Κυριακή την Κυριακή Η΄Λουκά.

«Το υπόδειγμα της αγάπης»

   του π. Παναγιώτου Γκέζου

Αγάπη σημαίνει να γίνει πλατιά η καρδιά μας όπως των αγίων

για να χωράει όλους, ακόμη κι αυτούς που μας δυσκολεύουν.

Η χριστιανική πίστη πραγματικά ενώνει ανθρώπινες ψυχές,

σπάζει τα συρματοπλέγματα

                                     που χωρίζουν και απομονώνουν καρδιές,

αγκαλιάζει τον κάθε άνθρωπο τις ανισότητες καταργεί,

                    διότι κάθε άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού

νυν και αεί, γι' αυτό και είναι η μόνη, η αληθινή,

                      η κατάλληλη για την ανθρωπότητα, η παντοτινή.

Ο καλός εκείνος Σαμαρείτης φροντίζει προσωπικά

τον ταλαίπωρο εκείνο Ιουδαίο και του περιποιείται τις πληγές.

Η αγάπη του δεν σταματάει στη διάκριση, στις  διαφορές .

Ο ορίζοντας της καρδιάς του είναι ανοιχτός,

                                                       πανανθρώπινος, οικουμενικός..

Πηγή ζωής, λοιπόν, και ιατρείο ψυχών

                                                                 και σωμάτων η Εκκλησία.

Δυστυχώς όμως ούτε ο Μωυσής, ούτε ο Νόμος,

 δεν κατάφεραν να θεραπεύσουν τα τραύματα

                                                        που τους προκάλεσε η αμαρτία.

Μόνο ο Χριστός, ο καλός Σαμαρείτης,

         έπλυνε τις πληγές του με κρασί, με το Αίμα Του, δηλαδή,

και με λάδι, τον περιέβαλε με το Μέγα του Έλεος.

Χωρίς την βοήθεια του “Καλού Σαμαρείτου”

                                                   και την φροντίδα της Εκκλησίας

ο άνθρωπος κινδυνεύει,

                        όπως, του σημερινού Ευαγγελίου, ο τραυματίας.

Γι’ αυτό ο Ιερός Χρυσόστομος μας λέει:

“Μη απέχου Εκκλησίας, ουδέν γαρ εκκλησίας ισχυρότερον.

 Η ελπίς σου η Εκκλησία, η σωτηρία σου η εκκλησία,

η καταφυγή σου η Εκκλησία” (Ιωαν. Χρυσόστ Migne Τόμο 52, σελ. 402) .

Είναι αλήθεια ότι οι εποχές αλλάζουν, οι άνθρωποι όμως όχι.

Γιατί οι καρδιές των ανθρώπων

                                                 και οι ανάγκες τους οι πνευματικές

και η ψυχοσύνθεσή τους παραμένουν σταθερές

 στο πέρασμα των αιώνων.

    Και όπως χωρίς το σύνδεσμο της αγάπης

                                             και χωρίς του Χριστού την παρουσία

δεν θα μπορούσε να σταθεί η Εκκλησία

κατά τους αποστολικούς χρόνους,

                         το ίδιο ισχύει και σήμερα. Γιατί “Ἰησοῦς Χριστός

ἐχθές καί σήμερον καί εἰς τούς αἰῶνας, ὁ Αὐτός ”.