Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυρ. της Σαμαρείτιδος (Πράξ. Αποστ. ΙΑ΄ 19-30).

Είθε η χάρις του Αναστάντος Χριστού

να μας μορφοποιήσει την όλη ύπαρξη

 σε αληθινούς Χριστιανούς.

του π. Παναγιώτη Γκέζου

Η διάδοση του λόγου του Ευαγγελίου

                                    γίνεται μετά από το λιθοβολισμό

του πρωτομάρτυρα Στέφανου, γεγονός σημαντικό

                                          για την αποστολική Εκκλησία.

Στην αρχή της αποστολικής περικοπής

              ο συγγραφέας μας περιγράφει τη διδασκαλία

 του Ευαγγελίου στην Αντιόχεια

                            και την οργάνωση της εκεί Εκκλησίας.

Σημαίνει ότι ο κάθε πιστός

                              πρέπει να είναι ένας μικρός Χριστός.

Και άνευ αντιρρήσεως, το όνομα αυτό

    είναι το τιμιότερο, αφού χάριν αυτού του ονόματος

και της ζωής που περικλείει, χύθηκαν ποταμοί

                                   και λίμνες και θάλασσες αιμάτων.

Και στο σημείο αυτό δεν μπορεί

                                              παρά να αναρωτηθεί κανείς.

Ναι, το όνομα είναι τίμιο και άγιο, αλλά

όλοι όσοι ονομάζονται με αυτό το όνομα,

                                            είναι πραγματική Χριστιανοί;

Δυστυχώς η απάντηση για το σύνολο είναι αρνητική.

Και τούτο, διότι επί της ουσίας,

     λίγοι έως ελάχιστοι είναι οι αυθεντικοί χριστιανοί.

Οι υπόλοιποι ανήκουν είτε

                                           στο στρατόπεδο των χλιαρών,

για τους οποίους ο λόγος του Θεού

στο βιβλίο της Αποκαλύψεως είναι ρητός

                                                          και κατηγορηματικός

(Αποκ. Γ' 16),

είτε συμπεριλαμβάνονται στο στρατόπεδο των εχθρών

 του Χριστού και των αποστόλων μαθητών.

              Τούτο όμως δεν έχει καμία απολύτως σημασία,

διότι όπως σε όλα τα πράγματα

 και τις καταστάσεις της ζωής,

                         πολύ περισσότερο εδώ, δεν έχει σημασία

το μέγεθος της ποσότητας

                                              και η αριθμητική πλειοψηφία,

αλλά η ποιότητα των ανθρώπων

       που επιλέγουν συνειδητά ν' ανήκουν ως οργανικά

μέλη στο Σώμα του Χριστού

                και να είναι όντως πιστοί του Τριαδικού Θεού.

Αυτή η πραγματικότητα αποδεικνύει την δυναμική

                         του Ονόματος, τόσο στην εσωτερική ζωή,

 όσο και στην συμπεριφορά,

                   της ποιμαίνοντας Εκκλησίας, την εξωτερική.

Ο γλυκασμός και η χάρις της ομολόγητης ευχής,

να λειτουργεί κατ' αρχάς καθαρτικός

                                            και στην συνέχεια φωτιστικός,

αναδεικνύοντας τους μεγάλους

                                          αθλητές της νοεράς προσευχής,

στα ύψη της κατά χάριν θεόσεως.

                                          Πράγμα βεβαίως που αποτελεί

και τον καθαυτό σκοπό και προορισμό

                     του ανθρώπου στα όρια της επιγείου ζωής

και εντός της στρατευόμενης εκκλησίας.

Και άνευ αμφιβολίας

οι προσωπικότητες που επιλέγουν ως κύριο έργο ζωής

την μελέτη του ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού,

     με όλους τους εν γένει πνευματικούς-δογματικούς,

και όχι μόνον τις αγώνες τους,

                     αποτελούν την πνευματική αριστοκρατία

της Εκκλησίας μας και τους πνεύμονες ζωής

                                                    ολόκληρης της κοινωνίας.

Είναι χρέος της Εκκλησίας να ανοιχθεί

προς «τα έθνη», προς τους εκτός των ορίων

                        του χριστιανικού κόσμου, ώστε να φανεί

ότι, με τη φύση της Εκκλησίας,

                                                    συνδέεται η ιεραποστολή.

Είθε η χάρις του Αναστάντος Χριστού

να μας μορφοποιήσει την όλη ύπαρξη

                                     σε αληθινούς Χριστιανούς. Αμήν.