Η Εορτή της Ανάληψης, ως βεβαίωση της συνεχής παρουσίας του Χριστού.

 

                                  του π. Αντωνίου Χρήστου

Αγαπητοί Αναγνώστες, με την μεγάλη Εορτή της Αναλήψεως Του Χριστού, υμνούμε την επάνοδό Του στο θείο θρόνο της άφατης μεγαλοσύνης Του, στα δεξιά του Θεού Πατέρα, προς τον Οποίο θα είναι εσαεί ο μεγάλος και αιώνιος μεσίτης μας (Α΄Τιμ.2,5). Περνώντας από την χαροποιό αναστάσιμη περίοδο προβάλλει η μεγάλη εορτή της Αναλήψεως για να μας χαροποιήσει  περισσότερο και να μας υπενθυμίσει πως η δοξασμένη επάνοδος του Λυτρωτή μας Χριστού στο θρόνο της Θεότητας απορρέει άπειρες σωτήριες δωρεές για την ανθρωπότητα και ολόκληρη τη δημιουργία. Αυτός ο Κύριος ως ο δοξασμένος Θεάνθρωπος μετέχει ταυτόχρονα του κτιστού και του ακτίστου , καθιστάμενος έτσι ο σωτήριος σύνδεσμος μεταξύ Δημιουργού και δημιουργημάτων. Αυτή είναι η πεμπτουσία της σωτηρίας και το κεντρικό νόημα της μεγάλης εορτής!

Από την άλλη βέβαια με την Εορτή της Αναλήψεως  σταματάμε να λέμε το Χριστός Ανέστη! Σταμάτησε επίσης η επίγεια δράση και παρουσία Του Κυρίου στη γη, καθώς με το Αναστάσιμο σώμα Του, απομακρύνθηκε από τα μάτια των μαθητών, φεύγοντας ψηλά. Αυτά από μόνα τους φέρνουν μια κάποια παγωμάρα και μια προσωρινή στεναχώρια. Θα λέγαμε αλλιώς για του πιο υποψιασμένους, ότι φέρνει το αίσθημα της «ορφάνιας». Όμως δια τα αδιάψευστα χείλη του Κυρίου, όπως είναι καταγεγραμμένα στο Ιερό Ευαγγέλιο έρχονται να μας βεβαιώσουν για το αντίθετο: «οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς· ἔρχομαι πρὸς ὑμᾶς.   ἔτι μικρὸν καὶ ὁ κόσμος με οὐκέτι θεωρεῖ, ὑμεῖς δὲ θεωρεῖτέ με, ὅτι ἐγὼ ζῶ καὶ ὑμεῖς ζήσεσθε. » (Ιω. 14,18-19) δηλαδή : «Δεν θα σας αφήσω εσάς ορφανούς, θα έλθω σ’ εσάς. Ακόμη λίγο και ο κόσμος δεν θα με βλέπει πλέον, εσείς όμως θα με βλέπετε, διότι εγώ ζω και θα ζήσετε και σεις». Επίσης στο τελευταίο στίχο του κατά Ματθαίου Ευαγγελίου λέει στους μαθητές του και δι αυτούς σε όλους εμάς: «καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.» Με απλά λόγια : Και ιδού εγώ είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες μέχρι τη συντέλεια του κόσμου. Αμήν».

Όλο αυτό πιο θεολογικά σημαίνει ότι με την Ανάληψη, έχουμε τον  Κύριο με την θεωμένη ανθρώπινη φύση που έφερε στην υπόστασή του μαζί με την θεία φύση (ατρέπτως, αδιαρέτως, αχωρίστως και ασυγχύτως), μας θεράπευσε  και μας αγίασε και εμάς ως ανθρωπότητα, με το τίμιο αίμα Του και την ταφή και Ανάστασή Του. Τώρα με την Ανάληψή του κάθεται στα δεξιά Του Πατέρα (που ως Θεός δεν έφυγε και ποτέ) και πλέον αντικειμενικά θεώνεται όλη η ανθρώπινη φύση. Πλέον η σωτηρία ανήκει σε όλο το ανθρώπινο γένος και μένει στο κάθε άνθρωπο ξεχωριστά με την συγκατάθεσή του και τον προσωπικό του αγώνα σε αυτή την ζωή να κάνει χρήση και υποκειμενικά (ο κάθε ένας ξεχωριστά και όλοι μαζί) της δικής του σωτηρίας που έχει χαρίσει ο Κύριος, ενεργοποιώντας ουσιαστικά το κατ’ εικόνα σε καθ’ ομοίωσιν.

Πως μπορούμε λοιπόν να ομιλούμε για απουσία του Χριστού, αφού ο Θεός είναι πανταχού παρών; Πως λέμε ότι λείπει ο Χριστός, αφού σε κάθε Θεία Λειτουργία το ψωμί και το κρασί μεταβάλλονται σε σώμα και αίμα Χριστού και πλέον ρέει μέσα μας το ίδιο αίμα και το ίδιο σώμα Του Χριστού και ενωνόμαστε μαζί του και μεταξύ μας; Πως αισθανόμαστε θεοεγκατάλειψη, αφού ζει πλέον μέσα μας και μαζί μας και μας δίνει τη δυνατότητα να συσχετιστούμε μαζί του σε μια Θεία Κοινωνία;

Επομένως αδελφοί μου να θυμόμαστε ότι ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει ποτέ, εμείς δυστυχώς τον ξεχνάμε και απομακρυνόμαστε από Εκείνον! Δεν πρέπει να αναζητούμε αιτίες και αφορμές έξω από εμάς, αλλά οφείλουμε να αγωνιζόμαστε να γινόμαστε  εμείς καλοί αγωγοί της Χάριτος Του Θεού. Αρκεί να φύγουν τα πάθη και οι αμαρτίες μας! Αμήν!

Πηγή : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου