Κήρυγμα την Κυριακή Ε’ Ματθαίου.

Η ΕΠΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΗΡΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ

Ο Χριστός μας κάνει δυνατούς

αρκεί να το θέλουμε.

         του π. Παναγιώτου Γκέζου

Με τη δράση του Ιησού μέσα στον κόσμο,

με τη σταύρωση και την ανάστασή του ιστορικά

και εν συνεχεία με την ίδρυση της Εκκλησίας

καταργείται

      το καταστροφικό έργο των δαιμόνων τελικά,

ελευθερώνεται ο άνθρωπος

                                             από την κυριαρχία τους

και αρχίζει μια νέα εποχή

                                  για την ανθρωπότητα γενικά.

Είναι πράγματι άθλια η εικόνα του ανθρώπου

           του υποταγμένου στη δύναμη του σατανά.

Γιατί η παρουσία αυτού σημαίνει την απώλεια

του ανθρωπίνου προσώπου,

                           για να φανεί έτσι άλλη μια φορά

πως ο σατανάς απ' όπου περάσει

                                          την καταστροφή σκορπά.

Η παρουσία του Χριστού μέσα στον κόσμο

                          δια των μυστηρίων της Εκκλησίας

 και του κηρύγματος του ευαγγελίου

σημαίνει τη νίκη της καλοσύνης επί της κακίας,

 της αγάπης επί του μίσους,

                                         της ζωής επί του θανάτου.

Ίσως στη φράση των δαιμόνων προς τον Ιησού,

 που διασώζει ο ευαγγελιστής Ματθαίος

στη διήγησή μας,

                       «τί ήμῖν καί σοί, Ίησοῦ υἱέ τοῦ Θεοῦ;

ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ήμᾶς;»

και ιδίως στο «πρὸ καιροῦ»

της φράσεως αυτής πρέπει να αναγνωρίσουμε

                                               τη συντριβή του κακού

ήδη προ του τέλους της ιστορίας

                                                  μέσα στην Εκκλησία.

Η παράδοση του ανθρώπου στους δαίμονες

είναι  η παράδοση του  στο θέλημα

του διαβόλου και στην αμαρτία,

     χάνοντας έτσι την προσωπική του ελευθερία.

Όμως η συνάντηση του δαιμονισμένου

                                                                 με το Χριστό,

αλλάζει εντελώς τον άνθρωπο αυτόν.

                 Άρα υπάρχει ελπίδα, υπάρχει σωτηρία:

 Η αλλαγή, η μεταστροφή, η μετάνοια

                              και η, με το Χριστό, επικοινωνία.

Τι κοινό άραγε έχει ο Χριστός με τα δαιμόνια;

Τι κοινό έχει το φως με το σκοτάδι;

                                        η σωτηρία με την απώλεια;

Στη θέα και μόνο

            του θεϊκού Του προσώπου, Βασανίζονται!

Και μόνο στο άκουσμα

             ότι Εκείνος είναι κοντά, ταλαιπωρούνται.

Συνεργάζονται για το έργο τους

                                                        το  καταστροφικό,

 ενώ μισούν ο ένας τον άλλο,

                          ακόμη και τον ίδιο τους τον εαυτό.

Δεν έχουν όμως εξουσία

             και ούτε μπορούν οι δαιμονισμένοι αυτοί

να επιδράσουν σε ανθρώπους

               που βρίσκονται ενωμένοι με τον Χριστό,

σε όσους έχουν πνευματική ζωή,

ζουν με μετάνοια και εξομολόγηση,

                                                νηστεία και προσευχή.  

Ας φροντίζουμε για την αιώνια μας ψυχή,

για τὴν σωτηρία μας, μένοντας

προσκολλημένοι

                         στο άρμα της αγάπης του Αγαθού,

ελεύθεροι από τη δύναμη του κακού.