Η ενότητα της Εκκλησίας και οι σύγχρονες προσπάθειες διάρρηξή της.

  

ΠΗΓΗ : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου

 

   Σε αυτό το άρθρο, αγαπητοί μας αναγνώστες θα ασχοληθούμε με ένα θεμελιώδες και πάντα επίκαιρο θέμα, που αφορά την ενότητα της Εκκλησίας.

   Η ενότητα της Εκκλησίας, είναι θεμελιώδες Κεφάλαιο, γιατί αφορά άμεσα την Εκκλησιολογία της, όσο και την ίδια την σωτηρία των μελών της. Είναι επίσης  πάντα επίκαιρο, γιατί όλες οι αιρέσεις, τα σχήματα και οι «αποτοιχίσεις» από την αρχή της Εκκλησιαστικής ιστορίας μέχρι τις μέρες μας, αφορούν, απασχολούν και απειλούν να διαρρήξουν πάντοτε την ενότητα της.

  Στην Θ. Λειτουργία μεταξύ άλλων, λίγο πριν την αρχή της Αγίας Αναφοράς λέμε: «Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν». Ο Χορός ή ο Ψάλτης απαντά: «Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καὶ ἀχώριστον». Δηλαδή, η αγάπη και η ενότητα που αιτούμαστε στον Θεό και προτρέπει ο Διάκονος (ή όπου δεν υπάρχει ο Ιερεύς), δεν νοείται χωρίς  την Ορθόδοξη πίστη στην  ενότητα της τριαδικότητας του ενός και μοναδικού Θεού. Γι' αυτό άλλωστε και αμέσως μετά αναγιγνώσκεται ολόκληρο το Σύμβολο της Πίστεως, είναι βασική προϋπόθεση για να μετέχει κανείς στην Αγία Αναφορά, που είναι η κορύφωση της Αγάπης Του Θεού προς τον άνθρωπο. Η αγάπη λοιπόν, έχει βάση την Ορθόδοξη πίστη, και όπου ορθόδοξη πίστη εκεί η βάση της ενότητος της κοινωνίας της Αγάπης που είναι ο ίδιος ο Θεός. Επίσης αρκετά πιο κάτω στη Θ. Λειτουργία αναφέρουμε : «Τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Γι’ αυτό στο μυστήριο της Θ. Λειτουργίας, ενωνόμαστε με τον Θεό και μεταξύ μας.

Αυτό το τρίπτυχο που ομολογούμε λειτουργικώς: "ΑΓΑΠΗ-ΠΙΣΤΗ-ΕΝΟΤΗΤΑ" είναι ουσιώδη στην ζωή του πιστού, αλλά και γενικότερα συνολικά στην ενότητα της μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Να υπενθυμίσουμε εδώ, ότι ακόμη και οι σταυρωτές Του Χριστού, σεβάστηκαν και δεν τόλμησαν να σκίσουν τον άραφο Χιτώνα του Κυρίου. Αυτό που σεβάστηκαν εκείνοι δεν το συναντάμε όμως  δυστυχώς το ίδιο στις αιρέσεις, τα σχίσματα και σε πολλές μεμονωμένες ή μαζικές κινήσεις (φατρίες και τυρίες κατά το κανονικό δίκαιο) με εγωιστικά ή έστω αγαθά κίνητρα και προθέσεις που παρουσιάζονται στην Εκκλησία σε κάθε εποχή. Όποιος κανείς μελετήσει, θα συμπεράνει ότι όλες οι παραπάνω καταστάσεις και οι βασικοί υποκινητές τους, δεν σεβάστηκαν την ενότητα της Εκκλησίας και έχουν σίγουρα διαταράξει κάτι από τα παραπάνω τρία ή αρκετές φορές δύο ή και τα τρία μαζί.

Όλα αυτά τα αναφέρουμε, γιατί στις μέρες μας καλώς ή κακώς, παρατηρούμε ότι η ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε γενικό επίπεδο, όσο και η Εκκλησία της Ελλάδος ειδικώς (ανθρωπίνως πάντα) δοκιμάζεται. Οι κραδασμοί πολλοί και ποικίλοι, ιδιαίτερα μετά την Πανορθόδοξο Σύνοδο που πραγματοποιήθηκε στη Κρήτη, με την απουσία όμως 4 Αυτοκεφάλων Εκκλησιών (Αντιοχείας, Ρωσίας, Γεωργίας και Βουλγαρίας). Υπάρχουν τρεις κυρίως τάσεις και "τρία στρατόπεδα": α) Αυτοί που αποδέχονται την Σύνοδο της Κρήτης και θεωρούνται από τους αντίθετους "Οικουμενιστές", β) Από τους άλλους που την απορρίπτουν και αρχίζουν και κόβουν την μνημόνευση των επισκόπων τους και ονομάζονται "Αποτοιχιστές" και γ) Αυτοί που φανερά δεν έχουν πάρει θέση και τα αντιμετωπίζουν όλα αυτά με έναν σκεπτικισμό, μια επιφυλακτικότητα και δέχονται τα πυρά των δύο άλλων τάσεων ως ¨κρυφο-Οικουμενιστές¨ και ως ¨Κρυφο-Αποτοιχιστές¨.

Είναι γεγονός, ότι οι θεολογικές ζυμώσεις, οι εντάσεις και οι διαφορετικές απόψεις πάντοτε υπήρχαν στην Εκκλησία και ως ένα σημείο αυτό είναι "υγεία". Το πρόβλημα ξεκινά όταν πάει αυτός ο διχασμός και η πολεμική να γίνει καθολική, όταν δεν υπάρχει διάκριση του ανθρωπίνου προσώπου (που είναι μοναδική και ανεπανάληπτη προσωπικότητα) με τις απόψεις που ασπάζεται και νοηματοδοτείται (με αποτέλεσμα σε άλλους να είναι αρεστός σε άλλους να είναι μισητός και απορριπτέος). Όταν δηλαδή θα πρέπει το κάθε μέλος αναγκαστικά να διαλέξει ¨μεριά¨ και ¨στρατόπεδο¨.

Εδώ όμως ξαναγυρνάμε στις κακοτοπιές των συνθηκών που αντιμετώπισε ο Απόστολος Παύλος. Διαβάζουμε μεταξύ άλλων στην Α΄ Προς Κορινθίους επιστολή του (Α΄ Κορινθίους 1,10-13 : «Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ. ἐδηλώθη γάρ μοι περὶ ὑμῶν, ἀδελφοί μου, ὑπὸ τῶν Χλόης ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι. λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ. μεμέρισται ὁ Χριστός; μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε;» Το παραθέτουμε και σε νεοελληνική μετάφραση: «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί μου, στο όνομα και εξ ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού να είσθε όλοι ομόφωνοι και να λέγετε σαν από μια καρδία, την ίδια ομολογία της πίστεώς σας και να μη υπάρχουν μεταξύ σας σχίσματα και διαιρέσεις, αλλά να είσθε συγκρατημένοι, κατηρτησμένοι και ενωμένοι μεταξύ σας με τα αυτά φρονήματα και με την αυτήν γνώμην. Διότι-σας το καθιστώ αυτό γνωστόν-μου ανεφέρθη από τους οικιακούς και συγγενείς της Χλόης για σας, αδελφοί μου, ότι υπάρχουν μεταξύ σας αντιθέσεις και φιλονεικίαι. Εννοώ δε τούτο, ότι ο καθένας από σας, θέλων να παρουσιάση ανώτερον τον εαυτόν του από τους άλλους, λέγει· “εγώ μεν είμαι του Παύλου μαθητής”. Αλλος λέγει· “εγώ είμαι του Απολλώ”. και άλλος· “εγώ είμαι μαθητής του Κηφά”, και άλλος· “εγώ είμαι μαθητής του Χριστού”. Εχει, λοιπόν, διαιρεθή ο Χριστός και η Εκκλησία του εις κόμματα και εις μερίδας; Ερωτώ ειδικώτερα σας, που διαλαλείτε και λέγετε ότι είσθε του Παύλου· μήπως ο Παύλος εσταυρώθη προς χάριν σας, δια να λάβετε την σωτηρίαν; Η μήπως έχετε βαπτισθή στο όνομα του Παύλου;» Πόσο επίκαιρα και θεόπνευστα λόγια είναι και ¨φωτογραφίζουν¨ τις μέρες μας και εκπλήσσεται κανείς, όταν διαπιστώνει ότι ειπώθηκαν μόλις στα πρώτα βήματα της Εκκλησίας;

Ας συγκρατηθούμε όλοι αδελφοί μου και ας ταπεινωθούμε. Ας επικρατήσει η αγάπη και η ενότητα στην Εκκλησία, χωρίς όμως να γίνεται καμία έκπτωση στο θέμα της αλήθειας, όπως ο Χριστός την εδίδαξε, όπως οι προφήτες την προείπαν και προεικόνισαν, όπως οι απόστολοι παρέλαβαν και διέσωσαν και όσο οι πατέρες και οι άγιοι μάρτυρες κατέγραψαν, ομολόγησαν και μαρτύρησαν. Ας πάψει η καχυποψία και οι τοποθέτηση "ταμπελών¨ και προκαταλήψεων του ενός για τον άλλον. Μη βιαζόμαστε να αντικαταστήσουμε τον ιδρυτή Χριστό που μας διαβεβαίωσε ότι "… καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος" Ματθ. 28,20.  Μη αγωνιούμε περισσότερο από ότι πρέπει, αφού  η Χάρη Του Παναγίου Πνεύματος είναι αυτή που συντηρεί και κυβερνά το σκάφος της Εκκλησίας μας. Ταραχές μπορεί να υπάρξουν, αλλά ο φωτισμός και η θεοπνευστία της Εκκλησίας είναι δεδομένες και θα έρθει μία Σύνοδος που θα βάλει τα θέματα στη θέση τους, όπως γίνεται πάντα στην ιστορία της, όσες "ληστρικές" σύνοδοι και ας προηγηθούν ή τις επιβληθούν! Η Σύνοδος όμως, όχι ο κάθε επικαλούμενος "Αποτοιχιστής-Σωτήρας", όσο σπουδαίος και καταρτισμένος και ας είναι...!