Ἔναρξη τῶν ὁμιλιῶν καταρτισμοῦ ἐνηλίκων τοῦ Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Δικηγορικῶν Γλυφάδας.

ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ 

ΓΛΥΦΑΔΑΣ, ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ, ΒΟΥΛΑΣ, ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΒΑΡΗΣ

ΙΕΡΟΣ  ΝΑΟΣ  ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ  ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΩΝ  ΓΛΥΦΑΔΑΣ

ΕΝΑΡΞΗ  ΟΜΙΛΙΩΝ

ΚΑΤΑΡΤΙΣΜΟΥ ΕΝΗΛΙΚΩΝ

ἀπὸ τὸν π. ΑΝΤΩΝΙΟ

Τήν Τρίτη 3 Ὀκτωβρίου στὶς 6:15 μετά τόν Ἑσπερινό

θά τελεσθεῖ ὀ Ἁγιασμός γιά τήν ἔναρξη

τῶν  ὁμιλιῶν καταρτισμοῦ ἐνηλίκων

μὲ γενικὸ θέμα

«ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ»

Οἱ ὁμιλίες θά γίνονται κάθε Τρίτη μετά τόν Ἑσπερινό

Στό τέλος τῆς πρώτης συναντήσεως θά ἁγιάσουμε τόν χώρο τῆς ΕΝΟΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΑΓΑΠΗΣ

γιά τήν ἔναρξη τῆς λειτουργίας της

γιά τό ἐκκλησιαστικό ἔτος 2017-2018

Κήρυγμα της Κυριακής Β΄ Λουκά.: Άλλο να είσαι άνθρωπος καλός και άλλο να είσαι χριστιανός.

του π. Παναγιώτη Γκέζου

Το αφιερώνω στους ενορίτες

του Ι. Ν. Προφήτου Ηλιού Κόρμπι Βάρης.

    Ήταν σπουδαίος άνθρωπος αυτός,

                   ήταν αγωνιστής, όχι όμως Χριστιανός.

Επειδή ζουν με το νόμο,  με έναν τρόπο νομικό,

Βραβεύουν την καλή πράξη και τιμωρούνε το κακό,

δεν δείχνουν να έχουν τους καρπούς του πνεύματος:

αγάπη, χαρά, ειρήνη και μεγαλοψυχία,

που είναι για  τους πραγματικούς χριστιανούς

                                                       το κλειδί της ευτυχίας.

Ότι χρησιμοποιεί ο χριστιανός,

το χρησιμοποιεί ως δώρο,

όχι απαιτητικά, όχι κυριαρχικά, όχι με διαμαρτυρία

 και ταυτόχρονα, το χρησιμοποιεί με εγκράτεια,

                                              ταπείνωση και δοξολογία.

Είμεθα Χριστιανοί στο μέτρο

που κάνουμε αυτό, που έκανε στον κόσμο ο Χριστός:

να νοιάζεται και να φροντίζει για τους άλλους

                                                    που στρέφονται στο Θεό.

Η παρουσία του Πνεύματός Του σε μας,  σηματοδοτεί

την είσοδο του Θεού στον κόσμο

                                                             και στη δική μας ψυχή,

στα προβλήματά και τη σύγκρουση την καθημερινή.

 Ο Θεός δεν λειτουργεί πάνω μας νομικά,

 αλλά αγαπητικά.

Άλλο να είσαι  άνθρωπος καλός

και άλλο να είσαι χριστιανός.

Χριστιανός ορθόδοξος είναι ο άνθρωπος ο  αμαρτωλός

που γνώρισε το Χριστό. 

Πόσο αδύνατον είναι για έναν άνθρωπο

        να είναι χριστιανός με τις δικές του δυνάμεις,

χωρίς να είναι μέσα του το πνεύμα του Χριστού,

                                                       να τον αναγεννά παντού;

Μόνο το  πνεύμα του Χριστού

που είναι εκ του Πνεύματος και όχι εκ του νόμου,

μπορεί να μας εξασφαλίσει

          τη δικαίωση του Χριστού και να μας ευχαριστήσει.

Με άλλα λόγια, ο ηθικισμός είναι ο τρόπος

να μη διακινδυνεύουμε να χάσουμε κάτι.

 Ο Χριστός όμως ζητάει να χάσουμε τη ζωή μας,

                         αν θέλουμε να  κερδίσουμε την ψυχή μας.

    Δεν μπορούμε να είμεθα Χριστιανοί

      χωρίς να είμεθα άνθρωποι ενάρετοι και αμαρτωλοί,

                                                              θαρραλέοι και δειλοί.

Μας έχει δοθεί και το Πνεύμα του αυτοελέγχου, της

δύναμης και της αγάπης, όχι για να αντιμετωπίζουμε

τον κόσμο με επιεική αποδοχή,

                      ή να θέλουμε να τον χειραγωγήσουμε

                                       σαν να είναι ένα απείθαρχο παιδί,

 αλλά για να γίνουμε ενσαρκωτές του Θεού

                                                              στην ανθρώπινη ζωή,

ώστε να μπορεί ο Θεός να πραγματώνει τα σχέδια Του

για τον κόσμο και εφόσον το Πνεύμα Του 

μέσα μας θα μπει,

οι άνθρωποι θα γνωρίσουμε ότι έχουμε δει τον Χριστό

στη δική μας ζωή.

Μακάρι κι η δική μας ψυχή, αγαπητοί αδελφοί,

                                      να έχει το Χριστό αγάπη μοναδική.

και να μην προσκολλάται στα επίγεια  υλικά μεγέθη

και αγαθά.

Τότε κι εδώ θα περάσει καλά,

                               και στην αιώνια ζωή θα βρει το Χριστό,

                                             που θα τον έχει πάντοτε κοντά.

Είναι καιρός λοιπόν να μετανοήσουμε,

                     να εργαστούμε για την αιώνια μας σωτηρία

 πριν περάσουμε τα σύνορα αυτού του κόσμου,

γιατί, τότε θα είναι πλέον πολύ αργά

                                          να μας δώσει ο Θεός την ευλογία.

Ομιλία στη μεταμεσονύχτια Θ. Λειτουργία 29 Σεπτεμβρίου 2017

Η ενότητα της Εκκλησίας και οι σύγχρονες προσπάθειες διάρρηξή της.

  

ΠΗΓΗ : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου

 

   Σε αυτό το άρθρο, αγαπητοί μας αναγνώστες θα ασχοληθούμε με ένα θεμελιώδες και πάντα επίκαιρο θέμα, που αφορά την ενότητα της Εκκλησίας.

   Η ενότητα της Εκκλησίας, είναι θεμελιώδες Κεφάλαιο, γιατί αφορά άμεσα την Εκκλησιολογία της, όσο και την ίδια την σωτηρία των μελών της. Είναι επίσης  πάντα επίκαιρο, γιατί όλες οι αιρέσεις, τα σχήματα και οι «αποτοιχίσεις» από την αρχή της Εκκλησιαστικής ιστορίας μέχρι τις μέρες μας, αφορούν, απασχολούν και απειλούν να διαρρήξουν πάντοτε την ενότητα της.

  Στην Θ. Λειτουργία μεταξύ άλλων, λίγο πριν την αρχή της Αγίας Αναφοράς λέμε: «Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν». Ο Χορός ή ο Ψάλτης απαντά: «Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καὶ ἀχώριστον». Δηλαδή, η αγάπη και η ενότητα που αιτούμαστε στον Θεό και προτρέπει ο Διάκονος (ή όπου δεν υπάρχει ο Ιερεύς), δεν νοείται χωρίς  την Ορθόδοξη πίστη στην  ενότητα της τριαδικότητας του ενός και μοναδικού Θεού. Γι' αυτό άλλωστε και αμέσως μετά αναγιγνώσκεται ολόκληρο το Σύμβολο της Πίστεως, είναι βασική προϋπόθεση για να μετέχει κανείς στην Αγία Αναφορά, που είναι η κορύφωση της Αγάπης Του Θεού προς τον άνθρωπο. Η αγάπη λοιπόν, έχει βάση την Ορθόδοξη πίστη, και όπου ορθόδοξη πίστη εκεί η βάση της ενότητος της κοινωνίας της Αγάπης που είναι ο ίδιος ο Θεός. Επίσης αρκετά πιο κάτω στη Θ. Λειτουργία αναφέρουμε : «Τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Γι’ αυτό στο μυστήριο της Θ. Λειτουργίας, ενωνόμαστε με τον Θεό και μεταξύ μας.

Αυτό το τρίπτυχο που ομολογούμε λειτουργικώς: "ΑΓΑΠΗ-ΠΙΣΤΗ-ΕΝΟΤΗΤΑ" είναι ουσιώδη στην ζωή του πιστού, αλλά και γενικότερα συνολικά στην ενότητα της μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Να υπενθυμίσουμε εδώ, ότι ακόμη και οι σταυρωτές Του Χριστού, σεβάστηκαν και δεν τόλμησαν να σκίσουν τον άραφο Χιτώνα του Κυρίου. Αυτό που σεβάστηκαν εκείνοι δεν το συναντάμε όμως  δυστυχώς το ίδιο στις αιρέσεις, τα σχίσματα και σε πολλές μεμονωμένες ή μαζικές κινήσεις (φατρίες και τυρίες κατά το κανονικό δίκαιο) με εγωιστικά ή έστω αγαθά κίνητρα και προθέσεις που παρουσιάζονται στην Εκκλησία σε κάθε εποχή. Όποιος κανείς μελετήσει, θα συμπεράνει ότι όλες οι παραπάνω καταστάσεις και οι βασικοί υποκινητές τους, δεν σεβάστηκαν την ενότητα της Εκκλησίας και έχουν σίγουρα διαταράξει κάτι από τα παραπάνω τρία ή αρκετές φορές δύο ή και τα τρία μαζί.

Όλα αυτά τα αναφέρουμε, γιατί στις μέρες μας καλώς ή κακώς, παρατηρούμε ότι η ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε γενικό επίπεδο, όσο και η Εκκλησία της Ελλάδος ειδικώς (ανθρωπίνως πάντα) δοκιμάζεται. Οι κραδασμοί πολλοί και ποικίλοι, ιδιαίτερα μετά την Πανορθόδοξο Σύνοδο που πραγματοποιήθηκε στη Κρήτη, με την απουσία όμως 4 Αυτοκεφάλων Εκκλησιών (Αντιοχείας, Ρωσίας, Γεωργίας και Βουλγαρίας). Υπάρχουν τρεις κυρίως τάσεις και "τρία στρατόπεδα": α) Αυτοί που αποδέχονται την Σύνοδο της Κρήτης και θεωρούνται από τους αντίθετους "Οικουμενιστές", β) Από τους άλλους που την απορρίπτουν και αρχίζουν και κόβουν την μνημόνευση των επισκόπων τους και ονομάζονται "Αποτοιχιστές" και γ) Αυτοί που φανερά δεν έχουν πάρει θέση και τα αντιμετωπίζουν όλα αυτά με έναν σκεπτικισμό, μια επιφυλακτικότητα και δέχονται τα πυρά των δύο άλλων τάσεων ως ¨κρυφο-Οικουμενιστές¨ και ως ¨Κρυφο-Αποτοιχιστές¨.

Είναι γεγονός, ότι οι θεολογικές ζυμώσεις, οι εντάσεις και οι διαφορετικές απόψεις πάντοτε υπήρχαν στην Εκκλησία και ως ένα σημείο αυτό είναι "υγεία". Το πρόβλημα ξεκινά όταν πάει αυτός ο διχασμός και η πολεμική να γίνει καθολική, όταν δεν υπάρχει διάκριση του ανθρωπίνου προσώπου (που είναι μοναδική και ανεπανάληπτη προσωπικότητα) με τις απόψεις που ασπάζεται και νοηματοδοτείται (με αποτέλεσμα σε άλλους να είναι αρεστός σε άλλους να είναι μισητός και απορριπτέος). Όταν δηλαδή θα πρέπει το κάθε μέλος αναγκαστικά να διαλέξει ¨μεριά¨ και ¨στρατόπεδο¨.

Εδώ όμως ξαναγυρνάμε στις κακοτοπιές των συνθηκών που αντιμετώπισε ο Απόστολος Παύλος. Διαβάζουμε μεταξύ άλλων στην Α΄ Προς Κορινθίους επιστολή του (Α΄ Κορινθίους 1,10-13 : «Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ. ἐδηλώθη γάρ μοι περὶ ὑμῶν, ἀδελφοί μου, ὑπὸ τῶν Χλόης ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι. λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ. μεμέρισται ὁ Χριστός; μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε;» Το παραθέτουμε και σε νεοελληνική μετάφραση: «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί μου, στο όνομα και εξ ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού να είσθε όλοι ομόφωνοι και να λέγετε σαν από μια καρδία, την ίδια ομολογία της πίστεώς σας και να μη υπάρχουν μεταξύ σας σχίσματα και διαιρέσεις, αλλά να είσθε συγκρατημένοι, κατηρτησμένοι και ενωμένοι μεταξύ σας με τα αυτά φρονήματα και με την αυτήν γνώμην. Διότι-σας το καθιστώ αυτό γνωστόν-μου ανεφέρθη από τους οικιακούς και συγγενείς της Χλόης για σας, αδελφοί μου, ότι υπάρχουν μεταξύ σας αντιθέσεις και φιλονεικίαι. Εννοώ δε τούτο, ότι ο καθένας από σας, θέλων να παρουσιάση ανώτερον τον εαυτόν του από τους άλλους, λέγει· “εγώ μεν είμαι του Παύλου μαθητής”. Αλλος λέγει· “εγώ είμαι του Απολλώ”. και άλλος· “εγώ είμαι μαθητής του Κηφά”, και άλλος· “εγώ είμαι μαθητής του Χριστού”. Εχει, λοιπόν, διαιρεθή ο Χριστός και η Εκκλησία του εις κόμματα και εις μερίδας; Ερωτώ ειδικώτερα σας, που διαλαλείτε και λέγετε ότι είσθε του Παύλου· μήπως ο Παύλος εσταυρώθη προς χάριν σας, δια να λάβετε την σωτηρίαν; Η μήπως έχετε βαπτισθή στο όνομα του Παύλου;» Πόσο επίκαιρα και θεόπνευστα λόγια είναι και ¨φωτογραφίζουν¨ τις μέρες μας και εκπλήσσεται κανείς, όταν διαπιστώνει ότι ειπώθηκαν μόλις στα πρώτα βήματα της Εκκλησίας;

Ας συγκρατηθούμε όλοι αδελφοί μου και ας ταπεινωθούμε. Ας επικρατήσει η αγάπη και η ενότητα στην Εκκλησία, χωρίς όμως να γίνεται καμία έκπτωση στο θέμα της αλήθειας, όπως ο Χριστός την εδίδαξε, όπως οι προφήτες την προείπαν και προεικόνισαν, όπως οι απόστολοι παρέλαβαν και διέσωσαν και όσο οι πατέρες και οι άγιοι μάρτυρες κατέγραψαν, ομολόγησαν και μαρτύρησαν. Ας πάψει η καχυποψία και οι τοποθέτηση "ταμπελών¨ και προκαταλήψεων του ενός για τον άλλον. Μη βιαζόμαστε να αντικαταστήσουμε τον ιδρυτή Χριστό που μας διαβεβαίωσε ότι "… καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος" Ματθ. 28,20.  Μη αγωνιούμε περισσότερο από ότι πρέπει, αφού  η Χάρη Του Παναγίου Πνεύματος είναι αυτή που συντηρεί και κυβερνά το σκάφος της Εκκλησίας μας. Ταραχές μπορεί να υπάρξουν, αλλά ο φωτισμός και η θεοπνευστία της Εκκλησίας είναι δεδομένες και θα έρθει μία Σύνοδος που θα βάλει τα θέματα στη θέση τους, όπως γίνεται πάντα στην ιστορία της, όσες "ληστρικές" σύνοδοι και ας προηγηθούν ή τις επιβληθούν! Η Σύνοδος όμως, όχι ο κάθε επικαλούμενος "Αποτοιχιστής-Σωτήρας", όσο σπουδαίος και καταρτισμένος και ας είναι...!

Λίγα λόγια για τις προϋποθέσεις για την Θ. Κοινωνία (Βιντεο)

Τι σημαίνει μαρτύριο για τον Κύριο στη πράξη...

                                                                                               

  Το ανέφερε κάποιος Μοναχός από το Άγιο Όρος.

Ήταν ένας πατέρας που μεγάλωνε ένα ανάπηρο παιδί, μόνος του. Το παιδί ήταν κατάκοιτο στο κρεβάτι. Κάποια στιγμή έφτασε σε τεράστιο οικονομικό αδιέξοδο. Τότε εμφανίστηκε κάποιος άνθρωπος στην ζωή του, που άρχισε να τον βοηθά χρηματικά προς χάριν του παιδιού. Τον βοήθαγε για πολύ καιρό, ώσπου κάποια στιγμή ο πατέρας του είπε «σου χρωστάω την ζωή μου». Μόλις το άκουσε αυτό ο άνθρωπος του είπε: «θέλω να έρθεις μαζί μου σε μια συγκέντρωση». Έτσι κι έγινε, κάποια μέρα κλείδωσαν το κατάκοιτο παιδί στο σπίτι και πήγαν σε κάποιον χώρο όπου γινόταν η συγκέντρωση. Εκεί ο πατέρας διαπίστωσε ότι ήταν συγκέντρωση των Ιεχωβάδων. Σκέφτηκε να μείνει για να μην τους προσβάλλει. Μόλις τελείωσε η συγκέντρωση και έφευγε ο κόσμος, του είπε ο ”ευεργέτης” «εσύ μείνε». Πήγαν τον πατέρα σε ένα άλλο δωμάτιο, όπου ήταν Χριστιανικές εικόνες πάνω στο πάτωμα και του είπε «Μου ανέφερες ότι μου χρωστάς την ζωή σου. Πάτησε λοιπόν τις εικόνες και γίνε μάρτυρας του ιεχωβά». Ο πατέρας ευθύς απάντησε «Εγώ Ορθόδοξος γεννήθηκα και Ορθόδοξος θα πεθάνω. Την ζωή μου είπα ότι σου χρωστάω, όχι την ψυχή μου».

Τότε τον ξυλοκόπησαν άγρια και τον πέταξαν στον δρόμο. Ο αιμόφυρτος πατέρας πήρε ένα ταξί και παρά την προτροπή του ταξιτζή να τον πάει στο νοσοκομείο, εκείνος πήγε σπίτι.

Έξω από το ξεκλείδωτο πλέον σπίτι του, είδε το παιδί του να τρέχει και να γελά όπως όλα τα παιδάκια. Με έκπληξη ρώτησε το παιδί τι έγινε και εκείνο του είπε τα λόγια «Ήρθε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, με σήκωσε και μου είπε: Αυτή την στιγμή ο πατέρας σου μαρτυράει για Εμένα».

Λίγα λόγια για την νηστεία.

Λίγα λόγα περί Θ Χάριτος στην Ορθοδοξία σε σχέση με Ετεροδόξους

Απάντηση στην επίθεση των παλαιοημερολογιτών-Αποτειχιστών

ΔΗΛΩΣΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΒΙΒΛΙΟΥ/ΦΑΚΕΛΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ.

ΔΗΛΩΣΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΒΙΒΛΙΟΥ / ΦΑΚΕΛΟΥ ΜΑΘΗΤΗ

ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

________________________________________________ (Ονοματεπώνυμο)

______________________________________________ (Διεύθυνση κατοικίας)

Κηδεμόνα/ γονέα του/της μαθητ ______________________________________

που φοιτά στην _____τάξη του Σχολείου ____________________________________

Κύριοι,

Είμαι ορθόδοξος χριστιανός όπως και το παιδί μου, τα στοιχεία του οποίου αναγράφω παραπάνω.

Σύμφωνα με το Σύνταγμα, άρθρο 16 παρ.2, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα δικαιώματα του Ανθρώπου και το νόμο 1566/1985, η Ελληνική Πολιτεία οφείλει να παρέχει παιδεία σύμφωνη με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των Ελλήνων πολιτών και ειδικά για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς μαθητές να φροντίζει ώστε, όπως επί λέξει ορίζεται "Να γίνονται ελεύθεροι, υπεύθυνοι, δημοκρατικοί πολίτες, να υπερασπίζονται την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και τη δημοκρατία, να εμπνέονται από αγάπη προς τον άνθρωπο, τη ζωή και τη φύση και να διακατέχονται από πίστη προς την πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης. Η ελευθερία της θρησκευτικής τους συνείδησης είναι απαραβίαστη."

Παρά την ύπαρξη αυτής της Ελληνικής και Διεθνούς Νομοθεσίας και πλήθους σχετικών αποφάσεων Ανωτάτων Δικαστηρίων, το παιδί μου που φοιτά στο παραπάνω σχολείο έλαβε το έντυπο υλικό ( βιβλίο ) για την διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών, που φέρει την ονομασία «Φάκελος Μαθητή».

Αφού μελέτησα το υλικό αυτό το οποίο είδε και το παιδί μου, σας δηλώνω ότι :

ΣΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ ΩΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ

τον άνω «Φάκελο Μαθητή» του μαθήματος των Θρησκευτικών, που φέρει τη μορφή σχολικού βιβλίου, για τους παρακάτω νομίμους και αληθινούς λόγους :

1. Ο άνω «Φάκελος Μαθητή» περιέχει υλικό από διδασκαλίες πολλών θρησκειών, και επιφέρει σύγχυση στη Ορθόδοξη θρησκευτική διαπαιδαγώγηση του παιδιού μου, την οποία επιθυμώ να του παρέχεται.

2. Ο αντιπαιδαγωγικός τρόπος που παρουσιάζεται το άνω υλικό επιφέρει παιδαγωγική και γνωσιολογική σύγχυση στο παιδί, διότι δεν εμβαθύνει και δεν εμπνέει προς την Ορθόδοξη πίστη του κατά τη διάρκεια της φοίτησής του. Επιπλέον δεν παρέχει στο παιδί μου ούτε τα στοιχειώδη που χρειάζεται να γνωρίζει για την πίστη του ένας Ορθόδοξος Χριστιανός.

3. Ο «Φάκελος Μαθητή» παρουσιάζει μονόπλευρα άλλες θρησκείες ή θρησκευτικές ομάδες, αποκρύπτοντας επιμελημένα διδασκαλίες τους που περιέχουν φανατισμό, ρατσισμό και μίσος. Επομένως δεν είναι αληθής.

4. Σε κάθε περίπτωση δεν ανέχομαι την άνιση μεταχείρισή μου ως ορθοδόξου χριστιανού σε σχέση με άλλες θρησκευτικές κοινότητες στην Ελλάδα όπως των Μουσουλμάνων, Καθολικών και Ιουδαίων Ελλήνων Πολιτών που έχουν την ευχέρεια βάσει του άρθ. 68 του Ν. 4235/2014 και του άρθ. 55 Ν. 4386/2016 να επιλέγουν τα διδακτικά τους εγχειρίδια για την κατηχητική –ομολογιακή διδασκαλία της θρησκείας τους στα Ελληνικά Δημόσια Σχολεία ενώ εγώ, που ανήκω στην θρησκευτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού, να μην έχω τέτοια επιλογή για ομολογιακό μάθημα θρησκευτικών. Η άδικη αυτή μεταχείρισή μου καταφανώς αντίκειται στην Συνταγματική Αρχή της Ισότητας και της Ανεξιθρησκείας, που εσείς παραβιάζετε. Εξάλλου η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα δικαιώματα του Ανθρώπου ρητά ορίζει ότι κάθε κράτος οφείλει να παρέχει στους μαθητές του Παιδεία σύμφωνη με τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές τους πεποιθήσεις των γονέων τους, και βάση αυτής ασκώ την παρούσα Δήλωση.

Για τους λόγους αυτούς και με τη με την ρητή επιφύλαξη κάθε δικαιώματός μου,

ΑΙΤΟΥΜΑΙ

το τέκνο που ασκώ την κηδεμονία να διδάσκεται για το τρέχον σχολικό έτος και στο εξής το μάθημα των Θρησκευτικών όπως το Σύνταγμα, οι Διεθνείς Συνθήκες και ο νόμος ορίζει, δηλαδή με ορθόδοξη ομολογιακή κατεύθυνση, μέσα από τα προϋφιστάμενα σχολικά εγχειρίδια του Μαθήματος των Θρησκευτικών, δηλαδή αυτά του σχολικού έτους 2016-2017. Σε καμία περίπτωση δεν συναινώ να αποτελέσει ο Φάκελος Μαθητή μέσο αξιολόγησης του παιδιού μου.

                                                                                       Ο / Η κηδεμόνας

                                                                                                           …………………………………………………..

Σημείωση : Η Πρωτότυπη δήλωση μαζί με το φάκελο του μαθητή, όπως ονομάζει το Υπουργείο το βιβλίο των Θρησκευτικών που μοίρασε, αποστέλλεται στο Υπουργείο ή στον Διευθυντή/τρια της Σχολικής Μονάδας, που φοιτά το τέκνο, ο οποίος/η και είναι υποχρεωμένος/η να το παραλάβει σε κάθε περίπτωση σύμφωνα με την διάταξη του άρθ 4 του Ν. 2690/1999 -ΦΕΚ Α' 45 και να τα διαβιβάσει στο Υπουργείο Παιδείας.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Κατά την κατάθεση της Δήλωσής σας σε κάθε περίπτωση ζητάτε Αριθμό Πρωτοκόλλου

Κήρυγμα την Κυριακή Α΄ Λουκά.

Η πίστη και η πείρα συναντώνται

μέσα στον ίδιο καρδιακό χώρο.

«Επὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον» (Λκ. 5,5

του π. Παναγιώτου Γκέζου

Ο άνθρωπος, που δέχεται στην καρδιά του

                                                την αγάπη του Χριστού,

ανυψώνεται στο

                   «αρχαίο κάλλος της εικόνος του Θεού».

Η εμπιστοσύνη, όμως,

                   στον Κύριο επιβάλλει άλλα πράγματα.

Και ο Πέτρος δεν υπακούει στη λογική του

                                αλλά στου Χριστού τα θαύματα.

Και τα πράγματα έδειξαν ότι, παρά την αντίθετη

πείρα και τις αρνητικές προοπτικές,

            πέτυχαν μία θαυμάσια, ιχθύων, συγκομιδή.

Στη ζωή τον τελευταίο λόγο δεν τον έχει

                                                      η ανθρώπινη λογική,

τον έχει η θεία παντοδυναμία του Θεού,

                                        που τον άνθρωπο ευεργετεί.

Με αυτή  την εμπιστοσύνη και,

                                   στο θέλημα του Θεού, υπακοή

ανοίγουν νέες προοπτικές

                                             και δυνατότητες στη ζωή.

Θα πει κανείς: μα θα παραθεωρήσουμε

την ανθρώπινη πείρα;

Όχι βέβαια. Απλώς θα την υποτάξουμε

                                στη λογική της πίστεως, τη θεία.

Η κάθε θεϊκή εντολή δεν καταργεί την εμπειρία,

αλλά την ανυψώνει σε άλλα επίπεδα,

                             την φωτίζει και την εξανθρωπίζει.

Ο Χριστός, ο αρχηγός της ανθρώπινης σωτηρίας,

έδωκε νέα πνοή στα

                     ανώτερα επαγγέλματα, στην εργασία

και οι εργαζόμενοι βρήκαν τον πολυτιμότερό τους

 συμπαραστάτη. Νόμος βασικός

                                        και πρωταρχικής σημασίας,

δια τον άνθρωπο

                     της παραδεισιακής εποχής, η εργασία

μεταβλήθηκε και αυτή,

                     ύστερα από την αμαρτία, από ευλογία

σε κατάρα,

που γέμιζε την ψυχή του εργαζόμενου

                                                                 με απελπισία.

Ο Πέτρος και οι συνάδελφοί του

«δι’ὅλης τῆς νυκτός κοπιάσαντες οὐδέν ἔλαβον».

Μέσα στο σκοτάδι της νύχτας,

                                       γεμάτη μόχθο και αγρυπνία,

ήταν άκαρπη η δική τους εργασία.

Αλλά και εκείνων, που δε γνώρισαν ακόμη

τον Κύριο ή , και αν Τον γνώρισαν στον τομέα

                                                          της εργασίας τους,

Τον αγνοούν θεληματικά,

                                          έστω και αν η εργασία τους

δε γίνεται πάντοτε στο σκοτάδι της νύχτας,

                                       χωρίς φως φυσικό ή τεχνητό,

αλλά στης ημέρας την φωτοπλημμύρα,

η οποία δεν παύει, επίσης, να είναι γεμάτη

από κόπο και μόχθο κυρίως ψυχικό.

      Παρ’ όλα τα τεχνικά μέσα και το συγχρονισμό,

η ψυχή του εργαζόμενου ασφυκτιά

                                                              και «αγκομαχά»

κάτω από το βάρος της εκμεταλλεύσεως

                             και μέσα στην έλλειψη της χαράς.

Και αν κάποτε η εργασία αυτή δεν σωρεύει

πλούτο υλικών αγαθών,

                     πάντως και οπωσδήποτε θα πλουτίζει

         τον εργαζόμενο πιστό με πνευματικά αγαθά,

που συντηρούν την οικογενειακή ευτυχία

                                      και την κοινωνική ισορροπία.

Η ζωή μας χρειάζεται πίστη.

                                              Χωρίς την πίστη στο Θεό,

ο κάθε άνθρωπος τελικά μένει μόνος του

επάνω στη γη, δεν έχει ούτε πυξίδα

                          στη ζωή του, ούτε προσανατολισμό.

Και η πίστη δεν είναι μια αφηρημένη έννοια,

                  αλλά η βεβαιότητα ότι ο Ιησούς Χριστός

είναι ο Θεάνθρωπος Σωτήρας μας,

                                          ο φίλος μας και ο αδελφός.

    Χωρίς πάλι την απλότητα της καρδιάς

ούτε η πίστη μπορεί να εδραιωθεί

                ούτε το θαύμα να γίνει στη δική μας ζωή.

Αν δεν έχουμε την παιδική απλότητα

να δεχτούμε ότι για το Θεό τα πάντα είναι δυνατά,

τότε δυστυχώς και η ίδια μας η πίστη

                        θα εξασθενεί και θα χαθεί σταδιακά.

Ο Χριστός μάς καλεί όλους να γίνουμε

                  μαθητές Του, το λόγο Του να ακούσουμε

να Τον μιμηθούμε στην πορεία Του

                 μέσα στον κόσμο και το φως και τη χαρά

της Αναστάσεως μαζί Του να ζήσουμε.

Άρα η υπακοή στο θέλημα του Θεού

μπορεί να εννοηθεί μόνο, όταν γίνεται

                            με προθυμία, όχι καταναγκαστικά,

         ούτε από φόβο, αλλά με ζέση ψυχής, με χαρά,

με διάθεση αγωνιστική.

  Όλα αυτά τα στοιχεία, πίστη, απλότητα, υπακοή

                          στο θέλημα του Θεού και προθυμία,

είναι  τα απαραίτητα εφόδια για τη ζωή μας.

Είναι εκείνα που δεν θα μας αφήσουν μέσα

              στους πειρασμούς του κόσμου, στην κακία.

Αρκεί να θέσουμε

               ως πρώτη επιλογή στη ζωή μας το Χριστό

και να μιμηθούμε τον Πέτρο,

τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, οι οποίοι

                      «ἀφέντες πάντα ἠκολούθησαν αὐτῷ».

 Άμα μπει στην ψυχή μας

                                          η ἀγάπη στον Ιησού Χριστὸ,

«ο πολύτιμος μαργαρίτης»,

              τα αφήνουμε όλα και ακολουθούμε Αυτόν.

Και νομίζω πως κάνουμε το καλύτερο δυνατό.

Μόνο με την θαυμαστή επέμβαση του Θεού

                                                           μέσα στην ιστορία

και την προσωπική μας ζωὴ

                                             μπορεί ο κόσμος να σωθεί

και να μεταμορφωθεί

 σε μια πραγματικότητα, που ζούμε

                                             στο πρόσωπο του Χριστού

και στο έργο της Εκκλησίας. Γιατί, μακριά και έξω

από τον χαρισματικό χώρο Της, κάθε ελπίδα

                                για αληθινή αλλαγή και ευτυχία

παραμένει μια απάτη και ουτοπία.

Αυτήν ακριβώς τη σύνθεση πείρας

και πίστης  καλούμαστε να πραγματοποιήσουμε.

Με τον τρόπο αυτό θα βαδίσουμε σταθερά

στη γη προχωρώντας προς

                  τη βασιλεία του Θεού να σταματήσουμε.

Ιερέας Π. Γκέζος