Κήρυγμα την Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου.

Μια από τις μεγαλύτερες χαρές

     και ευλογίες για τον πιστό Χριστιανό,

είναι το να τιμά τις μεγάλες μορφές

 της Εκκλησίας μας με μεγάλο σεβασμό.

του π. Παναγιώτου Γκέζου

    Μια από τις μεγαλύτερες χαρές

                  και ευλογίες για τον πιστό Χριστιανό,

είναι το να τιμά τις μεγάλες μορφές

              της Εκκλησίας μας με μεγάλο σεβασμό.

Όλοι θαυμάζομε τους μεγάλους της Ιστορίας.

Όλοι επιθυμούμε, κατά κάποιο τρόπο,

το μεγαλείο καί τη δόξα.

                                   Όλοι, εν γνώσει ή εν αγνοία,

στο βάθος της ψυχής μας ποθούμε τον ουρανό.

    Οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας,

της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου,

                                                   το 451 μετά Χριστού,

τους οποίους γιορτάζομε σήμερα,

άκουσαν βαθειά μέσα τους

                                                το κάλεσμα του Θεού,

 τη φωνή των καιρών των,

                                     την ανάγκη της Εκκλησίας.

Συγκλονίσθηκαν οι καρδιές τους,

                                           γιγάντωσε η ψυχή τους,

πλάτυνε και δόθηκε στον κόσμο

                         των παιδιών του Θεού η ζωή τους.

 Σκόρπισαν τα πλούτη στους φτωχούς,

 όπλισαν το μυαλό τους με τη γνώση

καί τη μόρφωση

                          του λόγου της αλήθειας του Θεού.

Και τώρα όχι μόνο στη γη

από τους ανθρώπους, αλλά και στον ουρανό,

 δοξάζονται και ευτυχούν αιωνίως

                                 από τον Κύριον Ιησού Χριστό.

    Αλλά δεν είναι μόνον αυτοί.

Νέφος ολόκληρο κοντά σ’ αυτούς,

που δίδαξαν την αλήθεια και τη ζωή του Ιησού,

  απολαμβάνουν την μακαριότητα του ουρανού.

Οι πατέρες της Εκκλησίας μας, όπως οι σήμερα

εορταζόμενοι, "ἐποίησαν καὶ ἐδίδαξαν"

                                                             την ορθοδοξία

και την ορθοπραξία.

Γι’ αυτό και εκλήθησαν και θα κληθούν

                           Μεγάλοι στην ουράνια Βασιλεία.

Αυτοί, με τη χάρη του Θεού

καθάρισαν τον εαυτό τους από την αμαρτία.

Η εσωτερική κάθαρση του ανθρώπου,

                                             απ' το φως της αγάπης,

 είναι το συμπλήρωμα του νόμου

  που ελευθερώνει τον άνθρωπο από την απάτη.

Τους τελευταίους καιρούς βλέπουμε

να παρουσιάζονται μεγάλες αλλοιώσεις

                         στην ατμόσφαιρα την πνευματική,

στην πορεία την Εκκλησιαστική,

       και παραποιήσεις της Αποστολικής διδαχής.

Είναι απόλυτη ανάγκη, μαζί με

την αδιάσπαστη συνέχεια της Αρχιεροσύνης,

    να υφίσταται και ο Αποστολικός τρόπος ζωής

όσον αφορά τα δόγματα και το ήθος.

Και άνευ αντιλογίας,

δεν μπορεί παρά να εφαρμόζει και

την Αποστολική τακτική, όταν πρόκειται

            ο ποιμένας να προφυλάξει τη Ορθοδοξία.

 Ο ποιμένας που, είτε κατ’ ευδοκία,

                                                      είτε κατ’ οικονομία,

καθοδηγεί το συγκεκριμένο ποίμνιο,

     το οποίο του το έχει εμπιστευθεί η Εκκλησία,

 καθ’ ότι ο Θεός «ου πάντας χειροτονεί,

                                        αλλά διά πάντων ενεργεί»

( κατά τον ιερό Χρυσόστομο). Και πλέον

συγκεκριμένα, ο ποιμένας, για να προφυλάξει

το ποίμνιό του, και να διασφαλίσει την τοπική

αλλά και την καθ’ όλου Εκκλησία,

είναι ανάγκη, κυρίως στα ζωτικά αυτά θέματα,

να λέει τα πράγματα με το όνομά τους

                                              κοιτάζοντας την ουσία

και όχι την επιφανειακή τους παρουσία.

Δυστυχώς, πλην ελαχίστων, θα πρέπει

να παραδεχτούμε ότι αρκετοί

              έχουν αλλάξει την Αποστολική τακτική

και «ντρέπονται», τους αιρετικούς,

                   να τους ονομάζουν με το όνομα αυτό

που τους χαρακτηρίζει

                                ο ίδιος ο Απόστολος των εθνών 

και αντί αυτού,

                      τους χαρακτηρίζουν ως «αδελφούς».

Το καρκίνωμα του Οικουμενισμού έχει νεκρώσει

τα ευαίσθητα συνειδησιακά κύτταρα

                                                           της Ορθοδοξίας,

με αποτέλεσμα, η «σφενδόνη του πνεύματος»

                                        να έχει τεθεί σε αχρηστία,

και το μόνο πλέον που ακούγεται είναι

ο φάλτσος αυλός της ψευδοποιμαντικής

                             και της πλαδαρής αγαπολογίας.

Μετά βεβαιότητας και ο ίδιος ο διάβολος,

δεν θα τολμούσε να εκφραστεί

κατ’ αυτόν τον απαίσιο και βλάσφημο τρόπο,

που εκφράζονται... οι οικουμενιστές

                    μισαλλόδοξοι και ακραίοι φανατικοί.

Αλλ’ αδελφοί μου, όσοι πιστοί,

      ας ακούσουμε του Αποστόλου την προτροπή

και ας αφήσουμε «τας μωράς ζητήσεις»

των ξεπεσμένων οικουμενιστών

που ντρέπονται να κηρύξουν την μοναδικότητα

και την απολυτότητα

   της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας με βεβαιότητα.

Ας τους αφήσουμε διότι ο εγωισμός,

τους έχει παγιώσει στην πλάνη του διαβόλου.

Άλλωστε, το φωνάζει το Πνεύμα το Άγιο,

                                                    διά του Αποστόλου:

«Αιρετικόν άνθρωπον , μετά μίαν

                      και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού».

 Και αν ο λόγος αυτός ισχύει γενικώς

                   περί των αιρέσεων και των αιρετικών,

πόσο μάλλον ισχύει για την παναίρεση

                                                     του οικουμενισμού,

και τους ξεπεσμένους δικούς του οπαδούς.