Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου- Πώς ζητάμε να μας συγχωρέσει ο Θεός αν δε συγχωρούμε τους άλλους εμείς;

    Κάθε φορὰ ποὺ συναισθανόμαστε τὴν σκληρότητα τῆς καρδιᾶς μας, συνειδητοποιοῦμε πόσο πεσμένη είναι ἡ ἀνθρώπινη φύση μας. Γι’ αὐτό, ἂς προσπαθοῦμε καὶ ἂς ζητοῦμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ ζοῦμε τήν θεραπεία τῆς ἀνόρθωσης καὶ τό «θαῦμα» τῆς συγχώρησης. Ἀμήν. 

του π. Παναγιώτου Γκέζου

    Εφόσον ο Θεός μας συγχωρεί,

πώς ζητάμε να μας συγχωρήσει,

                           αν δεν συγχωρούμε τους άλλους εμείς;

Αυτό είναι ένα κορυφαίο πραγματικά συμπέρασμα

και βγαίνει μόνο του από την απλότητα

                                                      και την λιτότητα

της σημερινής ευαγγελικής περικοπής (ΙΑ' Ματθαίου)

    Το χρέος μας είναι τεράστιο προς τον Θεό,

ενώ των αδελφών μας, που μας αδικούν

                         η μας πληγώνουν, μηδαμινό.

    Δεν έχουμε λοιπόν το δικαίωμα

να στεκόμαστε στα μικρά καθημερινά λάθη

                                                    των δικών μας αδελφών

και να συμπεριφερόμαστε σ’ αυτούς με ασπλαχνία,

                                                   με σκληρότητα και κακία,

 όσο κι αν μας έχουν λυπήσει και πικράνει.

Ακόμη κι αν τα λάθη τους μας φαίνονται μεγάλα

                                                                   και ενοχλητικά,

είναι ασήμαντα και αμελητέα μπροστά στα χρέη μας

έναντι του Θεού, που τόσο πολύ μας αγαπά.

    Να μάθουμε, λοιπόν, να συγχωρούμε από την καρδιά.

    Πολλή ενδιαφέρουσα σ’ αυτήν την περικοπή

είναι η πορεία, η οποία διέρχεται

                            μέσα από τη διοίκηση τη διπλή:

είναι ο Κύριος με τον υπηρέτη του

                             και ο υπηρέτης με το συνυπηρέτη.

 Και εδώ ακριβώς αποκαλύπτεται

                    το πώς λειτουργείται αυτή η θεραπευτική

που να μπορείς να συγχωρείς ή να μη συγχωρείς

τον άλλον, όπως ο Θεός μας συγχωρεί.

    Το «συναίρειν λόγον». δε σημαίνει απλώς

                                                     «ζητάω λογαριασμὸ».  

Λέει, συν αίρω, μαζί με κάποιους σηκώνω κάτι,

ένα λόγο, μια αιτία, ένα έρυμα ζωής,

είναι αυτό που κάνει ο Θεός, που μας αγαπάει πολύ.

    Στο μέγεθος το συγκριτικό

 του υπηρέτη προς το συνυπηρέτη

                                                    δεν συμβαίνει αυτό.

 Ο άλλος υπηρέτης ζητάει λογαριασμό,

 δεν λέει «συναίρειν λόγον»,

                                   λέει: «κρατήσας ἔπνιγε αὐτὸν»

 και αποδεικνύει τη σκληρότητα

της σχέσεως του ανθρώπου προς τον άνθρωπο

                                                       με αυστηρότητα. 

    Άλλο , λοιπόν, ζητώ λογαριασμό,

                                               όπως το κάνει ο Θεός,

και άλλο ζητώ λογαριασμό,

όπως το κάνει ο άνθρωπος ο αμαρτωλός. 

    Και έτσι από αυτές τις περιπτώσεις έρχονται

τα αποτελέσματα που φαίνονται σκληρά.

 Ο μεν Κύριος, που θέλει να σηκώσει τα βάρη

                                                    να βρούμε αιτία ζωής,

 λέει ότι θα πάρω και θα πουλήσω

τη γυναικά σου, τα παιδιά σου και όλα αυτά    .

Φαίνεται πολύ σκληρό αυτό το πράγμα.

    Βλέπετε, αν δεν έχουμε λόγο ζωής, όλα, όσα έχουμε,

 τα πράγματα τα πιο αγαπητά,

                                                           τα πιο ουσιαστικά

 δεν έχουν νόημα για μας.

      Τι νόημα έχει, λοιπόν, να ζήσεις εδώ στη γη πάνω

και να θέλεις να κάνεις αυτό ή το άλλο

χωρίς να βρίσκεις νόημα ζωής;

    Γι αυτό λοιπόν αυτή η φαινομενική θεραπευτική

                                                                                απειλεί.

Αλλά ο Κύριος μακροθυμεί.

Στην περίπτωση αυτή τον συγχωρεί.

Στην άλλη περίπτωση τον έβαλε στη φυλακή.

Κάνει κάτι πρακτικό, δεν κάνει κάτι θεραπευτικό,

 δεν του δίνει νόημα ζωής θεϊκό.

     Για να μπορεί να λειτουργήσει

η δυνατότητα τους άλλους να συγχωρούμε,

που σημαίνει και τη συγχώρηση του Θεού

                                                              να δεχτούμε, 

πρέπει "να συναίρουμε λόγο" με τον άλλον

                                         και μαζί του να βρούμε,

 σηκώνοντας κάποιο βάρος,

                                       την αιτία της ζωής του.

Ειδ'  άλλως θα καταλήγουμε να κρατούμε

 και τους άλλους, να τους αποπνίγουμε

                                              και να τους τιμωρούμε.

   Άλλο τίποτα δεν μπορούμε

να κάνουμε παρά, αυτό που κάνει ο Θεός μας

 «τὸ  συναίρει λόγον», να μιμηθούμε. 

    Όποιος δεν μακροθυμεί

ή δεν συναίρει λόγο με τον άλλον,

                                        έχει ένα κόστος πολύ βαθύ

και ως να αποδώσει το τελευταίο οφειλόμενο,

                                 ώσπου να μετανοήσει και να δει

 με άλλο μάτι τον άλλον, θα πονάει πολύ

                                                          σε μια κόλαση  φρικτή.

            Ο Χριστός για άλλη μια φορά

μας αποκαλύπτει ότι ο Θεός είναι πατέρας

που μας συγχωρεί, επειδή μας αγαπά πραγματικά,

 γι’ αυτό, σε τελική ανάλυση, μας αποδέχεται

                                                                   και μας κατανοεί.

    Αυτόν οφείλουν να μιμούνται οι άνθρωποι,

που λένε ότι εμπιστεύονται την αλήθειά Του,

 αν θέλουν να δείξουν πιστότητα στην αποκάλυψή Του.

    Αυτό σημαίνει ότι η αμαρτία διαστρέφει,

                                                       σε αρρωστημένο εγωισμό,

ακόμη και αυτό το δώρο της συγχώρησης

και της άφεσης των αμαρτιών, που μας προσφέρει ο Θεός.

    Έτσι, ενώ ζητάμε από το Θεό συγγνώμη

                                                                           για τον εαυτό μας,

εμείς δεν την προσφέρουμε στους άλλους.

Δεσμεύουμε τις αμαρτίες μας

και, έτσι, δεν αφήνουμε την θεία χάρη να μας απαλλάξει

 από το βάρος της ενοχής, που διαπερνά την ύπαρξη μας.

    Κάθε φορά που συναισθανόμαστε

                                               τη σκληρότητα της καρδιάς μας,

συνειδητοποιούμε πόσο πεσμένη είναι

                                                                η ανθρώπινη φύση μας.

    Γι’ αυτό, ας προσπαθούμε και ας ζητούμε

                                                                       το έλεος του Θεού,

για να ζούμε τη θεραπεία της ανόρθωσης

                                             και το «θαῦμα» της συγχώρεσης.

    Η συγχωρητικότητα αποτελεί βασικό παράγοντα

                                                           στη σχέση μας με το Θεό.

 Με αυτήν κερδίζουμε τη φιλανθρωπία του Θεού

                                            έναντι των δικών μας αμαρτιών.

    Πρέπει να συγχωρούμε τους αδελφούς μας,

                                                για να συγχωρεθούμε και εμείς,

 αυτό εξάλλου μας διδάσκει και η παραβολή αυτή.

 «Ούτω και ο Πατήρ μου, ο επουράνιος ποιήσει υμίν,

εάν μη αφήτε έκαστος τω αδελφώ αυτού

                                                    από των καρδιῶν ὑμῶν

                                                        τα παραπτώματα αυτών».

    Με τα λόγια αυτά τελειώνει και η παραβολή αυτή,

 καλώντας μας να αφήσουμε από τις καρδιές μας

                                              τα παραπτώματα των αδελφών μας.