Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Ε’ Νηστειών.

Εβρ. θ’ 11-14 : Το αίμα του Χριστού που χύθηκε πάνω στο σταυρό δίνει ζωή στον άνθρωπο και τον κρατεί ενωμένο με το δικό του δημιουργό.

του π. Παναγιώτη Γκέζου

Ο Χριστός λοιπόν έγινε ο Ίδιος

     και θύτης και θύμα και θυσιαστήριο

για να συμφιλιώσει

                          τον άνθρωπο με τον Θεό.

Επικύρωσε ανεξίτηλα

                                     με αίμα Δεσποτικό

για τις αμαρτίες του λαού του ως θυσία

πνευματική ανεκτίμητης αξίας.

Αυτό βέβαια θα συντελεσθεί

μετά τη Δευτέρα,

                        του Κυρίου μας, Παρουσία.

Όμως κι απ’ αυτή τη ζωή οι πιστοί

γινόμαστε κι εμείς

                          θυσιαστήρια πνευματικά.

Αυτό το τίμιο αίμα του

   και το άχραντο σώμα του μας καθιστά

ναούς ιερούς και δοχεία της χάριτός του

                                                       παντοτινά.

Όσον αφορά τις θυσίες των Ιουδαίων,

αυτές γίνονταν με τη σφαγή ζώων.

                   Αυτή η πράξη ήταν συμβολική

και δεν είχε την ιδιότητα

                                  καθαρισμού της ψυχής.

Ενώ, η θυσία του Χριστού, ήταν

πράξη αληθινής αγάπης του δημιουργού.

Και με τη θυσία του προσφέρει σε μας

τη πραγματικότητα της μετοχής

                                               στην αιώνια ζωή.

Έτσι λοιπόν το αίμα του Χριστού

απεναντίας

                   δεν έχει χαρακτήρα συμβολικό,

 αλλά αγιαστικό- καθαρτικό.

Το αίμα του Χριστού

                      που χύθηκε πάνω στο σταυρό

δίνει ζωή στον άνθρωπο και τον κρατεί

              ενωμένο με το δικό του δημιουργό.

Ο Απόστολος Παύλος

                      αναδεικνύει τον τελικό σκοπό

της θυσίας του Κυρίου μας,

                                             που είναι καρπός

και προσέφερε σε όλους μας

 τη δυνατότητα της αθανασίας,

που επιτυγχάνεται εντός της Εκκλησίας,

η οποία υπάρχει για να ενώνει διαρκώς

τους ανθρώπους με το Θεό.

Ένας άλλος καρπός

                        της θυσίας του Θεανθρώπου

είναι η ενότητα

του Σώματος της Εκκλησίας,

αλλά και η αποκατάσταση της κοινωνίας

Θεού και ανθρώπου, η οποία είχε διακοπεί

εξαιτίας της αμαρτίας.

Την Ε΄ Κυριακή των Νηστειών, εορτάζουμε

τη μνήμη της οσίας Μαρίας της Αιγύπτιας,

η οποία προς το τέλος

της Μεγάλης Τεσσαρακοστής

          προβάλλεται ως πρότυπο μετανοίας

και ασκήσεως.

                   Στο πρόσωπο της οσίας Μαρίας

επιβεβαιώνονται στην πράξη

                   η λυτρωτική δύναμη της θυσίας

του Χριστού. Είναι η εικόνα του

πεπτωκότος ανθρώπου

  που δια της μετανοίας και της κοινωνίας

με το σταυρωθέντα και αναστάντα Κύριο

    πέτυχε την κάθαρση από την αμαρτία.

Ο ιερός Χρυσόστομος αναφέρει

το παράδειγμα της γυναίκας

        που τρέφει το έμβρυο με το αίμα της.

Έτσι και ο Χριστός  με τη θυσία Του

μας αναγέννησε και μας τρέφει συνεχώς

                                                 με το αίμα Του.

Αυτή η περίοδος που διανύουμε

                     της Μεγάλης Τεσσαρακοστής

για να σταθούμε κάτω από το Σταυρό

του Κυρίου θα πρέπει, αφ’ ενός μεν,

                 να το κάνουμε με καθαρή ψυχή

και αγνισμένη συνείδηση

και όχι απλά από συνήθεια,

γιατί ο απόστολος Παύλος

                     εφιστά την δική μας προσοχή.

Φωτεινή και αγία, λοιπόν,

                                   πρέπει να είναι η ψυχή

που υποδέχεται τον Χριστό.

             Δι'  αυτό και ο βυζαντινός ποιητής,

απευθυνόμενος προς τον Κύριον,

                            με ιερόν πάθος αναφωνεί.
«Άγνιζε και κάθαρε και ρύθμιζέ με,
κάλλυνε, συνέτιζε και φώτιζέ με».
Όλα εντός μας,

και πόθοι και προσδοκίες

                            και σκέψεις και επιθυμίες,

όλα είναι μέσα στο άρωμα, μέσα στο φως,

 και στην καρδιά μας βασιλεύς

 και κυβερνήτης ο Χριστός. Μόνον Αυτός!