Όταν η διάρρηξη με αφορά (αληθινή ιστορία...)

της Δημοσιογράφου Σοφίας-Χρηστίνας Χρήστου

Καθημερινά ακούμε και διαβάζουμε για διαρρήξεις. Κάθε μέρα φίλοι, γνωστοί, συγγενείς έχουν να μας πουν από μία πραγματική ιστορία διάρρηξης που συνέβη σε αυτούς ή σε οικείους τους. Όμως όταν ο διαρρήκτης επιλέξει το δικό σου σπίτι... όλα είναι διαφορετικά! Αυτή είναι η δική μου αληθινή ιστορία διάρρηξης…

Επέστρεψα από τη δουλειά… Έβαλα το κλειδί στην πόρτα, ξεκλείδωσα κανονικά, τίποτα περίεργο… Μπαίνουμε στο σαλόνι με τη φίλη μου Foteini Xatzikonstantinou, όλα καλά, τίποτα δεν μας φάνηκε περίεργο. Μέχρι να μπουμε στις κρεβατοκάμαρες, στο μπάνιο κ.λπ. Ένας χαμός!!! «… μας κλέψανε… μας αδειάσανε το σπίτι…», εκατομμύρια σκέψεις «γύριζαν» στο μυαλό μου.

Μετά από κανένα δεκάλεπτο πήρα το τηλέφωνο και το κοιτούσα σαν την Εύη Βατίδου, λίγο ήθελα να ρωτήσω «Πώς παίρνω το 100;!».

Δεκατέσσερα χρόνια δημοσιογράφος, δεν χρειάστηκε ποτέ να πάρω το 100, όταν έκανα ελεύθερο ρεπορτάζ έπαιρνα το γραφείο Τύπου της ΓΑΔΑ κ.λπ. με την ίδια πάντα ερώτηση: «Έχουμε κάτι;» Και αν η απάντηση ήταν διάρρηξη, δεν νομίζω ότι έδινα ιδιαίτερη σημασία. Όπως και τώρα, κάποιοι άλλοι συνάδελφοι δεν θα δώσουν σημασία στη δική μου… Έστω και αν για μένα ο κόσμος γύρω μου έχει καταρρεύσει.

Πήρα μια ανάσα, έδωσα εντολή στον εαυτό μου να μείνει ψύχραιμη και τηλεφώνησα το 100. Είναι απλό, πατάς το 1 και μετά δύο μηδενικά.

Η αστυνομία έφτασε λίγα λεπτά αργότερα.

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς πως είναι να παραβιάζει κάποιος το σπίτι σου… να μπαίνει χωρίς να είναι καλεσμένος στη ζωή σου… να αγγίζει τα πράγματά σου… να πιάνει με τα βρωμόχερά του τα ρούχα σου… να «βιάζει» το προσωπικό σου άσυλο… Το σπίτι για κάθε άνθρωπο είτε είναι μικρό είτε είναι μεγάλο είτε είναι πλούσιο είτε φτωχό έχει μεγάλη αξία για τον ιδιοκτήτη… Για μένα είναι το παλατάκι μου, η φωλιά μου, ο μικρόκοσμός μου… Ο παράδεισος και η κόλασή μου! Και τώρα κάποιος χωρίς να με ρωτήσει, παραβιάζει την κλειδαριά και εισβάλει στο δικό μου κόσμο, στο σπίτι μου!

Τα υπνοδωμάτια έμοιαζαν βομβαρδισμένα. Τα είχαν ψάξει όλα και φυσικά πήραν ότι χρυσό και λευκόχρυσο υπήρχε στο σπίτι. Έκαναν καλή δουλειά! Τα κουτιά δεν τα πήραν, τα άφησαν πάνω στα κρεβάτια μας… πήραν μόνο το περιεχόμενο. Μάλλον για να δούμε τι πήραν… μην τους κατηγορήσουμε και γι’ άλλα. Αυτά πήραν οι άνθρωποι ορίστε και οι αποδείξεις, πάνω στο κρεβάτι όλες οι άδειες κασετίνες.

Οι αστυνομικοί είδαν το σπίτι και μας ενημέρωσαν για τη διαδικασία. «Αν αυτά που σας πήραν ήταν μεγάλης αξίας, τότε πρέπει να πάτε στην ασφάλεια και να καταθέσετε μήνυση κατ’ αγνώστου. Στη συνέχεια θα έρθει η Σήμανση να πάρει δακτυλικά αποτυπώματα και… μην περιμένετε πολλά».

Άκουγα τα λόγια του αστυνομικού άφωνη! Αν αυτά που μου πήραν λέει ήταν μεγάλης αξίας…

Οι άνθρωποι σήμερα γνωρίζουν τις τιμές σε όλα, αλλά ποιος αντιλαμβάνεται την αξία των πραγμάτων. Πόσο κοστίζει άραγε ένα χρυσό δαχτυλίδι δώρο από τον πατέρα μου, που δεν βρίσκεται πια στη ζωή; Πόσο κοστίζουν τα δώρα από αγαπημένα πρόσωπα σε όμορφες στιγμές της ζωής μου;

Πήγαμε στην αστυνομία, σημειωτέον τα παιδιά εκεί που γνωρίσαμε απίστευτα εξυπηρετικά, καταθέσαμε τη μήνυση. Εκεί ο αστυνομικός μας είπε κάποια πράγματα εμπιστευτικά. «Όσο για τη Σήμανση θα έρθει αύριο. Μέχρι τότε μην αγγίζετε. Επίσης, πρέπει να μου φέρετε και μία λίστα με όσα σας πήραν».

Ακόμα ένα σοκ!

Έπρεπε λοιπόν να μείνουμε σε ένα σπίτι κυριολεκτικά βομβαρδισμένο, εμείς κομμάτια από την κούραση και το σοκ, χωρίς να αγγίζουμε, περιμένοντας τη «Σήμανση». Και όλα αυτά ενώ, όπως μας είπαν, ότι μου έχουν κλέψει δεν θα το βρούμε ποτέ… Βέβαια, δεν μπορώ να πω μας είχαν προειδοποιήσει νωρίτερα. Καταθέστε μήνυση μόνο αν έχουν μεγάλη αξία αυτά που σας πήραν. Αλλιώς σου λέει, γιατί να περάσεις όλη αυτήν την ταλαιπωρία αφού τίποτα δεν πρόκειται να γίνει. Μήπως θα τους πιάσουν; Ή μήπως θα βρεθούν αυτά που σου έκλεψαν; Δηλαδή μην τρελαθούμε κιόλας!

Τί διαφορές να έχουμε άραγε με την Ουγκάντα; Ίσως εκεί να είναι καλύτερα!

Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι άρχισαν άλλου είδους σκέψεις… Από τα πέντε διαμερίσματα που έχει η πολυκατοικία μπήκαν στο δικό μας, τυχαίο;

Ήξεραν; Παρακολουθούσαν; Tην «πληρώσαμε» καταλάθος, μιας και άλλη στην πολυκατοικία είχε έναν μικρό «θησαυρό» φόρα-παρτίδα σπίτι της; Υπάρχουν αλλοδαποί στη γειτονιά κ.λπ.;

Πήραν μόνο χρυσαφικά και μετρητά. Γιατί; Μήπως ήρθαν πεζοί; Λες να ξανάρθουν με φορτηγάκι, να φορτώσουν και τα υπόλοιπα; Μήπως έρθουν σήμερα; Αύριο; Θεέ μου, πως θα κοιμηθώ το βράδυ; Πώς θα κοιμάμαι από εδώ και πέρα τα βράδια;

Κάποιοι μπήκαν στο σπίτι μου… έτσι απλά μπήκαν με αντικλείδι… Χωρίς να τους εμποδίσει κανείς… και το χειρότερο δεν πρόκειται κανείς να τους αναζητήσει για να τους τιμωρήσει. Αύριο μπορεί να διαρρήξει ένα άλλο σπίτι ή γιατί όχι, το ίδιο (σπάνιο ξέρω).

Το βράδυ ωστόσο δεν κοιμήθηκα. Το επόμενο με το ένα μάτι κλειστό. Ξυπνούσα με τον παραμικρό θόρυβο. Ήθελα ένα φως αναμμένο όλη νύχτα…

Το επόμενο πρωί κοίταξα για ακόμα μία φορά τα βομβαρδισμένα υπνοδωμάτια… τα άδεια κουτιά που κάποτε είχαν μέσα τα χρυσαφικά μου… τα δώρα μου… Τα έχασα όλα!!!

Αλλά και πάλι μέσα στην ατυχία μου, ήμουν ΤΥΧΕΡΗ γιατί ευτυχώς δεν ήμουν μέσα όταν μπήκαν οι διαρρήκτες.

Καθάρισα όλο το σπίτι… πέταξα τα άδεια κουτιά… έπλυνα όλα τα ρούχα… έβαλα και δεύτερη κλειδαριά και τρίτη, μάζεψα τα κομμάτια μου και αποφάσισα πως θα αποκτήσω ξανά όσα μου πήραν!!!