Ἑπομένως, ἡ ὠφέλειά τους ἀπὸ κάποια θαυματουργικὴ θεραπεία δὲν ἦταν μόνιμη.
Στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι βεβαιωμένα ἀποδεκτὴ ἡ ὕπαρξη ἰαματικοῦ χαρίσματος. Καὶ ἔχει αὐτὴ νὰ ἐπιδείξη ἀμέτρητους χαρισματούχους ἰαματικούς ἁγίους. Ὅμως τὸ χάρισμα αὐτὸ διακρίνεται τόσο ἀπὸ τὸ φυσικὸ χάρισμα ποὺ ἔχει ἕνας γιατρὸς ἐπιστήμονας νὰ θεραπεύη, ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν παραπλανητικὴ ἀπομίμησή του, ποὺ ἐνεργεῖται ἀπὸ τὰ πονηρὰ πνεύματα, καθόσον καὶ αὐτὸ μαρτυρεῖται ὅτι συμβαίνει[37]. Πρέπει νὰ παρατηρήσουμε, ἐπίσης, ὅτι τὸ γνήσιο χάρισμα τῶν ἰαμάτων καὶ στὴν ἀποστολικὴ ἐποχὴ ἐδίδετο «ἐν τῷ αὐτῷ πνεύματι» μὲ τὸ χάρισμα τῆς πίστεως, καὶ πάντοτε «ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ»[38], ποὺ σημαίνει ὅτι τὸ γνήσιο χάρισμα τῶν ἰαμάτων ἔχει πάντοτε ἄρρηκτη σχέση μὲ τὴν ἀληθινὴ πίστη καὶ τὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία. Αὐτὲς οἱ πολὺ βασικὲς βιβλικὲς καὶ θεολογικὲς διακρίσεις παραμένουν ἀπαρατήρητες ἀπὸ τοὺς «ἁγιογραφικοὺς» Πεντηκοστιανούς, ἐνῶ δηλώνεται ὅτι τό χάρισμα τῶν ἰαμάτων «διενεργεῖται ... ἁπλὰ καὶ μόνο μέσω τῆς προσευχῆς, εἴτε μέσα στὰ ὅρια τῆς ἐκκλησίας, εἴτε ἐκτὸς αὐτῆς»[39].
Μὲ τὸ ἴδιο χάρισμα τῆς διακρίσεως γίνεται ἀντιληπτὸ στοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ἡ ἐπιτέλεση θεραπειῶν δὲν εἶναι πάντοτε σημεῖο τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ πιστοποιεῖ τὴν γνησιότητα τῆς θεωρούμενης ἀπὸ κάποιους ἀληθινῆς ἐκκλησίας. Ἀποστομωτικὴ ἀπάντηση σ᾽ αὐτὴν τὴν αὐθαίρετη καὶ ἀντιβιβλικὴ θέση τῶν Πεντηκοστιανῶν δίνεται ἀπὸ πατερικὸ κείμενο, τὸ ὁποῖο μὲ ἐπιφυλάξεις ἀποδίδεται στὸν ἅγιο Ἰουστῖνο τὸν μάρτυρα.
«Ἐρώτηση: Ἐὰν στὶς ἐκκλησίες τῶν αἱρετικῶν γίνονται θαύματα, ὅπως θεραπεῖες ἀσθενειῶν, ἐκδίωξη πονηρῶν πνευμάτων, συγκομιδὴ καρπῶν τῆς γῆς, ἀναβλύσεις ἐλαίου, πῶς δὲν εἶναι δυνατὸν ἐκεῖνοι νὰ στερεώνονται στὴν πλάνη;
Ἀπόκριση: Ὅπως τὸ “ἀνατέλλειν τὸν ἥλιον ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθούς, βρέχειν ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους” δὲν στηρίζει τοὺς πονηροὺς καὶ ἀδίκους νὰ παραμένουν στὴν πονηρία καὶ στὴν ἀδικία, ἀλλὰ εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς δικαίας τιμωρίας ποὺ ἑτοιμάζεται, ἔτσι τὸ νὰ ἐνεργοῦν κάποιοι ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς θαύματα δὲν βεβαιώνει τὴν πλάνη τους. Διότι, ἐὰν τὸ νὰ ἐνεργοῦν θαύματα ἦταν ἀπόδειξη καὶ σημεῖο εὐσεβείας, ὁ Κύριος δὲν θὰ καταδίκαζε ὡς ἀναξίους νὰ μείνουν κοντά του ἐκείνους ποὺ εἶπαν, “Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν“, λέγοντας πρὸς αὐτούς, "Οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς, ἀποχωρεῖτε ἀπ᾽ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν"»[40].
Γιὰ νὰ γίνη ἡ διάκριση τοῦ γνησίου ἁγιοπνευματικοῦ ἰαματικοῦ χαρίσματος ἀπὸ τὰ φυσικὰ καὶ νόθα χαρίσματα, εἶναι ἀπαραίτητο νὰ γνωρίζουμε τὶς προϋποθέσεις, τὸνσκοπὸ καὶ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἐπιτελοῦνται τὰ γνήσια θεραπευτικὰ σημεῖα. Ὅλα αὐτὰ μποροῦμε νὰ τὰ συναγάγουμε ἀπὸ τὴν προσεκτικὴ μελέτη τῶν θεραπειῶν ποὺ καταγράφονται στὶς Ἅγιες Γραφὲς καὶ ἑρμηνεύονται αὐθεντικὰ ἀπὸ τοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας.
Οἱ θεραπεῖες, ποὺ μᾶς εἶναι γνωστὲς ἀπὸ τὶς Ἅγιες Γραφὲς καὶ τὰ Συναξάρια τῆς Ἐκκλησίας, ἀπαιτοῦν κατὰ κανόνα[41] ὡς προϋπόθεση τὴν συνέργεια τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀποφασίζει καὶ θεραπεύει ἀπὸ εὐσπλαχνία καὶ μὲ γνώμονα τὸ πραγματικὸ καὶ μόνιμο συμφέρον τῶν πλασμάτων του. Οἱ ἄνθρωποι, ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος, ἐκφράζουν τὴν θετική τους βούληση, εἴτε οἱ ἴδιοι ποὺ πρόκειται νὰ θεραπευθοῦν, εἴτε οἱ δικοί τους, ποὺ ζητοῦν τὴν θεραπεία[42]. Κι αὐτὸ γίνεται, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς σέβεται τὴν ἐλευθερία τους. Ἡ θετικὴ αὐτὴ βούληση τῶν ἀνθρώπων ἐκφράζεται κυρίως μὲ τὴν πίστη, ἡ ὁποία πάλι ἀναλύεται:
- σὲ δεκτικὴ καὶ εὐνοϊκὴ προαίρεση, ὅπως αὐτὴ διαπιστώνεται στὴν συμπεριφορὰ τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Βηθεσδὰ καὶ τοῦ χωλοῦ στὰ Λύστρα[43].
- σὲ πρέπουσα γνώμη γιὰ τὸ ποιὸς εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὅπως φαίνεται στὶς ἐκδηλώσεις τοῦ λεπροῦ, τοῦ ἑκατοντάρχου καὶ τῶν δύο τυφλῶν[44].
- σὲ προθυμία γιὰ ἐμπιστοσύνη καὶ ὑπακοή στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ὅπως καταδεικνύεται στὰ περιστατικὰ τῆς αἱμορροούσης, τῆς Χαναναίας καὶ τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ [45].
Ἔτσι γίνεται ξεκάθαρο ὅτι ἡ πίστη, ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ τὴν θεραπεία, δὲν εἶναι μία ὑποκειμενικὴ τοποθέτηση καὶ προσήλωση αὐτοῦ ποὺ ἰσχυρίζεται ὅτι πιστεύει, ἀλλὰ ἔχει σχέση μὲ τὸ ποιὸς εἶναι ἀληθινὰ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς, ὅπως ἐκεῖνος ἀποκαλύπτεται, καὶ μὲ τὴν ἐμπιστοσύνη ποὺ δείχνει σ᾽ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν Χριστὸ αὐτὸς ποὺ πιστεύει.
Στὶς διαλαλούμενες «θεραπεῖες» τῶν Πεντηκοστιανῶν ἀπουσιάζει ἡ πραγματικὴ συνέργεια Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου. Οἱ ἴδιοι βέβαια κηρύττουν ὅτι βασικὴ προϋπόθεση, γιὰ νὰ ἐπιτελεσθῆ μία θεραπεία εἶναι νὰ ζῆ κάποιος σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ[46]. Κι αὐτὸ ἴσως τὸ θεωροῦν συνέργεια. Ὅμως ἡ θέση αὐτὴ εἶναι γενικὴ καὶ ἀόριστη, διότι τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ τὸν κατανοοῦν μὲ τὴν δική τους ὑποκειμενικὴ ἑρμηνεία καὶ ὄχι ὅπως τὸν ἐξηγεῖ διαχρονικὰ ἡ μία Ἐκκλησία. Γίνεται βέβαια λόγος σὲ κάποιες περιπτώσεις καὶ γιὰ πίστη, ἀλλὰ ἡ πίστη αὐτὴ δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὴν πίστη ἐκείνων ποὺ θεράπευσε ὁ Χριστὸς καὶ οἱ ἀπόστολοι. Ὅπως σημειώνει ὁ μακαριστὸς π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος, «ὅταν οἱ ὁμάδες αὐτὲς μιλοῦν γιὰ πίστη, ἐννοοῦν πίστη στὸν λόγο τῆς Ἁγίας Γραφῆς κι ἔτσι τὴν μεταβάλλουν σὲ ἰδεολογία. Ὅμως ἡ πίστη στὴν Ἁγία Γραφὴ δὲν ἀποτελεῖ ἁπλῶς διανοητικὴ διεργασία, ἀλλὰ ἀναφέρεται στὸν ὅλο ἄνθρωπο. Εἶναι κοινωνία μετὰ τοῦ Χριστοῦ, ἔνταξη στὸ ἅγιο Σῶμά του, βίωση αὐτῆς τῆς ἑνότητάς του “ἐν Χριστῷ”»[47].
Στὶς διαφημιζόμενες αὐτὲς θεραπεῖες τῶν Πεντηκοστιανῶν ἡ πρέπουσα γνώμη γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία του δὲν ὑπάρχει. Τὴν μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τὴν ἔχουν ἀπορρίψει καὶ βρίσκονται ἐκτὸς αὐτῆς. Τὸ ἀληθινὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ δὲν μποροῦν νὰ τὸ γνωρίζουν, διότι αὐτὸ διαφυλάσσεται ἀκέραιο μόνον στὴν μία ἀληθινὴ Ἐκκλησία. Ἡ ἐμπιστοσύνη τους δίδεται σὲ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι δὲν συνδέονται μὲ τὸν Χριστὸ μέσῳ τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς. Στὶς μαρτυρίες θεραπειῶν τῶν Πεντηκοστιανῶν δὲν φαίνεται καθόλου ἡ αὐθόρμητη καὶ ἔντονη ἀναζήτηση θεραπείας ἀπὸ τοὺς ἀσθενεῖς, ὅπως παρατηρήσαμε στὶς βιβλικὲς διηγήσεις θεραπειῶν. Μᾶλλον οἱ «θεραπευτές» ἀναζητοῦν τοὺς ἀσθενεῖς ὡς πελάτες..., γιὰ νὰ τοὺς «θεραπεύσουν» καὶ ἔτσι νὰ αὐξήσουν καὶ νὰ στερεώσουν τοὺς ὀπαδούς τους. Φαίνεται αὐτὸ ἀπὸ τὶς διαφημίσεις μὲ τὶς ὁποῖες προαναγγέλλουν καὶ ὑπόσχονται ὅτι θὰ ἐπιτελέσουν θεραπεῖες, ὅπως ἡ ἑπομένη, «Ἄν εἶσαι ἄρρωστος προσευχήσου καὶ ὁ Κύριος θὰ σὲ θεραπεύσει σήμερα»[48]. Κατατοπιστικὴ εἶναι καὶ ἡ μαρτυρία τοῦ πεντηκοστιανοῦ Φάνη Φούκα. «Ὅταν μπήκαμε μέσα [στὴ συνάθροιση τῶν Πεντηκοστιανῶν], ἀκούστηκε μία δυνατὴ φωνὴ καὶ εἶπε, “υἱέ μου, ἐσὺ ποὺ μπῆκες τώρα, ὁ Κύριος σὲ θεραπεύει ἀπὸ τὴν ἀσθένειά σου“. Ἔνοιωσα ἕνα ἠλεκτρικὸ ρεῦμα νὰ μὲ διαπερνάει καὶ τότε ἔγινα καλά»[49]. Χαρακτηριστικό, ἐπίσης , τῆς ποιότητος τῆς πίστεως τῶν Πεντηκοστιανῶν ὡς προϋποθέσεως τῆς θεραπείας εἶναι καὶ ἡ παράλληλη καταφυγή τους σὲ ὁλιστικὲς θεραπεῖες. Μεταφέρω τὴν μαρτυρία ποὺ δημοσιεύει στὸ διαδίκτυο ἡΔιεθνὴς Χριστιανικὴ Κοινότητα-Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς. «Πρόσφατα μία γυναίκα στὴ συνέλευσή μας θεραπεύτηκε ὡς ἐκ θαύματος ἀπὸ τὸν καρκῖνο μέσω τῆς προσευχῆς καὶ θέτοντας σὲ ἐφαρμογὴ τὶς ἀρχὲς τῆς ὑγιεινῆς διατροφῆς. Μὲ τὴν σύσταση τοῦ PhillipDayὑποβλήθηκε σὲ θεραπεία σὲ μία κλινικὴ στὴν Ἀγγλία, ἡ ὁποία προσφέρει ὁλιστικὲς θεραπεῖες μὲ τὴν χρήση συμβατικῶν καὶ φυσικῶν μεθόδων»[50].
Ὅσον ἀφορᾶ στὸν σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο ἐνεργοποιεῖται τὸ χάρισμα τῶν ἰαμάτων, σύμφωνα μὲ τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὐτὴ ἑρμηνεύεται στὴν ἱστορικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, εἶναι διπλός, μακροπρόθεσμος καὶ βραχυπρόθεσμος. Ὁ μακροπρόθεμος σκοπὸς εἶναι νὰ ὀδηγηθῆ ὁ ἄνθρωπος στὴν ὁλοκληρωμένη καὶ μόνιμη θεραπεία ἀπὸ τὴν μεγάλη ἀσθένεια τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου, δηλαδή, στὴν αἰώνια ἀποκατάστασή του στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος παρατηρεῖ γιὰ τὸν ἑκατόνταρχο ὅτι ζήτησε ἀπὸ τὸν Χριστὸ τὴν ὑγεία τοῦ δούλου του καὶ ἔλαβε μαζὶ καὶ τὴν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν[51]. Σὲ ἄλλη περίπτωση ὁ ἴδιος ἅγιος πατὴρ βλέπει τὴν θεραπεία τοῦ χωλοῦ ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Πέτρο ὡς εἰκόνα τῆς ἀναστάσεως[52]. Αὐτὴν τὴν ἔννοια ἔχει καὶ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ πρὸς τοὺς μαθητές του γιὰ τὸν τυφλό, τὸν ὁποῖο σὲ λίγο θὰ θεράπευε. «οὔτε οὗτος ἥμαρτεν, οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ᾽ ἵνα φανερωθῆ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ»[53]. Τὰ κύρια ἀποκεκαλυμμένα ἔργα τοῦ Θεοῦ, μετὰ τὴν δημιουργία, δὲν εἶναι ἄλλα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἑτοιμάζουν τὴν αἰώνια σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ κόσμου[54].
Ὁ βραχυπρόθεσμος σκοπὸς ἐπιτελέσεως τῶν θεραπειῶν, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ νὰ παρηγορηθοῦν οἱ πιστοὶ καὶ νὰ προστατευθοῦν οἱ ἀδικημένοι, ὅπως μαρτυρεῖται μὲ τὴν ἀνάσταση τῆς Ταβιθά[55], εἶναι νὰ συμβάλουν οἱ θεραπεῖες στὴν δημιουργία ὅλων ἐκείνων τῶν καταλλήλων προϋποθέσεων, ποὺ θὰ ἐξυπηρετήσουν τὸν μακροπρόθεσμο σκοπό γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ὅπως τὸν περιγράψαμε. Πιὸ συγκεκριμένα ὁ βραχυπρόθεσμος σκοπὸς τῶν θεραπειῶν, ποὺ ἐπιτελοῦνται ἐν ἁγίῳ Πνεύματι εἶναι:
-Νὰ στερεωθῆ ἡ πίστη ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς θεὸς ποὺ μπορεῖ νὰ νικήση τὴ φθορὰ καὶ τὸν θάνατο, ὅπως μαρτυρεῖται στὴ θεραπεία τοῦ δούλου τοῦ ἑκατοντάρχου καὶ τοῦ τυφλοῦ τῆς Βηθεσδά[56].
-Νὰ ξυπνήσουν οἱ ράθυμοι, ἀκόμη καὶ οἱ κακόγνωμοι, ὥστε νὰ θεραπευθῆ, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ σῶμα τους, καὶ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὰ πάθη. Γι᾽ αὐτὸ ὁ Χριστὸς φρόντιζε σὲ κάθε θεραπεία νὰ βοηθηθοῦν πνευματικὰ τόσο οἱ θεραπευόμενοι, ὅσο καὶ ἐκεῖνοι ποὺ παρακολουθοῦσαν τὶς θαυματουργικὲς θεραπεῖες, γιὰ νὰ συνεργήσουν στὴν σωτηρία τους, ὅπως φαίνεται στὴν θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ ξερὸ χέρι[57].
-Νὰ διαλαληθῆ ἡ δυνατὴ πίστη κάποιων ἀνθρώπων, ὥστε νὰ γίνουν παραδείγματα πρὸς μίμησιν καὶ ἀπὸ ἄλλους, ὅπως συνέβη στὴν περίπτωση τοῦ ἑκατοντάρχου, τῆς Χαναναίας τῆς αἱμορροούσης καὶ τῶν δύο τυφλῶν[58].
Στὴν αἵρεση τῶν Πεντηκοστιανῶν δὲν ὑπάρχει σαφὴς διάκριση μεταξὺ μακροπρόθεσμου καὶ βραχυπρόθεσμου σκοποῦ στὶς θεραπεῖες. Ὁ μακροπρόθεσμος σκοπὸς τῶν θεραπειῶν εἴτε ἀπουσιάζει παντελῶς καὶ δίδεται ὅλη ἡ βαρύτητα στὰ προσωρινὰ ἐπίγεια ὀφέλη[59], εἴτε παρουσιάζεται ἀποπροσανατολισμένος καὶ διαστρεβλωμένος ὡς μία συναισθηματικὴ γνωριμία μὲ τὸν Ἰησοῦ[60] καὶ ἕνας γενικὸς καὶ ἀπροσδιόριστος δοξασμὸς τοῦ Θεοῦ[61]. Ἡ γνωριμία μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ὁπως μᾶς τὴν παραδίδουν ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τους οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ ἅγιοι, εἶναι ἡ ἕνωση μαζί του, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν συσσωμάτωσή μας στὸ σῶμά του[62], ποὺ εἶναι ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία[63] καὶ πραγματοποιεῖται σὲ πρώτη φάση στὴν εὐχαριστιακὴ Σύναξη. Ὅσον δὲ ἀφορᾶ στὸν δοξασμὸ τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεὸς δὲν δοξάζεται μὲ σημεῖα ποὺ προκαλοῦν τὸν θαυμασμὸ στοὺς ἀνθρώπους. Δοξάζεται ὅταν τὸ ἔργο του, ποὺ εἶναι ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, πραγματοποιεῖται μὲ τὴν ὁμοίωσή του μ᾽ Αὐτόν[64]. Καὶ σωτηρία ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει. Κι ὅπου δὲν ὑπάρχει σωτηρία, ὅπως στὴν κάθε αἵρεση, καὶ σ᾽ αὐτὴν τῶν Πεντηκοστιανῶν, δὲν δοξάζεται ὁ Θεὸς οὔτε καὶ μὲ τὶς «θεραπεῖες». Σὲ τελικὴ ἀνάλυση αὐτὸ ποὺ κυρίως ἐνδιαφέρει τοὺς Πεντηκοστιανοὺς εἶναι νὰ γίνη πιστευτὸ ὅτι στὴν θεωρούμενη ἐκκλησία τους ἀποκλειστικὰ ἐνεργεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γιὰ νὰ προσελκυσθοῦν νέοι ὀπαδοὶ καὶ νὰ στερεωθοῦν οἱ ἤδη ὑπάρχοντες.
Τέλος, ἡ διαφοροποίηση ἀνάμεσα στὶς θεραπεῖες, ποὺ διαλαλοῦνται ἀπὸ τοὺς Πεντηκοστιανοὺς καὶ σ᾽ ἐκεῖνες ποὺ ἐπετέλεσε πρῶτα ὁ Χριστὸς καὶ ὕστερα οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ ἅγιοι στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, εὑρίσκεται καὶ στὸν τρόπο καὶ στὶς διαδικασίες ποὺ ἀκολουθοῦνται σὲ κάθε περίπτωση.
Οἱ θεραπεῖες, ποὺ καταγράφονται στὶς Ἅγιες Γραφὲς, εἶναι θεραπεῖες μὲ ἀναντίρρητες ἀποδείξεις, τόσο γιὰ τὴν προϋπάρχουσα ἀσθένεια, ὅσο καὶ γιὰ τὴν βέβαιη ἀπαλλαγὴ ἀπὸ αὐτήν. Οἱ ἀναφερόμενες ἀσθένειες, ἐκτὸς ἀπὸ ὁλοφάνερες, τὶς περισσότερες φορὲς ἦταν καὶ μὴ ἰάσιμες ἀπὸ τὴν τότε ἰατρικὴ ἐπιστήμη. Καὶ οἱ θεραπεῖες ἦταν τέλειες. Οἱ ἀσθενεῖς ὄχι μόνον ἀπαλλάσσονταν ἀπὸ τὴν ἀσθένεια, ἀλλὰ ἀμέσως ἀνακτοῦσαν ὅλη τὴν δύναμη, ποὺ διέθεταν πρὶν ἀπὸ τὴν ἀσθένεια, ὅπως συνέβη μὲ τὴν πεθερὰ τοῦ Πέτρου καὶ τοὺς γνωστοὺς παραλυτικούς.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ οἱ Ἀπόστολοι, ὅταν ἐπιτελοῦσαν θεραπεῖες, ἐνδιαφέρονταν ἐπισταμένα νὰ μὴν ἀφήσουν καμμία ὑποψία γιὰ ἀπάτη. Ἔτσι στὴν περίπτωση τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Βηθεσδὰ ὁ Χριστὸς δὲν τὸν θεράπευσε μόνον, ἀλλὰ τὸν διέταξε νὰ σηκώση καὶ τὸ κρεββάτι του, «ὥστε καὶ τὸ θαῦμα, ποὺ ἔγινε, νὰ βεβαιωθῆ καὶ νὰ μὴ μπορέση νὰ ὑποψιασθῆ κανεὶς ὅτι αὐτὸ ποὺ εἶχε γίνει ἦταν μόνον πλάσμα τῆς φαντασίας καὶ ἀπάτη»[65].
Ἄξιο παρατηρήσεως ἐπίσης στὶς βιβλικὲς θεραπεῖες εἶναι ὅτι ἡ ταυτότητα καὶ ἡ στάση εἶχαν λάβει τὸ χάρισμα τῶν ἰαμάτων. Τέτοιου εἴδους χαρισματοῦχοι εἶναι πρόσωπα ποὺ συνδέονται ἄμεσα μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ἐνεργοῦν ὡς ἐξουσιοδοτημένοι ἐν ὀνόματι αὐτοῦ. Τὸσον ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς, ὅσον καὶ οἱ Ἀπόστολοι, ἐμφοροῦνται ἀπὸ τὸ γνήσιο ταπεινὸ φρόνημα. Ἐνεργοῦν πάντοτε μὲ ἀπροσωποληψία καὶ ἀποφεύγουν μὲ ἐπιμέλεια τὴν ἐπίδειξη. Εἶναι σχεδὸν πάγια ἡ τακτικὴ τοῦ Χριστοῦ νὰ μὴν ἐπιλέγη μὲ κοσμικὰ κριτήρια ἐκείνους ποὺ πρόκειται νὰ θεραπεύση, ἀλλὰ καὶ νὰ συστήνη πάντοτε στοὺς παρόντες νὰ μὴν διαλαλοῦν τὰ θαυμαστά του σημεῖα[66]. Τὸ ἴδιο παρατηροῦμε καὶ στοὺς Ἀποστόλους. Θεραπεύουν ἀνθρώπους, τοὺς ὁποίους συναντοῦν, χωρὶς προσυνεννόηση, στὴν πορεία τους. Καὶ ὅταν ἐκεῖνοι ἐκδηλώνουν τάσεις θεοποιήσεως πρὸς τοὺς εὐργέτες τους, οἱ ἀπόστολοι μὲ ἐπίταση ὁμολογοῦν ὅτι εἶναι δοῦλοι τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι ἐκεῖνος ἐπετέλεσε τὴν θεραπεία[67]. Χρειάζεται ἐπὶ πλέον νὰ σημειώσουμε ὅτι ἅγιοι, ποὺ εἶχαν λάβει τὸ χάρισμα τῶν ἰαμάτων στὸν ἐπίγειο βίο τους, τὸ διατήρησαν καὶ μετὰ τὸν θάνατό τους.
Στὴν αἵρεση τῶν Πεντηκοστιανῶν πολλὲς φορὲς δὲν ὑπάρχουν κἄν θεραπευτές. Στὴν ΕΑΕΠ εἶναι ὁμολογημένο ἀπὸ τοὺς ἴδιους ὅτι τὸ χάρισμα τῶν ἰαμάτων ἀπουσιάζει[68]. Σὲ ἄλλες ὁμάδες Πεντηκοστιανῶν προβάλλονται κάποια πρόσωπα ὡς «θεραπευτές». Αὐτοὶ ὅμως οἱ «θεραπευταὶ» εἶναι ἐντελῶς ἄσχετοι στὴ συμπεριφορά τους μὲ τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς ἁγίους ποὺ ἔχουν τὸ χάρισμα τῶν ἰαμάτων. Ἀρκεῖ νὰ παρακολουθήση κάποιος τὰ σχετικὰ βίντεος, ποὺ ἔχουν ἀναρτηθῆ στὸ Διαδίκτυο, γιὰ νὰ ἀντιληφθῆ ὅτι ὁμοιάζουν περισσότερο μὲ ἐπαγγελματίες ταχυδακτυλουργοὺς καὶ ὄχι μὲ ἐκκλησιαστικοὺς χαρισματούχους. Ἐπὶ πλέον δὲν ὑπάρχει καμμία περίπτωση νὰ θεραπεύουν καὶ μετὰ τὸν θάνατο, ὅπως οἰ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας.
Στὶς περισσότερες περιπτώσεις, ποὺ Πεντηκοστιανοὶ ὁμολογοῦν ὅτι θεραπεύτηκαν ἀπὸ κάποια ἀσθένεια, λέγουν ὅτι αὐτὸ ἔγινε κατ᾽ εὐθεῖαν ἀπὸ τὸν Χριστὸ ἤ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ τὴν δική τους προσωπικὴ πίστη, ἀτομικὴ προσευχή, καὶ κατὰ τὴν κρίση τους τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ. Ὅμως ἡ προσευχή τους εἶναι ἀσύνδετη μὲ τὸ πραγματικὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ πίστη τους ὑποκειμενικὴ καὶ ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν ἀνεξάρτητη ἀπὸ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο τὶς ἐρμήνευαν καὶ τὶς τηροῦσαν ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας ὅλους τοὺς αἰῶνες ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους μέχρι σήμερα. Θεωρητικὰ ὑποστηρίζουν ὅτι θεραπεῖες γίνονται μὲ τό εὐχέλαιο, ποὺ ὁμολογοῦν ὅτι τὸ δέχονται καὶ τὸ τελοῦν κατὰ καιρούς. Ὅμως τὶ εἴδους εὐχέλαιο εἶναι αὐτὸ μὲ πλήρη ἄγνοια τῆς ἄκτιστης θείας χάριτος καὶ μὲ κατηγορηματικὴ ἄρνηση τῆς εἰδικῆς ἱερωσύνης; Καὶ σ᾽αὐτὴν ἀκόμη τὴν περίπτωση πιστεύουν ὅτι οἱ θεραπεῖες ἐπιτελοῦνται μὲ τὴν ἀτομική τους προσευχὴ καὶ ὄχι μὲ τὴν χάρη τοῦ Μυστηρίου.
Σὲ ὅλα αὐτὰ χρειάζεται νὰ προσθέσουμε ὅτι σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν σοβαρότητα τῶν ἀσθενειῶν καὶ τὶς ἀναντίρρητα ἀποδεδειγμένες θεραπεῖες ποὺ περιγράφονται στὰ βιβλικὰ κείμενα, οἱ θεωρούμενες θεραπεῖες τῶν Πεντηκοστιανῶν ἀφοροῦν τὶς περισσότερες φορὲς ἀσήμαντες ἀσθένειες, οἱ ὁποῖες μὲ εὐκολία θεραπεύονται ἀπὸ τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη. Πολὺ συχνὰ Πεντηκοστιανοὶ ὁμολογοῦν ὅτι θεραπεύτηκαν ἀπὸ τροφικὴ δηλητηρίαση, ἀπὸ ἅλατα, ἀπὸ τὴν παρουσία κόκκινων σπυριῶν στὸ δέρμα τους,[69], ἀπὸ ὀσφυαλγία[70] καὶ ἄλλα παρόμοια[71]. Ἄν καὶ ἀπιστοῦν στὸν ἁγιασμὸ τοῦ νεροῦ, ποὺ ἔχει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς παρασκευάζουν τὸ «θαυματουργικὸ νερὸ», τὸ ὁποῖο ἀποστέλλουν στὰ πέρατα τοῦ κόσμου γιὰ νὰ θεραπεύσουν ἀσθενεῖς[72]. Ὀφείλουμε, ἐπίσης, νὰ σημειώσουμε τὶς μαρτυρίες πρώην Πεντηκοστιανῶν, ποὺ ἀποχώρησαν ἀπὸ τὴν αἵρεση τους, καὶ μᾶς κάνουν γνωστὸ ὅτι ποιμένες τῶν Πεντηκοστιανῶν προεφήτευσαν γιὰ ἀσθενεῖς ἀδελφοὺς ὅτι θὰ θεραπευθοῦν, ἀλλὰ τελικὰ ἀπεβίωσαν[73].
Συνoπτικά, ὅπως παρατηρεῖ ὁ μακαριστὸς π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος, τὰ διαθρυλούμενα ἀπὸ τοὺς Πεντηκοστιανοὺς «θαύματα» «θεραπειῶν» σὲ διάφορες ἀσθένειες «ὀφείλονται ἤ σὲ φαινόμενα ψυχολογικῆς ὑποβολῆς, ἤ σὲ μεθοδεῖες τοῦ πονηροῦ (κατὰ τὸ μεγαλύτερο μέρος), ἤ σὲ ψευδῆ περιστατικὰ ἐντυπωσιασμοῦ μὲ σκηνοθετημένα τρὶκ καὶ ἐθελοντὲς πληρωμένους κατὰ περίπτωση, γιὰ νὰ παριστάνουν τοὺς “θεραπευθέντες”»[74]. Εἶναι ἰδιαίτερα χαρακτηριστικὸ τὸ περιστατικὸ, ποὺ μᾶς περιέγραψε σὲ παλαιότερη Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη ὁ ἐντεταλμένος τῆς Ἐκλησίας τῆς Ρουμανίας, π. Πέτρος Ματέϊ, ἀποκαλύπτοντας τὶς δόλιες αὐτὲς μεθοδεύσεις τῶν Πεντηκοστιανῶν γιὰ νὰ ἀποδείξουν τὴν «ἐκκλησία τους» ἀληθινή.
«Τὸ 1989, [διηγεῖται ὁ π. Πέτρος], μετὰ τὴν ἐπανάσταση, ἄρχισαν νὰ ἔρχονται στὴ Ρουμανία σὰν χαλάζι πολυάριθμες ὁμάδες ἀπὸ τὴν Δυτικὴ Εὐρώπη καὶ τὴν Ἀμερική, γιὰ νὰ μᾶς κηρύξουν ὅτι ἡ παλαιὰ θρησκεία, ἡ Ὀρθοδοξία τέλειωσε, πέρασε. Εἶναι λοιπόν τώρα ὁ καιρὸς γιὰ κάτι καινούργιο. Ἦρθε ὁ Ἰησοῦς καὶ μᾶς σώζει... καὶ πολλὰ ἄλλα τέτοια. Καὶ ἔκαναν δημόσιες ἐμφανίσεις στὰ μεγάλα σταδια τῆς πρωτεύουσας, τοῦ Βουκουρεστίου, καὶ σὲ ἄλλες μεγάλες πόλεις. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς μᾶς βοήθησε πάρα πολύ. Θὰ σᾶς διηγηθῶ ἕνα χαριτωμένο ἐπεισόδιο.
Σὲ μία μεγάλη πόλη, ποὺ ὑπάρχει καὶ θεολογικὴ Σχολή, οἱ Πεντηκοστιανοὶ ὀργάνωσαν σὲ στάδιο μεγάλη συγκέντρωση, ποὺ ὅπως διαφήμιζαν μὲ μεγάλες ἀφφίσσες στοὺς τοίχους καὶ στις ἐφημερίδες μὲ ἀνακοινώσεις τους, θὰ γίνονταν καὶ θαύματα. Στὴ συγκέντρωση παραβρέθηκαν καὶ μερικοὶ φοιτητὲς τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογικῆς Σχολῆς. Ἄρχισαν, λοιπόν, τὶς προσευχὲς καὶ τὰ “θαύματα“. Στὴ σκηνὴ τοῦ σταδίου μαζεύτηκαν ἀνάπηροι καθισμένοι στὰ καροτσάκια ἤ βασταζόμενοι σὲ πατερίτσες. Ἄρχισε, λοιπόν, ὁ ψευτοπαπᾶς τους νὰ προσεύχεται μεγαλόφωνα καὶ μὲ θεατρικὲς κινήσεις κοιτάζοντας πρὸς τὸν οὐρανό. Βάζει μετὰ τὰ χέρια του σ᾽ ἕναν ἀνάπηρο κι αὐτὸς πετάχτηκε ἀπὸ τὸ καροτσάκι κι ἄρχισε νὰ τρέχει! Ὁ φτωχὸς λαός μας κοίταζε μὲ ἀνοιχτὸ τὸ στόμα!
Ἕνας φοιτητὴς μας ἐκείνη τὴ στιγμὴ πῆρε νομίζω ἀπὸ τὸν Θεὸ μία πολὺ καλὴ σκέψη. Πῆγε κοντὰ στὸ μικρόφωνο καὶ εἶπε δυνατά: “Ἀνακοίνωση: Κάποιος τηλεφώνησε ὅτι στὸ στάδιο ἔχει τοποθετηθεῖ βόμβα, ἡ ὁποία θὰ ἐκραγεῖ σὲ λίγα λεπτά“. Δημιουργήθηκε τότε μεγάλος πανικὸς καὶ ὅλοι ἔτρεξαν πρὸς τὶς ἐξόδους γιὰ νὰ σωθοῦν. Ἀπὸ τοὺς πρώτους ἔτρεξαν καὶ οἱ θεωρούμενοι ἀναπηροι, ἀφήνοντας τὰ καροτσάκια τους καὶ τὶς πατερίτσες τους. Ἔτσι ὁ κόσμος ὁ φτωχὸς ἀλλὰ καὶ μὲ ὀλίγη πίστη κατάλαβε τὴν ἀλήθεια. Γι᾽ αὐτὸ σᾶς εἶπα ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς βοηθάει»[75].
Κατακλείοντας συμπεραίνουμε ὅτι οἱ λεγόμενες «θεραπεῖες» στὴν αἵρεση τῶν Πεντηκοστιανῶν, εἴτε εἶναι καλυμμένες ἀπάτες, εἴτε φαινόμενα ψυχολογικῆς ὑποβολῆς, εἴτε κακέκτυπες ἀπομιμήσεις τῶν θαυμαστῶν βιβλικῶν θεραπειῶν μὲ τὴν μεσολάβηση πονηρῶν πνευμάτων, εἶναι σημεῖα τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἡ βασικὴ διαφορὰ ἀπὸ τὶς θαυματουργικὲς θεραπεῖες τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὅτι τὰ σημεῖα τοῦ Ἀντιχρίστου γίνονται μὲ ἀπώτερο σκοπὸ νὰ ἐξαπατήσουν καὶ νὰ ἀπομακρύνουν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεραπευτὴ καὶ νὰ τὸν ἀφήσουν γιὰ πάντα ἀθεράπευτο, ἐνῶ τὰ σημεῖα τοῦ Χριστοῦ, μέσῳ τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων, ἐπιτελοῦνται γιὰ τὴν πραγματικὴ εὐεργεσία τῶν ἀνθρώπων, τὴν ὁλοκληρωμένη καὶ μόνιμη θεραπεία, τὴν ἀληθινὴ αἰώνια ἀποκατάστασή του.

---

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1]. http://www.egolpion.com/kennethHagin.el.aspx

[2]. π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, Ἐγχειρίδιο αἱρέσεων καὶ παραχριστιανικῶν ὁμάδων, σ. 336

[3]. Κασέτα μὲ ὁμιλία τοῦ Φέγγου Λ. στὶς 8-5-1984

[4]. Κασέτα μὲ ὁμιλία τοῦ Φέγγου Λ. στὶς 15-6-1986

[5]. Φέγγου Λ., Χρειαζόμαστε τὴ δύναμη τῆς Πεντηκοστῆ, σ. 6

[6]. Κασέτα μὲ ὁμιλία τοῦ Φέγγου Λ. στὶς 27-7-1982

[7]. Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Τὸ νόημα τοῦ πόνου, Φυλλάδιο Ἱ. Μονῆς ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος

[8]. Γεν. 1,31

[9]. Α΄ Ἰω. 3,8

[10]. Βλ. στὴν ἱστορία τοῦ Ἰώβ (Ἰὼβ 6-12)

[11]. Βλ. στὴν ἱστορία τῆς πτώσεως (Γεν. 3) καὶ στὴν ἱστορία τοῦ Ἰούδα (Λκ. 22,1-6)

[12]. Βλ. Ἰωάν. 9,2-3, «οὔτε οὗτος ἥμαρτεν, οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ᾽ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ». Ἐπίσης, Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Ἰωάννην, 38,1· ΕΠΕ 13,378-380, «Τὶ οὖν; πάντα, φησί, τὰ νοσήματα ἐξ ἁμαρτημάτων; Οὐ πάντα μὲν, ἀλλὰ πλείονα· ἔνια δὲ καὶ ἀπὸ ραθυμίας γίνεται. Καὶ γὰρ γαστριμαργία καὶ μέθη καὶ ἀργία τὰ τοιαῦτα τίκτουσι πάθη. Δεῖ δὲ πανταχοῦ διατηρεῖν ἕν μόνον, ὥστε εὐχαρίστως φέρειν πᾶσαν πληγήν. Γίγνεται δὲ καὶ δι᾽ ἁμαρτήματα, ὥσπερ καὶ ἐν Βασιλείαις ὁρῶμέν τινα διὰ ποδαλγίᾳ κατασχεθέντα διὰ τοῦτο. Γίγνεται δὲ καὶ δι᾽ εὐδοκίμησιν ὥσπερ τῷ Ἰὼβ φησὶν ὁ Θεός· «Μὴ ἄλλως σοι οἴει με κεχριματικέναι, ἤ ἵνα ἀναφανῇς δίκαιος»

[13]. Βλ. Μητρ. Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα, Νόσος καὶ θεραπεία στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, Περιοδικὸ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΑΓΓΕΙΑ, Μάϊος-Ἰούνιος 2008, σσ. 193-197

[14]. Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Ἰωάννην, 38,1· ΕΠΕ 13,376, «Δεινὸν ἡ ἁμαρτία, δεινὸν καὶ ψυχῆς λύμη · πολλάκις δὲ ἐκ περιουσίας καὶ σωμάτων ὕψατο τὸ κακὸν ὑπερβλύσαν»

[15]. Βλ. Γεν. 3,19, «ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ»

[16]. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς οὔτε θεράπευσε ὅλους τοὺς ἀρρώστους, οὔτε ἀνέστησε ὅλους τοὺ νεκροὺς τῶν ἡμερῶν του

[17]. Ἀπ. 16,10-11

[18]. Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Ἰωάννην, 35,3· ΕΠΕ 13,341, «Ὅταν δὲ ἐν ἀνέσει τις αὐτὸν θεραπεύῃ μόνον, οὐ πολλῆς ἐπιδείκνυται ἀγάπης σημεῖα, οὐδὲ καθαρῶς φιλεῖ τὸν Χριστόν»

[19]. Εἶναι πολὺ γνωστὸς ὁ λόγος του, «Ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλετο· εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἰὼβ 1,21)

[20]. Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Ἰωάννην, 38,1· ΕΠΕ 13,376, «"Ἴδε Ὑγιὴς γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μή χεῖρόν τι σοι γένηται". Τὶ τοίνυν ἐνταῦθα μανθάνομεν;Πρῶτον μὲν ὅτι αὐτῷ ἐξ ἁμαρτιῶν ἐτέχθη τὸ νόσημα· δεύτερον ὅτι πιστὸς ὁ τῆς γεένης λόγος· καὶ τρίτον τὸ μακρὰν εἶναι καὶ ἄπειρον τὴν τιμωρίαν»

[21]. Ψαλμ. 37,9 καὶ 19, «ὅτι αἱ ψόαι μου ἐπλήσθησαν ἐμπαιγμάτων καὶ οὐκ ἔστιν ἴασις ἐν τῇ σαρκί μου· ἐκακώθην καὶ ἐταπεινώθην ἕως σφόδρα, ὠρυόμην ἀπὸ στεναγμοῦ τῆς καρδίας μου... ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ ἀναγγελῶ καὶ μεριμνήσω ὑπὲρ τῆς ἁμαρτίας μου».

[22]. Κολ. 1,24

[23]. Γεροντικόν, Ἀββᾶ Ἀγάθωνος ἀποφθέγματα, κστ΄

[24]. Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Ἰωάννην, 56,1· ΕΠΕ 14,28-30, «Ἐγὼ δὲ καὶ εὐεργετηθῆναι αὐτόν (τὸν τυφλόν) φημι ἀπὸ τῆς πηρώσεως. Τοὺς γὰρ ἔνδον ἀνέβλεψεν ὀφθαλμούς· τὶ γὰρ ὄφελός ἐστιν τοῖς ἰουδαίοις τῶν ὀμάτων;μείζονα γὰρ κόλασιν ἔσχον, πηρωθέντες ἐν τῷ βλέπειν· τὶ δὲ τούτῳ βλάβος ἀπὸ τῆς πηρώσεως;Διὰ γὰρ ταύτης ἀνέβλεψεν.Ὥσπερ γὰρ τὰ κακὰ οὐκ ἔστι κακὰ τὰ κατὰ τὸν παρόντα βίον, οὕτως οὐδὲ τὰ ἀγαθὰ ἀγαθά, ἀλλ᾽ ἁμαρτία μόνη κακόν, πήρωσις δὲ οὐ κακόν».

[25]. Οἱ λόγοι τοῦ Ψαλμωδοῦ (102,3), «τὸν ἰώμενον πάσας τὰς νόσους σου» καὶ τοῦ Ἠσαῒα (53,4), «Οὗτος τὰ ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶται», δὲν εἶναι ὑποσχέσεις γιὰ τὸν παρόντα βίον, ἀλλὰ ἀναφέρονται στὴν ζωὴ τῶν καινῶν οὐρανῶν.

[26]. Ἰώβ, 1,1, «καὶ ἦν ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ἀληθινός, ἄμεμπτος, δίκαιος θεοσεβής, ἀπεχόμενος ἀπὸ παντὸς πονηροῦ πράγματος».

[27]. Βλ. τὰ ἐγώμια τοῦ ἀποστόλου γιὰ τοὺς δύο μαθητές του στὰ χωρία Φιλ. 2,19-28 καὶ Α΄ Τιμ. 5,23

[28]. π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, Ἐγχειρίδιο αἱρέσεων καὶ παραχριστιανικῶν ὁμάδων, σ. 338

[29]. www.http://ekklesiatoutheou.com/tip.html Ἀναστάσιος Ἀρώνης, «Τὸ χάρισμα τῶν ἰαμάτων: Αὐτὸ ἀφορᾶ ἀποκλειστικὰ τὸ ἀνθρώπινο σῶμα, ὅταν πάσχει ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἀσθένεια».

[30]. Βλ. πρῶτο μέρος παρούσης ἐργασίας

[31]. Ἀπὸ τὸν ἰστότοπο, www.cai.org/el/ygeia-therapeia της Διεθνοῦς Χριστιανικῆς Κοινότητας-Ἐκκλησίας τῆς Πεντηκοστῆς, «Πιστεύουμε ὅτι ὁ Κύριος θέλει νὰ ἀποκαταστήσει στὸν λαό του τὴν ὑγεία, ὄχι μόνο τὴν πνευματική, ἀλλὰ καὶ τὴν σωματική, σύμφωνα μὲ τὸ Ἐξ. 15,26». Πνευματικὴ ὑγεία τοῦ λαοῦ ἐννοοῦν προφανῶς τὴν κατάσταση τοῦ ἐπιγείου βίου χωρὶς ἁμαρτία.

[32]. Λουκ. 9,2 καὶ Α΄Κορ. 12,9

[33]. Βλ. Μοναχῆς Ἀντωνίας, Νεοπεντηκοστιανοὶ στὴν Ἑλλάδα, σ. 28

[34]. Ἀρκεῖ νὰ ἐπισκεφθῆ κάποιος τοὺς γνωστοὺς ἱστοτόπους τους στὸ Διαδίκτυο καὶ νὰ παρακολουθήση τὰ σχετικὰ βίντεος.

[35]. Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Ἰωάννην, 56,2· ΕΠΕ 14,30, «Καθάπερ γὰρ τις οἰκοδόμος ἄριστος, τὴς οἰκίας τὸ μὲν εἰργάσατο, τὸ δὲ ἀφῆκεν ἀτέλεστον, ὥστε τοῖς ἀπιστοῦσι διὰ τοῦ λειψάνου καὶ περὶ τοῦ παντὸς ἀπολογήσασθαι, οὕτω καὶ ὁ Θεός καθάπερ οἰκίαν τινά σεσαθρωμένην, τὸ σῶμα τὸ ἡμέτερον συγκολλᾷ καὶ ἀναπληροῖ, τὴν τε χεῖρα τὴν ξηρὰν θεραπεύων, τὰ παραλελυμένα μέλη σφίγγων... ἅπερ ἅπαντα τῆς κατὰ φύσιν ἀσθενείας ὄντα πηρώματα, εἶτα διορθούμενος, ἐδείκνυ αὐτοῦ τὴν δύναμιν»

[36]. Λουκ. 17,17

[37]. Βλ. τὰ ἀποκαλυπτόμενα στὸ 13^ο κεφάλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως.

[38]. Α΄ Κο. 12,9 καὶ 28-30

[39]. http://ekklesiatoutheou.com/tip.html

[40]. Ἰουστίνου τοῦ μάρτυρος, Ἀποκρίσεις πρὸς Ὀρθοδόξους, PG 6,1256

[41]. Μαρτυροῦνται καὶ κάποιες περιπτώσεις, στὶς ὁποῖες δὲν φαίνεται ἡ βούληση τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἐκείνη τοῦ νεκροῦ ἰουδαίου ποὺ τὸν ἔρριξαν τυχαῖα μέσα στὸν τάφο τοῦ Ἐλισαίου καὶ ἀναστήθηκε (Δ΄ Βασ. 13,21). Ὅμως καὶ σ᾽ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις ὁ Θεὸς ὡς παντογνώστης ἐγνώριζε τὴν βούληση αὐτῶν ποὺ οὔτε οἱ ἴδιοι μποροῦσαν νὰ ἐκφράσουν, οὔτε κάποιοι ἄλλοι. Πρβλ. καὶ Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Ματθαῖον 57,2· ΕΠΕ 11,292-294

[42]. Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Ματθαῖον 27,1· ΕΠΕ 10,218, «ὅτι καὶ ἐν τῇ ἑτέρων πίστει χαρίζεται ὁ Χριστὸς ἡμῖν τὴν ἑτέρων διόρθωσιν... Χαρίζεται δὲ, ὅταν μὴ ἀπιστῇ ὁ θεραπεύεσθαι μέλλων, ἀλλ᾽ ἤ διὰ νόσον μὴ δύνηται πρὸς αὐτὸν ἰέναι, ἤ δι᾽ἄγνοιαν μηδὲν μέγα περὶ αὐτοῦ φαντάζεται ἤ διὰ ἡλικίαν ἄωρον».

[43]. Βλ. Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Ἰωάννην, 37,2· ΕΠΕ 13,364, «Σὺ δὲ καὶ οὕτως ὅρα τοῦ παραλύτου τὴν πίστιν. Ἀκούσας γὰρ, ὅτι "Ἆρον τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει", οὐ κατεγέλασεν οὐδὲ εἶπε. Τί ποτε τοῦτό ἐστιν; ἄγγελος κατέρχεται καὶ ταράσσει τὸ ὕδωρ καὶ ἕνα θεραπεύει μόνον· σὺ δὲ ἄνθρωπος ὤν, ἀπὸ ἐπιτάγματος ψιλοῦ καὶ ρήματος ἤλπισας μεῖζον ἀγγέλων δυνήσεσθαι; τῦφος ταῦτα καὶ ἀλαζονεία καὶ γέλως. ἀλλὰ τούτων οὐδὲν εἶπεν, οὐδὲ ἐνενόησεν· ἀλλ᾽ ἅμα τε ἤκουσε καὶ ἠγέρθη· καὶ γενόμενος ὑγιής, οὐκ ἠπείθησε τῷ κελεύσματι αὐτῷ· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει», καὶ , τοῦ αὐτοῦ, Εἰς Πράξεις 30,2· ΕΠΕ 16Α,194, «"Ὅς ἀτενίσας αὐτῷ καὶ ἰδὼν ὅτι πίστιν ἔχει τοῦ σωθῆναι". Ἤδη ὠκείωτο τὴν προαίρεσιν, καίτοι ἐπὶ τῶν ἄλλων τοὐναντίον ἐγίνετο· πρῶτον γὰρ ἰώμενοι τὰ σώματα, τότε τὰς ψυχὰς ἐθεραπεύοντο· οὗτος δὲ οὐχ ὕτως. Ἐμοὶ δοκεῖ εἰς τὴν ψυχὴν ἰδεῖν τὴν αὐτοῦ τὸν Παῦλον».

[44]. Βλ. Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Ματθαῖον 25,1· ΕΠΕ 10,148, «Καὶ οὐχ ἁπλῶς, ἀλλὰ μετὰ πολλῆς τῆς θερμότητος καὶ πρὸ τῶν γονάτων αὐτὸν παρακαλεῖ... καὶ μετὰ γνησίας τῆς πίστεως καὶ τῆς προσηκούσης περὶ αὐτοῦ δόξης. Οὐδὲ γὰρ εἶπεν, ἐὰν ἀξιώςῃς τὸν Θεόν· οὐδὲ ἐὰν εὔξῃ· ἀλλ᾽, "Ἐὰν θέλῃς, δύνασαί με καθρίσαι". Οὐδὲ εἶπε· Κύριε,καθάρισον· ἀλλ᾽ αὐτῷ τὸ πᾶν ἐπιτρέπει καὶ κύριον ποιεῖ τῆς διορθώσεως καὶ τὴν ἐξουσίαν αὐτῷ μαρτυρεῖ ἅπασαν», καὶ, 26,1· ΕΠΕ 10,172, «Ὅρα καὶ τοῦτον (τὸν ἑκατόνταρχον), ὥσπερ τὸν λεπρόν, τὴν προσήκουσαν περὶ αὐτοῦ δόξαν ἔχοντα. Οὐδὲ γὰρ οὗτος εἶπε, παρακάλεσον· οὐδὲ εἶπεν εὖξαι καὶ ἱκέτευσον· ἀλλ᾽ ἐπίταξον μόνον». Πρβλ. καὶ, αὐτόθι, 26,3· ΕΠΕ 10,182. Ἐπίσης, αὐτόθι, 32,1· ΕΠΕ 10,368, «Οὐ διὰ ταῦτα μόνον τὴν πίστιν αὐτοὺς ἀπαιτεῖ, ἀλλ᾽ ἐπειδὴ εἶπον θἱὸν Δαυῒδ, ἀνάγων αὐτοὺς ἐπὶ τὸ ὑψηλότερον καὶ παιδεύων, ἄ χρή,περὶ αὐτοῦ φαντάζεσθαι, φησί· "Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;" Οὐκ εἶπεν, ὅτι δύναμαι παρακαλέσαι τὸν Πατέρα μου, ὅτι δύναμαι εὔξασθαι· ἀλλ᾽ ὅτι ἐγὼ δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι».

[45]. Βλ. Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Ματθαῖον 52,2· ΕΠΕ 11,116, «Ἡ γυνὴ (ἡ Χαναναία) φιλοσοφεῖ, καὶ καρτερίαν ἐπιδείκνυται πᾶσαν καὶ πίστιν, καὶ ταῦτα ὑβριζομένη. ... Εἶδες πῶς οὐ μικρὸν καὶ αὕτη εἰσήνεγκεν εἰς τὴν ἰατρείαν τοῦ θυγατρίου; Διό γὰρ οὐδὲ εἶπεν ὁ Χριστός, ἰαθήτω σοι τὸ θυγάτριον· ἀλλά, "μεγάλη σου ἡ πίστις, γενηθήτω σοι ὡς θέλεις", ἵνα μάθῃς, ὅτι οὐχ ἁπλῶς, οὐδὲ κολακείας ἦν τὰ ρήματα, ἀλλὰ πολλὴ τῆς πίστεως ἡ δύναμις», καὶ, Εἰς Ἰωάννην, 56,2· ΕΠΕ 14,36, «Ἀλλ᾽ οὐχ ὁ τυφλὸς ἠπίστησεν οὐδὲ ἀντεῖπεν, οὐδὲ ἐλογίσατο πρὸς ἑαυτόν· "Τί ποτε τοῦτό ἐστι; πηλὸν ἐχρῆν ἐπιθεῖναι;τοῦτο πηρῶσαι μᾶλλόν ἐστι;τὶς οὕτως ἀνέβλεψέ ποτε;" Ἀλλ᾽ οὐδὲν τούτων ἐλογίσατο. Εἶδες πίστιν στερρὰν καὶ προθυμίαν;».

[46]. www.egolpio.com/el.aspx, «ὑπάρχει μόνο ἕνας τρόπος νὰ γίνει κανεὶς ὑγιής, νὰ ζεῖ σύμφωνα μὲ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ» (Kenneth Hagin).

[47]. π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, Ἐγχειρίδιο αἱρέσεων καὶ παραχριστιανικῶν ὁμάδων,σ. 338

[48]. http:www.youtube.com/watch?v=j UC8DXCSFI

[49]. www.godmessengers.gr/ testimonies

[50]. www.cai.org/ el/ ygeia- therapeia

[51]. Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, ΕἰςΜατθαῖον, 26,4· ΕΠΕ 10,190, «Καὶγὰρἦλθενὑγίειανζητῶντῷπαιδὶσωματικήν, καὶβασιλείανλαβὼνἀπῆλθεν».

[52]. Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Πράξεις, 8,1· ΕΠΕ 15,226, «"Καὶ πιάσας αὐτὸν τῆς χειρὸς, ἤγειρε". Τοῦτο ἐποίησε δηλῶν τὴν ἀνάστασι. ἀναστάσεως γὰρ ἦν εἰκών».

[53]. Ἰω. 9,3

[54]. Ἰωάν. 6,29, «Τοῦτό ἐστι τὸ ἔργον τοῦ Θεοῦ, ἵνα πιστεύετε εἰς ὅν ἀπέστειλα», καὶ Ἰωάν. 3,17, «οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ᾽ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι᾽ αὐτοῦ»

[55]. Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Πράξεις, 8,1· ΕΠΕ 15,609, «"Καὶ φωνήσας τοὺς ἁγίους καὶ τὰς χήρας παρέστησεν αὐτὴν ζῶσαν"· τοῖς μὲν εἰς παράκλησιν, ὅτι τε ἀπέλαβον τὴν ἀδελφήν, καὶ ὅτι θαῦμα εἶδον, ταῖς δὲ εἰς προστασίαν».

[56]. Βλ. Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Ματθαῖον, 26,3· ΕΠΕ 10,184, «Οὐ γὰρ σωματικὴν παρουσίαν ἐπιζητεῖ, οὐδὲ ἐγγύς τοῦ ἰατροῦ τὸν κάμνοντα ἤνεγκεν· ὅπερ οὐ μικρὰ φανταζομένου ἦν περῖ αὐτοῦ, ἀλλὰ θεοπρεπῆ τὴν ὑπόνοιαν ἔχοντος. Καὶ φησίν, "Εἰπὲ λόγῳ μόνον"», καὶ, τοῦ ἰδίου, Εἰς Ἰωάννην, 56,2· ΕΠΕ 14,30 (βλ. προηγουμένην σημείωσιν 35).

[57]. Βλ. Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Ματθαῖον, 40,1· ΕΠΕ 10,648, «Αὐτὸς μὲν γὰρ ἐβούλετο πρὸ ἐκείνου θεραπεῦσαι ἐκείνους (τοὺς φαρισαίους) καὶ μυρίους ἐκίνησε τρόπους ἰατρείας, καὶ δι᾽ ὧν ἔμπροσθεν ἐποίησε καὶ δι᾽ ὧν εἶπε· ἐπειδὴ δὲ ἀνίατα λοιπόν ἐνόσουν, ἐπὶ τὸ ἔργον ἐχώρησε»

[58]. Βλ. Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Ματθαῖον, 66,1· ΕΠΕ 11,584, «Καὶ γὰρ ἔθος αὐτῷ πανταχοῦ πρότερον τὴν ἀρετὴν τῶν θεραπευομένων κατάδηλον ποιεῖν καὶ ἐκκαλύπτειν ἅπασι, καὶ τότε ἐπάγειν τὴν ἰατρείαν· δι᾽ ἕν μὲν, ἵνα καὶ τοὺς ἄλλους εἰς ζῆλον ἀγάγῃ· δι᾽ ἕτερον δὲ, ἵνα δείξῃ τῆς δωρεᾶς ἀξίως ἀπολαύοντας.Τοῦτο γοῦν καὶ ἐπὶ τῆς Χαναναίας ἐποίησε γυναικός, τοῦτο καὶ ἐπὶ τοῦ ἑκατοντάρχου, τοῦτο καὶ ἐπὶ τῆς αἱμορροούσης».

[59]. Βλ. ὑπος. 28 τοῦ παρόντος

[60]. www.veria_church.gr, «Ἴσως αὐτὴ ἡ δύσκολη στιγμὴ νὰ εἶναι ἕνα ἄλλο κάλεσμα τῆς ἀγάπης του. Μία αἰτία γιὰ νὰ τὸν πλησιάσεις. Ὄχι μόνο γιὰ νὰ σὲ θεραπεύσει, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν γνωρίσεις».

[61]. http://ekklesiatoutheou.com/tip.html, «Ἐπίσης (τὸ χάρισμα τῶν ἰαμάτων) δὲν στηρίζεται πάντοτε στὴν πίστη τοῦ ἀρρώστου, ἐνῶ πάντοτε ἀποβαίνει γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ».

[62]. Βλ. Ἰωάν.17,21.23 καὶ Ἐφ. 3,6

[63]. Βλ. Ἐφ. 1,23-24

[64]. Βλ. Ἰωάν.15,8, «ἐν τούτῳ ἐδοξάσθη ὁ πατήρ μου, ἵνα καρπὸν πολὺν φέρητε καὶ γενήσεσθε ἐμοὶ μαθηταί»

[65]. Ἰω. Χρυσοστόμου, Εἰς Ἰωάννην 37,1, ΕΠΕ 13,363

[66]. Βλ. τὰ σχετικὰ κείμενα μὲ τὶς θεραπεῖες τῶν δαιμονιζομένων καὶ ἄλλων ἀσθενῶν (8,16-18), τοῦ λεπροῦ (Λουκ. 5,14) καὶ μὲ τὴν ἀνάσταση τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου (Λουκ. 8,56).

[67]. Βλ. τὴν σχετικὴ περιγραφὴ γιὰ τὴν θεραπεία τοῦ χωλοῦ στὰ Λύστρα (Πρξ. 14,12-18).

[68]. www.egolpion.com/xarismata_eaep.el.aspx

[69]. www.christianity.gr/?module=article&art_id=3689

[70]. www.christianity.gr/?module=article&art_id=3003

[71]. www.christianity.gr & as_ΘΕΡΑΠΕΥΣΕΜαρτυριες

[72]. www.egolpion.com/anointing water.el.aspx

[73]. www.egolpion.com/metastroph_anastasia.el.aspx

[74]. www.egolpion.com/therapeies blasfhmia.el.aspx

[75]. Περιοδικὸ ΔΙΑΛΟΓΟΣ, τεῦχος 32