Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα την Κυριακή Δ’ Ματθαίου.

Ρωμ. 6:18-23 : Αυτός που έδωσε από την αρχή στον άνθρωπο την ελευθερία,την ξαναδίνει τώρα με τη λυτρωτική του θυσία.

                                       του π. Παναγιώτου Γκέζου

Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει εμπειρικά,

τόσο τη δουλεία, όσο και την αμαρτία.

Η οντολογική σημασία της αμαρτίας,

σημαίνει την άρνηση του Θεού,

                                               την απιστία

και την υποταγή του ανθρώπου

στα του κόσμου και στην ειδωλολατρία.

Όπως δηλαδή προσφέρατε τα μέλη σας

 σκλάβα στην αμαρτία

για να κάνετε την ανομία,

έτσι τώρα να προσφέρετε τα μέλη σας

 δούλα στην ενάρετη ζωή

για να προοδεύσετε σε αγιότητα.

Η υποταγή σας όμως αυτή

                                    στην ενάρετη ζωή

            δεν είναι σκλαβιά αλλά ελευθερία. (Προς Ρωμ. 6 -22)

Η σωματική δουλεία είναι προσωρινή

όπως και η δική μας ζωή,

η θλιβερή όμως δουλεία της αμαρτίας 

είναι αιώνια και ατελείωτη.

Ο Χριστός μας εξαγόρασε από αυτή

την πνευματική δουλεία.

Θυσιάστηκε επί του σταυρού

για να μας απολυτρώσει από την αμαρτία.

Δεν ανήκουμε πλέον στον δικό μας εαυτό

αλλά ανήκουμε στον Χριστό.

Ο Χριστός είναι

                        ο αδελφός των λυτρωμένων,

          ο ανεκτίμητος φίλος των σωζόμενων,

για τους οποίους έχει ετοιμάσει

                                         ουράνια βασιλεία.

Αυτός που έδωσε από την αρχή

                  στον άνθρωπο την ελευθερία,

την ξαναδίνει τώρα

                         με τη λυτρωτική του θυσία.

Μας δίνει όλα τα μέσα της χάριτος,

να απαλλαγούμε από, του κακού,

                                                την τυραννία,

να βαδίσουμε απρόσκοπτα τον δρόμο

                                                   της αρετής,

      να αποκτήσουμε την ηθική  ελευθερία.

Εάν ο άνθρωπος

    από το φώς της πίστεως οδηγούμενος

 και την χάρη του Θεού ενισχυόμενος

αγωνίζεται να αποφεύγει το κακό

                                 και να πράττει το καλό,

όταν, γενικά, ρυθμίζει και εναρμονίζει

 την εσωτερική και εξωτερική του ζωή

σύμφωνα με το θείο θέλημα,

                                                 τότε προχωρεί

στην απόκτηση και καλλιέργεια

                            της ελευθερίας της ηθικής.

Αυτό, θεούς κατά χάριν, μας αναδεικνύει

από την παρούσα ακόμη ζωή,

ασύγκριτα ανώτερους από τους του κόσμου

                         σοφούς και κοσμοκράτορες,

 από τους πλουσίους και ενδόξους της γης.

Και σκεφτείτε και τούτο:

Τι κερδίσατε τότε που δουλέψατε

                                            στην αμαρτία

 και τι καρπό λάβατε;

Τίποτε άλλο από ντροπή κι ατιμία.

Ο θάνατος ήταν πολλές φορές

                                        και σωματικός

 αλλά πάντοτε οπωσδήποτε ψυχικός.

Τώρα όμως που λευτερωθήκατε

μέσω της θ. χάριτος του Χριστού

η ντροπή των ακαθάρτων έργων σας

ας μείνει στη συνείδησή σας

 για το συμφέρον και την ωφέλειά σας.

Δε θα έπρεπε να λέμε υποδούλωση

                                                    στη δικαιοσύνη

αλλά για την δυσκολία που έχουν

                                        οι αρχάριοι στο καλό

 μέχρι να ασκηθούν επαρκώς

στην αρετή και να ξεφύγουν ολότελα

                                                        από το κακό.

Τους φαίνεται πολλές φορές βουνό

το να κάνουν στη ζωή τους

                                     κάτι σωστό και καλό!

«… απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος». (Τιμ.2,4,8 & 2,1,18 )

 Όπου δικαιοσύνη η απόλυτη καθολική αρετή

 και στέφανος η νίκη & έλεος παρά Κυρίου

 να βρούμε όταν έρθει εκείνη η ώρα η φοβερή

της κρίσεως όπου έλεος είναι όλες οι χάριτες:

 δόξα και μακαριότητα,

που μας δίνει ο Θεός εδώ και στην άλλη ζωή.

Το να παραμένει ο άνθρωπος

στην κατάσταση του χωρισμού

και της αποξενώσεως

               από το λόγο του Θεού,

 αποτελεί δική του εκλογή.

            Η αιώνιος ζωή

προσφέρεται προς τον άνθρωπο

από το Θεό, ως δώρο και όχι ως αμοιβή

                                                     και οφειλή.

Ο δε θάνατός Του πάνω στο σταυρό,

οδήγησε τον αποστάτη άνθρωπο

                             δια του θανάτου στη ζωή.

Είμαστε ανάξιοι δούλοι. 

Κάναμε αυτό το οποίο οφείλαμε να πράξουμε. 

Στον Ιησού Χριστό τιμή

και δόξα στους αιώνες των αιώνων.  Αμήν!