Τα αποτελέσματα της Γενικής Συνέλευσης του Ι.Σ.Κ.Ε.

28-2-2016

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Την Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016 πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη ετήσια Γενική Συνέλευση του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος, στη φιλόξενη ενοριακή αίθουσα του Ιερού Ναού Αγίου Κοσμά Αιτωλού Αμαρουσίου της Ιεράς Μητροπόλεως Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού.

Προ της ενάρξεως των εργασιών έγινε προσευχή και τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση υπέρ αναπαύσεως πάντων των κεκοιμημένων μελών του Ι.Σ.Κ.Ε.

Τις εργασίες της Γ.Σ. διηύθυνε ο Αντιπρόεδρος του Ι.Σ.Κ.Ε. π. Ευάγγελος Φεγγούλης, λόγω ασθενείας του προέδρου, π. Ιωάννου Κατωπόδη, ο οποίος καλωσόρισε τα μέλη του Ι.Σ.Κ.Ε. καθώς και την αντιπροσωπεία της Ένωσης Συνδέσμων Κληρικών Κρήτης με επικεφαλής τον πρόεδρό της π. Ζαχαρία Αδαμάκη.

Ο π. Ευάγγελος αφού κατέθεσε ενδιαφέρουσες προτάσεις για την πορεία του Συνδέσμου κάλεσε στο βήμα τον κεντρικό ομιλητή, Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη Σπυρίδωνα Κατραμάδο, Γραμματέα της Σ. Ε. Προσκυνηματικών Περιηγήσεων της Ιεράς Συνόδου. Ο π. Σπυρίδων ανέπτυξε διεξοδικά το θέμα: «το σύγχρονο ποιμαντικό έργο του ιερέα».

Χαιρετισμό στη Γ. Σ. απηύθυνε εκ μέρους των Κληρικών της Κρήτης ο πρόεδρος της Ένωσης Συνδέσμων Κληρικών Κρήτης πατήρ Ζαχαρίας Αδαμάκης. Ο π. Ζαχαρίας επεσήμανε ότι είναι η τρίτη φορά που βρίσκονται παρέα με τον Ι.Σ.Κ.Ε. Στην Εκκλησία της Κρήτης υπάρχουν ήδη 8 Σύνδεσμοι στις 9 Μητροπόλεις, οι οποίοι συνέστησαν την Ένωση, η οποία εκπροσωπεί 900 κληρικούς, αφού κάθε κληρικός όταν χειροτονείται γίνεται αυτοδίκαια μέλος του τοπικού Συνδέσμου. Ο π. Ζαχαρίας παρέθεσε στη συνέχεια τις θέσεις-αιτήματα της Ένωσης, οι οποίες συμπίπτουν με τις θέσεις-αιτήματα του Ι.Σ.Κ.Ε. και κάλεσε σε συμπόρευση για την επίτευξή τους.

Ακολούθως το λόγο έλαβε ο πρώην πρόεδρος του Ι.Σ.Κ.Ε. π. Γεώργιος Σελλής, ο οποίος κατέθεσε την εμπειρία του για τους λόγους που οι κληρικοί της Ελλαδικής Εκκλησίας δεν έχουν πυκνώσει τις τάξεις του Ι.Σ.Κ.Ε. ή και εμποδίζονται σε αυτό.

Σύμφωνα με την ημερήσια διάταξη το λόγο έλαβαν ο πρόεδρος της Εξελεγκτικής Επιτροπής π. Αντώνιος Χρήστου και ο Ταμίας του Ι.Σ.Κ.Ε. π. Μιχαήλ Μετζάκης για τον Απολογισμό του οικονομικού έτους 2015. Ο Απολογισμός και η έκθεση της Εξ. Ε., καθώς και ο Προϋπολογισμός του 2016, που παρουσίασε ο Ταμίας, εγκρίθηκαν ομόφωνα. 

Την απαρίθμηση των προς ψήφιση και λήψη απόφασης ζητημάτων επεχείρησε ο εκπρόσωπος τύπου, π. Γεώργιος Κωνσταντίνου, αναπτύσσοντας περαιτέρω τα προς ψήφιση θέματα.

Ο π. Ευάγγελος Φεγγούλης, εκπρόσωπος του Ι.Σ.Κ.Ε. στο ΤΠΔΥ ενημέρωσε για θέματα που αφορούν στην απειλούμενη κατάργηση της οικονομικής αυτοτέλειας του ταμείου μας, της χορήγησης του εφάπαξ, τα νέα μισθολογικά κλιμάκια. 

Η Γενική Συνέλευση ύστερα από την ενημέρωση και τη γόνιμη συζήτηση που ακολούθησε αποφάσισε ομόφωνα:

1. Ο Ιερός Σύνδεσμος Κληρικών Ελλάδος από κοινού με την Ένωση Συνδέσμων Κληρικών Κρήτης εκφράζουν τη συμπαράστασή τους στους δίκαιους αγώνες του λαού για εργασία και αξιοπρέπεια, σε όλο τον αγροτικό κόσμο, αλλά και σε κάθε επαγγελματική ομάδα που αγωνίζεται για τα δίκαιά της.

2. Με αφορμή τη σχετική εγκύκλιο της Δ.Ι.Σ. περί πλήρους απαγορεύσεως της οπλοκατοχής και οπλοχρησίας, η Γ. Σ. του Ι.Σ.Κ.Ε. έχοντας υπόψη τις διαμαρτυρίες κληρικών σε όλη την Ελλάδα, εκφράζει την αντίθεσή της, καθώς θεωρεί ότι μια τέτοια απαγόρευση προσβάλλει τα δικαιώματα των κληρικών ως ελευθέρων πολιτών, την ιστορία και προσφορά του ιερού κλήρου στους αγώνες του Έθνους και δηλώνει την πρόθεσή του Ι.Σ.Κ.Ε. να προσφύγει εναντίον της εγκυκλίου στο Σ.τ.Ε.

3. Ο Ι.Σ.Κ.Ε. θα προασπίσει το δικαίωμα των μελλοντικών συνταξιούχων κληρικών έναντι της απόπειρας κατάργησης της οικονομικής αυτοτέλειας του ταμείου (Τ.Π.Ο.Ε.Κ.Ε.) ενώ θα παρέμβει προς κάθε κατεύθυνση και προς τη Δικαιοσύνη για το σκοπό αυτό. 

ΕΚ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ

 

Κήρυγμα τη Κυριακή του Ασώτου (Σπλαχνικού Πατέρα).

Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής του Ασώτου.

 Α’ Κορ. Στ’ 12-20 : Η αρετή θέλει ανδρεία.

του π. Παναγιώτη Γκέζου

Χωρίς εγρήγορση δεν επιτυγχάνεται

                            η πνευματική προκοπή.

Δεν κατορθώνεται

         η καθαρότητα του νου

             χωρίς επαγρύπνηση εσωτερική.

Όπως τότε, έτσι και σήμερα,

                       η ζωή της αρετής,

                      απαιτεί εγρήγορση διαρκή.

       Είναι οι εχθροί πολλοί και δυνατοί.

Ιδιαιτέρως ο διάβολος, ο οποίος

             «ως λέων ωρυόμενος περιπατεί

ζητών τίνα καταπίη».

     Αντιθέτως η ακηδία, η ραθυμία

               και η νωθρότητα η πνευματική

συνιστούν μεγάλη απειλή.

 Όταν η συνείδησή μας

                                    παύσει να αγρυπνεί,

ξεχνούμε τις ευθύνες μας,

την κλήση του Ιησού προς όλους μας:

Χρειάζεται και η ψυχή

                                  «τροφή», πνευματική.

Η δε απιστία κραδαίνει την μάχαιρα

   της δήθεν επιστημονικής αληθείας,

                      απαιτείται μεγάλη προσοχή

και εγρήγορση,

         διότι από στιγμή σε στιγμήν μπορεί

ο εχθρός να εισέλθει

             στο οχυρό της δικής μας ψυχής.

Όσον δε περισσότεροι εχθροί

                                           μας πολεμούν,

 λόγω της ανωμαλίας των καιρών

                              και του κατακλυσμού

 της απιστίας και διαφθοράς,

επί τοσούτον μεγαλύτερη

 θα πρέπει να είναι η φρούρηση

                     του ψυχικού μας θησαυρού.

Τι ατύχημα μέγα είναι

                                        δια τον άνθρωπο

να χάση την πίστη του! Όλα γύρω του

                 τότε γίνονται σκοτάδι, ερημιά.

Ο άνθρωπος ομοιάζει

              με αετό χωρίς φτερά

                και η ζωή σαν θανάτου πορεία.

Αδελφέ,

              ας μείνομε σταθεροί στην πίστη,

αν θέλομε αληθινά

                                   την δική μας ευτυχία.

Βέβαια,

            δια να κρατήσει κανείς την πίστη

και να νικήσει 

                           τον μεγάλο αυτόν αγώνα,

  θα χρειασθεί, με σθένος, να πολεμήσει.

 Η αρετή θέλει ανδρεία.

Έχει βέβαια ο δρόμος της

                                    και η πορεία γοητεία,

 αλλά την ιδίαν στιγμήν απαιτείται

                                      και ηρωική διάθεση.

 Διότι απέναντι

                           στις επιθέσεις του εχθρού,

                                η στάση του χριστιανού

δεν ημπορεί να είναι η υποχώρηση.

Διότι υποχώρηση σημαίνει θάνατος.

Είναι αλήθεια ότι η αμαρτία

                                  εμφανίζεται ελκυστική,

             με γοητευτικά χρώματα, απατηλή.

Ομοιάζει με μεθυστικό ποτό,

που μόλις το πιείς ζαλίζεσαι

                     και ζεις σε κόσμο φανταστικό.

 Είναι πλανεύτρα η αμαρτία.

 Όμως, αργότερα,

όταν περάσουν οι πρώτες εντυπώσεις,

                               τότε εκδηλώνεται η πικρία…

Να πιστεύω όμως στον Χριστό

και να μην έχω την αγάπη Του,

                                                    που αποτελεί

την ενεργοποίηση της πίστης

                     είναι όχι μόνο σόλοικο,

                                        αλλά και δαιμονικό,

είναι μία δύναμη καταστροφική για

τους άλλους

                      και για τον ίδιο μας τον εαυτό

Για την πίστη μας,

όπως και ο απόστολος Παύλος, το εννοεί,

                       δύναμη θετική και ευεργετική

υπάρχει εκεί που υφίσταται

                                            αγάπη χριστιανική.

Αν δεν έχουμε μετάνοια,

ας την ζητήσουμε ειλικρινά από τον Κύριο.

 Θα είναι το πρώτο σκαλοπάτι

          της ένθεης και σωτήριας μας αγάπης.

Ναι! Όταν μέσα μας πιστεύουμε

 ότι ο δρόμος που επήραμε

                                              είναι ο καλύτερος,

όταν η ψυχή μας δονηθεί από τα ιερά

     σκιρτήματα της αρετής και της πίστεως,

όταν πάρομε την απόφαση να μείνομε

στις επάλξεις της τιμής και του χρέους,

                                                               συνεχώς 

τότε τα ιερά μας και τα φρούριά μας

                                δεν θα τα πάρει ο εχθρός.

Ορθοί και αήττητοι θα μείνομε

εις τας επάλξεις, αφού μαζί μας,

εμψυχωτής και υπερασπιστής,

                                             θα είναι ο Χριστός.

28/2/2016

Κήρυγμα στο Ευαγγέλιο της Κυριακής ΙΖ' Λουκά (Γραπτό Κήρυγμα).

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης,

εφημέριος του Ι.Ν. αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης

Για τον "Στύλο Ορθοδοξίας" (Ιανουάριος 2016, αρ.φ. 174)

Ευαγγέλιο Κυριακής ΙΖ΄ Λουκά (Ασώτου) (Λουκ. ιε΄ 11-32)

Αυτός που μετανόησε

Η ευαγγελική περικοπή της δεύτερης Κυριακής του Τριωδίου, είναι γνωστή σε όλους τους Χριστιανούς, ως η παραβολή του Ασώτου υιού.  Γι’ αυτό και η Κυριακή αυτή λέγεται Κυριακή του Ασώτου.

Κάποιος σοφός είχε αναφέρει κάποτε, ότι αν κανείς σκύψει και εμβαθύνει στο νόημα της περικοπής του ασώτου υιού, θα αποκαλύψει όλο το μεγαλείο του Χριστιανισμού.  Ακόμα και αν από την Αγία Γραφή λείπανε όλα τα βιβλία, της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, μόνο η περικοπή αυτή να υπήρχε, δεν θα έλειπε τίποτε.

Στην παραβολή του Ασώτου προβάλλονται τρία πρόσωπα.  Το κυρίαρχο είναι ο άσωτος υιός, που χαρακτηρίζει με την ιδιότητά του αυτή την ημέρα.  Το δεύτερο σημαντικότατο πρόσωπο είναι ο πατέρας και το τρίτο είναι ο αδελφός.

Ο άνθρωπος αυτής της περικοπής με τον οποίο θα ασχοληθούμε εδώ, είναι Άσωτος.  Το Ιερό Ευαγγέλιο δίνει την περιγραφή του αναφερόμενο στις πράξεις και την άσωτη ζωή του, που οδήγησαν σε αυτόν τον χαρακτηρισμό.  Τι είναι όμως η ασωτία και πως την καταλαβαίνουμε;  

Ασωτία σημαίνει αστοχία, δηλαδή το να ξεμακραίνεις από το στόχο σου, να χάνεις την αποστολή σου, τον δρόμο σου.  Κατά μία έννοια, είναι καθ’ ολοκληρία η αμαρτία, που σημαίνει αστοχία από τον στόχο που είναι ο Θεός και η Βασιλεία Του.

Ο Άσωτος είναι μία πολύ συνηθισμένη μορφή και θα λέγαμε ότι αντιπροσωπεύει όλους εμάς.  Είναι αυτός ο οποίος, αγαπάει πολύ τον εαυτούλη του για κάποιον ιδιοτελή λόγο και ξεμακραίνει από το θέλημα του Θεού.  Βλέπει μόνο τις ηδονές, τι ευχαριστεί το σώμα δηλαδή, και νομίζει ότι με αυτόν τον τρόπο καλύπτει και τις ανάγκες της ψυχής.

Η έννοια ψυχαγωγία στον Άσωτο, είναι διαφορετική από την έννοια της ψυχαγωγίας στον Χριστιανό, στον άνθρωπο του Θεού.  Ψυχαγωγία για τον άσωτο άνθρωπο σημαίνει άρτος και θεάματα, αμαρτία, ηδονή σαρκική.  Αλλά στον Χριστιανό τα πράγματα διαφέρουν.  Εμείς οι Χριστιανοί, όσο και αν φαίνεται περίεργο στον κόσμο, έχουμε ως κύρια ημέρα και ώρα ψυχαγωγίας, την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία.  Μέσα στη Θεία Λειτουργία ψυχαγωγείται ο Χριστιανός.  Εκεί το πνεύμα του ατενίζει τον Θεό και η ψυχή του μαθαίνει τα του Θεού, ξεκουράζεται και αναπαύεται.

Άσωτος άνθρωπος είναι ο καθένας από εμάς, που σε πολλές περιπτώσεις της ζωής μας, ξεφύγαμε από τον δρόμο του Θεού.  Αλλά ο Άσωτος έχει ένα χαρακτηριστικό πολύ σημαντικό.  Έχει τύψεις.  Όσο και να κυλίστηκε στην αμαρτία, μες την ψυχή του, η φωνή του Θεού, του φύλακα Αγγέλου του, της συνείδησής του, που είναι δώρο του Θεού και του κατατρώγει τα σπλάχνα, δεν τον αφήνουν να ησυχάσει.  Κι επειδή ο Άσωτος στην ουσία δεν ψυχαγωγείται, αλλά δυστυχεί, ο Θεός επιτρέπει, από την πολλή Του αγάπη, να του έρθει ένα ίχνος μετάνοιας, ικανό όμως να τον φέρει πάλι κοντά Του, επειδή είχε βιώσει την αγάπη Του.  Ο Άσωτος είναι ο ειλικρινής μετανοών άνθρωπος.

Όταν αυτή την Κυριακή του Ασώτου ο κόσμος λέγει «γιορτάζουμε, χρόνιά μας πολλά οι άσωτοι», ο κοσμικός άνθρωπος μένει στην αμαρτία.  Δηλαδή λέγοντας αυτό κάποιος, θεωρεί ότι είναι άσωτος, ένας αμαρτωλός άνθρωπος, αυτός που κυλίστηκε στην αμαρτία, που έφτασε στο τελευταίο σκαλί, στο τελευταίο επίπεδό της ηθικής κι εκεί μένει.  Ο Άσωτός της ευαγγελικής περικοπής, έχει ένα σημαντικό χαρακτηριστικό, που τον κάνει να τον προσκυνούμε στην εικόνα του προσκυνηταριού.  Δεν είναι ο άσωτος που αμάρτησε αλλά ο άσωτος που μετανόησε.  Είναι πολύ σημαντική αυτή η διαφορά την οποία θα πρέπει να γνωρίζουμε και να μας δίνει θάρρος.  Ναι Κύριε, είμαι άσωτος, ξεμάκραινα του θελήματός Σου, απείχα της αγάπης Σου, ξέφυγα!  Αυτός ο άγιος νέος όμως είχε το φως, παρ’ όλη την αμαρτία του, τα πάθη του, την ανηθικότητά του, μετανόησε!  Βρήκε δύναμη και ψυχικό σθένος και είπε:  «Πάτερ ήμαρτον!  Τόσο στον ουρανό, όσο και στη γη, πέφτω στα πόδια σου!  Κάνε με σαν έναν από τους δούλους σου!».

Αυτήν η μορφή του Ασώτου έχει συγκλονίσει Αγίους, Οσίους και Μάρτυρες.  Όσο περίεργο και να μας φαίνεται, ο Άσωτος είναι αυτός που μας δίδαξε την εξομολόγηση, την μετάνοια, την επιστροφή, την ανδρεία και την παλικαριά της ψυχής.

Αδελφοί μου, μόνο αυτήν την εικόνα να έχουμε στο μυαλό μας, ότι επιστρέφοντας προς τον Πατέρα, προς στον δρόμο του Θεού, μία αγκαλιά κι ένα ζεστό φιλί μας περιμένει.  Η παραβολή αυτή είναι πολύ χαρακτηριστική.  Μόλις ο πατέρας, ο οποίος περίμενε την επιστροφή του γιου, τον είδε από μακριά, δεν τον περίμενε να φτάσει στο σπίτι, να χτυπήσει την πόρτα, να ταπεινωθεί τόσο.  Πάντοτε ο Θεός υπολογίζει μία μικρή κίνηση που θα κάνουμε για να έχουμε λόγους σωτηρίας.  Αν κάποτε έκανες μία ελεημοσύνη, θα τη μετρήσει.  Αν προσευχήθηκες και αν εξέφρασες στεναγμούς λύπης, που δεν άκουσαν τα αυτιά σου, ούτε τα αυτιά των διπλανών σου, ο Θεός άκουσε.  Και μπορεί αυτό να είναι και η σωτηρία σου.

Αδελφοί μου, ομολογώ ότι θέλω να είμαι σαν τον Άσωτο, που θα βρω το έλεος, την αγκαλιά του Θεού και το ζεστό φιλί Του.  Δε θέλω να είμαι σαν τον μεγάλο του αδελφό που τον κατέκρινε. Θέλω να είμαι ο Άσωτος, να με γιορτάζουν οι Χριστιανοί, να γιορτάζω κι εγώ μαζί τους.  Τέτοιος άσωτος, που πέφτω και που σηκώνομαι, που αμαρτάνω και που ζητώ συγχώρεση, που έχω πτώσεις, αλλά έχω και τη γνώση της αγάπης του Θεού. Αμήν!

Elder Ephraim Arizona - Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας: Το φοβερό όραμα του Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας

Διαβάζουμε από το Ευαγγέλιο την παραβολή του Ασώτου Υιού (Λουκ.15, 11-32). Η παραβολή αυτή μαζί με τους ύμνους της ημέρας, μας παρουσιάζουν τη μετάνοια σαν επιστροφή του ανθρώπου από τη εξορία. Ο άσωτος γιός, πήγε σε μια μακρινή χώρα και εκεί σπατάλησε ό,τι είχε και δεν είχε. Μια μακρινή χώρα. Είναι ο μοναδικός ορισμός της ανθρώπινης κατάστασης που θα έπρεπε να αποδεχτούμε καθώς αρχίζουμε την προσέγγισή μας στό Θεό. Ένας άνθρωπος που ποτέ δεν είχε αυτή την εμπειρία, έστω και για λίγο, που ποτέ δεν αισθάνθηκε ότι είναι εξόριστος από το Θεό και από την αληθινή ζωή, αυτός ποτέ δεν θα καταλάβει τι ακριβώς είναι ο Χριστιανισμός. Αυτό το αίσθημα της αποξένωσης απο το Θεό, απο την μακαριότητα της κοινωνίας μαζί Του, από την αληθινή ζωή όπως τη δημιούργησε και μας την έδωσε Εκείνος. Να παραδεχθώ ότι έχω αμαυρώσει και έχω χάσει την πνευματική μου ομορφιά, ότι είμαι πολύ μακριά από το πραγματικό μου σπίτι, την αληθινή ζωή.
  Η αμαρτία όλων των αμαρτιών: η απομάκρυνση της αγάπης μου από το Θεό, προτιμώντας την μακρινή χώρα από το όμορφο σπίτι του Πατέρα.
Η Εκκλησία όμως είναι εδώ παρούσα για να μου θυμίζει τι έχω εγκαταλείψει, τι έχω χάσει. Και, καθώς αναλογίζομαι, βρίσκω μέσα μου την επιθυμία της επιστροφής και τη δύναμη να τη πραγματοποιήσω. Αυτό και μόνο αυτό, είναι μετάνοια, να αποκτήσω ξανά το χαμένο σπίτι. <<Θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου και θα του πω. Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό και σε σένα, και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ γιός σου>>.

Το φοβερό όραμα του Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας: ( π. Στεφάνου Αναγνωστόπουλου )

http://elderephraimarizona.blogspot.gr/2016/02/blog-post_7.html?m=1

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ 

            Μιά πονεμένη χήρα μάνα βρίσκεται σ’ ενα νοσοκομείο με το δίχρονο παιδάκι της να χαροπαλεύει από λευχαιμία. Ο πόνος της είναι μεγάλος, διότι ήδη έχει χάσει άλλα δύο παιδιά, και τώρα έβλεπε να της φεύγει και το τελευταίο, τρίτο βλαστάρι της. Όσο περνούσαν οι ώρες, τόσο και πιό πολύ μεγάλωνε η απελπισία της.

            Ήταν ήδη 2:00 μετά τα μεσάνυκτα, όταν όλως εκτάκτως πέρασε από το θάλαμο ο διευθυντής του τμήματος, να δει ένα διπλανό κοριτσάκι ‘’επί πληρωμή’’ και από παρόρμησι πρόσεξε και το δίχρονο παιδάκι της χαροκαμένης εκείνης μάνας. Το εξέτασε και της είπε: Λυπάμαι πολύ κυρία μου. Πάρε το παιδάκι σου και φύγε τώρα, για να πεθάνη τουλάχιστον στην αγκαλιά σου και στο σπίτι σου.

            Σαν το άκουσε αυτό η δύστυχη μάνα από το στόμα του γιατρού, με λυγμούς, τύλιξε το παιδάκι της με μια κουβερτούλα, το έσφιξε στην αγκαλιά της και έφυγε τρέχοντας. Βγήκε στο δρόμο…  Παντού επικρατούσε ερημιά και ησυχία. Τίποτα δεν κυκλοφορούσε.

            Σε μια στροφή του δρόμου, βλέπει ξαφνικά μπροστά της μια νεαρή σχετικά γυναίκα, περίπου 30 ετών. Μόλις είχε τελειώσει τη <<δουλειά της>>, ήταν πόρνη.

Μόλις έφθασε η μάνα μπροστά της, την σταμάτησε και της έβαλε με βία το παιδάκι της μέσα στην αγκαλιά της. Ταυτόχρονα, έπεσε στα πόδια της και φώναξε: Σώσε το παιδί μου! Σώσε το παιδί μουουουου!!!

Τα έχασε αυτή! Πόρνη ήταν, αμαρτωλή ήταν, βυθισμένη στο βούρκο της ακολασίας! Τι να κάνει; Στα πόδια της μια μάνα, στα χέρια της ένα παιδί που έσβηνε. Το είδε ότι έσβηνε. Σήκωσε τα μάτια της στον ουρανό και είπε με δυνατή φωνή: Τι προσευχή να κάνω τώρα Θεέ μου; Εγώ είμαι αμαρτωλή, εγώ είμαι πόρνη! Τώρα μόλις <<τελείωσα>> την δουλειά μου. Αν δεν μ’ ακούς εμένα –και δεν θα με ακούσεις, βέβαια, γιατί είμαι αμαρτωλή- άκουσε τουλάχιστον αυτή τη πονεμένη μάνα.

Εκείνη τη στιγμή έγινε το θαύμα!!! Κατέβηκε ένα φως από τον ουρανό και το παιδί άνοιξε τα ματάκια του, φώναξε <<μανούλα μου!>> κι ἀπλωσε τα χεράκια του αγκαλιάζοντας τη πόρνη, γιατί νόμισε ότι αυτή ήταν η μανούλα του. Πάρ’ το της είπε. Ο Θεός έκανε το θαύμα Του!

            Ο Θεός άκουσε τη προσευχή μιας αμαρτωλής, μιας πόρνης και όχι της μάνας! Αυτό συντάραξε τα λιμνάζοντα ‘’νερά’’ στη ψυχή της αμαρτωλής γυναίκας, ώστε με συντριβή και μετάνοια, και με εξομολόγηση, οριστικά πλέον άλλαξε το σκοτάδι της αμαρτίας με τη νέα εν Χριστώ ζωή.  Δόξα στο Όνομά σου, Κύριε!

 (Από τις προσωπικές σημειώσεις του π. Στεφάνου Αναγνωστόπουλου, -πνευματικό τέκνο του Αγιορείτου Γέροντος Εφραίμ της Αριζόνας ΗΠΑ- Ιερέως στην Αγία Βαρβάρα Αμφιάλης Κερατσινίου).

15η Ομιλία περί Προσευχής.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΝΕΑΝΙΚΗΣ ΣΥΝΑΞΕΩΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΤΩΝ 2008 -2015.

Παρακαλούνται όλα τα μέλη της Νεανικής Συνάξεως των Ιερών Ναών Κοιμήσεως Θεοτόκου Βούλας και Αγίου Νεκταρίου Βούλας, των Εκκλησιαστικών ετών 2008 έως 2015, να επικοινωνήσουν στο email :axrhstou1@gmail.com  γιατί πρόκειται να πραγματοποιηθεί Συνάντηση να θυμηθούμε λίγο τα παλιά.

                               Ο Συντονιστής Ιερέας των άνω Συνάξεων

                                                     π. Αντώνιος  Χρήστου

Το οφφίκιο του Άρχοντος Πρωτομαΐστορος της Αγίας του Χριστού Μεγ. Εκκλησίας στον κ. Σταμάτιο-Νικόλαο Κίσσα.

Την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου, η Α.Θ.Π. ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος χειροθέτησε στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό τον Ελλογιμότατο και αγαπητό μας φίλο κ. Σταμάτιο - Νικόλαο Κίσσα, Πρόεδρο του εν Αθήναις Συλλόγου Μουσικοφίλων Κωνσταντινουπόλεως, στο οφφίκιο του Άρχοντος Πρωτομαΐστορος της Αγίας του Χριστού Μεγ. Εκκλησίας. 

Στο νέο Άρχοντα εκφράζουμε θερμότατα συγχαρητήρια και εγκάρδιες ευχές. ΑΞΙΟΣ !!!

Ευχαριστούμε τον  Πρωτοψάλτη κ. Αλέξανδρο Προκοπίου, του Ι.Ν. Αγίων 12 Αποστόλων της Ι.Α. Θυατείρων & Μ.Β., για τις ωραίες φωτογραφίες!

Το φίδι και η πυγολαμπίδα....

Ο  θρύλος  λέει  ότι  κάποτε   το   φίδι   κυνηγούσε   την   πυγολαμπίδα   για  να   την   φάει.  Αυτή   έτρεχε    για  μια   δύο  μέρες, ώσπου   την   τρίτη   εξουθενωμένη   σταμάτησε. Τότε   η   πυγολαμπίδα   ρώτησε:  Μπορώ να  σου  κάνω  τρία   ερωτήματα; 
Αν  και   δεν    συνηθίζω  να   απαντώ  σε  τέτοια    ερωτήματα, θα   σου   απαντήσω, μια   και  σε  λίγο  θα   σε  καταβροχθίσω.
-Ανήκω    στην  τροφική   σου   αλυσίδα; ρώτησε   η  πυγολαμπίδα. Όχι  απάντησε   το   φίδι. 
-Σε  έχω    ενοχλήσει  σε  κάτι; Όχι   είπε  ξανά   το  φίδι.
-Τότε  γιατί  θέλεις  να  με   σκοτώσεις;
Γιατί    δεν  αντέχω  να  σε  βλέπω  να λάμπεις!.

Το  ίδιο   συμβαίνει  και   στη   ζωή    των  ανθρώπων. Πολλοί   είναι    εκείνοι  που   βρίσκουν   ανυπόφορες   την  καλοσύνη  και   την   αρετή   και  ιδίως την ταπείνωση και   τις  πολεμούν   μόνο  και  μόνο   επειδή   δεν  μπορούν  να   τις   φθάσουν...

Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής του Τελώνου και Φαρισαίου.

«Και πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν

ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται…».

του π. Παναγιώτη  Γκέζου

Η Εκκλησία μας σήμερα ανοίγει

τις πύλες του ιερού Τριωδίου,

                             μιας περιόδου μετανοίας.

Οι φαρισαίοι διακηρύσσουν

                                 την πίστη τους στον Θεό,

όμως, η ζωή και τα έργα τους

               μαρτυρούν τον δικό τους εγωισμό.

Ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί,

 ότι γνωρίζουν τα περί του χριστιανισμού,

αλλά κατά παράδοξο τρόπο

δεν ζουν σύμφωνα

                           με τις εντολές του Χριστού.

Όντως, πως μπορεί ο φιλάργυρος,

       ο ανήθικος, να είναι πράγματι πιστός;

Ο απόστολος Παύλος λοιπόν

                            υπογραμμίζει τη σημασία

του δικού του παραδείγματος

                     στην πνευματική μας πορεία.

Ο διωγμός για το όνομα του Κυρίου

                           είναι πραγματικά ευτυχία.

Ό ίδιος ο διωχθείς, σταυρωθείς

          και αναστάντος Κύριος είναι δίπλα

σε κάθε ένα που διώκεται

         και τον ενισχύει με τη χάρη τη θεία,

φτάνει και ο άνθρωπος

        να κάνει υπομονή σε κάθε δυσκολία.

Ο Απόστολος Παύλος προτείνει

σε όλους μας δύο οδηγούς στο δρόμο μας

                                             προς τον ουρανό.

Το παράδειγμα

των πνευματικών μας πατέρων

                       να έχουμε σαν πρώτο οδηγό.

Σε μια εποχή που ο κόσμος,

 από το κακό στο χειρότερο, κατρακυλά,

να βλέπουμε και να μιμούμαστε

 το παράδειγμα των αγίων,

των πνευματικών μας πατέρων

             και πως αντιμετώπιζαν τα δεινά.

Ο απόστολος Παύλος στη συνέχεια

προτείνει ένα δεύτερο

πνευματικό εφόδιο στον μαθητή του:

                                            την Αγία Γραφή.

Μην ξεχνάς, Τιμόθεε, του λέει,

                                     ότι από μικρό παιδί

γνωρίζεις τα ιερά γράμματα, τα οποία

 μπορούν να σου μεταδώσουν

                                      την αληθινή σοφία,

που, διαμέσου της πίστεως

 στον Ιησού Χριστό, οδηγεί στη σωτηρία.

Και μια είναι η αλήθεια:

                          Όσοι χριστιανοί θέλουν

να ζήσουν όπως διδάσκει

                           το Ευαγγέλιο του Χριστού,

θα υποστούν πολλούς πειρασμούς,

                                     ακόμα και διωγμούς

    και τραμπουκισμούς και ξυλοδαρμούς.

Η παιδική ηλικία είναι ηλικία μαθήσεως·

                και ότι μαθαίνει κανείς σ’ αυτήν

εντυπώνεται βαθύτατα στη μνήμη του

                               και γίνεται εφόδιο ζωής.

    Στις μέρες μας βέβαια τα μικρά παιδιά

 μαθαίνουν χίλια δυο άλλα πράγματα,

  συνήθως άχρηστα και κάποτε βλαβερά,

και αμαυρώνουν τις αγνές ψυχές τους.

 Πόσο ωραίο θα ήταν οι γονείς,

                αλλά κι ο παππούς και η γιαγιά,

να μαθαίνουν την Αγία Γραφή

                                            στα μικρά παιδιά.

                   Γι’ αυτό καθοριστικής σημασίας

για την ανάπτυξη

                 της πνευματικής αυτής «άμυνας»

είναι τα παιδιά να έχουν «από βρέφους»

ζωντανή σχέση

         με τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας,

 όπου θα βιώσουν στη ζωή τους,

       της παρουσίας του Θεού, την εμπειρία.

 Αλλά και όλοι μας θα πρέπει καθημερινά

 μέχρι το τέλος της ζωής μας

       να μαθητεύουμε τα γράμματα τα ιερά.

       Έτσι καθίσταται ωφέλιμη και σωστική

για τον κάθε χριστιανό

                         που μελετά την Αγία Γραφή,

αποκαλύπτει και διδάσκει

      την αλήθεια για τον Ένα Τριαδικό Θεό,

και μεταμορφώνει θεοφιλής

όλους εκείνους

         που είναι καλοπροαίρετοι στην αρετή.

Ο Χριστιανός,

οφείλει να διατρέξει το στάδιο του βίου

σωστά και με γενναιότητα,

να μην δειλιάσει

στην τήρηση των εντολών του Θεού,

                                      αλλά να αγωνιστεί,

μιμούμενος την ταπείνωση του Τελώνη

 και όχι την απονιά

και την αυτοδικαίωση του Φαρισαίου,

και τοιουτοτρόπως να αποφύγει

το πνευματικό ναυάγιο

                                         και να διασωθεί.

Τιμ. Β, Γ’ 10-15