Κυριακή Θ’ Ματθαίου-Ο Χριστός δεν αποτελεί υπόσχεση για τη μη δημιουργία θύελλας, αλλά αποτελεί ασφάλεια μέσα στη θύελλα!

    Εἶναι ἀναμφισβήτητο πώς τῆς ζωῆς οἱ τρικυμίες, πού γίνονται μέσα στίς ἀνθρώπινες καρδιές, εἶναι πολύ πιό τρομερές ἀπό ἐκεῖνες πού ἀναταράζουν τή θάλασσα. 

του π. Παναγιώτου  Γκέζου

    Ολόκληρη η ανθρώπινη ζωή

είναι ένα πέλαγος, μία θάλασσα αφρισμένη,

που καλούμαστε να διαπλεύσουμε,

 αναζητώντας λιμάνια και απάνεμο, φυλαγμένοι.

    Τα κύματα των θλίψεων, των δοκιμασιών,

                                                     των πειρασμών,

 των ποικίλων προβλημάτων του βίου,

 ξεσπούν πάνω μας, συχνά με ιδιαίτερη μανία,

προσπαθώντας να μάς καταποντίσουν

                                             και να μάς βυθίσουν

 στην απόγνωση και στην απελπισία.

    Σήμερα μια αρρώστια, αύριο μια αδικία,

συχνά η κακοήθεια και των ανθρώπων η συκοφαντία.

Όλα αυτά φέρνουν στην ψυχή και στο σώμα αδυναμία.

    Και έτσι διαπιστώνουμε ότι στη ζωή μας

                                                      κυριαρχούν περισσότερο

 οι στιγμές του προβληματισμού και της δυστυχίας,

 παρά εκείνες της ευτυχίας, της ανεμελιάς

                                                                και της ευδαιμονίας.

    Και τότε ακούγεται και πάλι

η φωνή του Χριστού, πατρική και παρηγορητική:

«έχετε θάρρος, μη φοβάστε».

Το θάρρος προς το οποίο μας προτρέπει ο Κύριος

δεν αποτελεί απλώς ένα προτέρημα ψυχικό.

Πηγάζει από την ακλόνητη πίστη

                                     στο ζώντα και αληθινό Θεό.

Και αποτελεί έναν από τους ευλογημένους καρπούς

                                                             της ζωής εν Χριστώ.

   Αυτό διακηρύσσει κατηγορηματικά

                                                        ο Απόστολος Παύλος:

 «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ»[1].

    Όπως και αλλού σημειώνει ο ίδιος Απόστολος:

 οι πιστοί είμαστε αυτοί που παίρνουν δύναμη

από τον ισχυρό και δοξασμένο Θεό.

Για τους αγωνιστές της ζωής,

που δεν θα καμφθούν

                            από το μένος των βιοτικών κυμάτων

και δε θα νικηθούν         

          από το βάρος της καταστροφικής απελπισίας,

ο μόνος δρόμος είναι η μάχη, ο αγώνας,

                                                     η διαρκής και θαρραλέα

                                              πάλη με του βίου την τρικυμία.

    Σ’ αυτό τον αγώνα

σίγουρο καταφύγιο αγάπης

                                    είναι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.

Εκείνος που είναι πάντα έτοιμος να απλώσει το χέρι

 σε όποιον ολιγοπιστεί και καταποντίζεται

                                                         στο θαλασσινό νερό,

που στέκεται πάντα δίπλα μας τις στιγμές

                                       του κλονισμού και της δοκιμασίας.

    Ας Τον πλησιάσουμε με εμπιστοσύνη,

 αφήνοντας στα έμπειρα και σίγουρα χέρια Του,

                                                       της ζωής μας την πορεία.

    Στο τιμόνι της ζωής μας στέκει ο Χριστός

και μακάρι να αφήναμε να μας οδηγούσε πάντοτε αυτός.

    Είναι έτοιμος να απλώσει το παντοδύναμο

και προστατευτικό χέρι του, για να μας βοηθήσει.

 Εκείνος που ενίσχυσε τον Πέτρο

                                    πάνω στα κύματα να περπατήσει.

    Η πίστη και η εμπιστοσύνη στο Χριστό είναι σωσίβιο,

 που οδηγεί στη γαλήνη και στη σωτηρία.

 Εκείνος άλλωστε μας το υποσχέθηκε

και δεν παίρνει τον λόγο του πίσω,

                                                      ούτε δείχνει αδιαφορία.

   Χωρίς αμφιβολία,

δεν είναι πάντοτε ήρεμη και ακύμαντη η δική μας ζωή.

 Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη θάλασσα,

έτσι και η θάλασσα της ζωής υψώνει τα κύματά της,

                                                        για να μας καταπιεί

και ελάχιστη είναι η γαλήνη κατά την οποία μπορεί

 να απολαμβάνει κανείς την ομορφιά και την ησυχία,

                                                                      που επιθυμεί.

   Μόνο διά του Ιησού αισθανόμαστε θαρρείς

ότι οι περιπέτειες και οι δοκιμασίες της ζωής

είναι ζυγισμένες στα μέτρα μας

                                                και στις δικές μας αντοχές

                                         και όχι παραπάνω από αυτές.

            Και μόνο, όταν Τον αποδεχόμαστε,

“κοπάζει ο άνεμος” των θλίψεων και των ταραχών.

    Αλλά οι πιστοί που δοκιμάζονται γνωρίζουν,

                                                               εκτός των άλλων,

και ποιος είναι ο σκοπός αυτών των δοκιμασιών.. .

Είναι σκοπός άγιος και κατά πάντα ωφέλιμος,

έστω κι αν η μυωπική μας συνείδηση δεν μπορεί,

 στην αρχή τουλάχιστον, να διακρίνει τις ευλογίες

που μας επιφυλάσσουν αυτές οι δοκιμασίες της ζωής.

Και αυτή η ωφέλεια δεν είναι άλλη

                                    από την πρόοδο στην υπομονή,

από την προκοπή

 στο δρόμο των αρετών και γενικώς

                                                            στην κατά Χριστό ζωή,

 η οποία είναι αυτή για την οποία

                                            ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί.

    Είναι αυτή η οποία θα μας χαρίσει

                         αυτό που πραγματικά ο άνθρωπος ποθεί

                                                    και λαχταρά η δική μας ψυχή.

    Δηλαδή. τη χαρά και την ευτυχία,

                              το να είμαστε πάντοτε με τον Ιησού μαζί!

            Το θέμα λοιπόν, αγαπητοί,

δεν είναι εάν θα έρθουν οι φουρτούνες

                                                                και οι ενάντιοι άνεμοι.

Αυτό είναι το μόνο βέβαιο

                                  και ας είμαστε προετοιμασμένοι.

 Ούτε πάλι θα πρέπει να μας απασχολεί

 το τι είδους δοκιμασίες θα μας βρουν. 

                                                   Αυτό είναι θέμα του Θεού.

    Εκείνο που θα πρέπει να μας απασχολεί

είναι το να έχουμε τα ώτα των καρδιών μας ανοιχτά,

 στο να ακούμε πάντοτε τον Κύριο να μας ομιλεί:

“Θαρρσείτε!. Μή φοβείσθε. Εγώ ειμί ”!

    Ταυτοχρόνως δε το βλέμμα μας να είναι

στο Θεανδρικό πρόσωπο του Ιησού, του ραββί,

 έστω κι αν κάτω από τα πόδια μας

 χάσκει η φοβερή άβυσσος, έτοιμη να μας καταπιεί.

    Ναι, παντού και πάντοτε ας ακούμε

                                            τη θεία και γλυκύτατη φωνή.

Ο Χριστός δεν αποτελεί

                   υπόσχεση για τη μη δημιουργία θύελλας,

αλλά αποτελεί

                                ασφάλεια μέσα στη θύελλα! Αμήν.

Καμία λοιπόν κρίση, προσωπική ή οικογενειακή,

                                                    κοινωνική ή οικονομική

δεν μπορεί να μάς βλάψει.

    Αυτό είναι το  νόημα όλης της χριστιανικής μας ζωής