Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής του Τυφλού.

Πραξ. Ιστ’16-34 :Το πνεύμα του καταναλωτισμού

και ευδαιμονισμού, οδήγησε σε μια υπερτροφία του ατομισμού.

του π. Παναγιώτου Γκέζου

῾Ο άνθρωπος θέλει και επιθυμεί,

                                          αλλά δεν μπορεί.

Διέξοδος λοιπόν σ’ αυτήν την αδυναμία

                   φάνηκε από παλιά ἡ μαντεία.

Κύριο γνώρισμα βεβαίως της μαντείας

ως δαιμονικού γεγονότος

                 είναι το ψεύδος και η πονηρία.

Αυτά είναι τα στοιχεία άλλωστε

                                                  με τα οποία

κινείται πάντοτε ο διάβολος

                                     και τα όργανά του

για να πλανήσει τους ανθρώπους

                                              στην αμαρτία.

Η Εκκλησία

δια του Κυρίου είδε τον θεσμό

                                      της Οικογένειας

με εντελώς νέα προοπτική,

                                 σημασία και αξία

όχι απλώς σαν θεσμό,

                                αλλά σαν κοινωνία

προσώπων δια μέσου μιας πορείας

από το κατ’ εικόνα

                      στο καθ’ ομοίωση Θεού.

Αυτό βεβαίως δεν αναιρεί

                           την αρνητική επιρροή

των κοινωνικών αιτίων,

                   που σε παλιότερες εποχές

συνέβαλαν στην βιωσιμότητα

        της Οικογένειας αυτές οι αρχές.

Σήμερα τα ήθη είναι «φιλελεύθερα»,

    η γυναίκα απέκτησε αυτοδυναμία

κοινωνική

           και οικονομική,

ενώ το πνεύμα του καταναλωτισμού

                                 και ευδαιμονισμού,

οδήγησε σε μια υπερτροφία

                                        του ατομισμού,

κατήργησε τις αναστολές

                                         της κοινωνίας

και υιοθέτησε τις «ελεύθερες» σχέσεις,

την εύκολη διάλυση του γάμου,

        την αποφυγή της τεκνογονίας…

Στο σημείο αυτό οφείλουμε

                                  να ομολογήσουμε

ότι η ελληνική οικογένεια φάνηκε

                                         απροετοίμαστη

να αντιμετωπίσει την σημερινή κρίση.

Δεν συνειδητοποίησε

              ότι με το Μυστήριο του Γάμου

η Εκκλησία, τον δεσμό, τοποθετεί

                 του άνδρα και της γυναίκας

                                            και τους καλεί

όχι απλώς στο επίπεδο μιας

                   νομιμοποιημένης, σχέσης,

                                                 ελευθερίας,

αλλά σε μια κοινή πνευματική πορεία.

Εύχεται για την «ομόνοια ψυχών

                                            και σωμάτων»

και για την καρπογονία

                                       καί καλλιτεκνία,

όμως όλα αυτά τα εντάσσει

                                             στην πορεία,

των δύο συζύγων, της σωτηρίας.

Για την Εκκλησία

                            την κύρια βαρύτητα

          έχει η από κοινού συμμετοχή

γονέων και παιδιών

      στο Σώμα Της με του Θεού

                                               την ευχή,

ώστε οι ίδιοι οι γονείς

   να καλλιεργούν στα παιδιά τους

τις προϋποθέσεις για μια

                                      πνευματική

αναγέννησή τους ως μέλη Χριστού.

Μόνον έτσι η οικογένεια σώζεται

καί γίνεται θεμέλιο σωτηρίας

                                    και αγιασμού.

ΑΜΗΝ!