«Λάθη στραβά και πάθη μ' έβγαλαν σωστό…».

                                                                  

                                                         του π. Αντωνίου  Χρήστου

Αγαπητοί Αναγνώστες ο τίτλος του σημερινού μας άρθρου είναι παρμένο από ένα στίχο του γνωστού τραγουδιού του Σωκράτη Μάλαμα «Πριγκηπέσα». Έχουμε γράψει άρθρο μέσα από στίχο αυτού του τραγουδιού στο παρελθόν, αλλά πιστεύουμε πως το σημερινό θέμα που ανοίγει αυτό ο στίχος, είναι λες και περιγράφει τους περισσότερους βίους των Αγίων μας μέσα από τα Συναξάρια της Εκκλησίας. Τι εννοούμε και πως, φυσικά θα εξηγήσουμε στις επόμενες γραμμές που ελπίζουμε να σας έχουμε όχι μόνο αναγνώστες αλλά και συνοδοιπόρους! Ας ξεκινήσουμε!

Με μια πρώτη ανάγνωση, πρώτο άκουσμα και ματιά αυτός ο στίχος σίγουρα μοιάζει ότι είναι εντελώς αντιφατικό το νόημα του ως και εντελώς ψευδής! Πως είναι δυνατόν και πως γίνεται τα λάθη, τα στραβά και τα πάθη να βγάζουν κάποιον σωστό; Περισσότερο το αντίθετο μοιάζει να είναι το φυσικό του αποτέλεσμα και ο λογικός συνειρμός. Αν θέλετε να το επεκτείνουμε στις ανθρώπινες συμπεριφορές (που κυρίως μας ενδιαφέρει να μεταφέρουμε το νόημα αυτού του στίχου) όλο αυτό περιγράφει αυτό που λέμε «στραβός δρόμος» ή κακή επιρροή ακόμη όχι μόνο τρίτων αλλά του ίδιου μας του ευατού. Με βάση τη λογική και τα μαθητικά το ίσο παράγει ίσο, το λάθος δεν μπορεί να παράγει και να έχει άθροισμα σωστού.

Αν όμως  δούμε τον στίχο με βάση την πίστη μας, με βάση όλων αυτών που διαβάζουμε στο Ιερό Ευαγγέλιο, στους Ψαλμούς και εφαρμόζονται στο Ιερό Συναξάριο σε βίους αμέτρητων αγίων, θα δούμε πως όχι μόνο έχει δίκιο ο στιχουργός αλλά θα μπορούσε να αποτελέσει πλαγιότιτλος ή και συνοπτικό συμπέρασμα όλων αυτών. Είναι σαν αυτό που λέει και ο κόσμος «Αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις» ή «χωρίς τούμπες δεν μαθαίνεις ποδήλατο…»! Έτσι είναι και εδώ! Μέσα στο Ευαγγέλιο διαβάζουμε για την άρνηση του Χριστού και μάλιστα τρεις φορές του Αποστόλου Πέτρου.  Μετά όμως μετανόησε και βγήκε έξω και έκλαψε πικρώς…! Διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων ότι ο Απόστολος Παύλος πριν γίνει Παύλος λεγόταν Σαύλος και μάλιστα δίωκε με ζήλο και φανατισμό τους Χριστιανούς, πιστεύοντας ότι κάνει το σωστό! Διαβάζουμε στους βίους π.χ. του Αγίου Κυπριανού ότι ήταν περίφημος Μάγος και στη συνέχεια όχι μόνο έγινε  Χριστιανός αλλά έγραψε ευχές κατά της μαγείας. Για Αγίες όπως η Αγία Ταϊσία ή Αγία Πελαγία και η Οσία Μαρία η Αιγυπτία ότι ήταν στην αρχή πόρνες οι οποίες στο τέλος με πικρά δάκρυα και κόπους και στερήσεις μετανόησαν έμπρακτα και κέρδισαν την Βασιλεία των Ουρανών και τόσοι άλλοι Άγιοι.

Υπάρχει και το αντίθετο από όλα αυτά που περιγράφουμε. Τα μεγαλύτερα λάθη που συναντάμε, τα περισσότερα παραδείγματα προς αποφυγή είναι όσα έλεγαν και όσα κυρίως έκαναν και μάλιστα υποκριτικά οι «άμεμπτοι», «σωστοί», «ηθικά ακέραιοι», «διδάσκαλοι και τηρητές της ακρίβειας του νόμου» Γραμματείς και Φαρισαίοι. Όλοι αυτοί όχι μόνο δεν έβλεπαν τον Χριστό ως Σωτήρα και Υιό του Θεού, αλλά τον θεωρούσαν ως ένα απλό διδάσκαλο και μάλιστα που αποκλίνει από την ορθή πίστη και το πνεύμα των Μεγάλων Πατέρων και Προφητών καθώς δεν τηρεί το Σάββατο και θεωρεί τον ευατό του Υιό του Θεού που μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες.

Για να είμαστε ειλικρινείς αυτό το πνεύμα και σε χειρότερο βαθμό βρίσκεται και στις μέρες μας. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν προέλθει από αυστηρούς πνευματικούς ή μέσα από τις λεγόμενες οργανώσεις ή σε τίποτα από όλα αυτά αλλά θεωρούν ότι βρίσκονται μέσα στην Εκκλησία όχι για να σωθούν από αυτή αλλά για να την «σώσουν» και να στιλιτεύσουν ότι «κακό» και «ανήθικο» υπάρχει στην Εκκλησία και την κοινωνία με αποτέλεσμα όχι οι ίδιοι μόνο να μη προσπαθούν να μετανοήσουν και να σωθούν αλλά θεωρούν ότι είναι ήδη σεσωσμένοι και όλοι οι άλλοι είναι για την απώλεια και τον διάβολο!

Επομένως κλείνοντας έχουμε ξαναπεί ότι η πορεία της αγιότητας δεν είναι μια ευθεία γραμμή αλλά με πολλές αυξομειώσεις! Οι Άγιοι δεν ήταν αναμάρτητοι αλλά αυτοί που δεν έμειναν στα λάθη, στα πάθη και τις αμαρτίες αλλά με τη χάρη Του Θεού μπόρεσαν να απαλλαγούν από αυτά στο βάθος χρόνου! Γι αυτό φυσικά με διάκριση πάντα, γι αυτό διακονούν το μυστήριο της Εξομολογήσεως Ιερείς και όχι οι Άγγελοι γιατί έχουν και αυτοί πείρα της αμαρτίας και μπορούν να μας καταλάβουν! Άλλωστε δεν θα κριθούμε γιατί αμαρτήσαμε αλλά κυρίως γιατί δεν μετανοήσουμε! Αυτό είναι το ζητούμενο και ευτυχώς δεν λείπει από τους αμαρτωλούς «πόρνες» και «τελώνες» αλλά δυστυχώς κυρίως λείπει από τους σύγχρονους «Γραμματείς και Φαρισαίους»! Ας μας φωτίσει όλους ο Θεός! 

ΠΗΓΗ : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου