Του π. Αντωνίου Χρήστου, εφημερίου του ι. ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου, Δικηγορικών Γλυφάδας

Εορτάζουμε για ακόμη μία φορά ως Έθνος άλλη μία Εθνική Εορτή - στην προκειμένη περίπτωση την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου του 1940 και παράλληλα τη μεγάλη θεομητορική εορτή της Αγίας Σκέπης της Παναγίας.
Εορτάζουμε αυτές τις δύο εορτές σε μια εποχή ιδιαίτερα κρίσιμη, καθώς οι γεωπολιτικές ισορροπίες παγκοσμίως δείχνουν ιδιαίτερα εύθραυστες και ευμετάβλητες, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή, με τις συνέπειες, όπως το μεταναστευτικό πρόβλημα, να μας αγγίζουν πολύ και να δοκιμάζουν τις αντοχές της νεοελληνικής κοινωνίας μας.
Παράλληλα, οι απειλές από τους «γείτονες» κατά της εδαφικής μας ακεραιότητας υψώνονται απειλητικά,  συστηματικά και συντονισμένα. Οι Τούρκοι διά του Ερντογάν αμφισβητούν τη Συνθήκη της Λωζάννης, διεκδικούν Θράκη-Θεσσαλονίκη και τουλάχιστον 16 νησιά του Αιγαίου! Οι Αλβανοί εγείρουν μέσα από το ίδιο τους το Κοινοβούλιο θέμα Τσαμουριάς και διεκδικούν από την Κέρκυρα μέχρι την Πρέβεζα, ενώ παράλληλα δεσμεύουν περιουσίες της ελληνικής μειονότητας στο κράτος τους. Οι Σκοπιανοί ζητούν τη Μακεδονία (όχι μόνο το όνομα) και μιλούν για αδελφούς τους που ζουν στην Φλώρινα και αλλού που πρέπει να τους «απελευθερώσουν». Η Γερμανία, πέρα από την οικονομική μας «παραλυσία», που με την πολιτική της μας έχει εγκλωβίσει και βάζει εμπόδια για την ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους, τώρα δηλώνει ότι αναγνωρίζει ότι υπάρχουν εδαφικές εκκρεμότητες μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας (ξεχνώντας ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι και της Ευρώπης).
Τέλος, ακόμη και η «ομογάλακτη» Ρωσία, όπου τόσοι Έλληνες, ιδιαίτερα θρησκευόμενοι, ως ομόδοξοι, έχουν επενδύσει -μάλιστα μέχρι και προφητείες επικαλούνται και ρήσεις νέων αγίων- κινείται ανάλογα με τα δικά της συμφέροντα και μόνο…!
Ας μην έχουμε αυταπάτες. Αυτοί προειδοποίησαν τον Ερντογάν και γλύτωσε από το πραξικόπημα και πρόσφατα στην Κωνσταντινούπολη σε κοινή συνάντηση μίλησαν για συνεργασία στενή και συμμαχία σε πολλούς τομείς, ενώ υποτίθεται ότι είναι σε κόντρα λόγω της κατάρριψης του ρωσικού αεροσκάφους. Και τόσα άλλα.
Πάντοτε η μικρή μας πατρίδα υπό απειλή, πάντοτε όλοι θέλουν από κάτι δικό της να πάρουν, όπως πολύ χαρακτηριστικά λέει ο Μακρυγιάννης: «Ό,τι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν». Στη νεότερη ιστορία μας πάντοτε ήταν λίγοι εναντίον πολλών. Έχουμε ένδοξη ιστορία, είμαστε απόγονοι ηρώων και μαρτύρων και αυτό αναδεικνύεται με τον εορτασμό της ιστορικής μνήμης κάθε φορά, κάτι που έχει διαμορφώσει το παρόν και μας ανοίγει προοπτική προς το μέλλον.
Είμαστε ο Δαβίδ ενώπιον τόσων Γολιάθ σε στρατιωτικό, πολιτικό, γεωγραφικό, πληθυσμιακό και οικονομικό επίπεδο, και όμως… Η νίκη δεν είναι δική τους, όχι γιατί είμαστε δυνατότεροι και εξυπνότεροι, αλλά για τον λόγο που λέει ο προφητάναξ Δαβίδ: «Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, ημείς δε εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα. Αυτοί συνεποδίσθησαν και έπεσαν, ημείς δε ανέστημεν και ανωρθώθημεν» (Ψαλμός 19, στίχοι 8-9). Το θέμα είναι να είμαστε λαός του Θεού! Δηλαδή να πιστεύουμε πολύ, ερευνώντας και μελετώντας συνειδητά την πίστη μας. Να τηρούμε τις εντολές του Θεού, έχοντας συνέπεια λόγων και έργων και όχι υποκρισία και αντιφατικότητα στη ζωή μας. Τέλος, να μετέχουμε της μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας, η οποία μας λούζει κυριολεκτικά με τη Χάρη του Θεού και συμπληρώνει και προϋποθέτει όλα τα προηγούμενα.
Συνοψίζοντας, συμπερασματικά έχουμε να πούμε τα εξής: α) Εμείς, ως Έθνος και Κράτος, δεν πρέπει να φοβόμαστε καμία απειλή από κανέναν ισχυρό αυτής της Γης. β) Δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε στο ένδοξο παρελθόν μας, αλλά να φροντίζουμε να μιμούμαστε και, γιατί όχι, να ξεπερνούμε με έργα τους προγόνους μας. γ) Η ιστορία μας μάς διδάσκει ότι Έθνος χωρίς πίστη δεν υπάρχει. Αυτό δηλώνει και ο σταυρός στη γαλανόλευκη σημαία και ότι σε κάθε μεγάλη Εθνική Εορτή είναι συνυφασμένος και ο εορτασμός μιας εκκλησιαστικής γιορτής. δ) Όπως η Εκκλησία δεν «κινδυνεύει» από τους έξω, τους αλλόθρησκους, αλλά κυρίως από τους ίδιους τους πιστούς της, έτσι και στο Έθνος μας ο μεγαλύτερος εχθρός του Ελληνισμού είναι οι ίδιοι οι Έλληνες, οι διχόνοιες, οι συμβιβασμοί, το βόλεμα στα μικροσυμφέροντα εναντίον του εθνικού συμφέροντος και το γεγονός ότι πάντοτε υπάρχουν, σε κάθε εποχή, εκ των έσω «Εφιάλτες», πρόθυμοι να συνεργαστούν με τον εχθρό και να ανοίξουν τις κερκόπορτες…! και ε) «Ει ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ υμών»!