Η Γερόντισσα Νεκταρία εκοιμήθη εν Κυρίω, αιωνία της η μνήμη!

Είναι γεγονός ότι, ότι σου αποτυπωθεί στη παιδική σου ψυχή, σε συνοδεύει όσα χρόνια και αν περάσουν , σε όλη σου την ζωή! Αυτό ισχύει, είτε για γεγονότα, είτε για εμπειρίες, είτε για πράγματα, αλλά κυρίως για πρόσωπα!

  Ένα από αυτά τα πρόσωπα , που είχα την ιδιαίτερη ευλογία να γνωρίσω και να ζήσω από κοντά, είναι η μακαριστή πλέον Γερόντισσα Νεκταρία (Σιατερλή), στην πατρίδα μου την Νέα Κίο Αργολίδος.

  Μικρό παιδάκι εγώ, στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού και αυτή ως Κατηχήτρια σε μικρούς και μεγάλους, λαϊκή στην τότε Χριστιανική Εστία, της Ενορίας μου.

 Θυμάμαι ακόμη τις ιστορίες μέσα από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη, που απλά διηγούταν, χωρίς κανένα εποπτικό ή σύγχρονο μέσο, της τωρινής Κατήχησης, αλλά είχε το χάρισμα να κρέμεσαι από τα χείλη της, και να αποτυπώνονται σαν σε φωτοτυπία, απευθείας στη καρδιά σου όλα τα θεία νοήματα, τα οποία είχες την εντύπωση ότι τα ζούσε  η ίδια και στα μετέδιδε από την εμπειρία της. Μου έκανε εντύπωση επίσης τα άσπρα της μαλλιά σαν το χιόνι, με τον πάντοτε περιποιημένο της κότσο, τα χαμογελαστό της πρόσωπο αλλά και την έντονη ανησυχία της, για τις σύγχρονες τότε εξελίξεις που φαίνοταν να ήταν αντίθετες από την Χριστιανική ζωή και το στενό δρόμο του Ευαγγελίου.

  Τα χρόνια πέρασαν και πήρε το Αγγελικό Σχήμα από τον Μακαριστό Μητροπολίτη Αργολίδος Ιάκωβο Β΄, μαζί με τις άλλες δύο επίσης Κατηχήτριες μου, παίρνοντας τα ονόματα Νεκταρία, Αγνή και Ευπραξία αντίστοιχα, ενώ η Χριστιανική Εστία μετατράπηκε σε Ησυχαστήριο αφιερωμένο στον Άγιο Νεκτάριο και στην Παναγία μας «Άξιον Εστί». Ο π. Δημοσθένης μία φορά την εβδομάδα πάντοτε λειτουργούσε εκεί και στο τέλος της Θ. Λειτουργίας η Γερόντισσα μαζί με το κέρασμα, ομιλούσε για τον Άγιο ή το Ευαγγέλιο της ημέρας και όλοι φεύγαμε ανακουφισμένοι.

   Τα τελευταία χρόνια ταλαιπωρήθηκε αρκετά με την υγεία της και ιδιαίτερα η μνήμη της, αλλά δεν ξεχνούσε ποτέ τον Χριστό, τον οποίο αγάπησε, αφιερώθηκε και υπηρέτησε μέχρι την τελευταία της πνοή!

   Ας είναι αιωνία της η μνήμη! Να έχουμε την ευχούλα της, θα την ευγνωμονούμε πάντα!

                π. Αντώνιος  Χρήστου