Τον νέο Δήμαρχο του Δήμου Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης κ. Γρηγόριο Κωνσταντέλλο, όρκισε ο Σεβ. Μητροπολίτης Γλυφάδας Ε. Β. Β. και Β. κ. Παύλος.

 Την Κυριακή 31 Αυγούστου στις 7.30 μ.μ., στην Δημοτική Aίθουσα Ιωνία Βούλας, δίπλα από το Δημαρχείο, τελέσθηκε υπό του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Παύλου, η ορκωμοσία του νέου Δημάρχου και του νέου Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης.

Η τελετή τελέσθηκε σε πανηγυρικό και αισιόδοξο κλίμα, σε μία κατάμεστη Αίθουσα έως έξω, από Δημότες, εκπροσώπους φορέων και συλλόγων, παρουσία κληρικών, πρώην Δημάρχων και Βουλευτών.

   Μετά την Ορκωμοσία, ακολούθησε η υπογραφή του πρακτικού της ορκομωσίας, από όλα τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου που από την 1η Σεπτεμβρίου 2014, πιάνουν κι’ όλας δουλειά, για την προσεχή πενταετία.

 Στη συνέχεια ακολούθησαν σύντομοι χαιρετισμοί από τους επικεφαλής όλων των Δημοτικών παρατάξεων και στο τέλος του νέου Δημάρχου της πόλεως. Όλοι προέταξαν το κοινό καλό και δεσμεύτηκαν να αγωνιστούν γι αυτό.

   Μετά τους χαιρετισμούς των εκπροσώπων των Πολιτικών Συνδυασμών, ο Ποιμενάρχης μας κ. Παύλος, υπογράμμισε τις τοποθετήσεις όλων και τους ζήτησε να έχουν γνώμονα το κοινό καλό του Δημότη, βγάζοντας όταν μπαίνουν σε αυτή την αίθουσα τις πολιτικές προκαταλήψεις που πιθανόν να έχει ο καθένας!  Ευχήθηκε στον νέο Δήμαρχο και το νέο Δημοτικό Συμβούλιο,   υγεία και δύναμη για να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους για το καλό όλων και τόνισε τρεις αρετές : ΑΓΑΠΗ-ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ-ΕΝΟΤΗΤΑ.

   

     Ολόκληρη η ομιλία του Σεβασμιωτάτου είναι εδώ .

             Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

Kυριακή ΙΒ΄ Ματθαίου-Δεν αρκεί, όμως, να τηρεί κάποιος τις εντολές του Θεού μόνο τυπικά.

«Ἔφη αὐτῶ ὁ Ἰησοῦς: Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὑπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἔξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῶ, καὶ δεῦρω ἀκολούθει μοι», (Ματθ. ιθ’,21

του π. Παναγιώτου  Γκέζου

   Ο άνθρωπος είναι πλασμένος από τον Θεὸ

για να εκπληρώσει τον βασικό σκοπό

της υπάρξεώς του, που είναι να ενωθεί με τον Θεό,

διότι αυτός μόνος είναι «η αστείρευτη πηγή της ζωής».

 Επομένως, ο άνθρωπος πρέπει να κάνει το κάθε τι

 για να φθάσει πιο κοντὰ στον Θεό

και να κληρονομήσει έτσι τη βασιλεία του Θεού,

                                                          την αιώνια ζωή.

    Όμως οι περισσότεροι από τους ανθρώπους,

από τότε που συνειδητοποίησαν τον εαυτό τους,

                                  έχουν ως κύριο μέλημά τους

 να απολαύσουν, όσο το δυνατόν περισσότερο

                                                         τα υλικά αγαθά.

    Ο καρδιογνώστης Χριστός γνωρίζει πολύ καλά

ότι ο πλούσιος, που στέκεται μπροστά του,

 έχει χάσει από τα μάτια του το στόχο

                                                                 τον πραγματικό.

     Η προσωρινή λάμψη του πλούτου και ο σκοτισμός

από το πάθος της φιλαργυρίας δεν του επιτρέπουν

να κατανόηση ποιά είναι η αληθινή και αιώνια ζωή,

                                             που προσφέρει ο Χριστός.

    Έχοντας αυτά τα δεδομένα ο Χριστός

 επιχειρεί τον πλούσιο άρχοντα να βοηθήσει

                                           να μάθη ποιός είναι Αυτός.

Ότι, δηλαδή, είναι ο αληθινός Θεός,

 και επομένως είναι

                         ὁ κατάλληλος πνευματικός γιατρός.

    Ύστερα του προτείνει δυο φάρμακα δραστικά,

 που θα τον βοηθήσουν νὰ γνωρίσει

τὴν αληθινή αιώνια ζωὴ καὶ νὰ τὴν κληρονομήσει.

    Το ένα είναι τις εντολές Του να τηρήσει

και τις πνευματικές του αισθήσεις να καθαρίσει.

Ο πλούσιος ομολογεί ότι εφύλαξε τις εντολές

από τα μικρά του χρόνια χωρίς ποτέ

                                                           να τις αλησμονήσει.

    Δεν αρκεί όμως να τηρεί κάποιος

                         τις εντολές του Θεού μόνο τυπικά,

χρειάζεται να τις τηρεί, από αγάπη στον Θεό,

                                                                     πραγματικά

και να είναι πρόθυμος να κάνει

                                       ό, τι άλλο κι αν του ζητήσει,

έστω και όλα τα υπάρχοντα του να πουλήσει

                                               και να Τον ακολουθήσει.

    Το δεύτερο φάρμακο, το ακόμη πιο δραστικό,

 είναι να υπερβεί τις εντολές, να διαλέξει:

ή την τέλεια ακτημοσύνη

                        ή να αφοσιωθεί απόλυτα στο Θεό,

                          ακολουθώντας τον Ιησού Χριστό.

    Αυτό μπορεί να τον βοηθήσει

να αποκολλήσει την καρδιά του

από τα εφήμερα αγαθά και να την προσκολλήσει

 στα αιώνια, αυτά που ετοίμασε ο Θεός

γιὰ όσους τον εμπιστεύονται

                                                καὶ τον ακολουθούν πιστά.

Τα υλικά αγαθά και ο πλούτος καθ' αυτά, είναι καλά.

Γίνονται όμως επιβλαβή και κακά,

όταν κανείς ξεφύγει από την ορθή χρήση

και φτάσει στην καταραμένη λατρεία του μαμωνά.

    “Τι έτι υστερώ;” Τι μου λείπει για να φθάσω

                                                                      στην κορυφή;

“Έφη αυτώ ο Ιησούς, ει θέλεις τέλειος είναι,

 ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς,

και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι”

                                                               (Ματθ. ΙΘ΄ 21).

     Ο πλούσιος του Ευαγγελίου δε βρήκε τη δύναμη

                           να νικήσει το πάθος της φιλαργυρίας

                                                και έτσι έχασε την ευκαιρία

να απολαύσει αυτό που στο βάθος επιθυμούσε,

                                     την αληθινή και αιώνια ευτυχία.

Αρνήθηκε να εφαρμόσει τη θεραπευτική συνταγή Του

                                                          και έχασε την ψυχή του.

    Αν θέλουμε να είμαστε Χριστιανοί,

εφ’ όσον βαπτισθήκαμε, ντυθήκαμε το Χριστό

και το δεύρο ακολούθει μοι,

που είπε στο νεανίσκο, αποτελεί

για μας συνεχή και σωτήρια προτροπή,

για να συμμετέχουμε στο ατελεύτητο Αλληλούια

των Αγγελικών δυνάμεων. Αυτή η μετοχή,

 όμως, - και να μη το ξεχνάμε αυτό –

                                                          οπωσδήποτε περνά

από την καταφρόνηση του κόσμου και του πλούτου,

εξαιτίας του οποίου ο άνθρωπος

                                                    γνώρισε πολλά δεινά,

και από την αγάπη και το έλεος για τους φτωχούς

που καλούμαστε να δώσουμε προς όλους αυτούς.

    Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται αυτό, αδελφοί,

για την κοσμική μας νοοτροπία,

 ο λόγος του Χριστού έρχεται να μας ενισχύσει

 στον καλόν αγώνα με τη δική Του ευλογία:

«Παρὰ ανθρώποις τοῦτο αδύνατόν ἐστι,

 παρὰ δὲ Θεῶ πάντα δυνατά ἐστι».

    Ας αγωνισθούμε να προσελκύσουμε

                                                              τη Χάρη του Θεού,

 για να καθαρισθεί ο εαυτός μας από το φοβερό πάθος

                                                                   της φιλαργυρίας

                                 και να μπούμε στου Θεού τη Βασιλεία.

    Ας αγωνισθούμε

 και με τη Χάρη του Θεού, την ψυχή μας

      ,                                           να ελευθερώνεται,

                            να υψώνεται προς τα ανώτερα,

                                                                       θα δούμε.

    Τότε το Θεό περισσότερο θα αγαπούμε

  και τα του Θεού, την προσευχή, τη λατρεία

και καθημερινά την αρετή

                           και την αγιότητα, θα ποθούμε.

Ομιλία το Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Ο Άγιος Αλέξανδρος και η συμβολή του στην καταπολέμηση του Αρείου.

Κατά τό τριακοστό ἔτος τῆς βασιλείας τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου (τό 335) καί κατόπιν πιέσεων ἀπό τόν κύκλο αὐτῶν πού ὑπεστήριζαν τόν αἱρεσιάρχη, κλήθηκε ὁ Ἄρειος ἀπό τόν αὐτοκράτορα στήν Κωνσταντινούπολη, γιά νά ἐρωτηθεῖ καί νά ὁμολογήσει «εἰ τήν πίστιν τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας ἔχοι», ἄν ἔχει τήν πίστη, δηλαδή ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὀρθή πίστη.  Ὁ Ἄρειος, χωρίς πότε νά ἔχει μετανοήσει ἤ νά ἔχει ἀλλά­ξει κάτι στίς αἱρετικές του δοξασίες, βασιζόμενος μόνον στή μεγάλη δύναμη πού εἶχαν οἱ ὑποστηρικτές του, ὡμολογησε μπροστά στόν βασιλιά ὅτι πιστεύει τήν κοινή πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ἔδωσε μάλιστα γραπτή ὁμολογία τῆς πίστεώς του. Ἡ ὁμολογία αὐτή ἦταν διατυπωμένη μέ τέτοιο τρόπο, ὥστε, παίζοντας μέ τίς λέξεις, χρησιμοποιώντας χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί παραλείποντας ὅ,τι δέν τόν ἐξυπηρετοῦσε, τίς ἐνδεικτικές φράσεις δηλαδή τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ὅπως τήν εἶχε διατυπώσει ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, καί αὐτές τῆς αἱρετικῆς του διδασκαλίας, νά κρύβεται ἡ κακοδοξία του, γιά τήν ὁποία εἶχε καταδικασθεῖ ἀπό τή Σύνοδο. Ἔτσι παρουσίασε ὅτι ἡ πίστη τοῦ ἦταν ἴδια μέ τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας «ὑποκρινόμενος καί αὐτός, ὡς ὁ διάβολος τά τῶν Γραφῶν ρήματα», ὅπως σχολιάζει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος δέχθηκε τήν ὁμολογία του καί τόν ἔστειλε στόν πατριάρχη Ἀλέξανδρο λέγοντας του ὅμως: «Εἰ ὀρθή σου ἡ πίστις ἐστί, καλῶς ὤμοσας, εἰ δέ ἀσεβής ἐστιν ἡ πίστις σου καί ὤμοσας, ὁ Θεός ἐκ τοῦ οὐρανοῦ κρῖναι τά κατά σέ», θέλοντας ἔτσι νά ἐκδηλώσει τήν ἐπιφυλακτικότητά του γιά τήν εἰλικρίνεια τοῦ Ἀρείου καί νά τόν καταστήσει ὑπεύθυνο τῶν πράξεών του. Μέ τό δόλιο αὐτό τρόπο καί διά τῶν συνηθισμένων σ' αὐτούς πιέσεων οἱ φιλικά προσκείμενοι στόν Ἄρειο ἐπίσκοποι καί κοσμικοί ἄρχοντες θέλησαν νά εἰσαγάγουν τόν Ἄρειο στήν ἐκκλησιαστική κοινωνία. Ἡ δολιότητα καί ὁ ἐκβιασμός ἔγκειται στό γεγονός ὅτι ἐφ' ὅσον ὁ Ἄρειος εἶχε κριθεῖ ἀπό Οἰκουμενική Σύνοδο καί εἶχε ἀποκοπεῖ ἀπό τήν κοινωνία τῆς μιᾶς καθολικῆς Ἐκκλησίας θά ἔπρεπε πάλι ἀπό Οἰκουμενική Σύνοδο νά κριθεῖ, ὥστε νά ἐλεγχθεῖ λεπτομερῶς ἡ πίστη του καί ἡ μετάνοιά του δέν ἦταν δυνατόν μία βασιλική ἀπόφαση ἡ μία ἁπλή ὁμολογία πίστεως τοῦ αἱρεσιάρχη ν' ἀνατρέψει ἀπόφαση τῆς Οἰκουμενικῆς Συνοδοῦ. Ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος στίς μεθοδεύσεις αὐτές μέ παρρησία ἀντέτασσε ὅτι δέν εἶναι σωστό ἔτσι ἁπλά νά δεχθοῦμε σέ κοινωνία «τόν τῆς αἱρέσεως εὑρετήν». 

Ὁ Εὐσέβιος Νικομηδείας ὡς ἀπάντηση στήν ἄρνηση τοῦ πατριάρχη μεταξύ ἄλλων τόν ἀπειλοῦσε ὅτι θά προκαλοῦσε τήν καθαιρεσή του καί τήν ἐξορία του, ἄν δέν δεχόταν τόν Ἄρειο σέ κοινωνία, ὅποτε οὕτως ἤ ἄλλως ὁ διάδοχός του θά δεχόταν τόν Ἀρειο. 

Μέ νηστεῖες καί προσευχές, νύκτα καί ἡμέ­ρα o Αγιος Αλέξανδρος παρακαλοῦσε τόν Θεό. Σύχναζε μάλιστα στήν ἐκκλησία τήν ἀφιερωμένη στήν Ἁγία Εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εὑρίσκεται πολύ κοντά στή Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σοφίας (πού τότε χτιζόταν), ὅπου μόνος «ὑπό τήν ἱεράν τράπεζαν ἑαυτόν ἐπί στόμα ἐκτείνας ηὔχετο δακρύων»: ἄν μέν οἱ πεποιθήσεις καί τά σχεδία τοῦ Ἀρείου εὐοδωθοῦν, νά μήν εὑρεθεῖ στήν ἀνάγκη νά τόν συναντήσει κατά πρόσωπον, ἄν ὅμως ἡ πίστη τῆς ἐκκλησίας εἶναι ὀρθή, τότε ὁ Θεός ἄς ἀποδώσει τό δίκαιο καί ἄς μήν ἐπιτρέψει ἡ αἵρεση νά νομι­σθεῖ ὡς εὐσέβεια. 

Ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ ἦρθε πράγματι ἄμεση. Τήν παραμονή τῆς ἡμέρας, κατά τήν ὁποία ὁ Ἄρειος ἐπρόκειτο νά γίνει δεκτός στήν ἐκκλησιαστικη κοινωνία καί ἐνῶ περιεφέρετο στήν ἀγορά τῆς Κωνσταντινουπόλεως συνοδευόμενος, ὡς συνήθως, ἀπό πλῆθος ὀπαδῶν του, πέρασε ἀπό τά δημόσια ἀποχωρητήρια γιά κάποια σωματική ἀνάγκη. Ἐκεῖ μέσα βρῆκε οἰκτρό θάνατο «τοῖς σκυβάλοις μέν τά ἔντερα, τοῖς ἐντέροις δέ τήν ψυχήν ὁ δείλαιος συναποβάλλει». Τό γεγονός αὐτό, ὅπως εἶναι φυσικό, προεκάλεσε ἰδιαίτερη αἴσθηση σέ ὅλους. 

Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος σχολιάζοντας τόν ἀπροσδόκητο θάνατο τοῦ Ἀρείου μᾶς θυμίζει ὅτι ὁ θάνατος εἶναι τό κοινό τέλος ὅλων μας καί δέν εἶναι συνετό νά εὐχόμαστε τό θάνατο κανενός, ἀκόμη κι ἄν εἶναι ἐχθρός, ἀφοῦ δέν γνωρίζουμε πότε, ἄν θά μᾶς βρεῖ τό βράδυ ζωντανούς.

Ο θάνατος ὅμως τοῦ Ἀρείου ἔγινε κάτω ἀπό τέτοιες συνθῆκες πού προκαλεῖ τήν ἔκπληξη καί τόν θαυμασμό μας. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὅταν ἔμαθε γιά τό θάνατο τοῦ Ἀρείου, ἔμεινε ἐκπληκτος καί αὐτός γιά τό πῶς ἐλέγχθηκε ὁ αἱρεσιαρχής ὡς ἐπίορκος καί, ὅπως ἦταν ἑπόμενο, μετά τό γεγονός αὐτό ἐξασθένησε κατά πολύ ἡ ἐπιρροή τῶν ἀρειανῶν ἐπισκοπῶν καί κοσμικῶν ἀρχόντων στόν αὐτοκράτορα. Τήν ἑπομένη ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος καί ὁ ὀρθόδοξος λαός τῆς Κωνσταντινουπόλεως συνάχθηκαν στήν Ἁγία Εἰρήνη καί εὐχαρίστησαν τόν Θεό, ὄχι διότι χάρηκαν γιά τό θάνατο τοῦ αἱρεσιάρχη, ἀλλά διότι ὁ Θεός δέν ἐγκαταλείπει τό λαό του καί ἀποδίδει τό δίκαιο, παρά τά ἄδικα σχέδια καί τίς ἄδικες κρίσεις τῶν ἀνθρώπων. Στήν Κωνσταντινούπολη ἐπανῆλθε ἡ εἰρήνη. Οἱ αἱρετικοί ντροπιάστηαν καί περιορίστηκαν. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅσο ζοῦσε ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος, ἀπολάμβανε τήν εἰρήνη πού οἱ εὐχές καί οἱ ἀρετές τοῦ ἁγίου τῆς χαριζαν.

Ομιλία στην Αποτομής της Τιμίας Κεφαλής του Ιωάννου του Προδρόμου.

O Πανηγυρικός Εσπερινός του Τιμίου Προδρόμου, στην Ι.Μ. Γλυφάδας Ε. Β. Β. και Β.

Κατά την εορτή της Αποτομής της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, στην Ιερά Μητρόπολη Γλυφάδας εορτάζει και πανηγυρίζει ο Ιερός Ναός Αγίου Ιωάννου Βούλας. Ο Ιερός Ναός είναι στη πλατεία της πόλεως και γι’ αυτό είναι το σημείο αναφοράς όλης της ευρύτερης  περιοχής του Δήμου και όχι μόνο των ενοριτών του .

Την παραμονή της εορτής, Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014, τελέσθηκε με λαμπρότητα και με κάθε εκκλησιαστική τάξη ο Πανηγυρικός Εσπερινός μετά Αρτοκλασίας, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Παύλου, με τη συμμετοχή πολλών  Ιερέων της Ιεράς Μητροπόλεως και πλήθος κόσμου.

  Τον Θείον Λόγον   μετά τα Απόστιχα, κήρυξε  ο  Προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Γλυφάδας, Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Φειδόπουλος, ο οποίος αναφέρθηκε στο πρόσωπο του Αγίου Ιωάννου γενικότερα, αλλά  και στο ελεγκτικό του κήρυγμα ειδικότερα. Τόνισε ιδιαίτερα ο ομιλητής της προτροπή του Αγίου για μετάνοια και για έργα και καρπούς μετανοίας προς όλους τους τομείς του βίου των πιστών, συνδέοντας τις τότε συνθήκες της εποχής του Προδρόμου με τα τρέχοντα ανησυχητικά κοινωνικά ζητήματα και εξελίξεις στη χώρα μας.

Στο τέλος, ο Ποιμενάρχης μας ευχαρίστησε τον π. Γεώργιο για τα όσα ωραία μας είπε και υπογράμμισε και ο ίδιος, την προτροπή του Αγίου για μετάνοια στις μέρες μας, όπου θα είναι η καλύτερη λύση στα προβλήματα τα προσωπικά αλλά και εθνικά που μας απασχολούν και στη συνέχεια διένειμε τον άρτο σε όλους τους πιστούς προσωπικά.

                 Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

Τον νέο Δήμαρχο Γλυφάδας κ. Γεώργιο Παπανικολάου, όρκισε ο Σεβ. Μητροπολίτης Γλυφάδας Ε. Β. Β. και Β. κ. Παύλος.

 Την Τετάρτη 27 Αυγούστου στις 7.30 μ.μ., στην Aίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλεως, εντός του Δημαρχείου, τελέσθηκε υπό του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Παύλου, η ορκωμοσία του νέου Δημάρχου και του νέου Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου.

Η τελετή τελέσθηκε σε πανηγυρικό και αισιόδοξο κλίμα, σε ένα κατάμεστο Δημαρχείο έως το προαύλιό του, από Δημότες, εκπροσώπους φορέων και συλλόγων, παρουσία κληρικών, πρώην Δημάρχων, νέων Δημάρχων από γειτονικούς Δήμους, Ευρωβουλευτές εν ενεργεία και πρώην, των Υπουργών Ναυτιλίας και Δημοσίας Τάξεως.

  Μετά την Ορκωμοσία, ακολούθησαν σύντομοι χαιρετισμοί από τους επικεφαλής όλων των Δημοτικών παρατάξεων και στο τέλος του νέου Δημάρχου της πόλεως. Όλοι προέταξαν το κοινό καλό και δεσμεύτηκαν να αγωνιστούν γι αυτό.

   Μετά τους χαιρετισμούς των εκπροσώπων των Πολιτικών Συνδυασμών, ο Ποιμενάρχης μας κ. Παύλος, υπογράμμισε τις τοποθετήσεις όλων και τους ζήτησε να έχουν γνώμονα το κοινό καλό του Δημότη, βγάζοντας όταν μπαίνουν σε αυτή την αίθουσα τις πολιτικές προκαταλήψεις που πιθανόν να έχει ο καθένας!  Ευχήθηκε στον νέο Δήμαρχο και το νέο Δημοτικό Συμβούλιο,   υγεία και δύναμη για να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους για το καλό όλων.

   Κλείνοντας, ο Σεβασμιώτατος κ. Παύλος, είπε ότι οι πόρτες της Μητροπόλεως είναι για όλους ανοιχτες για  συνεργασία και  για την προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων, για το καλό των πολιτών και του τόπου.

   Ολόκληρη η ομιλία του Σεβασμιωτάτου είναι εδώ .

   Μετά την ομιλία του Ποιμενάρχου μας, ακολούθησε η υπογραφή του πρακτικού της ορκομωσίας, από όλα τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου και από την 1η Σεπτεμβρίου 2014, πιάνουν δουλειά. 

 Αξίζει να σημειωθεί το εγκάρδιο κλίμα που υπήρχε μεταξύ του Σεβασμιωτάτου με όλους τους Δημοτικούς Συμβούλους, τους επικεφαλής των παρατάξεων της νέας πολιτικής αρχής, αλλά και με τον κόσμο που προσήλθε στη τελετή. Σχεδόν  κανείς δεν έφυγε αν δεν χαιρετούσε και δεν λάμβανε την ευχή του Επισκόπου.

       

                   Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

Ομιλία στη Θ. Λειτουργία του Αγίου Φανουρίου.

Ομιλία την Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου 2014

Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου- Πώς ζητάμε να μας συγχωρέσει ο Θεός αν δε συγχωρούμε τους άλλους εμείς;

    Κάθε φορὰ ποὺ συναισθανόμαστε τὴν σκληρότητα τῆς καρδιᾶς μας, συνειδητοποιοῦμε πόσο πεσμένη είναι ἡ ἀνθρώπινη φύση μας. Γι’ αὐτό, ἂς προσπαθοῦμε καὶ ἂς ζητοῦμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ ζοῦμε τήν θεραπεία τῆς ἀνόρθωσης καὶ τό «θαῦμα» τῆς συγχώρησης. Ἀμήν. 

του π. Παναγιώτου Γκέζου

    Εφόσον ο Θεός μας συγχωρεί,

πώς ζητάμε να μας συγχωρήσει,

                           αν δεν συγχωρούμε τους άλλους εμείς;

Αυτό είναι ένα κορυφαίο πραγματικά συμπέρασμα

και βγαίνει μόνο του από την απλότητα

                                                      και την λιτότητα

της σημερινής ευαγγελικής περικοπής (ΙΑ' Ματθαίου)

    Το χρέος μας είναι τεράστιο προς τον Θεό,

ενώ των αδελφών μας, που μας αδικούν

                         η μας πληγώνουν, μηδαμινό.

    Δεν έχουμε λοιπόν το δικαίωμα

να στεκόμαστε στα μικρά καθημερινά λάθη

                                                    των δικών μας αδελφών

και να συμπεριφερόμαστε σ’ αυτούς με ασπλαχνία,

                                                   με σκληρότητα και κακία,

 όσο κι αν μας έχουν λυπήσει και πικράνει.

Ακόμη κι αν τα λάθη τους μας φαίνονται μεγάλα

                                                                   και ενοχλητικά,

είναι ασήμαντα και αμελητέα μπροστά στα χρέη μας

έναντι του Θεού, που τόσο πολύ μας αγαπά.

    Να μάθουμε, λοιπόν, να συγχωρούμε από την καρδιά.

    Πολλή ενδιαφέρουσα σ’ αυτήν την περικοπή

είναι η πορεία, η οποία διέρχεται

                            μέσα από τη διοίκηση τη διπλή:

είναι ο Κύριος με τον υπηρέτη του

                             και ο υπηρέτης με το συνυπηρέτη.

 Και εδώ ακριβώς αποκαλύπτεται

                    το πώς λειτουργείται αυτή η θεραπευτική

που να μπορείς να συγχωρείς ή να μη συγχωρείς

τον άλλον, όπως ο Θεός μας συγχωρεί.

    Το «συναίρειν λόγον». δε σημαίνει απλώς

                                                     «ζητάω λογαριασμὸ».  

Λέει, συν αίρω, μαζί με κάποιους σηκώνω κάτι,

ένα λόγο, μια αιτία, ένα έρυμα ζωής,

είναι αυτό που κάνει ο Θεός, που μας αγαπάει πολύ.

    Στο μέγεθος το συγκριτικό

 του υπηρέτη προς το συνυπηρέτη

                                                    δεν συμβαίνει αυτό.

 Ο άλλος υπηρέτης ζητάει λογαριασμό,

 δεν λέει «συναίρειν λόγον»,

                                   λέει: «κρατήσας ἔπνιγε αὐτὸν»

 και αποδεικνύει τη σκληρότητα

της σχέσεως του ανθρώπου προς τον άνθρωπο

                                                       με αυστηρότητα. 

    Άλλο , λοιπόν, ζητώ λογαριασμό,

                                               όπως το κάνει ο Θεός,

και άλλο ζητώ λογαριασμό,

όπως το κάνει ο άνθρωπος ο αμαρτωλός. 

    Και έτσι από αυτές τις περιπτώσεις έρχονται

τα αποτελέσματα που φαίνονται σκληρά.

 Ο μεν Κύριος, που θέλει να σηκώσει τα βάρη

                                                    να βρούμε αιτία ζωής,

 λέει ότι θα πάρω και θα πουλήσω

τη γυναικά σου, τα παιδιά σου και όλα αυτά    .

Φαίνεται πολύ σκληρό αυτό το πράγμα.

    Βλέπετε, αν δεν έχουμε λόγο ζωής, όλα, όσα έχουμε,

 τα πράγματα τα πιο αγαπητά,

                                                           τα πιο ουσιαστικά

 δεν έχουν νόημα για μας.

      Τι νόημα έχει, λοιπόν, να ζήσεις εδώ στη γη πάνω

και να θέλεις να κάνεις αυτό ή το άλλο

χωρίς να βρίσκεις νόημα ζωής;

    Γι αυτό λοιπόν αυτή η φαινομενική θεραπευτική

                                                                                απειλεί.

Αλλά ο Κύριος μακροθυμεί.

Στην περίπτωση αυτή τον συγχωρεί.

Στην άλλη περίπτωση τον έβαλε στη φυλακή.

Κάνει κάτι πρακτικό, δεν κάνει κάτι θεραπευτικό,

 δεν του δίνει νόημα ζωής θεϊκό.

     Για να μπορεί να λειτουργήσει

η δυνατότητα τους άλλους να συγχωρούμε,

που σημαίνει και τη συγχώρηση του Θεού

                                                              να δεχτούμε, 

πρέπει "να συναίρουμε λόγο" με τον άλλον

                                         και μαζί του να βρούμε,

 σηκώνοντας κάποιο βάρος,

                                       την αιτία της ζωής του.

Ειδ'  άλλως θα καταλήγουμε να κρατούμε

 και τους άλλους, να τους αποπνίγουμε

                                              και να τους τιμωρούμε.

   Άλλο τίποτα δεν μπορούμε

να κάνουμε παρά, αυτό που κάνει ο Θεός μας

 «τὸ  συναίρει λόγον», να μιμηθούμε. 

    Όποιος δεν μακροθυμεί

ή δεν συναίρει λόγο με τον άλλον,

                                        έχει ένα κόστος πολύ βαθύ

και ως να αποδώσει το τελευταίο οφειλόμενο,

                                 ώσπου να μετανοήσει και να δει

 με άλλο μάτι τον άλλον, θα πονάει πολύ

                                                          σε μια κόλαση  φρικτή.

            Ο Χριστός για άλλη μια φορά

μας αποκαλύπτει ότι ο Θεός είναι πατέρας

που μας συγχωρεί, επειδή μας αγαπά πραγματικά,

 γι’ αυτό, σε τελική ανάλυση, μας αποδέχεται

                                                                   και μας κατανοεί.

    Αυτόν οφείλουν να μιμούνται οι άνθρωποι,

που λένε ότι εμπιστεύονται την αλήθειά Του,

 αν θέλουν να δείξουν πιστότητα στην αποκάλυψή Του.

    Αυτό σημαίνει ότι η αμαρτία διαστρέφει,

                                                       σε αρρωστημένο εγωισμό,

ακόμη και αυτό το δώρο της συγχώρησης

και της άφεσης των αμαρτιών, που μας προσφέρει ο Θεός.

    Έτσι, ενώ ζητάμε από το Θεό συγγνώμη

                                                                           για τον εαυτό μας,

εμείς δεν την προσφέρουμε στους άλλους.

Δεσμεύουμε τις αμαρτίες μας

και, έτσι, δεν αφήνουμε την θεία χάρη να μας απαλλάξει

 από το βάρος της ενοχής, που διαπερνά την ύπαρξη μας.

    Κάθε φορά που συναισθανόμαστε

                                               τη σκληρότητα της καρδιάς μας,

συνειδητοποιούμε πόσο πεσμένη είναι

                                                                η ανθρώπινη φύση μας.

    Γι’ αυτό, ας προσπαθούμε και ας ζητούμε

                                                                       το έλεος του Θεού,

για να ζούμε τη θεραπεία της ανόρθωσης

                                             και το «θαῦμα» της συγχώρεσης.

    Η συγχωρητικότητα αποτελεί βασικό παράγοντα

                                                           στη σχέση μας με το Θεό.

 Με αυτήν κερδίζουμε τη φιλανθρωπία του Θεού

                                            έναντι των δικών μας αμαρτιών.

    Πρέπει να συγχωρούμε τους αδελφούς μας,

                                                για να συγχωρεθούμε και εμείς,

 αυτό εξάλλου μας διδάσκει και η παραβολή αυτή.

 «Ούτω και ο Πατήρ μου, ο επουράνιος ποιήσει υμίν,

εάν μη αφήτε έκαστος τω αδελφώ αυτού

                                                    από των καρδιῶν ὑμῶν

                                                        τα παραπτώματα αυτών».

    Με τα λόγια αυτά τελειώνει και η παραβολή αυτή,

 καλώντας μας να αφήσουμε από τις καρδιές μας

                                              τα παραπτώματα των αδελφών μας.