Τα μέλη της Εκκλησίας, ποτέ δεν αξίζει γίνονται οπαδοί.

του π. Αντωνίου Χρήστου

Αγαπητοί μου αναγνώστες, ένα από τα βασικά στοιχεία του Χριστιανού, είναι και η αρετή της υπακοής. Υπακοή σημαίνει η εκούσια αποκοπή του ιδίου θελήματος, η εμπιστοσύνη στον πνευματικό ή στον προεστό της λατρευτικής Συνάξεως και γενικότερα στις αποφάσεις της ποιμένουσας Εκκλησία. Φυσικά όπως σε όλα, έτσι και εδώ υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες. Στο θέμα της Υπακοής δεν μπορεί να εφαρμοστεί και ένα μέλος δεν οφείλει υπακοή, όταν α) υπάρχει σαφέστατη δογματική απόκλιση ή αλλοίωση των δογμάτων και των Ιερών Κανόνων ή β) σε θέματα προτροπής σε αμαρτία!

Για το κοσμικό φρόνημα και την σύγχρονη εποχή της υπερτονίσεως  των δικαιωμάτων, δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει κατανοητή η ωφέλεια της Υπακοής. Μάλιστα για πολλούς, ίσα ίσα που αποτελεί γι΄ αυτούς σκάνδαλο, την χλευάζουν και την θεωρούν αναχρονιστική και σκοταδιστική. Το περίεργο βέβαια είναι, ότι οι ίδιοι που εναντιώνονται και πολεμούν την Εκκλησιαστική υπακοή, από την άλλη κατά περίεργο τρόπο, δεν έχουν πρόβλημα και υπακούουν σχεδόν κατά γράμμα τις τάσεις της μόδας, αυτά που διατρανώνουν οι Αστρολόγοι για τα ζώδια που ανήκουν, στις απόψεις που τα θέλω τους επιβάλλουν, σε ένα σωρό συλλόγους που ακολουθούν πιστά τα καταστατικά, στους προπονητές τους στα γυμναστήρια και στους αθλητικούς συλλόγους, στους Ιατρούς ή στους Δασκάλους και τους Καθηγητές (που φυσικά εδώ πρέπει να εμπιστευόμαστε), στα αφεντικά και στους ανωτέρους σε δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς και ένα σωρό άλλους τομείς του επιστητού. Παντού σκύβουμε το κεφάλι, στην Εκκλησία μας πιάνει η επανάσταση κατά περίεργο τρόπο….! Ακόμη και αυτοί που δηλώνουν αναρχικοί, αν το εξετάσουμε αναλυτικά θα δούμε ότι κάνουν υπακοή, στην δικιά τους «αναρχία», που ουσιαστικά είναι να διαλύσουν τις είδη θεσμικές-κοινωνικές δομές, χωρίς πάντα να έχουν να προτείνουν κάτι νέο και πιο εποικοδομητικό και σωστό…!

Εμείς όμως στην Εκκλησία, έχουμε το παράδειγμα του ίδιου του Ιδρυτού μας και Σωτήρος Χριστού, ο οποίος όπως μας τονίζει ο Απόστολος Παύλος στην προ Φιληππισίους Επιστολή : « ἀλλ᾿ ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ» (Φιλιπ. 2,7-8). Δηλαδή σε μετάφραση «αλλά άδειασε, τρόπον τινά, τον εαυτόν Του και εμίκρυνε μόνος Του την άπειρον δόξα της θεότητός Του προσκαίρως και έλαβε μορφή δούλου, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους.  Και ευρέθη έτσι κατά το σχήμα και την εμφάνιση σαν απλός άνθρωπος, ενώ δεν έπαυσε ούτε στιγμή να είναι και τέλειος Θεός, και εταπείνωσε τον ευατό Του γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου και μάλιστα θανάτου σταυρικού (του πλέον φρικτού και ταπεινωτικού)».

Με βάση αυτά αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε ένα Χριστό να υπακούει στο θέλημα Του Πατρός. Έχουμε την Παναγία μας να υπακούει στην θεία βουλή με το  «ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου. καὶ ἀπῆλθεν ἀπ᾿ αὐτῆς ὁ ἄγγελος» (Λουκ. 1,38). Εμείς οι συνειδητοί Χριστιανοί δεν οφείλουμε υπακοή στον ίδιο τον Θεό, στις εντολές Του, αλλά και στα κελεύσματα  των Πνευματικών ταγών της Εκκλησίας μας στα σύγχρονα θέματα που ανακύπτουν; Πως θα πορευθούμε, σαν πρόβατα που δεν έχουν ποιμένα ή ο κάθε ένας θα αυτοσχεδιάζει κατά το δοκούν; Ο Απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους Επιστολή είναι σαφής : «Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε· αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες· ἵνα μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι καὶ μὴ στενάζοντες· ἀλυσιτελὲς γὰρ ὑμῖν τοῦτο» (Εβρ. 13,17). Δηλαδή σε μετάφραση : « Να πείθεσθε και να υποτάσσεσθε με προθυμία, χωρίς δισταγμούς και δυσφορίας, στους πνευματικούς προϊσταμένους σας. Διότι αυτοί αγρυπνούν δια την σωτηρία των ψυχών σας, επειδή θα δώσουν λόγο δια σας στον Χριστό. Υπακούετε, λοιπόν, σ΄ αυτούς με προθυμία, ώστε να εκτελούν το έργο αυτό της πνευματικής καθοδηγήσεώς σας με χαρά και όχι με στεναγμούς· διότι το να στενάζουν από την δική σας απείθεια, είναι επιζήμιο σε εσάς τους ιδίους».

Όλα αυτά τα αναφέρουμε, με αφορμή διάφορων αντιδράσεων που κατά καιρούς παρουσιάζονται στην εκκλησιαστική μας πραγματικότητα που σχεδόν γίνεται καθημερινότητα, όταν «πιστοί» αντιδρούν σε μεταθέσεις κληρικών από τους Μητροπολίτες τους. Κάποιοι εναντιώνονται στην ιεραρχία, όταν δεν εκλέγει για Μητροπολίτη κάποιον αρεστό τους, αλλά κάποιον άλλον. Κάποιοι εναντιώνονται στις αποφάσεις κάποιου Προϊσταμένου Ιερέα, γιατί συμπαθούν περισσότερο τον άλλον ή τον «Γέροντά» τους! Γενικά διαπιστώνουμε το σώμα Του Χριστού, τα μέλη της Εκκλησίας, να χωρίζονται σε «στρατόπεδα-παρατάξεις» και να προσκαλούνται σε «πρόσωπα», σαν να είναι οπαδοί φανατικοί αθλητικών ομάδων ή πολιτικών παρατάξεων. Οι συγκεκριμένοι «πιστοί», δεν το έχουν σε τίποτα, να μετατρέψουν τον Οίκο Του Θεού, σε ρινγκ ή να διακόψουν μία Θεία Λειτουργία ή μία Ιερά Ακολουθία, κάτι που δεν τολμούν ακόμη και οι άπιστοι, οι άθεοι, ακόμη και οι εχθροί της Εκκλησίας. Μάλιστα όλα αυτά, στο όνομα της αλήθειας, του δικαίου, ακόμη και του θελήματος Του ίδιου Του Θεού, που ο κάθε ένας ορίζει αυθαίρετα, ανάλογα με τις δικές του επιθυμίες!

Όλα αυτά που περιγράφουμε, φυσικά δεν είναι σημερινά, είναι καταγεγραμμένα στην εκκλησιαστική ιστορία, ήδη από την εποχή του Αποστόλου Παύλου μέχρι και τις μέρες μας! Όλα αυτά γίνονται γιατί ο κάθε ένας κάνει το θέλημά Του, ή γίνεται υποχείριο και όργανα κάποιων για δικές τους ιδιοτελείς σκοπούς, με χωρίς εκκλησιαστικό φρόνημα. Ένα είναι σίγουρο, ότι το άδικο δεν ευλογείται και μέσα από την αναμπουμπούλα και τις ανθρώπινες ραδιουργίες, η χάρις και το θέλημα Του Θεού θα βασιλεύσει! Όπως πολύ ωραία έχει ειπωθεί «Ευτυχώς που ο Θεός, κάνει τα στραβά μας ευθείες»! Όμως θα δώσουμε λόγο στο Θεό «γι’ αυτά τα στραβά μας», από όπου και να προέρχονται και όσο και ψηλά να είναι στην Ιεραρχία! Είναι βούτυρο στο ψωμί των πολεμίων της Εκκλησίας, για να δικαιολογήσουν την δική τους αποχή από αυτήν! Ας μη τους κάνουμε τη χάρη! Ας είμαστε όλοι συγκρατημένοι και προσεκτικοί, ιδιαίτερα στη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, γνωρίζοντας τη θέση μας και τα όρια μας! Αμήν!

ΠΗΓΗ : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου