H σκέπη και οι πρεσβείες της Παναγίας μας είναι πιο επίκαιρες και αναγκαίες από ποτέ….!

                                                             του π. Αντωνίου  Χρήστου

Αξιωθήκαμε αδελφοί μου να φτάσουμε σε έναν ακόμη Αύγουστο, στον μήνα αυτόν, που είναι συνυφασμένος και ταυτισμένος με ένα πρόσωπο και ένα γεγονός, της μητρός του Κυρίου μας Παναγία και το γεγονός της τιμίας Κοιμήσεως της και της μεταβάσεως της «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν».

  Το πρόσωπο της Παναγία μας, η παρηγοριά και η ιστορική καταφυγή του έθνους και της Πατρίδος μας, που το διατρανώνουν η εξαιρετική τιμή και η πάνδημη προσέλευσή μας στους εορτασμούς, αλλά και τα αναρίθμητα ονόματα που της αποδίδουν οι πιστοί ανά τους αιώνες, όχι μόνο ποιητικά και λατρευτικά, αλλά κυρίως ιστορικά, μετά από δικές της παρεμβάσεις και θαυμάσια στα οποία έχει επιτελέσει, προς ευεργεσία δική μας, αλλά και δοξολογία του Τριαδικού Θεού, Τον οποίον υπηρετεί και διακονεί ακόμη και σήμερα με την διακριτική της αλλά βέβαιη παρουσία της, σε όσους την επικαλούνται με πίστη.

  Έρχονται οι Ακολουθίες των Εσπερινών μαζί με τους ανυπολόγιστους σε κάλος, πνευματική ωφέλεια και παραμυθία, Παρακλητικοί Κανόνες της Παναγίας μας, τόσο ο Μικρός όσο και ο Μεγάλος, που ομολογούν την αμαρτωλότητα και τα αδιέξοδά μας, αιτούνται την θαυματουργική παρέμβαση της Παναγία μας, αλλά και διατρανώνουν τις ποικίλες ευεργεσίες της προς σε όλους μας, που την έχουμε μεσίτρια και ευεργέτιδα στον Υιό και Θεό της, και μοναδική ελπίδα μας στα προσωπικά μας αδιέξοδα, αλλά και στα παγκόσμια δεινά που αγγίζουν απειλητικά όχι μόνο τους δέκτες της τηλεοράσεώς μας, αλλά την ίδια μας την χώρα και πόρτα  μας…!

  Πώς να μείνει κανείς αδιάφορος στις δραματικές εξελίξεις στη μέση Ανατολή, την Ισλαμική απειλή και τις διώξεις ακόμη και θανάτους των αδελφών Χριστιανών μας; Πώς να κλείσει κανείς στα μάτια, στο θάνατο εκατοντάδων παιδιών στη Λωρίδα της Γάζας, την υποκρισία των Μεγάλων Δυνάμεων που από την μία καταδικάζουν την αιματοχυσία και από την άλλη πουλάνε όπλα στους Ισραηλινούς και τον Ο.Η.Ε. να είναι απλά θεατής και να μη επεμβαίνει, απλά να εύχεται για Ειρήνη; Πως μπορεί κανείς να μείνει αμέτοχος, στα σύννεφα πολέμου και στα καθημερινά περιστατικά ακόμη και σε βάρος αμάχων και επιβατικών αεροπλάνων, στην Νότια Ουκρανία και στη Κριμαία; Η Αργεντινή πάλι χρεοκόπησε και οι αλυσιδωτές κοινωνικές και διεθνής αλυσιδωτές εξελίξεις από αυτό το γεγονός είναι στα σπάργανα και αναμένονται απειλητικές και άλλα πολλά περιστατικά που θα μπορούσαμε να αναφερθούμε, αλλά περιορίζουμε για χάρις της συντομίας του παρόντος κειμένου.

   Για όλα τα παραπάνω, χρειάζεται βέβαια ευαισθησία, αλλά όχι ανησυχία σαν αυτούς που δεν έχουν ελπίδα. Φυσικά χρειάζεται αποφασιστικότητα και αλλαγή τρόπου ζωής, να ξεκολλήσουμε λίγο από τις ξαπλώστρες, τις διακοπές μας, τους υπολογιστές ή τον καναπέ μας! Τις ωραίες μας selfie και γενικότερα φωτογραφίες, που μας δείχνουν χαμογελαστούς, γεμάτους αυτοπεποίθηση και ευτυχισμένους, αλλά  η καρδούλα μας το ξέρει πόσο απέχουμε από αυτήν την εικόνα εσωτερικά! Να περιορίσουμε, αν όχι εξαλείψουμε τα μπαράκια με τα ποτά και τη μουσική ως το πρωί και τα σχεδόν ανύπαρχτα ρούχα που μας συνοδεύουν και να προστρέξουμε σε συνδυασμό με την πνευματική εγρήγορση της περιόδου, στους Ιερούς Ναούς και τα Ιερά Εικονίσματα της Παναγία μας και να κλείνουν γόνυ καρδίας, με πίστη αλλά και με πραγματική μετάνοια και συντριβή. Έχουμε μάθει να αντιδρούμε όταν θίγονται τα προσωπικά μας συμφέροντα και ο μικρόκοσμός μας, αλλά πότε θα αντιληφθούμε το χρέος μας, ως το «ἅλας τῆς γῆς…καί τό φῶς τοῦ κόσμου»; Πότε θα γίνουμε μια πραγματικά προσευχητική κοινότητα που δοξολογεί και μετά αιτείται για τα τρέχοντα και αναγκαία; Θα προτιμήσουμε να χάσουμε άλλη μια περίοδο Δεκαπενταυγούστου, να φύγει ανεκμετάλλευτη πνευματικά και ανεπιστρεπτή;

         Ας καταλάβουμε ότι η σκέπη και οι πρεσβείες της Παναγίας μας είναι πιο επίκαιρες και αναγκαίες από ποτέ! Είναι ανοιχτή η αγκαλιά της Παναγία μας, μας κάνει χώρο δίπλα από τον Υιό της που τον κρατά σφικτά, αλλά και μας το δείχνει επιβλητικά να ακολουθήσουμε και τέλος μας προτρέπει σαν το γάμο της Κανά : «Ὅ,τι ἂν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε», αλλά περιμένει και από εμάς να στραφούμε προς αυτήν…

       Τι περιμένουμε λοιπόν; Ας κατακλύσουμε τους Ναούς, ας καθαριστούμε με την νηστεία και την μετάνοια, ας εξομολογηθούμε και ας κοινωνήσουμε, ώστε το Πάσχα του Καλοκαιριού μα μην είναι απλά ένα επίγειο πανηγύρι, αλλά Επουράνιο, Σωτήριο, πραγματικό και ουσιαστικό!

          Σας το εύχομαι να το ζήσουμε έτσι ολόψυχα! Σας παρακαλώ ευχηθείτε το και προσευχηθείτε και εσείς για εμένα…