Κυριακή Στ΄ Νηστειών-Κανείς δὲν πρέπει νὰ αποθαρρύνεται ἀπὸ τὴν κατάσταση του.

Συναντοῦμε τὸν Θεὸ μὲ σεβασμό κι ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ τὸν συνάνθρωπο με ἐκτίμησι κι ἀληθινὴ ἀξιοπρέπεια, βλέποντάς τον ὄχι ὡς σκεῦος ἡδονῆς καὶ ἐκμεταλλεύσεως ἀλλὰ ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ προορισμένο γιὰ τὴν θέωσι.

Ἀρχιμ. Γεωργίου Καθηγουμένου Ἰερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου "Η ΘΕΩΣΙΣ ΩΣ ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ" σελ. 67

του π. Παναγιώτου Γκέζου

 Κανεὶς δεν πρέπει να αποθαρρύνεται

                                                   από την κατάσταση του.

 Δεν πρέπει να σκέπτεται

 πως γι’ αυτόν δεν υπάρχει αυτή η ελπίδα στη ζωή του.

     Οι τελώνες και οι πόρνες  είναι πιο κοντά στο Θεό

                                                                      και στη Παναγία

γιατὶ εκείνοι ξέρουν πως βρίσκονται στην εξορία

και μπορούν να αισθανθούν

                                                           την ανάγκη να σωθούν,

 ενώ οι «δίκαιοι» πιστεύουν στη δικαιοσύνη τη δικιά τους

και για αυτό δεν υποτάσσονται στο Θεό να  δικαιωθούν.

    Και όμως κανείς απ’ όσους είναι βέβαιοι

ότι δικαιούνται τη βασιλεία του Θεού

 δεν την απολαμβάνει στη Δεύτερη Παρουσία

                                                                           του Χριστού.

     Αλ’ Εκείνος, όστις ανέστη ένεκα ταλαιπωρίας

                                                                         των πτωχών

και του στεναγμό των πενήτων,

 όστις εδέχθη τα μύρα και τα δάκρυα της αμαρτωλής

και του ληστή το Μνήσθητί μου,

θα δεχθεί και την μετάνοια αυτής της πτωχής,

(της οσία Μαρίας της Αιγυπτίας)

και θα της δώσει χώρο και τόπο χλοερό,

                              και άνεση και αναψυχή στον Ουρανό.

     Σ’ αυτό το προωθημένο στάδιο της πορείας 

προς τη συνάντηση με τον αναστημένο Χριστό,

                                                                           η Εκκλησία

προβάλλει το παράδειγμα μίας πόρνης της οποίας

 οι πολλές αμαρτίες συγχωρήθηκαν

όπως και εκείνης της άλλης πόρνης του Ευαγγελίου,

για να μας διαβεβαιώσει

πως τον αναστημένο Χριστό μπορεί  κάθε άνθρωπος,

                                                                        αν το θελήσει,

                                                                να τον συναντήσει.

    Η Εκκλησία μας προετοιμάζει με τη Μετάνοια

και με τα υπόλοιπα Μυστήρια του Θεού,

για να δεχτούμε και να εορτάσουμε και να τιμήσουμε

τα Πάθη και τη λαμπροφόρο Ανάσταση του Χριστού

    Έγινε άνθρωπος όχι για να Τον υπηρετούν οι άνθρωποι,

 αλλά για να μας υπηρετήσει.

 Έλαβε μορφή δούλου για να μας διακονήσει.

 Έγινε άνθρωπος, για να μας προσφέρει

                                                την ύψιστη διακονία,

 να δώσει τη ζωή του για να σωθούμε όλοι εμείς

                                                 οι σκλάβοι της αμαρτίας.

    Η βασιλεία του Θεού λοιπόν είναι βασιλεία διακονίας

                                    και όχι εξουσίας και κυριαρχίας.

     Αυτό πρέπει να το προσέξουμε όλοι μας,

                                          όλα τα μέλη της Εκκλησίας.

 Δεν έχουμε δικαίωμα λόγω της θέσεώς μας

να επιζητούμε προβολή και κυριαρχία πάνω

                                                       σε άλλους πιστούς,

αλλά έχουμε καθήκον να υπηρετούμε όλους αυτούς,

 να γινόμαστε δούλοι των δούλων,

να είμαστε πρόθυμοι και για τις πιο ταπεινές διακονίες

 αγάπης προς τους δικούς μας αδελφούς.

      Η θυσία και η διακονία

ως τρόπος ζωής διακλαδώνονται μέσα από το βάθος

                                                                         της μετανοίας.

Τα δάκρυα μετανοίας ανύψωσαν

στις κορυφογραμμές της αγιότητας ανθρώπους

που για χρόνια ήταν βυθισμένοι στην αμαρτία

                                                                    και την ασωτία.

     Τέτοια μορφή ήταν και η οσία Μαρία η Αιγυπτία.

     Η περίπτωσή της συνιστά μια ζωντανή ιστορία

ανάδυσης στο άπειρο ύψος της χάριτος του Θεού.

Η μνήμη της προβάλλεται από την Εκκλησία

τη συγκεκριμένη αυτή χρονική στιγμή

                                         για παράδειγμα προς μίμηση.

Γιατί ακριβώς η Μαρία η Αιγυπτία έζησε το χάος

                                                                      της αμαρτίας

 και αποκάλυψε το νόημα της αληθινής μετάνοιας.

    Με την όλη ζωή της έδειξε πόσο απέραντο είναι

το πέλαγος της αγάπης του Θεού,

ο οποίος δεν σταματά ποτέ να μάς προσκαλεί

να επαναπαυθούμε και να εναποθέσουμε

τον εαυτό μας στην αγκαλιά του την  ανοικτή.

    Η οσία Μαρία η Αιγυπτία

 γίνεται ένας νέος τύπος για όσους παγιδεύονται

 στον πειρασμό της αυτοδικαίωσης και της αυτάρκειας.

Γιατί δίνει όλο το είναι της γυμνό

για να το ενδύσει αρχοντικά και χαριτωμένα ο Χριστός.

Αποκαλύπτει με τη ζωή και το παράδειγμά

                                                                  της ότι η μετάνοια

 δεν είναι μια απλή συμμόρφωση με νόμους και κανόνες

 αλλά η συγκλονιστική συνάντηση

του προσώπου με τον Θεό στη Δεύτερη Του Παρουσία.

    Η φιλοδοξία

γι’ ανάδειξη του ανθρώπου περνά μέσα

                                                       από το δρόμο της θυσίας

                                                                   και της διακονίας.

    Στην τροχιά αυτή, η αγάπη που απορρέει

                                                         από τη σταυρική θυσία

 προσκαλεί τον άνθρωπο να βιώσει τη μετάνοια.

Το παράδειγμα της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας

δείχνει ότι όσο κι αν έχουμε ξεπέσει στη ζωή,

 η αγάπη του Χριστού μάς κυνηγά και μάς προσκαλεί

για να μάς ανεβάσει ψηλά στου Παράδεισου την Αυλή.