Β’ Κορ. 11,31-12,9-"Ηρπάγη εἰς τὸν ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΝ καὶ ἥκουσεν ἄρρητα ρήματα,..." (Β’ Κορ. 12, 4).

Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Γ’ Λουκά.

 του π. Παναγιώτου Γκέζου

Το τι γίνεται μετά θάνατον είναι

το πιο μεγάλο ερώτημα υπαρξιακό

που έχουμε οι άνθρωποι.

Πώς θα είναι η ύπαρξή μας;

Πώς θα είναι η κοινωνία με το Θεό;

Τα ερωτήματα αυτά πηγάζουν

από το μυαλό μας, τη δική μας λογική,

 η οποία, επειδή προσεγγίζει

τα πράγματα και τον κόσμο δια των αισθήσεων,

να δώσει απαντήσεις δεν μπορεί.

 Ο απόστολος Παύλος

διηγείται με πλάγιο τρόπο την εμπειρία

της αιωνιότητας την οποία

έζησε ο ίδιος.

 «Ξέρω έναν άνθρωπο πιστό,

ο οποίος πριν από δεκατέσσερα χρόνια

ανυψώθηκε μέχρι και τον τρίτο ουρανό

–δεν ξέρω αν ήταν με το σώμα του ή χωρίς το σώμα,

αυτό το ξέρει ο Θεός.

Ξέρω ότι αυτός ο άνθρωπος

μεταφέρθηκε ξαφνικά στον παράδεισο

κι άκουσε λόγια που δεν μπορεί

ούτε επιτρέπεται, άνθρωπος, να τα πει». (Β’ Κορ. 12, 2-4).  

Τα λόγια αυτά του Παύλου αποτελούν

προσέγγιση του Παραδείσου

 μέσα από τις αισθήσεις και τον νου,

γιατί ο Παύλος ένιωσε αυτή την αρπαγή

 από τη γη στα ύψη του ουρανού.

Ενώ την ίδια στιγμή, του Παύλου η εμπειρία,

έρχεται να συναντήσει αντίστοιχες εμπειρίες

(το όραμα του προφήτη Ησαΐα

 που ανέβηκε στο θρόνο του Θεού)

και άλλες τέτοιες προφητείες.

Παράλληλα, ο Παύλος ήταν πεπεισμένος

πως ό,τι έζησε και άκουσε αποτελεί

σημείο πίστης και σχέσης με το Θεό.

Γι’ αυτή την εμπειρία μπορεί να καυχηθεί

«υπέρ του τοιούτου καυχήσομαι».

και όχι για κάποιο από τα δικά του έργα,

 ούτε καν για τον δικό του εαυτό.

                Η αιωνιότητα, ο Παράδεισος,

 ακόμη κι αν δεν μπορεί να δηλωθεί με τρόπο ρητό,

 θα είναι κοινωνία λόγου του ανθρώπου με τον Θεό.

Ο λόγος είναι η βάση η οποία αποτυπώνει

 την διαφορά μεταξύ του ανθρώπου και της κτίσης,

 της υπόλοιπης δημιουργίας. 

Οι ήχοι και οι φωνές ενυπάρχουν στη ζωή του κόσμου.

 Η παραγωγή όμως λόγου και η επικοινωνία

υπάρχει στον άνθρωπο.

και αποτυπώνει τη σκέψη, το συναίσθημα και την επιθυμία.

Ο λόγος είναι δημιουργικός.

Γεννά διάλογο με τον πλησίον και τον δικό μας εαυτό.

Την ίδια στιγμή γεννά πολιτισμό,

και έκφραση του νοήματος

ιδέες, έργα και δημιουργήματα,

 τεχνήματα.

 Γεννά όμως και κοινωνία

με τον συνάνθρωπο, η οποία

εκφράζεται με την συνύπαρξη

και του Θεού την ευλογία.

Ο λόγος είναι έκφραση τόσο του σώματος,

όσο και της ψυχής μας.

Το σώμα δηλώνει με την φωνή, την γραφίδα,

την έκφραση, την κίνησή μας

 ό,τι σκέπτεται, αισθάνεται και βιώνει

ή θα ήθελε να βιώσει τόσο το ίδιο όσο και η ψυχή.

Γι’ αυτό και η πίστη στην αιωνιότητα δεν μπορεί

να αφήσει έξω το σώμα μας από την ψυχή.

Μέσα από τους διάφορους πειρασμούς,

 που, στην ζωή μας, συναντούμε

φαίνεται πόσο μικροί είμαστε και, για να φύγουμε

από την υπερηφάνεια και τον εγωισμό, αδυνατούμε.

Μακάρι και εμείς χωρίς υπερηφάνεια αλλά με ταπείνωση

να υψώσουμε τα χέρια προς τον Κύριο και να ζητήσουμε

 την παντοδύναμη χάρη του,

 να μας στηρίξει, τις θλίψεις και τους πειρασμούς

με θάρρος και υπομονή, για να αντιμετωπίσουμε.

Αδελφέ, ο Θεός δίδει το στέμμα της νίκης

σε εκείνους που αγωνίζονται,

που δεν λιποψυχούν,

που, τη σημαία της ελπίδος και της αρετής,

υψηλά κρατούν.

Θέλεις και συ το στέμμα της νίκης;

Στάσου αλύγιστος στις δυσκολίες.

Σήκωσε τα μάτια σου προς τον Θεό.

Ένωσε τη δύναμή σου με του Θεού τη δύναμη.

 Και προχώρα με θάρρος σε όλες τις δοκιμασίες.