Κήρυγμα στο Αποστολικό ανάγνωμα της Κυριακής Αγ. 318 Πατέρων Α' Οικ. Συνόδου.

Πραξ. κ' 16-18, 28-36 Υπάρχει βεβαίως και η προσευχή του πιστού και η λεγόμενη «προσευχή του Ιησού».«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με»

                                                               του π. Παναγιώτη Γκέζου

Ο απ. Παύλος  προτρέπει τους πρεσβύτερους

 (ως πρεσβύτεροι εδώ εννοούνται οι επίσκοποι)

να προσέχουν πρώτα τον εαυτό τους,

                                να έχουν ήθος ορθό

ώστε να είναι αυτοί πρώτα καθαροί

                                   απέναντι στο Θεό,

          για να μπορούν να ποιμάνουν το λαό. 

Τους προετοιμάζει λοιπόν

                 πως θα έρθει ο καιρός

 που οι πιστοί στον Κύριο

     θα πέσουν σε μεγάλο πειρασμό,

από ανθρώπους που βρίσκονται

στην Εκκλησίας και υμνούν

                        τον Τριαδικό Θεό.

Ακόμη τους προετοιμάζει

                   ότι θα έρθει καιρός

που δε θα είναι μαζί τους και πως

πρέπει οι ίδιοι

 να βρίσκονται  σε εγρήγορση

                                               διαρκώς.

Αυτή η τελευταία προτροπή

απευθύνεται στους ποιμένες

                             κάθε εποχής.

Υπάρχει βεβαίως 

                  και η προσευχή του πιστού

και η λεγόμενη «προσευχή του Ιησού».

 «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού,

                                       ελέησόν με»

έχει ανυπολόγιστης αξία,

 γιατί μέσα σε λίγες λέξεις

                        συνδέεται η ομολογία

του Θεανθρώπου με την ομολογία

της ανάγκης μας

                    για το έλεός Του σε μας.

Αλ' ας δούμε και μια άλλη βασική πτυχή

του όλου θέματος.

Δεν είναι όπως ορισμένοι ισχυρίζονται

 η απόφαση της Οικ. Συνόδου

και γενικότερα της Συνόδου

                                       που ορθοτομεί,

                                   θέμα αριθμητικής

πλειοψηφίας των μελών.

Δηλ. εμφορούνται τα μέλη

                                        της Συνόδου

από την αυθεντική Εκκλησιαστική ζωή

με όλες τις ευλογημένες

                        παραμέτρους του όρου

«Εκκλησιαστική ζωή»;

Βρίσκονται στα επίπεδα του φωτισμού

ή της θεώσεως; Στοιχούν

                      στην ευλογημένη γραμμή

της Αποστολικής παραδόσεως

και του αυθεντικού Πατερικού

                                      τρόπου ζωής;

            Εάν ναι, εάν δηλ. είναι φορείς

της ζωντανής παραδόσεως,

τότε τα αποτελέσματα είναι θετικά.

Τα αποτελέσματα

                           είναι Αγιοπνευματικά.

Εάν απουσιάζει ο παράγοντας

                                          της βιώσεως

            του φωτισμού και της θεώσεως,

τα αποτελέσματα είναι απαράδεκτα

                                          και αρνητικά.

«Η υπέρτατη αυθεντία –

και η ικανότης προς διάκριση της αληθείας

 εις την πίστη – είναι εμπιστευμένη

                                                   στην Εκκλησία,

 που είναι πράγματι «θείος θεσμός»

κατά την ορθή και στενή έννοια

 της λέξεως. Ενώ ουδεμία

Σύνοδος ή Συνοδικός θεσμός είναι

de jure divino, παρά μόνο

 όταν αποτελεί αληθή εικόνα

 ή φανέρωση της ίδιας της Εκκλησίας».

 Και καταλήγει:

«αι αποφάσεις των συνόδων

 εγένοντο δεκταί ή απερρίπτοντο

                              από τας Εκκλησίας

όχι δια λόγους τυπικούς ή ''κανονικούς'',

                                    η δε ετυμηγορία

της Εκκλησίας υπήρξε

                                  άκρως εκλεκτική.

Η Σύνοδος δεν ευρίσκεται

                υπεράνω της Εκκλησίας…».

Είναι όμως ανάγκη στο σημείο αυτό

που βρισκόμαστε, να διευκρινιστεί

                                  και να τονιστεί

 μια μεγάλη και βασική

   αλήθεια, που φαίνεται ότι αρκετοί

                                    την αγνοούν,

με αποτέλεσμα να καταλήγουν

 σε λανθασμένα συμπεράσματα.

Σε συμπεράσματα τα οποία

                  κάποιες φορές οδηγούν

τους ημιμαθείς σε πλάνες

 και τελικώς εκτός του Σώματος

              της Εκκλησίας να βρεθούν.

Ο «ποιμήν ο καλός» οφείλει να είναι

πάντα άγρυπνος για τη διαφύλαξη

                              της πνευματικής

ακεραιότητας του ποιμνίου του,

όχι μόνο κατά τη σημερινή εορτή,

αλλά και γενικότερα μέσα,

                     της Εκκλησίας, τη ζωή.

Τους Πατέρες αυτούς καλούμαστε

να έχουμε ως πρότυπα

                           στη σημερινή εποχή

 στην προσωπική μας

                             πνευματική πορεία,

αλλά και του κόσμου γενικότερα

και στην πορεία

                    της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

 Οι Πατέρες αυτοί,

 είναι, κατά το λόγιο του Κυρίου, το

«φώς του κόσμου» και το «άλας της γης».