Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής ΙΒ΄ Λουκά

Εβρ.ιγ’ 7 – 16 Κυριακή ΙΒ’ Λουκά : Ο νέος άνθρωπος θα πρέπει να έχει θέση, λόγο, βούληση, αποφασιστικότητα και πάνω απ’ όλα πίστη στην Εν Τριάδι Θεότητα.

του π. Παναγιώτου  Γκέζου

Είναι δύσκολη και ευαίσθητη

η θέση του ορθόδοξου νέου μπροστά στις προκλήσεις.

Δεν θα ήταν σωστό να κλειστεί στον εαυτό του

και να εγκαταλείψει

τη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης,

χωρίς ελπίδα και βοήθεια.

Αντιθέτως έχει χρέος να καλλιεργήσει

στους κόλπους της εκκλησίας

μια μεταφυσική αντίληψη.

Στον κόσμο υπάρχει μεγάλη διαστροφή!

θεωρούν ασχήμια την ομορφιά την πνευματική.

Η πνευματική ομορφιά δηλαδή

για τους κοσμικούς είναι ασχήμια κοσμική.

Τι λέει όμως; « Ιησούς Χριστός

χθες και σήμερον και εις τους αιώνας ο αυτός».

Τουλάχιστον , αν δεν μπορεί  κανείς να τα τηρήσει,

ας πη: « Θεέ μου ,ήμαρτον! » . Τότε ο Θεός θα τον ελεήσει.

Ακολουθώντας τη ζωή του Χριστού

και των αγίων γινόμαστε καλοί.

Δεν έχουμε όμως παρά να μελετήσουμε τους βίους των αγίων ,

 για να δούμε πώς μπορεί

ο καθένας απ' εμάς να επιτευχθεί.

Οι βίοι των Αγίων δείχνουν πολυάριθμους

αλλά πάντοτε βέβαιους δρόμους σωτηρίας.

Αναδεικνύουν ποικίλους τρόπους με τους οποίους

η ανθρώπινη φύση κατανικά την αμαρτία.

Ο Απόστολος Παύλος

στο παρών αποστολικό ανάγνωσμα θέλει να μας πει

πως οι άνθρωποι και κυρίως εμείς οι χριστιανοί

πρέπει να εγκαταλείψουμε τις υλικές αξίες

και να καταπιαστούμε στις ηθικές αξίες,

να συντρίψουμε το αίσθημα της ευμάρειας

και να συμπορευτούμε με την απλότητα.

Έτσι θα γίνει πραγματικότητα

ο στόχος μας αλλά και ο τελικός προορισμός μας

που δεν είναι άλλος από την αγιότητα.

Αυτή, η ίδια σκέψη της αιωνιότητας γέμισε με ασκητές

τις ερημιές, τα όρη και τις σπηλιές

Ναι. Η σκέψη της αιωνιότητας

έκανε ακόμα και μεγάλους αμαρτωλούς,

να μετανοήσουν και να γίνουν Άγιοι και εκλεκτοί του Θεού.

Πόσο ευτυχισμένοι θα είναι αυτοί που θα έχουν τη χαρά

να την απολαύσουν.

Πόσο όμως δυστυχισμένοι θα είναι αυτοί που θα την χάσουν.

Ο Χριστός δεν είναι ένας κοινωνικός

επαναστάτης, αλλά ο σαρκωμένος Υιός

Η Εκκλησία δεν μπορεί λοιπόν να αδιαφορεί

για τα προβλήματα του ανθρώπου.

Έχει καθήκον να προσεγγίζει τον άνθρωπο

σε όλες τις πτυχές της ζωής

του. Φυσικά δεν πρέπει ποτέ να λησμονεί

τον τελικό της σκοπό, που είναι:

από την αμαρτία να σωθεί.

Η διδασκαλία του Ευαγγελίου συνέβαλε

να φανερωθούν τα προβλήματα τα κοινωνικά.

τα οποία οι άνθρωποι θεωρούσαν σαν φυσιολογικά.

Άλλωστε ο άνθρωπος είναι ο δημιουργός

των δομών, των νόμων, των κανονισμών

Όμως ας μην ξεχνούμε ότι κύριος σκοπός

της Εκκλησίας, όπως αναφέραμε, δεν είναι απλώς

και μόνο η αντιμετώπιση των προβλημάτων

που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι, αλλά ο αγιασμός

και η ανακαίνιση του κόσμου γενικώς.

Είναι καλό η καρδιά να ενισχύεται

με την χάρη και όχι με τα φαγητά,

από τα οποία δεν είδαν καμίαν ωφέλεια

όσοι βασίζονται σ' αυτά.

Μη λησμονείτε να κάνετε το καλό

και να διαθέτετε από τι έχετε και εις άλλους,

διότι σε τέτοιες θυσίες ευχαριστείται ο Θεός.

και πάνω απ’ όλα πίστη στην Εν Τριάδι Θεότητα.