του π. Αντωνίου Χρήστου

Αγαπητοί μας Αναγνώστες, γνωρίζουμε ότι με το προηγούμενο άρθρο μας (Αλήθεια… ποια είναι η αλήθεια;), χωρίς βέβαια να είναι αυτή η επιδίωξή μας, δημιουργήθηκε σε μερικούς κάποιο είδος απαισιοδοξίας, συγχύσεως και ίσως πανικού! Φυσικά η γραφίδα μας, ιδιαίτερα προς το τέλος του άρθρου μας, το αντίθετο ήθελε να περάσει, ότι η Εκκλησία είναι του Χριστού και αυτός θα επέμβει για να μας οδηγήσει και στην αλήθεια και στην ασφάλεια, στους κόλπους της Εκκλησίας, αλλά λόγω της αγωνίας μας και της αναλυτικής περιγραφής της παρούσης προβληματικής κατάστασης, ομολογούμε ότι ίσως δεν έγινε απόλυτα κατανοητή η αισιόδοξη πρόταση και προοπτική!
Στο σημερινό άρθρο μας, με αφορμή και το Ιερό Σαρανταλείτουργο που ξεκίνησε από τις 15 Νοεμβρίου στις περισσότερες Ενορίες και Ιερές Μονές της Εκκλησίας μας, θα δείξουμε πώς ο Θεός επεμβαίνει και μας μεταμορφώνει στη ζωή μας! Φυσικά ο τρόπος που γίνεται αυτό, όχι μόνο τώρα σε περίοδο ταραχών και ανακατατάξεων, αλλά διαχρονικά στην πορεία της Εκκλησίας μέσα στον κόσμο, έρχεται να ειρηνεύσει την έχθρα, τόσο του Θεού με τον άνθρωπο, όσο και των ανθρώπων μεταξύ τους. Θυμόμαστε ακόμη έντονα, τη φράση ενός φίλου Αρχιμανδρίτου, ο οποίος σε κάποια διοικητική αλλαγή και ταραχή σε μία Μητρόπολη πριν κάποια χρόνια, μας είπε το εξής: «Ευτυχώς που μας έμεινε ακόμη η Θεία Λειτουργία, σε αυτή ελπίζουμε... αυτή είναι το αποκούμπι μας...»! Οσο περνάνε τα χρόνια, όσο οι ανακατατάξεις και οι συγχύσεις πλεονάζουν στην κοινωνία αλλά και στους κόλπους της Εκκλησίας ως θεανθρώπινου οργανισμού, τόσο και πιο πολύ συμφωνούμε με τη φράση αυτή του αγαπητού μας σεβάσμιου Κληρικού.
Η Θεία Λειτουργία λοιπόν είναι το μυστήριο των μυστηρίων, το κέντρο της όλης ζωή μας και ο σκοπός και η πραγματική προοπτική μας! Γιατί; Γιατί εκεί έχουμε την πραγματική θεανθρώπινη ένωση! Οπως ο Χριστός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και την αγίασε, έτσι και εμείς ως μέλη της Εκκλησίας, τελούμε την Θεία Λειτουργία, προσφέρουμε τα δώρα αλλά κυρίως τον ίδιο μας τον εαυτό (εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της διανοίας ημών) και διά της Θείας Μεταλήψεως ενωνόμαστε με τον Θεό, αφού μεταλαμβάνουμε το σώμα και το αίμα Χριστού, το οποίο μας καθαρίζει από την αμαρτία, μας λυτρώνει από τη φθορά και τον θάνατο και κυρίως μας σώζει και αγιάζει!
Κατά την Θεία Λειτουργία, κλήρος και λαός, ως στρατευόμενη Εκκλησία, συνδοξολογούν με την Θριαμβεύουσα Εκκλησία, δηλαδή τους Αγγέλους, τον Πρόδρομο, τους Προφήτες και Δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης, τους Αγίους της Εκκλησίας, αλλά και όλους τους κεκοιμημένους πιστούς που ευαρέστησαν με την βιοτή τους και τους μνημονεύουμε υπέρ αναπαύσεως, αλλά και τα ονόματα υπέρ υγείας των ζώντων, εξαιρέτως βέβαια της Υπεραγίας Θεοτόκου. Γιατί το μυστήριο μπορεί να επιτελείται στη γη, σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, αλλά έχει επουράνια τελείωση και εξέλιξη στον ουρανό, καθώς ο χρόνος και ο τόπος, το κτιστό και το άκτιστο, το υλικό και το πνευματικό, η ζωή και ο βιολογικός θάνατος, ο Θεός και ο άνθρωπος και γενικότερα όλη η δημιουργία συσχετίζονται, ενώνονται, αυθαρτοπιούνται και προσλαμβάνονται (από τον Θεό).
Πόσο μεγάλη ευεργεσία και ευλογία, να συμβαίνουν τόσα τρομερά σε κάθε Θεία Λειτουργία την οποία καταξιωνόμαστε να μετέχουμε, παρ’ όλες τις πτώσεις και τις αμαρτίες μας και τη γενικότερη αναξιότητά μας, σε κάθε ορθόδοξη σύναξη και Ιερό Ναό; Είναι τραγικό αν αναλογιστούμε πόσο υποτιμημένη είναι η Θεία Λειτουργία στη ζωή και στα μάτια του μέσου Νεοέλληνα! Ας υποθέσουμε ότι βγαίνουν μερικοί ηθοποιοί σε θιάσους ή τραγουδιστές σε μουσικά σχήματα και μουσικές σκηνές, ή αθλητές σε διάφορα αθλήματα, στα γήπεδα και τα στάδια, ότι π.χ. αύριο θα ανοίξουν τις πόρτες τους και θα είναι δωρεάν, χωρίς εισιτήριο και οικονομική συμμετοχή, αμέσως θα προστρέξουν κατά εκατοντάδες και χιλιάδες πλήθος κόσμου, να αδράξουν την ευκαιρία της καταπληκτικής αυτής προσφοράς! Από την άλλη έχουμε την Εκκλησία, που χτυπάει την καμπάνα και μας καλεί κάθε Κυριακή ή σε μεγάλες γιορτές, ακόμη και καθημερινές τώρα με το Ιερό Σαρανταλείτουργο και μας περιμένει προσφέροντάς μας επουράνιες προοπτικές και τη μεγαλύτερη δωρεά που μπορεί να μετέχει και να γευτεί άνθρωπος και παρόλα αυτά η προσέλευση και η ανταπόκριση στο σύνολο των πιστών (όχι σε αυτούς που συμμετέχουν τακτικά) είναι απογοητευτική...!
Ο Θεός μας όμως είναι απαθής, αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε! Δηλαδή είτε μετέχουμε είτε δεν μετέχουμε, για τον Θεό δεν συμβαίνει και δεν παθαίνει κάτι! Εμείς όμως ως κτίσματα, οι οποίοι οντολογικά έχουμε ανάγκη να ζούμε μαζί με τον Θεό, παθαίνουμε και μάλιστα αρκετή ζημιά, σε τέτοιο σημείο που να ζούμε με τα μάτια ανοιχτά, αλλά απλά να επιβιώνουμε, πνευματικά ήδη είμαστε δυστυχώς νεκροί! Επομένως το μόνο αντίσωμα και η μόνη ενδεδειγμένη κίνηση εκ μέρους μας, είναι αυτή της ουσιαστικής και συνειδητής μετοχής, η οποία μας ενώνει με τον Θεό αλλά και με τον συνάνθρωπο, ως εικόνα Θεού που προχωρά προς το καθ’ ομοίωσιν!
Αυτή η λειτουργική πρακτική φυσικά δεν τελειώνει με το «δι’ ευχών», ίσα ίσα που από τότε ουσιαστικά αρχίζει, αφού καλούμαστε αυτό που ζούμε και μετέχουμε, Αυτόν τον Οποίο κοινωνήσαμε, να το μεταλαμπαδεύσουμε πρώτα με το έμπρακτο παράδειγμά μας και μετά με τα λόγια μας και στους αδελφούς που δεν μετείχαν, είτε από αμέλεια, είτε από αδιαφορία, είτε από άγνοια ή γιατί δεν ανήκουν καν στο σώμα της Εκκλησίας και πιθανόν να μην τους μίλησε μέχρι τώρα κανείς και ποτέ για όλα αυτά! Επομένως πρώτα λειτουργούμε, πρώτα μετέχουμε και μετά φροντίζουμε να λειτουργούνται και να μετέχουν και άλλοι! Το έχουμε ως ευθύνη αλλά και ως ιεραποστολή, υλοποιώντας την εντολή Του Κυρίου: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28,19) Αμήν!

ΠΗΓΗ : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου