Απόστολος της Κυριακής ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ και μνήμης του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου .

                                           (  Β΄ Τιμ. β' 1 – 10)

«Σὺ οὖν, τέκνον μου, ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ»

του π. Παναγιώτη Γκέζου

Την επιστολή αυτή προς τον Τιμόθεο

την στέλλει ο απόστολος Παύλος καθώς διανύει

 τις τελευταίες μέρες της δική του ζωής

μέσα σε μια φυλακή

(της Ρώμης) περιμένοντας την εκτέλεσή του.

Εκεί μέσα στις φυλακές περίμενε από ώρα σε ώρα

ν’ ανοίξει η σιδερένια πόρτα του κελιού

και να τον οδηγήσουν στο απόσπασμα για να εκτελεσθεί.

Κι όμως αυτός είναι γεμάτος χαρά.

Και παίρνει την πέννα και γράφει

αυτή την τελευταία του επιστολή

προς τον Τιμόθεο, τον αγαπητό του μαθητή.

Εσύ, παιδί μου, πρόσεξε μην απογοητευθείς

 απ' το ότι βρίσκομαι σε θέση δεινή.

Πάρε δύναμη από το Χριστό,

μείνε μέχρι τέλους πιστός.

Δίνοντας περισσότερη έμφαση ο Παύλος

στην προσπάθεια που πρέπει συνεχώς

να καταβάλλει ο ποιμένας

για να πετύχει το δικό του σκοπό,

 που δεν είναι άλλος από το να οδηγήσει τους πιστούς

αλλά και τον εαυτό του στο Χριστό,

 τον παρομοιάζει με τον αθλητή.

Εάν λοιπόν κάποιος δεν αθληθεί

 σ' όλη τη διάρκεια της χριστιανικής του ζωής

 ή της ποιμαντικής του δράσεως

σύμφωνα με τις εντολές του Κυρίου,

 δεν θα νικήσει και συνεπώς

την ώρα του αγώνος δεν θα στεφανωθεί.

«Τον κοπιώντα γεωργόν

δει πρώτον των καρπών μεταλαμβάνειν».

Συνεχίζοντας ο Απ. Παύλος τα παραδείγματα

για να γίνει πιο κατανοητός

και πειστικός

προς τον Τιμόθεο αλλά και τον καθένα

που θέλει να γίνει οδηγός

και ποιμένας των πιστών του Χριστού,

 αναφέρει το παράδειγμα του γεωργού.

Αυτά δηλαδή που κηρύττει,

αυτός πρώτος πρέπει να πράττει στη δική του ζωή

και να υφίσταται τις συνέπειες του κηρύγματος του.

Μνημόνευε Ιησού Χριστό

 εγηγερμένον εκ νεκρών

εκ σπέρματος Δαυίδ.

Γι᾿ αυτό εδώ ενθαρρύνει τον απόστολο Τιμόθεο.

«Σὺ, τέκνον μου, ἐνδυναμοῦ

 ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Β΄ Τιμ. 2,1),

Πάρε δύναμη για να συνεχίσεις τον αγώνα τον σωστό.

Τα εμπνευσμένα αυτά λόγια που βγήκαν σε καιρό διωγμού

 μέσα από το καμίνι μιας καρδιάς που αγαπούσε το Χριστό,

 διαβαίνουν τους αιθέρες και τους αιώνες

φτάνουν ως εμάς και μας μιλούν.

Διότι κι εμείς βρισκόμαστε σε σκληρή εποχή.

Αυτοί, οι νεώτεροι Κάϊν, με τα αίματα μίαναν τη γη.

Το κακό έχει ρίζες πολύ βαθειά

 μέσα στὴν ἀνθρώπινη καρδιά.

Έρχονται ημέρες σκληρές, απαίσιες,

 κατά του σοφού Σολομόντος την προφητεία,

 που λέει ότι «ἐρημώσει πᾶσαν τὴν γῆν ἀνομία» (Σ. Σολ. 5,23).

 Σε τέτοιες μέρες ζούμε.

 Πολλοί θ' αρνηθούν το Χριστό.

Εγώ κλαίω και θρηνώ.

 Ποια μάνα τους γέννησε; ποιός πατέρας τους ανέθρεψε;

 ποιός παπάς τους κατήχησε;

 ποιος δάσκαλος τους δίδαξε;

ποια κοινωνία τους διαμόρφωσε;

Ο σπόρος του ευαγγελίου δεν θ' αφανισθεί,

δεν θα λείψουν στρατιώτες από την ένδοξη στρατιά του Κυρίου.

Όσοι μείνουν πιστοί, θα είναι μακάριοι, ευτυχείς.

 «Εὐτυχεῖς ὅσοι φυλάγουν Θερμοπύλες»,

 όπως λέει ο ποιητής,

όσοι μείνουν ατρόμητοι, ψυχωμένοι, πειθαρχικοί,

ενθουσιασμένοι, αποφασισμένοι για θυσία.

 Θερμοπύλες είναι η δική μας Ορθοδοξία.

 Να τη φυλάξουμε όποια θυσία και αν απαιτηθεί!

Και οι άπιστοι ακόμη και οι άθεοι θα γονατίσουν·

 και οι πάντες και τα πάντα, ο ουρανός και η γη

και τα άστρα και τα βουνὰ και οι θάλασσες, δύσις και ανατολή,

 βορράς και νότος, θα υμνούν και θα δοξάζουν

τον Κύριον ημών Ιησού Χριστό εις αιώνας αιώνων· αμήν.