Κήρυγμα του π. Παναγιώτου Γκέζου την Κυριακή προ της Υψώσεως του Σταυρού.

Κάθε περίσταση που θα συναντήσεις είναι δώρο του Θεού,

έστω και αν είναι πικρή ή γλυκιά, αν σου αρέσει ή δεν σου αρέσει.

Για να δείξουμε την αγάπη μας στον Χριστό,

σηκώνουμε ο καθένας μας το δικό μας Σταυρό.

 του π. Παναγιώτη Γκέζου

    Η πίστη είναι το μόνο μέσο που μπορούμε

                                                       να μεταχειρισθούμε

                                                             στην πορεία μας

προς το Χριστό και είναι βασική προϋπόθεση

                                                      για τη σωτηρία μας.

    Ο Άγιος Σταυρός έχει κατά τους Αγίους Πατέρας

                                                                τριπλή ενέργεια

Πρώτη είναι η φυγή η δική μας από την αμαρτία,

μετά είναι η αποχώρηση της αμαρτίας από μέσα μας

και τρίτη είναι η, περί  της δόξης του Θεού, θεωρία.

   Όποιος γυρίζει τα μάτια του με πίστη στο Σταυρό,

και ομολογεί ότι οι αμαρτίες του καρφώνονται

                                            από το Χριστό στο Σταυρό

και πιστεύει στο Χριστό και στο θάνατό του,

                                                            επάνω στο Σταυρό,

ότι ήλθε στον κόσμο και πέθανε για μας,

                                                          για τη σωτηρία μας,

                         θα έχει αιώνια ζωή ο άνθρωπος αυτός.

    Έλεγε ένας θεολόγος μεγάλος, Γερμανός:

 «Δεν με πειράζει αν στα τέλη της ζωής μου χάσω

 την δύναμη του σώματός μου και δεν θα μπορώ

                                                                          να περπατώ.

    Δεν με πειράζει, αν χάσω τα αυτιά μου,

                                         αν χάσω τα μάτια μου,

                             αν είναι παράλυτα τα χέρια μου

                                                                 και τα πόδια μου.

    Ένα μόνο παρακαλώ το Χριστό:

                   Να έχω στη θέση του το δικό μου μυαλό

ούτως, ώστε τα λόγια του Αγίου Ευαγγελίου

                                                               να ακούω εγώ:

                                               «οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεός....

τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ ἔδωκε γιά μᾶς

                                                και για τη σωτηρία μας».

    Όποιος χρησιμοποιεί το μυαλό του

                                      για να βρει τον Θεό,

το χρησιμοποιεί για τον αληθινό σκοπό.

 Γιατί ο Θεός μας έδωσε μυαλό

                              για να ψάχνομε να τον βρούμε.

 Είναι τόσο μεγάλος ο Θεός που χρειάζεται

σωστή σκέψη με Αυτόν να συναντηθούμε. .

Σωστή σκέψη είναι εκείνη που γίνεται με ηρεμία

και όχι η υποδουλωμένη σε πάθη και σε κακία,

αλλά ελεύθερη από αυτά.

 Με αγάπη, με ταπείνωση, με υπομονή,

                             με καλοσύνη και με αγαθοεργία.

    Η σωτηρία είναι γεγονός που βιώνεται

                                                        από τη ζωή αυτή,

 κατά την οποία ο άνθρωπος ζει

                                       την αιωνιότητα του Θεού,

            αρκεί βεβαίως το Χριστό να αποδεχτεί.

Αν μάλιστα δε ζήσει με πίστη στον κόσμο τούτο

                                                            του Θεού την ζωή,

στην άλλη ζωή θα ζήσει την αιωνιότητα του Θεού,

                  αλλά κατά τρόπο επώδυνο και τραγικό,

ακριβώς διότι δε θέλησε να δημιουργήσει

                τις συνθήκες φιλικής σχέσης με τον Θεό.

    Ο Σταυρός του Χριστού γίνεται έτσι σταυρός

                                                           και του ανθρώπου

                                κατεξοχήν στο θέμα της αγάπης.

Κι αγάπη σημαίνει να λειτουργούμε κι εμείς

                 ως σωτηρία των άλλων και όχι ως απάτη.

    Αν ο Χριστός ήλθε στον κόσμο μη θέλοντας

                                                                     να μας κρίνει,

δεν μπορούμε εμείς στο όνομα του Χριστού,

                                       οποίος μόνο αγάπη μας δίνει,

 να κάνουμε τον εαυτό μας

 ως τον «εισαγγελέα» του κόσμου:

 εύκολοι να κρίνουμε,

                                να κατακρίνουμε,

 μη συνειδητοποιώντας ότι με τον τρόπο αυτό

                                                        αρνούμαστε το Χριστό.

    Ο λόγος του Θεού είναι σαφής:

 η παρουσία του χριστιανού στον κόσμο

                                              είναι για τη δική μας σωτηρία:

«κλαίειν μετά κλαιόντων και χαίρειν μετά χαιρόντων».

Φίλοι και αδελφοί προς τους άλλους.

Καθόλου απειλητικοί, παρά μόνο στην αμαρτία.

 Και κυρίως: απειλητικοί απέναντι στη δική μας αμαρτία.

    Επιπλέον, στη σύγχρονη εποχή,

ο άνθρωπος βλέπει το χρόνο εχθρικά.

Συχνά δεν ξέρει πώς να αξιοποιήσει τον χρόνο του

και θέλει να τον «σκοτώσει», βιώνοντας ουσιαστικά

                                                 μια τραγικότητα οδυνηρή.

Αφιερώνοντας ο πιστός το χρόνο της ζωής του

                                                                                 στο Θεό,

γεμίζει με την παρουσία Του από χαρά.

Με τον τρόπο αυτό ελευθερώνεται από τον φόβο

                                             του θανάτου και της φθοράς

και αντιμετωπίζει τη ζωή του,

                                       μέσα στο χρόνο, δημιουργικά.

Και όπως ο φυσικός θάνατος μετατρέπεται,

μέσα στο φως της Αναστάσεως του Χριστού,

                                                                  σε γέφυρα ζωής,

 έτσι και ο χρόνος, μέσα στη ζωή της Εκκλησίας,

μεταβάλλεται σε παράγοντα πνευματικής προκοπής.

    Ο χριστιανός καλείται να ζει εξαγοραζόμενος

                   το σήμερα, όπου προσφέρεται η σωτηρία,

και να επεκτείνεται προς το μέλλον,

όπου βρίσκεται ο τελικός του σκοπός,

                                                            η Ουράνια Βασιλεία.

Το μέλλον δεν αναμένεται από τον πιστό ως άγνωστο,

αλλά ως φανέρωση και ολοκλήρωση αυτού

                                                που υπάρχει ήδη στο παρόν.

Ταυτόχρονα όμως το μέλλον είναι κάτι καινούργιο

                                                               για τον κόσμο αυτόν.

Είναι οι καινοί ουρανοί και η καινή γη,

                                     όπου η θεία δικαιοσύνη κυριαρχεί.

    Ο χρόνος συνδέεται τελικά με την προοπτική

της απαλλαγής από την αγωνία του θανάτου,

                                                        ο οποίος μοιραία οδηγεί

έξω από την αγάπη του Θεού

                                           και που τόσο επώδυνα κυριεύει

                                                            του ανθρώπου την ψυχή.

Σ΄ αυτή τη διάσταση, ο άνθρωπος καλείται σε μια πορεία

ανερχόμενης αγάπης που να συναντά

την κατερχόμενη αγάπη του Θεού,

                            που ξεπηγάζει από το ξύλο του Σταυρού.

    Σ΄ αυτή την πορεία

ο χρόνος γίνεται ευπρόσδεκτος

                                                    για του ανθρώπου τη σωτηρία

    Όλη η δημιουργία και η σωτηρία

του ανθρώπου και του κόσμου έχει κίνητρο κι’ αιτία

την αγάπη του Θεού για την οποία

ο Θεός κατέβηκε στον κόσμο, για να μας κάνει παιδιά του

                                                   στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

    Η σωτηρία όμως του ανθρώπου

                                                     δεν είναι μία πράξη μαγική

 και ούτε μπορεί να συμβεί

                                      χωρίς του ανθρώπου τη συμμετοχή.

 Είναι μια κίνηση της θελήσεώς μας,

                           ένα άνοιγμα προς το Θεό του εαυτού μας,

για να πάρουμε και να κάνουμε δικό μας αυτό

                                                                 που μας δίνει ο Θεός.

    Το σύμβολο της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο

και το όργανο, με το οποίο φανερώθηκε στον κόσμο,

                                                        είναι ο τίμιος Σταυρός.

Πάνω στο Σταυρό σώζει τον κόσμο ο Ιησούς Χριστός.

Ο σταυρικός θάνατος του Κυρίου  είναι το μέγα μυστήριο

                                                           της θείας φιλανθρωπίας,

το ενέχυρο της θείας ευσπλαχνίας και σωτηρίας,

η πιο γήινη και ψηλαφητή εικόνα της αγάπης Του

                                                         προς τον άνθρωπο;

    Το κήρυγμα της  Εκκλησίας,

που δεν είναι μια ιδεολογία ή μια φιλοσοφία,

 αλλά μια πραγματική ιστορία,

είναι ο θάνατος του Θεού πραγματικός και ιστορικός,

                                                                    που φέρει ακριβώς

την πραγματική και ιστορική ανάσταση του ανθρώπου

                                                                                      εντελώς.

    Έτσι, για να δείξουμε την αγάπη μας στο Χριστό,

σηκώνουμε ο καθένας μας το δικό μας Σταυρό.

Εκείνο, όμως, που διακρίνει τους ανθρώπους

 δεν είναι η αμαρτωλότητα

                                                  και καθαρότητα,

αλλά η σχέση με το Χριστό και το Σταυρό του Χριστού.

Έτσι ο Σταυρός του Κυρίου γίνεται μια πραγματικότητα.