Κήρυγμα την Κυριακή Ι΄ Λουκά.

Όταν ο άνθρωπος αγαπά μόνο τον εαυτό του,

δεν αγαπά ούτε το Θεό ούτε το συνάνθρωπό του.

Η σωτηρία της ψυχής μας δεν εξαρτάται

 από την τυφλή εφαρμογή τυπικών διατάξεων και νόμων,

αλλά από τα έργα της αγάπης μας,

όταν αυτά είναι καρπός γνήσιας και διακριτικής πίστης,

 έντονης και ουσιαστικής Μυστηριακής ζωής

και ευλογημένης μετανοίας. 

                                      του π. Παναγιώτου Γκέζου

Κύριός μας και Θεός μας είναι Αυτός

που δεν συμπάθησε ποτέ

           τη ζήλεια, τον φθόνο και την υποκρισία.

Είναι Αυτός που σταυρώθηκε και αναστήθηκε

και με τον τρόπο αυτό μας ελευθέρωσε

                                 από τα δεσμά της αμαρτίας,

οδηγώντας μας και πάλι κοντά στον

           Θεό μας και στην ουράνιά Του Βασιλεία.

     Και για να μην νομίζουν ορισμένοι ότι αυτό

είναι μια αναπόδεικτη θεωρία,

         ας ρίξουμε μια ματιά μέσα στην Ιστορία..

Δεν υπάρχει ούτε ένας

  που να τα έβαλε με τον Ιησού και να νικήσει.

Όποιος αρνείται αυτήν την αλήθεια,

                                               ας μας το αποδείξει.

Που είναι αλήθεια οι Νέρωνες και

     οι Διοκλητιανοί; Τι θάνατο είχαν όλοι αυτοί,

 μη εξαιρουμένων βεβαίως και των σημερινών

που θέλησαν

                     να νοθεύσουν και να ειρωνευθούν

την διδασκαλία τη Χριστιανική;

                 Το τέλος τους αξιοθρήνητο θα βρουν.

Ας κατανοήσουν ότι τελικώς,

ταπεινωμένοι και καταντροπιασμένοι,

                                                       νομοτελειακώς,

θα επαναλάβουν τους τελευταίους λόγους,

που εξέφρασε, μέσα στα αίματά του,

ο πατέρας τους ο πνευματικός,

                                     ο παραβάτης ο Ιουλιανός:

«Νενίκηκάς με Ναζωραίε».

Και αφού έτσι έχουν τα πράγματα,

                 δεν θα πρέπει να ταραζόμαστε ποτέ.

     Όταν πολεμείται η Ευαγγελική διδασκαλία

και όταν κάποιοι εμφανίζονται να χτυπούν

                                      την Ορθόδοξη Εκκλησία,

το «πύλαι Άδου, ου κατισχύσουσιν αυτοίς»

                     μας γεμίζει θάρρος και αισιοδοξία.

Το μόνο βέβαιο είναι

                    η Νίκη της Εκκλησίας του Χριστού.

   «θαρσείτω τοίνυν, θαρσείτο λαός του Θεού».

Ο Κύριος Ιησούς ο οποίος

                          «εξήλθε νικών και ίνα νικήσει».

Και εννοείται, ότι η νίκη του Χριστού

                             δεν μένει μόνο  Νίκη δική του.

Γίνεται και νίκη των οπαδών του

που αποτελούν και τα μέλη του Σώματός Του.

Μαζί με Εκείνον νικούν, δοξάζονται

                 και λαμπρύνονται όλοι οι συνειδητοί

             και οι αγωνιζόμενοι πιστοί Χριστιανοί.

Ακριβώς για το θέμα αυτό στην κοινωνία μας

διασαλπίζει, από τα βάθη των αιώνων,

             η χρυσή σάλπιγγα της Εκκλησίας μας

και του Ιερού Ιωάννου  Χρυσοστόμου.

«Η Εκκλησία: Υβριζομένη,

                                  λαμπροτέρα καθίσταται.

Δέχεται τραύματα και ου καταπίπτει.

        Κλυδωνίζεται, αλλ’ ου καταποντίζεται.

Χειμάζεται, αλλά ναυάγιον ουχ υπομένει.

Παλαίει, αλλ’ ουχ ηττάται.

                                 Πυκτεύει, αλλ’ ου νικάται».