ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ- Ο Χριστός ανταποκρίνεται στην ανάγκη του κάθε ανθρώπου.

                                      του π. Παναγιώτη Γκέζου

    Η ομολογία του Θωμά ξεπερνά την ομολογία του Ναθαναήλ ο οποίος είχε πει: «Ραββί συ ει ο Υιός του Θεού, συ ει ο βασιλεύς του Ισραήλ» (Ιωάν. α΄ 49). Η ομολογία του Θωμά εκφράζει μια από τις σημαντικότερες αλήθειες του Χριστιανισμού, που είναι η πίστη στη θεότητα του Ιησού και την οποία επιβεβαιώνει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, λέγοντας στην αρχή του Ευαγγελίου «και Θεός ην ο λόγος» (Ιωάν. α΄ 1).

   Η ζωή μας, παρά τις διακηρύξεις πίστεως που κάνουμε,

δείχνει αδιάψευστα την απιστία μας.

 Διατηρούμε την πίστη μας στην πρόνοια του Θεού,

αλλά το βάρος που δίνουμε στους τραπεζικούς μας

                                                                      λογαριασμούς,

στα χρήματα και στα κτήματα μας,

είναι μιὰ αδιάψευστη απόδειξη της ειδωλολατρίας μας.

    Δεν τολμάμε να εξετάσουμε τα εσωτερικά κίνητρα

 της εξωτερικής μας θρησκευτικότητας,

 γιατί συχνά συμμετέχουμε στη λατρευτική ζωή

                                                                       της Εκκλησίας,

όχι γιατί πραγματικά το επιθυμούμε,

αλλά γιατί, σαν αποτέλεσμα

                                                μιας θρησκευτικής αγωγής

που βασίζεται στον εκφοβισμό και την απειλή

                                                                         της τιμωρίας,

αισθανόμαστε ότι δεν .έχουμε άλλη εκλογή.

Ο Χριστός δεν επιπλήττει το Θωμά γιατί ζητάει

                                                   να τον συναντήσει ο ίδιος,

αλλά γιατί διαλέγει το πιο χαμηλό δυνατό επίπεδο

                                                                           συναντήσεως,

                                           δηλαδή εκείνο των αισθήσεων.

    Όμως, ο Χριστός ανταποκρίνεται στην ανάγκη

                                                     του κάθε ανθρώπου,

είναι πρόθυμος να κατεβεί και να τον συναντήσει

 στο επίπεδο που εκείνος βρίσκεται.

                                          Ο Χριστός δέχεται να δείξει

    το πρόσωπο του στο Ζακχαίο, δέχεται να αγγίξει

το ιμάτιο του η Χαναναία,

                                         δέχεται να πει σωτήριο λόγο

                                                       για τον εκατόνταρχο,

 δέχεται ακόμη και η αμαρτωλή,

                                                  τα πόδια του, να φιλήσει.

Ζητάει απ’ όλους να μην αρκεσθούν

                                                        να Τον συναντήσουν

στο επίπεδο των αισθήσεων, αλλά να προχωρήσουν

 στην ουσιαστικότερη συνάντηση,

που γίνεται στο χώρο της καρδιάς

                                                      και να Τον αγαπήσουν.

    Η ολιγοπιστία, ανεξαρτήτως του ψυχολογικού

                                                                   της υπόβαθρου

ή της πνευματικής ρηχότητας, καιροφυλακτεί

να εισχωρήσει στην καρδιά μας,

στο κάθε βήμα της ζωής μας,

εάν δεν παραμείνουμε άγρυπνοι και προσεκτικοί.

Στην παρουσία της κάποιες φορές είναι δε τόσο λεπτή,

                        που κανείς δεν μπορεί να το φανταστεί.

    Βεβαίως, σε καθαρό θεωρητικό επίπεδο, αδυνατεί

                ένας πιστός να τρέφει μέσα στην καρδιά του

                                           τον πειρασμό της ολιγοπιστίας.

 Όμως, σε άλλα επίπεδα, όπως της δειλίας,

        της εκφράσεως της χριστιανικής γνώμης

   και ιδιαιτέρως της αρνήσεως

                            της Εκκλησιολογικής Ομολογίας,

 ότι δηλ. το Σώμα του Χριστού, η Ορθοδοξία μας,

                        αποτελεί την Κιβωτό της Σωτηρίας,

τούτο στην εποχή μας αποτελεί

                                                    ολοφάνερη ολιγοπιστία.

Δυστυχώς, η δημοσιογραφική έρευνα έχει επισκιάσει

στις μέρες μας το κήρυγμα της Εκκλησίας.

     Χρειάζεται όμως να γίνουμε

                                λίγο ανεπίκαιροι δημοσιογραφικά,

καταφεύγοντας στο κήρυγμα, για να δούμε

                                                                      πώς μπορούμε

να επιβιώσουμε στο σύγχρονο περιβάλλον πνευματικά.

     Ο απ. Θωμάς δείχνει πώς η έκφραση αμφιβολιών      

και η απαίτηση στοιχείων αποδεικτικών

μπορεί να οδηγήσει στην βεβαίωση της πίστης.

Οπότε στις μέρες μας, κατά τις οποίες,

 η πίστη πολλών ανθρώπων δοκιμάζεται,

 παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον

αφ’ ενός μεν η ιστορία της απιστίας του,

 αφ’ ετέρου δε η ερμηνεία της από τους Πατέρες

                                                              της Εκκλησίας.

    Η ιστορική αρχή της απιστίας του απ. Θωμά

βρίσκεται στην απουσία του

από τη σύναξη των Μαθητών του Χριστού,

που ήταν στην πραγματικότητα σύναξη

                                          της πρώτης Εκκλησίας.

Η απουσία του απ. Θωμά, η αποκοπή του

                                  από τους αδελφούς του,

τον άφησε εκτεθειμένο στο πνεύμα της απιστίας

                                                     και της αμφιβολίας.

    Φέρνοντας τα πράγματα στην εποχή μας,

                                                   μπορούμε να πούμε

  ότι ο απ. Θωμάς απουσίασε από την Εκκλησία.

 Απουσίασε από τη σύναξη των πιστών.

                                          Γι’ αυτό συνέβη σ’ αυτόν

ό, τι συμβαίνει σε κείνους πού, αναίτια,

απουσιάζουν από την ευχαριστιακή σύναξη

                                                           της Εκκλησίας.

και στερούν τον εαυτό τους από την πραγματική

                                              του Χριστού παρουσία.

 Διότι ο Χριστός σε κάθε Θ. Λειτουργία

εισέρχεται μυστηριακά –“των θυρών κεκλεισμένων”.

Ο απ. Θωμάς μακριά από τη σύναξη των μαθητών,

                          στερήθηκε του Χριστού την παρουσία

και έμεινε πνιγμένος στις αγωνίες του,

                                                               στην  αμφιβολία.

Το ίδιο συμβαίνει με όσους ζουν μια “χριστιανική” ζωή

που δεν έχει οργανική σχέση με τη σύναξη των πιστών,

                                                                                την Ενορία

                                                                και τη Θ. Ευχαριστία.

Βέβαια, δεν πρέπει ο καθένας να μεταθέτει

 το πρόβλημά του στους ώμους των άλλων.

Πρέπει να αναλαμβάνει την προσωπική του ευθύνη,

με το βάρος της οποίας

 είναι ωφέλιμο να ταπεινώνει τον εαυτό του.

        Έχουμε την ευθύνη της πνευματικής μας πορείας.

    Η σύνδεσή μας με την ενοριακή μας κοινότητα

και κυρίως η συμμετοχή μας στη σύναξη

                                                               της Θ. Ευχαριστίας,

μας δίνουν την δυνατότητα

                                         να συνδεθούμε με ανθρώπους,

που μπορούν να μας ελκύσουν

                                        στα βαθύτερα και υψηλότερα

της ευαγγελικής ζωής

                    και να μας καταστήσουν απρόσβλητους

                 από όλους τους λογισμούς της αμφιβολίας

                                                                 και της απιστίας.

    Ας αναζητήσουμε  τον αναστάντα Χριστό

και ας τον δοξολογήσουμε με ύμνους

                                             «οὐ βλεφάροις ἰδόντνες»

«ἀλλὰ καρδίας πόθω πεπιστευκότες» (1)

1. (Κανόνας  Κυρ. Θωμᾶ, Ωδὶ θ’).