π. Παναγιώτης Γκέζος-Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Β΄ Λουκά.

«ότι ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω,

καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός». (Β’Κορ. στ’ 16)

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακή Β΄ Λουκά (Β' Κορ. ΣΤ' 16-18 Ζ' 1)

Ένα απο τα πιο αγαπητά και προσφιλή

θέματα του αποστόλου των εθνών Παύλου,

είναι η σχέση του χριστιανού με το Θεό.

Περιγράφοντας αυτή τη σχέση, ο απόστολος χρησιμοποιεί

ποικίλους συμβολισμούς και παραστάσεις,

καταλήγοντας σε συμπεράσματα

που είναι χρήσιμα για τη χριστιανική ζωή.

Αυτό ακριβώς επιχειρεί και στην παρούσα περικοπή.

Μέσα απο το πιο πάνω χωρίο που ακούσαμε σήμερα

ο Παύλος, διδάσκει τους Κορινθίους

και κατ’ επέκταση τους χριστιανούς κάθε εποχής.

Η σχέση αυτή όμως, που ο ίδιος ο Θεός εγκαθιδρύει,

συνεπάγεται απο μέρους μας ένα χρέος.

Το χρέος αυτό είναι η απομάκρυνση μας απο την αμαρτία

και από καθετί που μολύνει το σώμα και την ψυχή.

Γι’ αυτό και καλεί ο Παύλος τους Κορινθίους

μέσα απο την επιστολή του αυτή

να μην συναναστρέφονται με τους ειδωλολάτρες

και τους απίστους,

αλλά να διαχωρίσουν απο αυτούς

τη θέση και τη δική τους ζωή. (στ. 17).

Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι το προαιώνιο σχέδιο του Θεού,

ήταν ο άνθρωπος να ξαναγίνει παιδί του.

Ο Θεός μας προόρισε να γίνουμε και πάλι παιδιά του:

«προορίσας ημάς εις υιοθεσίαν δια Ιησού Χριστού» (Εφεσ. 1, 5).

Τηρώντας αυτά, ο Θεός θα μας δεχτεί κοντά του.

Θα γίνουμε παιδιά Του,

«και έσομαι υμίν εις πατέρα,

και υμείς έσεσθε μοι εις υιούς και θυγατέρας...».

Ο φλογερός απόστολος μέσα σε πνεύμα αγάπης θερμής

και Ιερού ενθουσιασμού,

ξεκαθαρίζει το θέμα των σχέσεων των πιστών με τους ειδωλολάτρες.

Και όπως είναι επόμενο, βλέπει κανείς τον τροπικό διαχωρισμό

που οφείλουν και πρέπει να έχουν οι πιστοί,

από όσους αρνούνται στον βίο τους τη ζωή

και τη διδασκαλία του Χριστού.

Μάλιστα, ο Απόστολος στηρίζει την δική του μαρτυρία

στον μεγαλοφωνότατο προφήτη Ησαΐα,

ο οποίος τονίζει ξεκάθαρα «εξέλθετε εκ μέσου αυτών

και αφορίσθητε και ακαθάρτου μη άπτεσθε».

Δηλ. εσείς οι πιστοί, που έχετε ενδυθεί τον Χριστό,

βγείτε έξω από τους απίστους ανθρώπους

και ξεχωριστείτε από αυτούς

και μη εγγίζετε τίποτε το ακάθαρτο.

Βεβαίως, οι πιστοί

δεν θα πρέπει να καταφύγουμε στα σπήλαια

και σε τόπους ερήμους,

ώστε εκεί να ζήσουμε μακριά από την κοινωνία

όπως κάνουν οι αναχωρητές μοναχοί και οι ησυχαστές.

Όχι, η ζωή αυτή είναι για τα εκλεκτά πνεύματα

που με τις προσευχές τους «συνέχουν τον κόσμο».

Η ερμητική ζωή είναι για τις μοναδικές προσωπικότητες

που αποτελούν τους γλυκύτερους καρπούς της ανθρώπινης κοινωνίας,

και για τους οποίους το Πνεύμα το Άγιο αναφέρει

ότι «ουκ ην (ουκ έστι και ουκ έσται) άξιος ο κόσμος».  (Εβρ. ΙΑ' 38).

Όμως, για τους πολλούς, για τους πιστούς Χριστιανούς,

που ζουν μέσα σε οικογένειες και στην κοινωνία γενικότερα,

με οποιοδήποτε ευλογημένο τρόπο ζωής,

το Πνεύμα του Θεού, διά του Αποστόλου, μας καθοδηγεί

προς μια απομάκρυνση ουσιαστική και τροπική.

Αλλ' ας δούμε το θέμα περισσότερο πρακτικά,

διότι οι προεκτάσεις του φθάνουν

έως και τα λεπτότερα σημεία της καθημερινής μας ζωής.

Τι θα πει, λοιπόν, απομακρύνομαι από τον κόσμο;

Θα πει κατ' αρχάς, να μη σκέπτομαι και να μη διαλογίζομαι

όπως σκέπτονται και σχεδιάζουν η αιρετική.

Οι σκέψεις να παραμένουν άγιες, ήσυχες,

καθαρές και αγνές,

γνωρίζοντας όχι μόνο την μεγάλη αλήθεια,

ότι από τον χώρο των σκέψεων ξεκινούν οι πράξεις,

αλλά και ότι ο φύλακας Άγγελος, η Κυρία Θεοτόκος

και φυσικά ο ίδιος ο Θεός,

γνωρίζουν και κρίνουν τις σκέψεις μου,

τη φαντασία μου και τους νοερούς συνδυασμούς!

Απομακρύνομαι από τον μακράν του Θεού κόσμο,

σημαίνει ότι προσέχω τα λόγια μου.

Αίτημα προσευχής μου γίνεται ο λόγος του ψαλμωδού

«Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου

και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου»!

Αδελφοί μου, είμαστε δημιουργημένοι

για την ευτυχία και την χαρά.

Είμαστε πλασμένοι για κάτι ασύλληπτο

που και η τολμηρότερη φαντασία

δεν θα μπορούσε ποτέ να το συλλάβει.

Τι είναι αυτό; Να γίνουμε, του Θεού κατοικία!

Ναι, αυτή η ύπαρξή μας μπορεί να γίνει ναός του Θεού.

Ο ίδιος ο Θεός μάς έχει δημιουργήσει γι αυτόν το σκοπό.

Αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε, να αποκοπούμε

από τις αιτίες και τις αφορμές της αμαρτίας

και να ζούμε μέσα στο Σώμα του Κυρίου Ιησού,

που είναι η Ορθόδοξη Του Εκκλησία!

Αν συμβεί αυτό, τότε όντως

θα ισχύει και σ΄ εμάς ο λόγος του Θεού:

«ότι ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω,

καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. (Β’Κορ. στ’ 16)

Οι επαγγελίες του Θεού προς το λαό του,

προς τα παιδιά Του, είναι αρκετές

και αναμφίβολα κοσμοσωτήριες και λυτρωτικές.