Κήρυγμα την Κυριακή Ζ’ Ματθαίου.

Για τον πιστό, κάθε θαύμα είναι

ένα παράθυρο που ανοίγει στον ουρανό,

για να δει κανείς τον κόσμο του Θεού,

                                             τον υπερβατικό.

Τυφλοί και οι δύο. Έτρεχαν ξοπίσω Του,

αδέξια οπωσδήποτε, μα με σφοδρό πόθο.

του π. Παναγιώτου Γκέζου

Θεμελιώδεις παράμετροι και αυτών

             των θαυμάτων είναι η ζωντανή,

        επίμονη και δυνατή πίστη των ασθενών,

η μοναδικότητα του προσώπου του Χριστού,

η εκζήτηση του ελέους του Θεού και

η δίψα της σωτηρίας των δύο τυφλών.

Το θαύμα δεν είναι μόνο ένα έκτακτο και

υπερφυσικό γεγονός που μας καταπλήσσει. 

Είναι αποτέλεσμα της δύναμης

και της αγάπης του Θεού, για να ευεργετήσει,

να θεραπεύσει, να παρηγορήσει

και τον πάσχοντα

                    και αδύνατο άνθρωπο να τονώσει.

Το θαύμα είναι καρπός της πίστης

και συνέπεια της αγάπης του Θεού.

Του Θεού, που τον άνθρωπο,

                                         πνευματικά, οικοδομεί

και τον στερεώνει

                            στη δύσβατη χριστιανική ζωή.

 Για τον πιστό, κάθε θαύμα είναι

        ένα παράθυρο που ανοίγει στον ουρανό,

για να δει κανείς τον κόσμο του Θεού,

                                                      τον υπερβατικό.

Το θαύμα μπορεί να στερεώνει και

να οικοδομεί την πίστη, είναι, όμως,

προσωρινό, γιατί, έστω και

              αν θεραπευθούμε από μια αρρώστια,

έστω και αν υπερνικήσουμε μια δυσκολία,

θα αρρωστήσουμε ξανά και

            θα συναντήσουμε και άλλη δοκιμασία.

Όμως εμείς πήραμε δύναμη

να συνεχίσουμε. Συνειδητοποιήσαμε

                         ότι το κάθε θαύμα στη ζωή μας

είναι αποτέλεσμα της  σοφίας

                            και της αγάπης του Θεού μας.

Όταν η αγάπη του Θεού συναντά την πίστη

του άνθρωπου, τότε δεν πραγματώνεται

μόνο το θαύμα της θεραπείας,

                 αλλά και το μυστήριο της σωτηρίας.

Ο Θεός επεμβαίνει στη ζωή μας, όταν τον

καλέσουμε και επειδή μόνοι μας

δεν έχουμε τη δυνατότητα ή την ικανότητα

τον εαυτό μας να σώσουμε.

Ανταποκρίνεται ο Χριστός στις ικεσίες

των ανθρώπων,

                          που υποφέρουν, με βεβαιότητα.

Οι άγιοι Πατέρες και οι συγγραφείς

της Εκκλησίας διδάσκουν την άρρηκτη σχέση

ενεργημάτων ψυχικών

                               και εκδηλώσεων σωματικών

και είναι κατάδηλη από τους πρώτους αιώνες,

που αναπτύχθηκε

                            η Εκκλησιαστική Γραμματεία,

την οποία ακριβώς συναντούμε

                                              στην ανθρωπολογία

 του Ιωάννου Δαμασκηνού, κατά τον οποίο,

                               η ψυχή έχει τη ζωή ως ουσία.

Αυτό σημαίνει ότι οι ενέργειες της ψυχής

είναι εκείνες που «προσδίδουν στο σώμα την

αύξηση, την αίσθηση και τη γέννηση, τη ζωή.

 Οι ενέργειες αυτές της ανθρώπινης φύσης

αναπτύσσονται διεξοδικά

          και από τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά,

 ο οποίος δεν απολυτοποιεί

κανένα τμήμα της δισύνθετης ύπαρξης,

                              ούτε το σώμα ούτε την ψυχή,

 αλλά δέχεται

            ότι η ανθρώπινη φύση είναι επιδεκτική

 φωτιστικής ζωής ή νεκρώσεως,

ύστερα από τη χρήση του αυτεξούσιου,

             είτε προς το αγαθό, είτε προς τo κακό.

Δοξάζουμε τον Θεό

για την σωματική όραση και ακοή, που

μας δωρίζει,

                 αλλά ας εντείνουμε τον αγώνα μας,

ας πυκνώσουμε την προσευχή μας

                 και την όλη εκκλησιαστική ζωή μας,

ώστε να αποκτήσουμε και την πνευματική

                      όραση και την πνευματική ακοή,

διότι καθώς φαίνεται υπάρχει

        πολλή στέρηση στη δική μας ζωή. Αμήν.